Devapriyaji - True History Analaysed

admin · Guru

11. நாவினால் சுட்ட வடு

admin · Guru

சிலப்பதிகாரத்தில் கோவலனும், கண்ணகியும் புகார் நகரை விட்டு மதுரை நோக்கி செல்லும் வழியில் கவுந்தி அடிகளை சந்திக்கிறார்கள். அவர்கள் மூவரும் ஒரு சோலையில் ஓய்வு எடுக்கிறார்கள். அப்போது ஒரு குதர்க்கவாதி வருகிறான். அவனை வறு மொழியாளன் என்கிறார் இளங்கோவடிகள். .(வறுமையான மொழி)...மொழியில் சிறப்பு இல்லாது வறண்ட மொழியை உடையவன்.

அவன் கவுந்தி அடிகளை பார்த்து கேட்கிறான், காமனும் அவன் மனைவி ரதியும் போல் இருக்கும் இவர்கள் இருவரும் யார் என்று.

கவுந்தி அடிகள், இவர்கள் என் பிள்ளைகள் என்று பதில் கூறினார்

அதற்கு அவன் “ உங்கள் பிள்ளைகள் என்றால் எப்படி அவர்கள் கணவன் மனைவியாக இருக்க முடியும் ?” என்று அவன் நக்கலாகக் கேட்டான்.

அதை கேட்டவுடன் கண்ணகி நடுங்கிப் போனாள். கைகளால் காது இரண்டையும் பொத்திக் கொண்டாள். அப்படியே போய் கோவலன் பின்னால் மறைந்து கொண்டாள். தீய சொல்லை கேட்டாலே நடுங்கும் குணம். சிறந்த குடிப் பிறப்பினால் அவளுக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது...
தீ மொழி கேட்டு, செவிஅகம் புதைத்து,
காதலன் முன்னர்க் கண்ணகி நடுங்க- கவுந்தி அடிகள் இதைப் பார்த்தார்.
‘எள்ளுநர் போலும் இவர், என் பூங்கோதையை; என்று கவுந்தி அடிகள் கோபம் கொண்டு
முள்ளுடைக் காட்டின் முது நரி ஆக’ என- அந்த வம்பனை நரியாகும்படிச் சபித்தார்
இங்கே தீய சொல் அதைக் கேட்கும் நல்லவர்களை எப்படிப் பாதிக்கிறது என்பதுடன் அதைச் சொல்பவர்க்கு எத்துணை கெடுதலாக முடிகிறது என்பதையும் பார்க்கிறோம்.
விவிலியத்தில் மத்தேயு 5 ஆம் அதிகாரம் 22 ஆம் வசனத்தில், இயேசு கிறிஸ்து,. “தன் சகோதரனை நியாயமில்லாமல் மூடனே என்று சொல்கிறவன் எரி நரகத்துக்கு ஏதுவாயிருப்பான்” என்று கூறுகிறார்.

பழமொழி நானூறு நாவினால் கூறும் சுடுசொற்களையும் நெருப்பின் தன்மையையும் ஒப்பிட்டு ஒரு பாடலில் சொல்கிறது

நோவ உரைத்தாரைத் தாம்பொறுக்க லாகாதார்
நாவின் ஒருவரை வைதால் வயவுரை
பூவின் பொலிந்தகன்ற கண்ணாய், அதுவன்றோ
தீயில்லை ஊட்டும் திறம்

நாம் மனம் வருந்தும்படி ஒருவர் பேசினாலும் அதைப் பொறுக்காமல் பதிலுக்கு நாவினால் தீய சொற்களை அவரை நோக்கிப் பேசுவோமானால் , அது நம்மை தீ வீட்டை எரிப்பதுபோல் எரித்துவிடும் என்று முன்றுரை அரையனார் கூறுகிறார்.

நாலடியாரில் ஒரு பாடல் இக்குறளையொத்து வருகிறது.

காவா தொருவன்தன் வாய்திறந்து சொல்லும்சொல்
ஓவாதே தன்னைச் சுடுதலால் –ஓவாதே
ஆய்ந்தமைந்த கேள்வி அறிவுடையார் எஞ்ஞான்றும்
காய்ந்தமைந்த சொல்லார் கறுத்து.

ஒருவன் தன் வாயினைக் காவாது அதனைத் திறந்து பிறனிடம் சொல்லும் தீச்சொல், பின் தன்னையே தவறாது வருத்துதலால், இடைவிடாது ஆராய்ந்த கேள்வியறிவினையுடையவர் பிறர் குற்றம் செய்த காலத்தும் அதற்காக அவரைச் சினந்து சுடுசொற்களைச் சொல்லார் என்பது இதன் பொருள்.

இறைகடியன் என்றுஉரைக்கும் இன்னாச்சொல் வேந்தன்
உறைகடுகி ஓல்லைக் கெடும்” (564)
என்று வெருவந்த செய்யாமை என்ற அதிகாரத்தில் ஒரு குறள் வருகிரது.
மக்கள் கூறும் தீச்சொல்லுக்கு ஆளாகும் வேந்தனுடைய வாழ்நாளும் குறையும். செல்வமும் விரைந்து கெடும். என்று வாள்ளுவர் கூறுகிறார்.
காமத்துப் பாலில்
நீங்கின் தெறூஉம் குறுகுங்கால் தண்ணென்னும்
தீயாண்டு பெற்றாள் இவள். என்ற குறளில் (1104)
பெண்ணைத் தீயென்று சொல்கிறார் வள்ளுவர். ஆனால் ஒரு வேற்றுமை. தீ நெருங்கினால் சுடும் , பெண்ணோ நீங்கினால் சுடுகிறாள், இத்தகைய புதுமையான தீயை இவள் எங்கிருந்து பெற்றாள் என்கிறார்.

தீயாரைக் காண்பதுவும் தீதே; திருவற்ற
தீயார்சொல் கேட்பதுவும் தீதே - தீயார்,
குணங்கள் உரைப்பதுவும் தீதே; அவரோடு –
இணங்கி இருப்பதுவும் தீது.’ (வாக்குண்டாம் 9)

என்று ஔவை மூதாட்டி உரைக்கின்றார்.

சிலப்பதிகாரத்தில் வழக்குரை காதையில் பாண்டிய மன்னனைப் பார்த்து கண்ணகி ‘தேரா மன்னா!’ என்று விளிப்பாள். ‘ஆராய்ச்சி இல்லாத மன்னவனே’ என்பது இதன்பொருள். இது இறைகடியன் என்னும் இன்னாச்சொல். அச்சொல் வலிமைபெற்று பாண்டிய மன்னனை ஆட்சிக்கு ‘என்னால் தவறு நேர்ந்து விட்டதே’ எனக் கதற வைத்தது,
யானோ அரசன்? யானே கள்வன்!
மன்பதை காக்கும் தென்புலம் காவல்
என்முதல் பிழைத்தது; கெடுகஎன் ஆயுள்!” (சிலப்பதிகாரம்:20:75&77)
எனத் தனக்குத் தானே தண்டனை விதித்துக் கொண்டு உயிர் துறக்கச் செய்தது
கம்பராமாயணத்தில் இராவணன் சூழ்ச்சிப் படலம். மாயமானைப் பின்தொடர்ந்து சென்ற இராமன் அதைப் பிடிக்க இயலாமல் அதன்மீது அம்பெய்து வீழ்த்துகிறான். மாயமானாக வந்த மாரீசன் இராமனின் குரலில் இலக்குவா காப்பாற்று என்று குரலெழுப்புகிறான். அண்ணனின் ஆணையை மீறி அறியாத இலக்குவன், இராமனின் அபயக் குரல் கேட்டு, அது பகைவர் தம் சூழ்ச்சியே என உணர்ந்து பர்ணசாலையை நீங்க மறுக்கிறான். சீதை கொதிக்கிறாள்.

இலக்குவனை நோக்கி மிகுந்த சீற்றத்துடனும், கொதிக்கும் உள்ளத்துடனும், “ (இராமனின் துயர்நிலை அறிந்தும்) நீ இவ்விடமே நின்றது நெறியின்பாற் பட்டதன்று ” எனச் சினந்த கண்களுடன் பகை பாராட்டிக் கூறுகிறாள் சீதை,
ஒரு பகல் பழகினார் உயிரை ஈவரால்
பெருமகன் உலைவுறு பெற்றி கேட்டும் நீ
வெருவலை நின்றனை வேறுஎன் யான்இனி
எரியிடைக் கடிது வீழ்ந்து இறப்பென் ஈண்டு ”

என்று கோபக்கனல் உமிழ்கிறாள். “ ஒரு நாள் பழகினாலே இராமனுக்கு எவரும் உயிர் கொடுப்பர் (குகனைப் போல). அவ்வாறிருக்க தலைவன் இராமன் அங்கு இன்னலுக்குள்ளாக நீயோ இங்கு வாளாவிருந்தது என்னே ! நான் தீயில் பாய்ந்து என் உயிரை மாய்ப்பேன் ” என்று தீயினும் சுடும் சொற்களை வீசுகிறாள்;.
இப்பாடலில் சீதை இலக்குவனைச் சினந்து கொடிய சொற்களைக் கூறுகிறாள். வால்மீகி எழுதியதைப் போல், “தமையன் இறந்தால் என்னைப் பெண்டாளலாம் என்று நினைத்தாயோ? ” என்றெல்லாம் பேசும் நாகரிகமற்றவளாய் சீதையைக் காட்டவில்லை கம்பன். தமிழ் மாந்தர் நாகரிகம் அறிந்தவர் என்பதை உணர்ந்தவன் கம்பன். எனினும் சீதையின் சொற்கள் இலக்குவனைத் தீயினும் மிகுதியாகச் சுட்டிருக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை..

காட்சிப் படலத்தில்,
“ என்னை நாயகன் இளவலை எண்ணலா வினையேன்
சொன்ன வார்த்தை கேட்டு அறிவிலள் எனத் துறந்தானோ என்
தலைவன்

என்று பின்னர் தான் இலக்குவனை நோக்கிக் கூறிய தீச்சொற்களுக்குத் தண்டனையாகத்தான் இராமன் என்னைத் துறந்தானோ என அரற்றுகிறாள்.
யுத்த காண்டம் மீட்சிப் படலத்தில் மீட்கப்பட்ட சீதை இராமனைக் கண்டதும் கரை காணா உவகையுற்று ‘நான் இனி மறப்பினும் நன்று; இனி மாறு வேறு வீழ்ந்து இறப்பினும் நன்று’ ( இப்பிறவியின் பேறனைத்தும் பெற்றேன்; இனி நான் அவனை மறந்தால்தான் என்ன, வீழ்ந்து இறந்தால்தான் என்ன !) என ஏக்கம் நீங்கிக் காதலுடன் நோக்குகிறாள். ஆனால் இராமனோ படம் எடுத்த பாம்பைப்போல் அவலைச் சினந்து பார்த்து பின்னர் வரும் எட்டுப் பாடல்களிலும் சொல்லம்புகளால் அவளைத் தன் வார்த்தைக் கனலில் எரிய விடுகிறான்.
குலத்தினில் பிறந்திலை கோள் இல் கீடம்போல்
நிலத்தினில் பிறந்தமை நிரப்பினாய் அரோ.

என்று அவள் பிறப்பைப் பற்றி கூட கேவலமாகப் பேசுகிறான். சனகனுக்கு சீதை பூமியில் கிடைத்ததால் நல்ல குடியில் பிறக்காமல் மண்ணில் பிறந்த புழுவைப்போல கீழானவள் என்று ஏசுகிறான்.
ஆக மிக உயர்ந்த இறை நிலையில் வைத்துப் போற்றப்படுகின்ற இராமனும், சீதையுமே கடுஞ்சொற்களைப் பேசியிருக்கிறார்கள், அதற்கான தண்டனையையும் பெற்றிருக்கிறார்கள் என்பது வெளிப்படை.

ஏலாதியில் கணிமேதாவியார் கூறுகிறார்:

கொல்லான், கொலை புரியான், பொய்யான், பிறர் மனைமேல்
செல்லான், சிறியார் இனம் சேரான், சொல்லும்
மறையில் செவி இலன், தீச் சொற்கண் மூங்கை, -
இறையில் பெரியாற்கு இவை. ( ஏலாதி 19)

தான் கொலை செய்யாதவனும், பிறர் கொலை செய்வதை விரும்பாதவனும், பொய் சொல்லானும், பிறர் மனைவியினிடம் செல்லாதவனும், தீயவர்களிடம் சேராதவனும், தீய சொற்களைப் பேசாதவனும் கேளாதவனும் ஆகிய வன் பெரியோன் என்று போற்றப்படுவான் என்று கொடிய பாவங்களுடன் சேர்த்து தீச்சொல் பேசுவதை வைத்துச் சொல்கிறார்.

மாணிக்கவாசகரும் திருவாசகத்தில்

கள்வன் கடியன் கலதி யிவன்என் றெண்ணாதே
வள்ளல் வரவர என்மனத்தே வந்தொழிந்தான்

என்று “தான் கள்வன், கடுஞ்சொற்களைப் பேசுகிறவன், கலகம் விளைவித்தவன் ஆதலால் இறைவன் என் மனத்திலிருந்து போய்விட்டான்” என்று கூறுகிறார்.
திருக்குறள் குமரேச வெண்பாவில் ஜெகவீரபாண்டியனார் இக்குறளை வைத்து ஒரு வெண்பா இயற்றியுள்ளார்.
ஆற்றாத சீற்றத்தோடு அன்றகன்றான் ஏனரசன்
கூற்றால் விதுரன் குமரேசா – மாற்றாத
தீயினால் சுட்டபுண் உள்ளாறும் ஆறாதே
நாவினால் சுட்ட வடு.
மகாபாரதத்தில் பாண்டவர்க்காகப் பரிந்து பேசினான் என்பதற்காகத் துரியோதனன் விதுரனைச் சிற்றப்பன் என்று கூடக் கருதாமல் ‘தாசி மகனே” என்று வைதான். விதுரன் அவெவ்வுரையை எண்ணி எண்ணி நொந்தான். துரியோதனன் நாவினால் சுட்ட சொற்களின் வடு அவன் உள்ளத்தில் மாறாதிருந்தது.

எரியால் சுடப்படினும் உய்வுண்டாம் உய்யார்
பெரியார்பிழைத்துஒழுகுவார்.’ (896)

என்கிறது திருக்குறள். நெருப்பில் அகப்பட்டவர் பிழைத்தாலும் பிழைக்கலாம் ஆனால் பெரியாரை இகழ்ந்தவர்கள் உய்ய மாட்டார்கள் என்பது பொருள்.
பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தீயினால் சுட்ட வடு நம் உடம்பில் இருக்கிறது என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். தீப்புண் உண்டான அன்று நாம் பட்ட வேதனையை அப்படியே இன்று நாம் நினைவு படுத்திக் கொள்ளமுடியுமா? கடினம் தான். அந்த வடு பெளியே தெரிந்தாலும் நம்மால் அந்த வலியை முழுதுமாக மீட்டு உணர முடியாது. அந்த வலியின் தன்மை இல்லாமலே போய்விடக் கூடும். அதனால் தான் தீயினால் சுட்டபுண் உள்ளாறும் என்றார் வள்ளுவர்.

அதுவே ஒரு தீச்சொல்லாக இருந்தால் நம் உள்ளத்தில் காயம் ஏற்படுத்துகிறது. காலம் அதை மறக்கச் செய்யலாம். ஆனால் அந்தத் தீச்சொல்லின் நினைப்பு வரும்போதோ அல்லது நம்மைப் பார்த்து அத்தீச்சொல்லை சொன்னவரைக் காணும்போதோ மீண்டும் அதே வலி நம் உள்ளத்தில் உண்டாகும்.

தீ ஆயுதமாகும் பொழுது அதனால் ஏற்படும் வடு அந்த ஆயுதத்தின் மீது படிவதில்லை, நம் உடம்பின் மீதுதான் படிகிறது. மீண்டும் வலி தோன்றுவதில்லை. ஆனால் சொல் ஆயுதமாகும் போது வடு அந்த சொல்லின் மீதே படிகிறது. அந்தச் சொல்லை நினைவு கூறும்போதெல்லாம் அல்லது அந்த சொல்லுக்கு உரியவரைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அச்சொல் நினைவுக்கு வந்து உள்ளத்தை வருத்துகிறது.

தீயினால் சுட்ட புண் நம் உடலில் ஏற்பட்டால் வடுவும் அதே இடத்தில் தான் உண்டாகும். ஆனால் சொல்லினால் ஏற்பட்ட புண் நம் உள்ளத்தில் உண்டானாலும் வடு மட்டும் அந்த சொல்லிலே தங்கி விடுகிறது !

நாவலர் சோமசுந்தர பாரதியார் இக்குறளுக்கு செய்த உரையில், ஆறுதல் வடுவின் தன்மையன்று, புண்ணின் தன்மையே. ஆதலால் ஆறாது என்று கொள்ளாமல் மாறாது என்றே கொள்ளவேண்டும்.
நாவினால் சுட்ட வடு அதனால் உண்டான புண் ஆறியும் வடுவானது மாறாமல் நிலைத்திருக்கும் . இதை நோக்கியே மாறாது என்றார் வள்ளுவர். ‘உள்ளாறும் + மாறாதே’ என்று பிரித்து உள்ளாறும் மாறாதே என்ற இரு சொற்களையும் கொள்ளவேண்டும் என்கிறார்.

வ.உ.சி. அவர்கள் எழுதிய உரையில் இக்குறளில் ஒரு பாடபேதம் இருக்கிறது என்று குறிப்பிடுகிறார்.

தீயினால் சுட்டபுண் உள்ளாறும் ஆறாதே
வாயினால் சுட்ட வடு (129)

என்றுதான் இதை வாசிக்கவேண்டும் என்று சொல்கிறார். ஏனெனில் ‘வாயினால்’ என்பது எதுகையும் மோனையும் ஒத்துத் தொடையின்பம் பயத்தல் காண்க.அன்றியும் ‘வாயினால்’ என்பது திருவள்ளுவர் அடிக்கடி வழங்கும் சொற்களில் ஒன்று. ஆகலான் ‘வாயினால்’ என்பதே திருவள்ளுவர் பாடம் என்று கொள்ளப்பட்டது என்று வ.உ.சி. கூறுகிறார்.

எது எப்படியிருந்தாலும், இந்தக் குறள் காயம் பட்டவருக்காகச் சொல்லப்பட்டதில்லை. காயப்படுத்துபவருக்காகச் சொல்லப்பட்டது. எவரையும் சொற்களால் காயப்படுத்தாதீர்கள், சொற்களால் பிறரைக் காயப்படுத்தி அதனால் உண்டாகும் வடுக்களைச் சுமந்து திரியாதீர்கள் என்று வள்ளுவர் கூறுகிறார். தீச்சொற்கள் சொல்பவரையும் வருத்தும் என்பதாலன்றோ, வள்ளுவர்

யாகாவா ராயினும் நாகாக்க காவாக்கால்
சோகாப்பர் சொல்லிழுக்குப் பட்டு (124) என்றும் கூறியிருப்பார்.