சங்கப்பாடல்களும் தமிழர் வழிபாடுகளும்

சங்கப்பாடல்களில் தமிழர்களின் வாழ்வியலும் வாழ்வியலினூடே அவர்கள் கைக்கொண்ட கோட்பாடுகளும் விரவிக்காணப்படுகின்றன. அகம் என்னும் மக்களின் வாழ்வியல்பற்றி மட்டுமல்லாது மறத்திற்கும் சான்றுகளாக அமைவன சங்கப்பாடல்களே. பாடல்கள் மக்களுடைய அன்றாட வாழ்க்கை முதல் மன்னனுடைய போர், போரின் வெற்றி, இழப்பு என்று பல அடுக்குகளிலும் சங்ககாலத்தை நகலெடுத்து காட்டுகின்றன. மக்களுக்கும் மன்னனுக்கும் அறக்கருத்துகளை போதிப்பவர்களாக புலவர்கள் முதன்மைபெற்றிருக்கிறார்கள். சங்கப்பாடல்களிலே, குறிப்பாகப் புறப்பாடல்களிலே வாழ்க்கையைப் பற்றி புலவர்கள் என்ன கூறியிருக்கின்றார்கள் என நோக்கின் அவர்கள் இவ்வுலக வாழ்ககையைப் பற்றியே அதிகம் பேசியிருக்கிறார்கள். வாழ்க்கையை மறுத்த துறவறத்தையோ, தான் கொடுத்த தூண்டல்களுக்கு கிடைத்த துலங்கல்களுக்கு காரணம் கண்ணுக்கு தெரியாத ஏதோ ஒரு கடவுள் என்று தன் தவறுகளை மறைக்கவில்லை.

சங்ககாலத்தில் தொன்மை சமுதாயம் உடைந்து நிலவுடைமைச் சமுதாயமாக மாறும் போது ஏற்பட்ட பொருண்மிய வேறுபாடுகளால் ஏற்பட்ட கருத்து முரண்களால் நிலவுடைமைச் சமுதாயத்திற்கும் தொன்மைச் சமூகத்திற்குமான முரண் உருவாக்கப்படுகின்றது. தொன்மைச்சமுதாயத்தில் சமயம் என்ற நிறுவனப்படுத்தப்பட்ட வழிபாட்டு முறைமை இருக்கவில்லை. மாறாக, சடங்குகளும் வழிபாடுகளும் இணைந்த ஒரு தொகுப்பே இருந்திருக்கிறது. இந்த இரண்டு வேறு பிரிவுகளுக்குமிடையிலான நோக்குநிலைகளின் முரண்களும் சங்கப்பாடல்களாக படைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. நிலவுடைமைச் சமூகத்தின் வளர்ச்சிக்கு நேர்விகித சமனாக பண்பாடு மற்றும் சிந்தனை வளர்ச்சிகளும் வளர்ந்தன. அந்த நிலவுடைமைச் சமுதாயத்தின் வல்லாண்மையில் இனக்குழு முறைமை மறைந்துபோகத் தொடங்கியது. பேராசிரியர் வானமாமலை அவர்கள் பேராசிரியர் தேவிப்பிரசாத் சட்டோ அவர்களை மேற்கோள் காட்டி, இனக்குழு அழிவு முழுமையாக இராமல் அரைகுறையாக இருப்பின், இனக்குழு மக்களின் சிந்தனைகள், நம்பிக்கைகள், பண்பாட்டு எச்சங்கள் தொடர்ந்துவரும் சமுதாயத்திலும் எஞ்சி நிற்கும் என்று கூறுகின்றார். அவ்வாறாயின், இன்றுவரை எச்சங்களைத் தாங்கிய எம் வாழ்வியலின்வழி நோக்கின், பண்டைத் தமிழர்களின் கருத்துலகு உலகாயதம் என்ற பொருள்முதல்வாத கோட்பாட்டினடிப்படையில் இருப்பதைக் கண்டுகொள்ளலாம். புறப்பாடல்கள் நிலம், நீர், தீ, வளி, வான் என்ற ஐம்பூதங்களினையும் நடுவப்படுத்தியே பாடப்பட்டிருக்கின்றன.

‘மண் திணிந்த நிலனும்

நிலம் ஏந்திய விசும்பும்

விசும்பு தைவரு வளியும்

வளித்தலை இய தீயும்

தீ முரணிய நீரும், என்றாங்கு

ஐம்பெரும் பூதத்து இயற்கை போலப்

போற்றார்ப் பொறுத்தலும், சூழ்ச்சியது அகலமும்

வலியும், தெறலும், அளியும் உடையோய்”

என்ற புறப்பாடலை எடுத்துக்காட்டாகக் குறிப்பிடலாம். அதேபோல தமிழர்களின் வள்ளுவமானது அறம், பொருள், இன்பம் என்ற இவ்வுலக வாழ்க்கையைத் தான் வாழ்வியலாகக் கூறுகின்றதே தவிர, வாழ்க்கையைத் துறத்தலே இன்பம் என்று அவர் எவ்விடத்திலும் குறிப்பிடவில்லை.

இவ்வாறு கண்ணுக்குப்புலனாகாத ஏதோவொன்றின் மீது பழியைப்போட்டு, வாழ்க்கையை யாரோ நடத்துவது போல தமிழர்கள் அன்று வாழவில்லை என்பதை நோக்கவேண்டும்.

 2500 ஆண்டுகளில் பன்மடங்கு விரிவாக்கத்துக்கு உட்பட்டிருந்த தமிழ்ச்சமூகம் வெவ்வேறு பண்பாட்டு உள்ளீடுகளை உள்ளீர்த்து, அதன்வழி தனது இயங்கியலைக் கட்டமைத்துக்கொண்டது. ஆயினும் முன்னரே குறிப்பிட்டது போல, தொன்மை இனங்கள் தமது தொன்மை எச்சங்களை மீள மீள உயிர்ப்பித்துக்கொண்டேயிருக்கும் என்ற கூற்றுக்கமைவாக, இப்போது வழக்கிலிருக்கும் அந்தத் தொன்மைகளை கண்டறிந்து இனமீட்பொன்றினைச் செய்வது இன்றியமையாதது. கூட்டுழைப்பு, கூட்டுணவு போன்ற இயக்கங்களால் கட்டமைக்கப்பட்ட அந்த மரபுவழிவந்த இனக்குழுக் கூட்டுவாழ்க்கையானது இன்று நினைவெச்சங்களாகவே எஞ்சியிருக்கிறது. அந்த இனக்குழு வாழ்க்கை முறையில் இருந்த வழிபாட்டு முறைமைகள் சமூக நடைமுறைகளுக்குள்ளால் நிறுவனப்படுத்தப்பட்டமையை நோக்குவோமாயின், தமிழர் மெய்யியல் எங்கே காணாமலாக்கப்பட்டது என்பதை விளங்கிக்கொள்ளலாம்.

இனக்குழு முறைமையிலிருந்து நிலவுடைமைச் சமுதாயமாக மாந்தர்கள் மாறிய போது, அவர்களுடைய பண்பாட்டு மடைமாற்றங்களால், உலகாயதக் கண்ணோட்டம் மாறத் தொடங்கியது. உலகாயதத்தின்வழி வந்த ஆசீவகம் என்னும் மெய்யியலின் வழி ஒழுகிய தமிழர்களிடத்தில் வைதீகம் நுழைக்கப்பட்டது. உலகின் தோற்றத்தையும் பொருட்களின் உற்பத்தி, தோற்றம், மறைவு என்பனவற்றை அணுவியற்கொள்கை மூலமும், உலக இயங்கியலைப் புரிந்தவாறு இயற்கையின் விளைவுகளை அறிவுக்கண்கொண்டு பார்க்கும் அறிவியலையும் கொண்டதே ஆசீவக மெய்யியல் கோட்பாடாகும். ஆசிவகக் கோட்பாட்டினை ஈண்டு ஆய்ந்து அதில் அறுவுபெற்றோர் அறிவர்களாகவும் அண்ணல்கள் என்றும் போற்றப்பட்டனர். எதனையும் பகுத்துப்பார்த்து விளங்கிக்கொள்வதினை அறிவாய்வு முறைமையாகக் கொண்டதே ஆசீவக மெய்யியல். ஆசீவகத்தினுள் இருக்கும் ஈவு என்பது வகுத்ததைக் குறிக்கும். இவ்வாறே தமிழர்கள் நிலத்தினை ஆய்ந்துகொள்ள அதனை ஐந்திணையாகப் பிரித்தது தொடக்கம் அத்தனையையும் பகுத்துப் பார்த்து ஆய்ந்துகொள்ளும் பகுத்தறிவு மரபே ஆசீவகம் எனப்படும். இவ்வாறாக நிலம், நீர், தீ, வளி என்பனவற்றின் சேர்க்கையே, உலகம் முதல் அதிலிருக்கும் பொருட்களிலிருந்து அத்தனை உயிரினங்களிலும் இருப்பதென்று ஆய்ந்த உலகாய்தத்தினுள் இன்னும் மேற்சென்று பகுத்து அது அணுக்களினால் ஆனது என்றவரைக்கும் பகுத்தாய்ந்த மரபு ஆசீவகக் கோட்பாடாய் தமிழர்களிடத்தில் கி.மு.3 ஆம் நூற்றாண்டிலேயே உருவாக்கம் பெற்றுவிட்டது. ஆசீவக அறிவர்கள் தலைமுறை தலைமுறையாக தமிழர்களின் வாழ்வியல் கோட்பாடுகளை கற்பித்தவர்களாவார். ஆசீவகம் என்ற சிந்தனைப் பள்ளியினை மையமாகக் கொண்டு கட்டப்பட்ட தமிழர்களின் மெய்யியலை, காலப்போக்கில் வைதீகம் என்ற மாயை காவுகொள்ளத்தொடங்கிற்று. பண்பாட்டு வரலாற்றில் குறிஞ்சி முதல் பாலை வரையிலான வாழ்வு முறைகளிலிருந்து இன்றைய தமிழர்களின் வாழ்வியல் வரையிலான இயங்கியலை நாம் நோக்குவோமாக இருப்பின், அந்தப் பண்பாட்டு மாற்றம் எங்கே எவ்வாறு நிகழ்ந்தது என்பதனைக் கூற முடியும்.

நடுகல் வழிபாட்டுடன் தொடங்கிய தமிழர்களின் வழிபாட்டு மரபுத் தொடர்ச்சியானது மெய்யியல் கோட்பாடுகளாக உருவாகின. வடஇந்தியாவிலிருந்து பௌத்த, சமண, வைதீக கோட்பாடுகள் தமிழர்களிடத்தில் இறக்குமதி செய்யப்பட்டன. ஏற்கனவே பண்பாட்டு ஊடுருவல்களால் ஆன்மீகம் சார்ந்த கருத்துமுதல்வாதத்தை ஏற்றுக்கொண்ட அரச வல்லாண்மை பௌத்த, சமண வல்வளைப்பிற்கு துணைபோயிற்று. மதம் என்னும் பெயரால், அதுவரை தமிழர் மரபில் கட்டமைக்கப்பட்டிருந்த உலகாயத வழிவந்த ஆசீவகக்கோட்பாடுகள் பௌத்த சமண கோட்பாடுகளால் மிகைநிரப்பப்பட்டது. சமண, பௌத்த துறவிகள் தமிழில் துறைபோந்து பல நூல்களை இயற்றி, தமிழனை அவனது மொழி மீதுள்ள பற்றால் மெள்ள மெள்ள அறிவார்ந்து ஆராயாது முடிவெடுக்கும் கருத்துமுதல்வாதத்தினுள் தமிழர்களின் சிந்தனை மரபு மழுங்கடிக்கப்பட்டது.

உலகாய்தம் என்னும் பொருள்முதல்வாதத்தினைக் கற்பதற்காக வட இந்திய தத்துவ அறிஞர்கள் தமிழகம் வந்திருக்கிறார்கள் என்பர் வரலாற்றாய்வாளர்கள். அதுமட்டுமல்லாது சமசுக்கிருதச் சான்றுகளை அடிப்படையாகக்கொண்டு உலகாய்தம் மிகவும் தொன்மையானது எனவும் பேராசிரியர் வானமாமலை அவர்கள் குறிப்பிடுகின்றார். ஆயின் களப்பிரர்களின் ஆட்சிக்காலத்தில் பொருள்முதல்வாத சிந்தனைகள் அழிக்கப்பட்டன. ஆயினும் சமணம், பௌத்தம் இரண்டுமே பொருள்முதல்வாத கோட்பாடுகளில் சிலவற்றை உள்வாங்கியிருந்தன. அதனாலேயே வைதீக மெய்யியலானது சமண பௌத்த மதங்களின் வீழ்ச்சியின் பின்னரே தமிழர்களிடத்தில் மேலாதிக்கம்பெறத் தொடங்கியது.

சிலப்பதிகாரம் என்னும் காப்பியம் தொன்மம், தேசியம், இலக்கியம் என்ற பன்முகப்பார்வையிலே நோக்கப்படவேண்டியதாக இருக்கின்றபோதிலும், அதன் உள்ளடக்கம் பேசுகின்ற அரசியலையும் நோக்கவேண்டும். கற்பில் சிறந்தவள் கண்ணகியா மாதவியா என்ற விவாதங்களுக்கான தலைப்புகளுக்காக மட்டும் உரியதல்ல சிலப்பதிகாரம். மண்ணையும்  மொழியையும் காக்க எழுந்த காப்பியம், தமிழனது மெய்யியலை காக்கத் தவறிவிட்டது. இதில் தத்துவக்கோட்பாடுகள் அதிகம் பேசப்படவில்லையாயினும் தமிழனது தேசிய இருப்புக்கான எல்லாவற்றையும் பேசிய சிலப்பதிகாரம் சமயஞ்சார்ந்து நின்று தமிழனின் மெய்யியலைப் பேசத்தவறியிருக்கிறது. சிலப்பதிகாரத்தினுடைய இரட்டைக்காப்பியமான மணிமேகலையில் சமயக் கணக்கர் தம் திறங்கேட்ட காதையில் மணிமேகலைக்கு அளவைவாதம், சைவம், பிரம்மவாதம், வைணவம், வேதவாதம், ஆசீவகம், நிர்க்கந்தம், உலகாயதம் போன்ற கோட்பாடுகளைக் கற்பிப்பதாகவும் உலகாயதத்தைப் பற்றி பேசுகையில் அதற்கு கண்ணகி மறுத்துரைப்பதாகவும் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது. அத்தோடு கண்ணகி இறந்ததன் பின்னர் அவளுடைய தந்தை ஆசீவகத்தைப் பின்பற்றியதாகவும் சொல்லப்படுகின்றது.

‘கண்ணகி தாதை கடவுளர் கோலத்

தண்ணலம் பெருந்தவத்தவத் தாசீவகர்முன் ’ என்ற அடிகளினூடாக இதனை நோக்கலாம்.  இவ்வாறு எம்மொழி கொண்டே எம் மெய்யியல் சிதைக்கப்பட்டுக்கொண்டே போயிற்று.

ஆசீவகம் என்னும் தமிழர் மெய்யியல் பல மொழிக்குழப்பங்களுக்குள்ளும் உட்படுத்தப்படுகின்றது. திவாகர நிகண்டு என்னும் தமிழ்மொழி நிகண்டு, சாவகர் (சமண சமயத்தைப் பின்பற்றும் இல்லறத்தார்), அருகர் சமணர் ஆகும்;: ஆசீவகரும் அத்தவத்தோரோ’ என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது. அதாவது சமணர் என்னும் சொல் சாவகர், அருகர், ஆசீவகர் ஆகியவர்களைப் பொதுமைப்படுத்தும் ஒரு சொல்லாகக் குறிப்பிட்டது. அந்தக் குழப்பத்தின் விளைவாக இன்றுவரையில் தொன்ம ஆய்வுகளில் சைனரும் ஆசீவகரும் ஒருவராகவே நோக்கப்பட்டனர். ஆசீவகத்தை அறிவுசார்ந்து எதிர்நோக்க முடியாதோர் இவ்வாறான பல கருத்துப்போலிகளை உருவாக்கினார்கள். எடுத்துக்காட்டாக ஆசீவகத்தின் ஊழ் குறித்த கோட்பாடானது மெய்யியலின்வழி இயற்கை நிகழ்வைப் பற்றிப் பேச, எதிரானவர்கள் பிறவிகள் தொடரும் பாவம் என்னும் ‘ஊழ்வினை உறுத்து வந்து ஊட்டும்’ வைதீகக் கோட்பாடுகள் சார்ந்தவை என பொருட்திரிபு காட்டுகிறார்கள். ஆசீவக மெய்யியலின் அடிப்படையில் அமைந்த சொல்லான அமணர் எனும் சொல், அம்மணர் என்று ஆடையற்றதன்மையைக் குறிப்பதாக தவறாகச் சுட்டப்பட்டதனையும் குறிப்பிடலாம். இவ்வாறான ஆய்வுக்குழப்பங்கள் ஒருபுறமிருக்க, மக்களினூடே எவ்வாறு மெய்யியல் நீக்கம் நிகழ்ந்தது என்பதை நோக்குதல் வேண்டும்.

இயற்கையோடிணைந்த வாழ்வியலினுள் இருந்த மக்களது வழிபாடுகள் முன்னரே குறிப்பிட்டது போல அரச நிறுவனங்களாக மாற்றம் பெறத்தொடங்கின. இந்த நிறுவனமாக்கல் எனும் வடிவ மாற்றத்துக்குட்படாத சில வழிபாட்டு மரபுகள் கிராமிய வழிபாடுகள் என்ற வகையறாவினுள் உட்படுத்தப்பட, அரச விரிவாக்கலுக்கும் அதன் கருத்துருவாக்கங்களுக்குமான நிறுவனமாக உருவாக்கப்பட்ட பெருஞ்சமய மரபு, தமிழர்களது மெய்யியலை கேள்விக்குள்ளாக்கியது. இந்து என்னும் வன்வளைப்பு  அரசியற் கருத்துருவாக்கத்திற்கு வைதீகம் என்னும் பொறிமுறை பயன்படுத்தப்பட்டது. திணைவழிபாட்டில் இருந்த தெய்வங்கள் பாலியல் குற்றவாளிகளாக்கப்பட்டு கொச்சைப்படுத்தப்படன. திருமாலும் முருகனும் இரண்டு மனைவியர் உள்ளவர்களாகவும் இந்திரன் பாலுறுப்புக்களைக் கொண்ட கடவுளாகவும் கொற்றவை அடங்காப்பிடாரியாகவும் திரிபுபடுத்தப்பட்டதோடு ஆரம்பித்த வைதீகத்தின் கொட்டம், இன்றுவரை தமிழர் மண்ணில் பேயாட்டம் ஆடிக்கொண்டிருக்கின்றது. கண்ணுக்குப் புலனாகாதவற்றையெல்லாம் கேள்விக்குள்ளாக்கிய  மெய்யியலின் அறிவியல் வழி வந்த தமிழர்களை, ஏதோவொரு பெரும் கடவுள் இருப்பதாக நம்பவைத்து, இல்லாத ஒன்றின்மேல் கேள்விகேட்பதை நினைக்கக் கூட முன்வராத முட்டாள்களாக்கி,  சமயத்தின் மீது கேள்விகேட்கும் நிலையை அற்றுப்போகச்செய்தது வைதீகம். ‘இந்துக்கள்’ என்ற ஒற்றைச் சிறை தமிழர்களுக்குள் புகுத்தப்பட்டு, இனத்தின் அறிவியலைக் கடத்த வேண்டிய எங்களை கடவுளின் பேரால் கருத்துமுதல்வாதத்தின் காவிகளாக மாற்றச்செய்திருக்கிறது. பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் கருத்துகள் தமிழ்ச்சமூகத்தின் மெய்யியலாக இருக்கும்வரையிலும் தமிழ்ச்சமூகம் நல்ல கல்வியறிவையும் பெற்றிருந்தது என்று கூறப்படுகின்றது. ஆயின், சங்கமருவிய காலத்தில் அத்தனை கட்டமைப்புகளும் சரிந்துவிழத்தொடங்கின.

தமிழர்களின் தொன்மங்களை தமிழர்களைக் கொண்டே சிதைத்து, சிதைவின்மேல் நின்றுகொண்டு மிகப்பெரிய அறிவியல் மரபில் வந்தோர் நாம் என்பதை மறந்து, வைதீகப் புனைவுகளுக்குள் ஆட்பட்டிருக்கிறோம். வாழ்வியலின் வழி கட்டமைக்கப்பட்டிருந்த மெய்யியல் கூறுகளை வைதீகசமய உருவாக்கத்தினுள் தொலைத்திருக்கிறோம். மரபுவழிப் பண்பாட்டுக்கூறொன்று வாழ்வியலின் வழி கட்டமைக்கப்பட்டதெனின் பிற கூறுகளின் ஊடுருவல் அவ்வளவு இலகுவானதல்ல என்பதையும் அத்தகைய மரபுவழி இனங்களின் இருப்பு பெரும் அரசுருவாக்கல் கொள்கைகளுக்கு குறுக்கீடெனவும் கருதிய அரசுகள் பெருஞ்சமயமரபுகளைக் கட்டமைத்து, அதனுள் மரபுவழிக்கூறுகளையும் உள்வாங்கின. வெளியிலிருந்து நோக்குகையில் எங்களுடைய முறைமை போலவே தோன்றிய அந்தப்பெருஞ்சமய மாயத்தினுள் இலகுவாக உள்நுழைய வைத்தன. ஆயினும் காலப்போக்கில் மரபுவழக்காறுகள் அந்தப் பெருஞ்சமயத்தினுள் கரைந்துபோயின. வாழ்வியலின் வழி வழிபாடுகளையும் கொண்டிருந்தபோது, இன அடையாளமும் மத அடையாளமும் ஒன்றாக இருந்ததனால், காலப்போக்கில் வைதீகத்தின் அடையாளங்கள் தமிழின அடையாளங்களாக்கபடும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டன. இந்தக் கருத்துருவாக்கத்தின் அடிப்படையிலேயே இந்து அடையாளங்கள் தமிழடையாளங்களாக மாற்றப்பட்டன. இனம் சார்ந்த அடையாளத்தை மாற்றுவதில் அரச வல்லாண்மையின் மத அடையாளங்கள் பெரும் பங்கினை வகிக்கின்றன. இந்துத்துவா என்னும் பெருங்கதையாடல் வழி திணிக்கப்பட்ட அடையாளங்கள் மறுத்துரைக்க இயலாத வகையில் வந்துநிற்கின்றன.

வைதீகத்தின் தேவைக்காக நம் ஈசனின் பெயரை ஒத்தவாறு சிவனென்று உருவாக்கி அதை நடுவமாக வைத்துப் பலகதையாடி தமிழ்க் கடவுளரை கொச்சைப்படுத்தி நம்முன்னோர்களின் வழிபாட்டு மரபை வைதீகம் மடைமாற்றியது. சங்கம்மருவிய காலத்தில் மத அடையாளங்கள் வல்லாண்மை அரசியலின் அடையாளங்களாக மாற்றப்படும் படிமுறையின் விளைவாகவே இந்த அழித்தொழிப்பு நிகழ்த்தப்பட்டது. மதம் சார் படைப்புகளை அழிப்போம் என்ற போர்வையில் தன் தாய்க்கு தானே கொள்ளிவைத்ததை உணராதவர்களாக எம்மை ஆக்கி, மதத்தின் வன்மத்திற்கு தமிழ் தற்கொலைசெய்துகொண்டது. ஆயினும், சைவமும் தமிழும் இரு கண்கள் என்று சொல்லுமளவுக்கு தமிழர்களைக் குருடர்களாக்கி, தங்களுடைய மெய்யியல் புதையுண்டுபோனதைக் கூட உணரமுடியாத அளவுக்கு மதம் மக்களைக் கட்டிவைத்தது. தமிழ்மக்களை வர்ணங்களாக்கி சாதிகளாக பிரித்து, இனமாக ஒன்றுபடும் ஒவ்வொரு தருணத்திலும் ஏதோவொரு வகையில் சாதிய அரசியலை நிகழ்த்தும் பெரும் அவலத்தை நிகழ்த்தியது வைதீகம். ஆசீவகத்திலிருந்த வர்ணக்கோட்பாடு, ஆசீவகமென்னும் சிந்தனைப்பள்ளியில் கற்பவர்களின் படிநிலை வளர்ச்சியைக் குறிப்பவர்களுக்கானது. ஆனால் அதனைத் திரிபுபடுத்தி பெரும் அரச உருவாக்கத்தின் பொறியான இந்துத்துவாவின் முதன்மை கருவியாக சாதி என்னும் வர்ணாசிரமக் கோட்பாடே துருத்தி நிற்கின்றது. மொழியாலும் நிலத்தாலும் ஒன்றான தமிழர்களை தொழிலால் விலக்கி வைக்கும் கீழ்மையைச் செய்தது வைதீகம். இன்றுவரையிலும் தீண்டத்தகாதோர் என்று தமிழர்களிடத்தில் மிகப்பெரும் சாதிய அரசியலொன்று நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றது. தமிழ்த்தேசியத்தின் கூறுகளைச் சிதைப்பதில் இச்சாதிய அரசியலுக்கு பெரும்பங்குண்டு. தமிழர்களை, மக்களின் திணைவாழ்வின் தொடர்ச்சியை வழக்காறுகளை அவர்களிடமிருந்து பிரித்து, தனித்தனி மாந்தர்களாக்கியது இந்துத்துவா.

கொற்றவை, கண்ணகி வழிபாடு

கொற்றவையை தாய்த்தொன்மமாகக் கொண்டு வாழ்ந்த சங்ககாலத்தின் தொடர்ச்சியானது திட்டமிட்டு வைதீகர்களால் அழிக்கப்பட்டது. கண்ணகி என்னும் தொன்ம வழிபாட்டு மரபானது, நாகரிகமடையாதவர்களின் வழிபாடென்று கூறி, கண்ணகி சிலைகள் கடலில் எறியப்பட்டும், சில கண்ணகிகள் அம்மனாக உருமாற்றம் செய்யப்பட்டும் தமிழர்களின் பெரும் மரபொன்று அழிக்கப்பட்டுள்ளது. வைதீக மரபின்வழி தமிழர்களின் வழிபாட்டில் புகுந்துகொண்ட சமசுக்கிருதம் தாய்த்தொன்மையை வீதியில் எறிந்துவிட்டு வந்தேறியைக் காலில் விழுந்து கும்பிடும் அபத்தமொன்றை நிகழ்த்தியது. ஆரியர்களால் நன்கு திட்டமிடப்பட்டு நிகழ்த்தப்பட்ட இந்த கண்ணகி என்னும் தொன்மத்தின் அழிப்பின் பின்னாலிருக்கும் வன்மம் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக தமிழர் மெய்யியலின்பால் கொண்டிருக்கும் வெறுப்பின் ஒரு கூறேயாகும். குறிப்பாக ஈழத்தில் எம் வழக்காறொன்றை அழித்த ஆறுமுகநாவலர் சைவத்தையும் தமிழையும் வளர்த்த சான்றோராக போற்றப்படுவதுதான் நகைமுரண். மதம் செய்யும் இந்த நுண்ணரசியலானது இனம்சார்ந்த விடயங்களனைத்தையும் புறந்தள்ளி, மக்களை மதத்தின்பால் சிந்திக்கச்செய்யும். மெய்யியல் சார்ந்த சிந்தனைப்பள்ளியை வாழ்வியல் முறைமையாகக் கொண்ட தமிழினை சைவத்தமிழ் என்ற குறுகிய வட்டத்தினுள் அடக்கியது சமயம்.