உலக பொதுமறையாம் திருக்குறளை இயற்றிய திருவள்ளுவரின் வாழ்க்கை வரலாறு யாருக்கேனும் தெரியுமா?
திருவள்ளுவர் எங்கு பிறந்தார்? அவரின் தாய் தந்தை யார்? அவர் எந்த மொழிகளையெல்லாம் கற்றார்? அவர் எழுதிய நூல் திருக்குறள் ஒன்றுதானா? வேறெவையும் இல்லையா? என்ற வினாக்களுக்கெல்லாம் இதுவரையிலும் சரியான விடை கிடைத்திருப்பதாகத் தெரியவில்லை.
திருவள்ளுவரைப்பற்றி நம்பமுடியாத பலகதைகள் வழங்கி வருகின்றன. திருவள்ளுவர், அகத்திய முனிவரின் மரபில் வந்தவர், இவரது தந்தை பார்பனக்குலத்தவரான பகவான், தாய், கருவூரில் ஒரு புலையனால் வளர்க்கப்பட்ட புலைச்சி; ஆதிக்கும் பகவானுக்கும் பிறந்தவர்கள் ஏழு பேர் அவர்களில் அவ்வை, உப்பை, உருவை, வள்ளி என்னும் பெண்கள் நால்வர்; அதிகமான், கபிலர், திருவள்ளுவர் எனும் ஆண்மக்கள் மூவர்.
இவ்வேழுபோரையும் தாய் ஆதி, பகவானின் கட்டளைப்படி பெற்றெடுத்த இடத்திலேயே விட்டுவிட்டுச் சென்றார்; திருவள்ளுவரின் தலைமாணாக்கன் ஏலேல சிங்கன்; அவரது மனைவி வாசுகி; அவள்தான் கற்பின் வலிமையால் மணலை சோறாக மாற்றினாள், திருவள்ளுவர், மயிலாப்பூரின் புறத்தே நெசவுத்தொழில் செய்து வாழ்ந்தார்; என்று சிலர் கூறுகின்றனர்.
“கபிலர் அகவல்” என்ற நூல், ஆதி என்ற புலைச்சிக்கும் பகவான் என்ற பார்ப்பானுக்கும் திருவள்ளுவர் பிறந்தார் எனக் கூறுகிறது. யாளிதத்தன் என்பானுக்கும் பார்ப்பனி என அவனால் கருதப்பட்ட ஒரு புலைச்சிக்கும் திருவள்ளுவர் பிறந்தார் என “ஞானாமிர்தம்” என்ற நூல் சொல்லுகிறது.
வள்ளுவர் எனும் பெயரைக்கொண்டு இவரை வள்ளுவ குலத்தைச் சார்ந்தவர் என்றும் கூறுகின்றனர். வள்ளுவ குலத்தாரால் வளர்க்கப்பட்டமையால் இவர் ‘வள்ளுவர்’ எனப்பட்டார் என்றும் பேசுகின்றனர் வள்ளுவர் என்பது குலப்பெயரன்று இயற்பெயரே என நம்புகின்றவர்களும் உள்ளனர்.
இவர் பிறந்து வளர்ந்த இடம் தென்மதுரை என்றும் இவர் நெசவுத்தொழில் செய்து வாழ்ந்த ஊர் மயிலாப்பூர் என்றும் தமிழ் நாவலர் சரிதையில் கூறப்பட்டுள்ளது இவையெல்லாம் கற்பனைக்கதைகளே!
திருவள்ளுவரின் உண்மை வரலாற்றை அவர் எழுதிய திருக்குறளின் வாயிலாக அறிய முற்படலாம்.
உழவுத் தொழிலுக்கு பயன்படும் விலங்குகள் பல. அவற்றுள் எருதும் எருமைக்கடாவும் இன்றியமையாதனவாகும்.நிலத்தை உழுவதற்கும் வண்டியை இழுத்துச் செல்வதற்கும் இவை பயன்படுகின்றன.
பாரமேற்றிய வண்டியை பள்ளத்திலும் மேட்டிலும் இழுத்துச்செல்ல தமிழகத்தில் எவை பயன்படுகின்றன? எருதுகள் பயன்படுகின்றன என்பது எல்லோருக்கும் தெரியும் ஆனால் கேரளாவில் பாரவண்டியை இழுத்துச்செல்பவை எருமைக்கடாக்களேயாம். பார வண்டியை இழுத்துச்செல்லும் பொழுது ஏற்றத்தில் ஏறும் பொழுது, பாரத்தை தாங்கமுடியாமல் திணறும் பொழுது, எருதுகள் என்ன செய்யும்? மூச்சடக்கி இழுத்துப்பார்க்கும் முடியவில்லையெனில் சாலையில் படுத்துக்கொள்ளும். பிறகு வண்டியோட்டி அடித்தாலும் உதைத்தாலும் படுத்த இடத்தை விட்டு எழுந்திருக்காது. ஆனால் எருமைக்கடாக்கள், எருதுகளைப்போல் அல்லாமல், பாரவண்டியை மூச்சடக்கி இழுத்துப்பார்க்கும் முடியவில்லையெனில் வாயைத்தரையில் அழுத்தி இழுத்துப்பார்க்கும் அப்பொழுதும் இழுக்க முடியவில்லையெனில் தரையில் மண்டியிட்டு இழுத்துப்பார்க்கும் இவ்வகையில் வண்டியை இழுத்துச் சென்றுவிடும். எருதுகள் முயன்று பார்க்கும் முடியவில்லையெனில் படுத்துக்கொள்ளும். எருமைக்கடாக்கள் எப்பாடுபட்டேனும் வண்டியை இழுத்துச்சென்றுவிடும்.
இதனை நன்கு கவனித்த திருவள்ளுவர், அக்காட்சியைக் குறள் ஒன்றில் வெளிப்படுத்துகின்றார். இத்தகைய காட்சியைத் தமிழ்நாட்டில் அவரால் கண்டிருக்க முடியாது. சேர நாட்டில் கண்ட காட்சியை
“மருத்தவாய் எல்லாம் பகடு அன்னான் உற்ற
இடுக்கண் இடர்பாடு உடைத்து “- என வருணிக்கின்றார்.“தடைபட்ட இடங்களில் எல்லாம் வண்டியை இழுத்துச்செல்லும் எருமைக்கடாக்களைப் போல விடாது முயன்று செயலைச்செய்ய வல்லவனை அடைந்த துன்பம் தானே துன்பமடையும்” என்பது இதன் பொருள்.
‘பகடு’ என்ற சொல்லுக்குப் பல பொருட்கள் இருந்தாலும் இவ்விடத்திற்குப் பொருத்தமான பொருள் எருமைக்கடாவே ஆம். சேர நாட்டில் கண்டகாட்சியை இவ்வுவமை வாயிலாக ஆள்வினை உடைமையை விளக்குவதால் திருவள்ளுவர் சேர நாட்டுப்பகுதியைச் சார்ந்தவர் என்பதை உணரலாம்.
கடலிலும் குளத்திலும் கிணற்றிலும் தூண்டில் போட்டு மீன்பிடிக்கும் வழக்கம் பண்டுதொட்டே இருந்து வருகிறது. மீன்பிடிப்பவர்கள் தூண்டிலின் நுனியில் இரும்புக் கொக்கியில் மீனுக்குரிய உணவை வைத்து நீருக்குள் விடுவார்கள் அந்த உணவை மீன் விழுங்கும் பொழுது தூண்டிலின் இரும்பு கொக்கியில் மீன் மாட்டிக்கொள்ளும் உடனே தூண்டிலை வெளியே இழுத்து மீனைப்பிடித்துக்கொள்வார்கள்.
மீனுக்கு உணவிடும் கொக்கியைத் தமிழ்நாட்டார் ‘இரும்பு முள்’ என்றே வழங்குகின்றனர் ஆனால் சேர நாட்டினரோ அன்றும் சரி இன்றும் சரி தூண்டில் முள்ளை ‘பொன்’ என்றே குறிப்பிடுகின்றனர். தூண்டில்பொன் என்பதும் கேரளாவில் இன்றும் வழக்கத்தில் உள்ளது இதோ அக்குறள்
“வேண்டற்க வென்றிடினும் சூதினை வென்றதூஉம்
தூண்டில்பொன் மீன்விழுங்கி யற்று”திருவள்ளுவர் எப்பகுதியில் வாழ்ந்தாரோ அப்பகுதியில் வழங்கிவரும் சொல்லினைப் பயன்படுத்தி உள்ளார்.
பெண்கள் திருமணம் ஆகாமல் கன்னியாய் இருக்கும் பொழுது இறந்துவிட்டால் அவர்களுக்கு நற்கதி கிடைக்காது என்ற நம்பிக்கை இந்தியாவில் பலபகுதிகளில் இன்றும் இருக்கிறது. அவர்களை நற்கதியில் சேர்க்கப்பரிகாரங்கள் செய்து அடக்கம் செய்கின்ற பழக்கமும் இந்துக்களிடம் இருக்கின்றது. அத்தகைய பரிகாரங்களில் ஒன்று, இறந்த பெண்ணைத்தழுவி புணரவைப்பது; கன்னி கழியாமல் செத்த பெண்ணை இருட்டறையில் புணரச்செய்து புதைக்கும் வழக்கம், தமிழ்நாட்டில் எக்காலத்திலும் இருந்ததில்லை எப்பகுதியிலும் இருந்ததில்லை. ஆனால் கேரளாவில் இன்னும் சிலரிடத்தில் வழக்கத்தில் உள்ளது.
நம்பூதிரி பிராமணக்குடும்பங்களில் இத்தகைய இறப்புக்கள் நிகழ்ந்தால் கூலி கொடுத்து ஆடவனை அழைத்து வந்து இருட்டறையில் புணரச்செய்து அடக்கம் செய்யும் வழக்கம் இன்னும் இருப்பதாகச் சொல்லுகிறார்கள். வரைவின் மகளிர் என்ற அதிகாரத்தில் வள்ளுவர் இந்த வழக்கத்தினை உவமை மூலம் சுட்டுகின்றார். வரைவின் மகளிர் என்பவரை பொருட்பெண்டிர், பரத்தையர் என்ற சொற்களால் வள்ளுவர் குறிப்பிடுகின்றார். பொருளுக்காகவே ஆண்களை புணரும் பெண்கள் பொருட்பெண்டிர் ஆவர்.
“பொருட்பெண்டிர் பொய்ம்மை முயக்கம் இருட்டறையில்
ஏதில் பிணந்தழீஇ யற்று” என்பது அக்குறள்.பொருள் ஒன்றையே விரும்பும் பொது மகளிரது பொய்மையான தழுவல், இருட்டறையில் முன் அறியாத பிணத்தைக் கூலிக்குப் புணர்ந்ததை போன்றது என்பது இதன் பொருளாம்.
சேரநாட்டில் வழக்கத்தில் இருந்த இந்நிகழ்வை வள்ளுவர் தம் குறளில் ஆண்டுள்ளார் ஆகவே அவர் பிறந்து வாழ்ந்த நிலம் சேரநாட்டுப்பகுதியே என்பதை இவற்றால் அறியலாம் மேலும் ஆய்ந்தால் மற்றவற்றையும் தெரிந்துகொள்ள முடியும் எனக்கருதுகிறேன்.
