Trying to Make Sense of the Apparent Absence of a Clearly Marked Arrangement of the Epigrams in the Decades of the Tirukkuṟal̥.
Herman Tieken, The Hague
The Tirukkuṟal̥ consists of 1330 epigrams, 380 on the topic of aṟam, or dharma, 700 on porul̥, or artha, and 250 on kāmam, that is, love. Each “book” is in its turn made up of groups of 10 epigrams, or decades. While the decades form separate units, their distribution is not entirely random. For instance, the 38 in the aṟambookgo from family life to ascetic practices, and after an enumeration of the personal qualities required of a king, the decades on porul̥ switch to a list of elements of statecraft in general. The commentator Parimēlaḻakar divides the epigrams on love into two broad categories, namely those dealing with love before marriage, or kal̥avu, in 109-115, and those dealing with married love, or kaṟpu. in 116-133. This latter part ends with the pleasures of reconciliation. Other commentators make different divisions.1 However, I do notintend to go into the various factorsthat may have been at work in the arrangement ofthe decades. Instead, I would like to turn to the arrangement of the epigrams inthe decades.
I have tobegin by noting that this is not considered a promising topic of study. As François Gros wrote: “The distribution of distiches in each chapter is probably largely arbitrary”.2 Further down on the same page Gros continued: “It must certainly be remembered that each distichmust be treated ...as an isolated and independent poem and that the important thing is the grouping by chapter, and not the progression within each chapter where nothing happens, neither development nor dramatic action”. The addition by Gros of the adverb “probably” in “probably largely arbitrary” shows that it was merely an impression he had. In fact, as he himself noted, it had not been an issue yet.3 It is not difficult to see why. For one thing, the Tirukkuṟal̥ is not the only ancient Tamil text lacking an obvious or explicit type of arrangement of its stanzas –so why bother. As examples I may refer to the Caṅkamtexts Kuṟuntokai, Naṟṟiṇaiand Puṟanāṉūṟu. Furthermore, there isNammāḻvar's Tiruvāymoḻi, which likewise consists of decades, called patikams here. The individual songs within the patikams are connected by antāti; so the order is fixed.4 On the other hand, Francis X. Clooney notes: “We are led to expect that the succession of one song after another means something and it is not surprising whena reader finds meaning in the sequence, reasons for the order and (posited) progress of the songs as we find them, one after the other. ... Still, one is often left with the sense that had the songs been arranged differently, we would find that arrangement quite appropriate too.”5
In the case of the Tirukkuṟal̥ there is a specific problem. While, as said, the order of the songs in Nammāḻvar's patikams is fixed by antāti, that of the epigrams in the Tirukkuṟal̥ has proved to be highly unstable. While the texts available inthe various commentaries agree on the number and sequence of the decades and on the choice of the epigrams within each decade, the arrangement of the epigrams seems to differ with each commentator.6 The variation seems to be considerable.According to Gros, who looked into the matter for the book on love, out of the 250 epigrams of that book only five are in the same position in all the commentators.7 However, as far as I know, the situation has not been studied in any detail yet.8 For a study of the arrangement of the epigrams we will have to do with the individual texts of the individual commentators. For the moment, to what extent they represent the original text, the one reputedly produced by Tiruval̥l̥uvar, cannot be established. On the other hand, the variation shown by the commentators suggeststhat in the original version there was no explicitly marked arrangement or one which was easily recognizable. Otherwise, subsequent commentators would not have felt free to shufflethe epigrams.Interestingly, this rearrangement does not seem to have resultedin an explicitly marked or easily recognizable arrangement.Anapparently random order was replaced by another apparently random order. In this way the order of the epigrams in the later commentaries might tell us something of the method, or methods, that had been at work in the arrangement of the epigrams in the original version.As said, for the momentwe have to do with the texts transmitted in the commentaries. In what followsI willhave a closer look at the text ofParimēlaḻakar, which has developed into vulgate edition.I should add that what follows is not a thorough, in-depth study of the arrangement of the epigrams in the decades, but consistsonly of a few observationsbased on a few randomly selected passages.
In Parimēlaḻakar'scommentarythe epigrams are clustered in groups ofvarying length. Groups of five epigrams seem to be the maximum. Occasionally, epigrams appear to stand on their own. In decade 10 on gratitude (ceynnaṉṟiyaṟital) Parimēlaḻakar distinguishes the following groups: 101-103, 104-105, 106-107, 108, 109, 110. As to this process of clustering two remarks may be made. First, while the division of the epigrams into smaller, more or less homogenenous groups is all too obvious, oftenthere isscope for alternative clusterings, cutting through or encompassing those made by Parimēlaḻakar. Secondly, the dividing lines between the groups are not always as abrupt or absolute as one is made to think. Take the first two groups, 101-103 and 104-105. In the first one it is said that support offered spontaneously, at the right moment or without ulterior motivesis invaluable.Compared to that the gift ofheaven and earth, the world orthe oceancounts for little. According to 104-105 the value of an act of kindness, and with that the question if one is entitled to gratitude and if so to how much, is determined by the receiving party. For, to the latter a small favor may mean much, or vice versa, a great favor may mean littleto him. Whatever the differences between 101-103 and 104-105, they also have something in common: they both deal with the “amount” of gratitude. Gratitude cannot be vastenough, its size is determined by the other, the recipient. Apart from that, 104 seemsto take up an idea dealt with before in 103. The latter epigram mentions people who offer support without having any expectations of personal gain. The keyword is payaṉ“profit, gain”, in payan tūkkār,“ those who do notweigh or measureprofit”.The sameword is found again in 104, this time, however, in connection with the other party in the exchange, not the person who offers support but the one receives it.
After this, in 106-107, the text switches indeed to another aspect of gratitude. Gratitude is presented as a sacred obligation, to which one is bound for eternity. The keywords are maṟa-, “to forget”, in maṟavaṟka, “you should not forget”, and ul̥-, “to remember”, in ul̥l̥uvar, “they will remember”. 108, which Parimēlaḻakar sets apart, is most likely to be combined with thisset .In 108 we are told that there is nothing wrong in forgetting (maṟa-) as long as we do not forget things which deserve our gratitude.
108 in its turn forms the bridge to 109.In 108kindness (naṉṟi) and unkindness (naṉṟallatu) are contrasted. While acts of unkindness are better forgotten, acts of kindness should not. In 109 we are told that one good deed (naṉṟu) remembered (ul̥l̥a) will make people ignore any unpleasant thing you may do, including even a murder you have committed (koṉṟaṉṉa iṉṉātu).
As far as their contents is concerned 109 and 110 may indeed not have much in common. In 110 we are told that of all forms of unkindness showing no gratitude is the worsttype,leaving one no escape (from rebirth, I suppose). However, 109 and 110 share something else, namely the verb kol-. What is interesting is the use made of this verb in the respective epigrams: in 109 it is used in its concrete sense of “killing” or “committing a murder” and in 110 in themetaphorical sense of “ignoring”, in “ignoring kindness”, that is “being ungrateful”.The compiler demonstrateshis ability to juggle with word meanings here. The use of payaṉin different contexts in 103and 104may well be an exampleof thatas well.
What we see here in 103-104as well as in109-110 is well known from other anthologies. One such anthologyis Hāla's Sattasaī, a collection of 700 poems in Prakrit about the unhappy love lives of poor peopleliving in villages. In the so-called Vulgate version the poems have not been arranged according to their contents. What we see instead is that each poem echoes certain words found in the preceding poem or in poems further back.9 A simple case involving only a few words is found in 30-4:
30 jāā gāmaṇi
31 jāā gāmaṇimagga
32 hiaamagga
33 hiaamuha
34muha
The use of the word maggain 31 and 32 is interesting and may be compared with that of kol-in the Tirukkuṟal̥. In 31 it refers to the scars on the war-leader’s chest, which form as it were a network of rough roads(paharavaṇamaggavisame)and disturb his wife; in 32 the same word refers to the honored course of action (saṃbhāviamaggo).
The same phenomenon is also amply attested in the Chappaṇṇayagāhāo, another anthology of Prakrit verses. In their edition Nalini Balbir and Mildrède Besnard write that this type of concatenationthrough wordsdoes not form a staircase covering the whole textfrom beginning to endbut that itis common in small groups of 2 to 5 poems. Theauthorsalso refer to examples in which the compiler seems to play with the various meaningsof a wordas we have seen just now in the case of payaṉ, kol-and magga. An example they quoteis the word mitta, which means “friend, ally”in 135 and “sun” in 136.10
The same type of concatenation is met with in, for instance theKuṟuntokai, Naṟṟiṇaiand Puṟanāṉūṟu. It should be noted that in these Tamil text the echoes involve a whole range of material (the following examples are from the Kuṟuntokai):11
nouns: kuṟumakal̥ (70, 71), mul̥ (109, 110)
pronouns: nammoṭu(347), namarē(348), nam(349)
the interrogative pronoun: yār(75), yāvatum(77, 78)
In all these cases the compiler of the textwas inspired notso muchbythe contents of the preceding poemsasby theirverbal matter, making an entirely new poem on the basis of a word, or words, occurring in the preceding poems.It would seemthat he did not start with definite ideasabout the content of the text –other thanthat it was to be a collection of love poems –but went from poem to poem.It is tempting to apply this type of concatenation to the repetition of payaṉinTirukkuṟal̥ 103 and 104and kol-in 109 and 110. If so, onemay ask if this process might not also have been at work in theother passages, the compilermaking new poems around motifs(rather than words)found in the preceding ones. Note in this connection the mentioningin101-103heaven and earth, the world and the ocean respectivelyasgiftsgiveninreturnforsupportoffered. Or note 273 and 274 in the 28thdecade on hypocrisy. 273 refers to a weak and defenseless cow which protectsitself by covering its body with a tiger skin; 274 describes a hunter who makeshimself invisible by hiding behind a bush. What we see here is a switch between prey (cow) and hunter, both taking the same kind of measure.Or take 187, 188 and 190 in the 19thdecade on slander: 187 features relatives (kēl̥ir) and 188 and 190 strangers (ētilār).
The point I want to make is that there is evidence to suggest that our compiler went from one epigram to the other and did not have a definite plan for the decade as a whole. In this connection I would like to come back to Gros’s finding that in the decadesindeed “nothing happens, neither development nor dramatic action”.I do not know the Tirukkuṟal̥ well enough to be able to either confirm or refute this assertion. All I can do in the present context is have a closer look at one particular decade which I think is relevant to the question, namely no. 112. In this decadewe hear a man describing the beauty of his lover.It containstwo clearly marked sections of three epigrams each, 2-4 and 6-8.In the first one, 2-4, the woman’s eyes are compared to flowers, in the second one, 6-8, herface is likenedto the moon. In 9 the two groups are as it were brought together: the face of the woman, whose eyes are like flowers (malar aṉṉa kaṇṇāl̥), issaid to be likethe moon. Note also the phrase palar kānattōṉṟal mati in 9echoingpalar kāṇumpūin 2. These two groups are embedded in, or rather encompassed by,three poems featuring the aṉiccamflower.In 1 the woman is said to be more tender and delicate than that flower, and in 10 it are her feet which aremore tender. The two groups, 2-4 and 6-8, are separated by another aṉiccam poem, 5. Though I have to admit that its exact meaning is not clear to me, it does refer to the woman’s slender waist (nucuppu). It is possible to recognize in the decade the intention to createa top-to-toe description (śikhānakhavarṇana).Opening with a description of the woman’s body in 1, it continues with her eyes, and via the middle in 5 it ends with the feet in 10. However, if that was indeed the intention, it is unclear why after the middle in 5 the text returns to the face in 6-8. It could also be argued that the final, 10th, poem was the result of a last moment decision: only at the very end it was decided that,having started with her eyes, it would be appropriateto conclude the decade with a poem on the woman’s feet. This would show that the compiler was familiar with śikhānakhadescriptions, but in this case thought of it only at the end.
The material discussed just now formed, as announced, just a random selection. Anyconclusion drawn from it is therefore provisional. Nevertheless I would like to present some findings.In the first place it should be noted that the Tirukkuṟal̥ is not the only anthology lacking a clearly marked arrangement. Other examples are found in both Tamil and Sanskrit literature. By the division into decades the Tirukkuṟal̥ –the same applies to, for instance, the Aiṅkuṟunūṟu–stands halfway between completely unorganized anthologies and later versions of, for instance, the Sattasaī, in which thestanzas have been clustered in sections (called paddhatis or vrajyās)on the basis of theme or topic.However, within the decades there does not seem to beevidence of a (dramatic) development leading to a conclusion of sorts.Instead, like those of, for instance, the Kuṟuntokaiand Puṟanāṉūṟu, and the Sattasaī, the compiler of the Tirukkuṟal̥ seems to have gone from epigram to epigram. The examples discussed just now may also give us an idea of the aim of this method. It was to surprise the reader with ever new possibilities of the theme or topic, or verbal matter,provided by the preceding epigram(s). The reader is constantly held in suspense of what comes next and, by implication, is to find out the connectionsfor himself. This also implies that there are no absolute dividing lines. In the example discussed earlier I have not commented upon the seemingly abrupt transition between 105 and 106. On closer inspection it may not be as abrupt a transition as it mightat first sight appear. We may have todo with different roles of the person receivingkindness: in 105 only he is said to be able to determine the amount of gratitude he is bound to. If so, in 106 he is warned under no circumstances to forget to return a kindness done to him by showing gratitude.
By way of conclusionI would like to return to a remark made byFrancis X. Clooney regarding the Tiruvāymoḻi, namely that it may indeed not be too difficult to find something common in the meaning of two consecutive epigrams.This phenomenon, in turn, might explain the differences in the order of the epigrams in the various commentators: each might have seen differentpossibleconnectionsbetween the available epigrams.
திருக்குசாலாவின் தசாப்தங்களில் எபிகிராம்களின் தெளிவாகக் குறிக்கப்பட்ட ஏற்பாட்டின் வெளிப்படையான பற்றாக்குறையை உணர முயற்சிக்கிறது.
ஹெர்மன் டைகன், தி ஹேக்
திருக்குசாலி 1330 எபிகிராம்களையும், 380 ஆகாம், அல்லது தர்மம், 700 போருலா, அல்லது அர்த்த, மற்றும் 250 காமத்தில், அதாவது காதல் ஆகியவற்றைக் கொண்டுள்ளது. ஒவ்வொரு “புத்தகமும்” 10 எபிகிராம்கள் அல்லது பல தசாப்தங்களாக அமைந்துள்ளது. பல தசாப்தங்கள் தனித்தனி அலகுகளாக அமைந்தாலும், அவற்றின் விநியோகம் முற்றிலும் சீரற்றதல்ல. உதாரணமாக, குடும்ப வாழ்க்கையிலிருந்து சந்நியாசி நடைமுறைகள் வரையிலான 38 ஆம்பாம்ப்கோவிலும், ஒரு ராஜாவுக்குத் தேவையான தனிப்பட்ட குணங்களை கணக்கிட்டபின்னும், பல தசாப்தங்களாக போருலாவில் பொதுவாக புள்ளிவிவரங்களின் கூறுகளின் பட்டியலுக்கு மாறுகிறது. வர்ணனையாளர் பரிமலசாகர் காதல் பற்றிய எபிகிராம்களை இரண்டு பரந்த பிரிவுகளாகப் பிரிக்கிறார், அதாவது திருமணத்திற்கு முன் அன்பைக் கையாளுபவர்கள், அல்லது 109-115 இல் கல்வாவு, மற்றும் திருமணமான அன்பைக் கையாளுபவர்கள், அல்லது காசு. 116-133 இல். இந்த பிந்தைய பகுதி நல்லிணக்கத்தின் இன்பங்களுடன் முடிவடைகிறது. மற்ற வர்ணனையாளர்கள் வெவ்வேறு பிரிவுகளை உருவாக்குகிறார்கள் .1 இருப்பினும், பல காரணிகளின் நிலைக்குச் செல்ல நான் அறிவிக்கவில்லை, பல தசாப்தங்களாக ஏற்பாட்டில் இருந்திருக்கலாம். அதற்கு பதிலாக, பல தசாப்தங்களாக எபிகிராம்களின் ஏற்பாட்டிற்கு நான் திரும்ப விரும்புகிறேன்.
இது ஒரு நம்பிக்கைக்குரிய ஆய்வின் தலைப்பாக கருதப்படவில்லை என்பதைக் குறிப்பிடுவதன் மூலம் நான் தொடங்க வேண்டும். பிரான்சுவா க்ரோஸ் எழுதியது போல்: “ஒவ்வொரு அத்தியாயத்திலும் தனித்தனியாக விநியோகிக்கப்படுவது பெரும்பாலும் தன்னிச்சையானது” .2 மேலும் அதே பக்கத்தில் க்ரோஸ் தொடர்ந்தார்: “ஒவ்வொரு தனித்தன்மையும் கருதப்பட வேண்டும் என்பதை நிச்சயமாக நினைவில் கொள்ள வேண்டும் ... ஒரு தனிமைப்படுத்தப்பட்ட மற்றும் சுயாதீனமான கவிதையாகவும் முக்கியமான விஷயம், அத்தியாயத்தின் அடிப்படையில் தொகுத்தல், ஆனால் ஒவ்வொரு அத்தியாயத்திலும் எதுவும் நடக்காத முன்னேற்றம் அல்ல, வளர்ச்சி அல்லது வியத்தகு நடவடிக்கை அல்ல ”. “அநேகமாக பெரும்பாலும் தன்னிச்சையாக” என்பதில் “அநேகமாக” என்ற வினையெச்சத்தின் க்ரோஸ் சேர்த்தது, அது அவருக்கு இருந்த ஒரு எண்ணம் மட்டுமே என்பதைக் காட்டுகிறது. உண்மையில், அவர் குறிப்பிட்டது போல, இது இன்னும் ஒரு பிரச்சினையாக இருக்கவில்லை .3 ஏன் என்று பார்ப்பது கடினம் அல்ல. ஒரு விஷயத்திற்கு, திருக்குசாலி என்பது பண்டைய தமிழ் உரை மட்டுமல்ல, அதன் சரணங்களின் வெளிப்படையான அல்லது வெளிப்படையான ஏற்பாட்டைக் கொண்டிருக்கவில்லை - ஏன் கவலைப்படுகிறீர்கள். எடுத்துக்காட்டுகளாக நான் க am காம்டெக்ஸ்ட்ஸ் குசுந்தோகை, நசாயியாண்ட் புசானு ஆகியவற்றைக் குறிப்பிடலாம். மேலும், நம்மவரின் திருவாய்மோசி உள்ளது, இது இதேபோல் பல தசாப்தங்களைக் கொண்டுள்ளது, இங்கு பாட்டிகாம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. பாடிகாம்களுக்குள் உள்ள தனிப்பட்ட பாடல்கள் ஆன்ட்டியால் இணைக்கப்பட்டுள்ளன; எனவே ஒழுங்கு சரி செய்யப்பட்டது .4 மறுபுறம், பிரான்சிஸ் எக்ஸ். குளூனி குறிப்பிடுகிறார்: “ஒரு பாடலின் தொடர்ச்சியானது ஒன்றன்பின் ஒன்றாக எதையாவது குறிக்கிறது என்று எதிர்பார்க்கிறோம், மேலும் வாசகர் வரிசையில் அர்த்தத்தைக் கண்டறிந்தால் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை, அதற்கான காரணங்கள் ஒழுங்கு மற்றும் (முன்வைக்கப்பட்ட) பாடல்கள் ஒவ்வொன்றாக நாம் காணும்போது அவற்றைக் காணலாம். ... இருப்பினும், பாடல்கள் வித்தியாசமாக ஒழுங்கமைக்கப்பட்டிருந்தால், அந்த ஏற்பாட்டை மிகவும் பொருத்தமானதாகக் காணலாம். "5
திருக்குசாலா விஷயத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட சிக்கல் உள்ளது. சொன்னபடி, நம்மவரின் பாடிகாம்களில் உள்ள பாடல்களின் வரிசை ஆன்ட்டியால் நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளது, திருக்குசாலியில் உள்ள எபிகிராம்களின் நிலை மிகவும் நிலையற்றது என்பதை நிரூபித்துள்ளது. பல்வேறு வர்ணனைகளில் கிடைக்கும் நூல்கள் பல தசாப்தங்களின் எண்ணிக்கை மற்றும் வரிசைமுறை மற்றும் ஒவ்வொரு தசாப்தத்திற்குள் எபிகிராம்களைத் தேர்ந்தெடுப்பது ஆகியவற்றுடன் உடன்படுகின்றன, எபிகிராம்களின் ஏற்பாடு ஒவ்வொரு வர்ணனையாளரிடமும் வேறுபடுவதாகத் தெரிகிறது. 6 மாறுபாடு கணிசமாகத் தெரிகிறது. க்ரோஸைப் பொறுத்தவரை , காதல் புத்தகத்திற்கான விஷயத்தை ஆராய்ந்தவர், அந்த புத்தகத்தின் 250 எபிகிராம்களில் ஐந்து மட்டுமே அனைத்து வர்ணனையாளர்களிடமும் ஒரே நிலையில் உள்ளன. 7 இருப்பினும், எனக்குத் தெரிந்தவரை, நிலைமை எந்த விவரத்திலும் ஆய்வு செய்யப்படவில்லை இன்னும் .8 எபிகிராம்களின் ஏற்பாடு குறித்த ஆய்வுக்கு தனிப்பட்ட வர்ணனையாளர்களின் தனிப்பட்ட நூல்களுடன் நாம் செய்ய வேண்டியிருக்கும். இப்போதைக்கு, அவை எந்த அளவிற்கு அசல் உரையை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகின்றன, திருவாலுவுவரால் தயாரிக்கப்பட்ட ஒரு புத்தகத்தை நிறுவ முடியாது. மறுபுறம், வர்ணனையாளர்கள் காட்டிய மாறுபாடு அசல் பதிப்பில் வெளிப்படையாக குறிக்கப்பட்ட ஏற்பாடு அல்லது எளிதில் அடையாளம் காணக்கூடிய ஒன்று இல்லை என்று கூறுகிறது. இல்லையெனில், அடுத்தடுத்த வர்ணனையாளர்கள் எபிகிராம்களை மாற்றுவதற்கு சுதந்திரமாக உணர்ந்திருக்க மாட்டார்கள். ஆர்வத்துடன், இந்த மறுசீரமைப்பு வெளிப்படையாக குறிக்கப்பட்ட அல்லது எளிதில் அடையாளம் காணக்கூடிய ஏற்பாட்டை ஏற்படுத்தியதாகத் தெரியவில்லை. வெளிப்படையாக சீரற்ற ஒழுங்கு மற்றொரு வெளிப்படையான சீரற்ற வரிசையால் மாற்றப்பட்டது. இந்த வழியில், பிற்கால வர்ணனைகளில் உள்ள எபிகிராம்களின் வரிசை, அசல் பதிப்பில் எபிகிராம்களின் ஏற்பாட்டில் பணிபுரிந்த முறை அல்லது முறைகளைப் பற்றி நமக்குச் சொல்லக்கூடும். சொன்னது போல, இந்த நேரத்தில் நாம் செய்ய வேண்டியது வர்ணனைகளில் பரவும் நூல்கள். பின்வருவனவற்றில் நான் வல்கேட் பதிப்பாக வளர்ந்த பரிமலசாகரின் உரையை மிக நெருக்கமாகப் பார்ப்பேன். பின்வருபவை பல தசாப்தங்களாக எபிகிராம்களின் ஏற்பாட்டைப் பற்றிய முழுமையான, ஆழமான ஆய்வு அல்ல என்பதை நான் சேர்க்க வேண்டும், ஆனால் ஒரு சில அவதானிப்புகளை அடிப்படையாகக் கொண்டது தோராயமாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சில பத்திகளில்.
Parimēlaḻakar'scommentary இல் எபிகிராம்கள் மாறுபட்ட நீளக் குழுக்களாகக் கொத்தாக உள்ளன. ஐந்து எபிகிராம்களின் குழுக்கள் அதிகபட்சமாகத் தெரிகிறது. எப்போதாவது, எபிகிராம்கள் தாங்களாகவே நிற்கின்றன. நன்றியுணர்வில் 10 ஆம் தசாப்தத்தில் (ceynnaṉṟiyaṟital) பரிமலஸ்கர் பின்வரும் குழுக்களை வேறுபடுத்துகிறார்: 101-103, 104-105, 106-107, 108, 109, 110. இந்த கிளஸ்டரிங் செயல்முறையைப் பொறுத்தவரை இரண்டு கருத்துக்கள் கூறப்படலாம். முதலாவதாக, எபிகிராம்களை சிறிய, அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ ஒரே மாதிரியான குழுக்களாகப் பிரிப்பது மிகவும் வெளிப்படையானது என்றாலும், மாற்று கிளஸ்டரிங்கிற்கான பலமுறை வெளியீடு, பரிமலசாகரால் செய்யப்பட்டவற்றை வெட்டுதல் அல்லது உள்ளடக்கியது. இரண்டாவதாக, குழுக்களுக்கிடையில் பிளவுபடுத்தும் கோடுகள் எப்போதுமே திடீரென்று அல்லது முழுமையானதாக இருக்காது. முதல் இரண்டு குழுக்களை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள், 101-103 மற்றும் 104-105. முதல் நேரத்தில், ஆதரவு தன்னிச்சையாக, சரியான தருணத்தில் அல்லது வெளிப்புற நோக்கங்கள் இல்லாமல் விலைமதிப்பற்றதாக வழங்கப்படுகிறது என்று கூறப்படுகிறது. ஹெவன் மற்றும் பூமியின் பரிசுடன் ஒப்பிடும்போது, உலகம் அல்லது கடல் கணக்குகள் சிறிதளவு. 104-105 இன் படி, ஒரு தயவின் செயலின் மதிப்பு, அதனுடன் ஒருவர் நன்றியுணர்வுக்கு தகுதியுடையவரா, அப்படியானால் எவ்வளவு என்பது, பெறும் தரப்பினரால் தீர்மானிக்கப்படுகிறது. ஏனென்றால், பிந்தையவர்களுக்கு ஒரு சிறிய அனுகூலமானது அதிகம் பொருள்படும், அல்லது நேர்மாறாக, ஒரு பெரிய அனுகூலம் அவருக்குச் சிறியதாக இருக்கலாம். 101-103 மற்றும் 104-105 க்கு இடையிலான வேறுபாடுகள் எதுவாக இருந்தாலும், அவற்றுக்கும் பொதுவான ஒன்று உள்ளது: அவர்கள் இருவரும் நன்றியுணர்வின் “தொகையை” கையாளுகிறார்கள். நன்றியுணர்வை விரிவுபடுத்த முடியாது, அதன் அளவு மற்றவர், பெறுநரால் தீர்மானிக்கப்படுகிறது. இது தவிர, 104 க்கு முன்னர் 103 இல் தீர்க்கப்பட்ட ஒரு யோசனையை எடுத்துக்கொள்கிறது. பிந்தைய எபிகிராம் தனிப்பட்ட ஆதாயத்தின் எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் ஆதரவை வழங்கும் நபர்களைக் குறிப்பிடுகிறது. முக்கிய சொல் payaṉ “லாபம், ஆதாயம்”, payan tūkkār இல், “பற்றாக்குறை அல்லது அளவீடு செய்யாதவர்கள்” .இந்த வார்த்தை மீண்டும் 104 இல் காணப்படுகிறது, இருப்பினும், இந்த முறை, பரிமாற்றத்தில் உள்ள மற்ற தரப்பினருடன் தொடர்பில், நபர் அல்ல ஆதரவை வழங்குகிறது, ஆனால் ஒருவர் அதைப் பெறுகிறார்.
இதற்குப் பிறகு, 106-107 இல், உரை நன்றியின் மற்றொரு அம்சத்திற்கு மாறுகிறது. நன்றியுணர்வு ஒரு புனிதமான கடமையாக வழங்கப்படுகிறது, அதில் ஒருவர் நித்தியத்திற்கு கட்டுப்படுகிறார். முக்கிய சொற்கள் maṟa-, “மறக்க”, maṟavaṟka இல், “நீங்கள் மறந்துவிடக் கூடாது”, மற்றும் ul̥-, “நினைவில் கொள்ள வேண்டும்”, ul̥luvar இல், “அவர்கள் நினைவில் கொள்வார்கள்”. 108, பரிமலஸ்கர் ஒதுக்கி வைக்கும், இது பெரும்பாலும் இந்த தொகுப்போடு இணைக்கப்படலாம். 108 இல், நம்முடைய நன்றிக்கு தகுதியான விஷயங்களை நாம் மறக்காதவரை (maṟa-) மறப்பதில் தவறில்லை என்று 108 இல் கூறப்பட்டுள்ளது.
108 அதன் விளைவாக பாலமாக 109 ஆக அமைகிறது. 108 கருணை (நாசி) மற்றும் இரக்கமற்ற தன்மை (நாசல்லாட்டு) ஆகியவை வேறுபடுகின்றன. இரக்கமற்ற செயல்கள் சிறப்பாக மறக்கப்பட்டாலும், தயவின் செயல்கள் கூடாது. 109 ஆம் ஆண்டில், ஒரு நல்ல செயல் (நாசு) நினைவில் (உல்லியா) நீங்கள் செய்த எந்தவொரு விரும்பத்தகாத காரியத்தையும் மக்கள் புறக்கணிக்கச் செய்வார்கள், இதில் நீங்கள் செய்த ஒரு கொலை கூட (கோசானா இட்டு) அடங்கும்.
அவற்றின் உள்ளடக்கங்களைப் பொருத்தவரை 109 மற்றும் 110 உண்மையில் பொதுவானதாக இருக்காது. 110 இல், எல்லா விதமான தயக்கமும் நன்றியுணர்வைக் காட்டாதது மிக மோசமான வகை என்று நமக்குக் கூறப்படுகிறது, இது ஒரு தப்பிக்கும் (மறுபிறப்பிலிருந்து, நான் நினைக்கிறேன்). இருப்பினும், 109 மற்றும் 110 ஆகியவை வேறொன்றைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றன, அதாவது வினைச்சொல் கோல்-. சுவாரஸ்யமான விஷயம் என்னவென்றால், இந்த வினைச்சொல் அந்தந்த எபிகிராம்களில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது: 109 இல் இது "கொலை" அல்லது "ஒரு கொலை" என்ற உறுதியான அர்த்தத்திலும் 110 இல் "புறக்கணித்தல்", "தயவை புறக்கணித்தல்" என்ற கருப்பொருள் அர்த்தத்திலும் பயன்படுத்தப்படுகிறது. , அது “நன்றியற்றதாக இருப்பது” .இங்கு வார்த்தை அர்த்தங்களுடன் கையாளும் திறனை தொகுப்பி நிரூபிக்கிறது. 103 மற்றும் 104 ஆம் ஆண்டுகளில் பேயாசின் வெவ்வேறு சூழல்களைப் பயன்படுத்துவது ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு.
