Devapriyaji - True History Analaysed

தற்காலத்திலும் இம்முறை வழக்கிலிருந்தால் முதியோரான பெற்றோர் தங்கள் பிள்ளைகளின் இல்லற வாழ்க்கைக்கு இடையூறாக இருக்க மாட்டார்கள், பிள்ளைகளும் பெற்றோருடன் மனத்தாங்கல் கொண்டு அவர்களை முதியோர் விடுதிகளில் கொண்டு சேர்க்கின்ற அவலமும் நிகழாது.
துறவறத்தை ஒரு மனிதன் எப்போது வேண்டுமானாலும் கடைபிடிக்கலாம் என்கிறது சனாதன தர்மம். சமண பௌத்த சமயங்களும் அதையே கூறுகின்றன. காரணம் ஒருவனுக்கு ஞானம் இந்த வயதில்தான் பிறக்கும் என்று எப்படி வரையரை செய்ய முடியும்? இல்வாழ்வார்தாம் துறவிகளின் வாழ்க்கைக்கும் துணை நிற்கவேண்டும். இல்லறத்தார் ஆதரவின்றி துறவிகள் தம் கடமைகளை ஆற்ற முடியாது. அவர்களின் உணவு, உடை போன்ற தேவைகளுக்கு இல்லறத்தார்களை அண்டியே வாழவேண்டியிருக்கிறது.

இதனை அறநெறிச்சாரம் என்ற நூல்,

“நோற்பவர் இல்லவர்க்குச் சார்வாகி இல்லவரும்
நோற்பவர்க்குச் சார்வாய் அறம்பெருக்கி – யாப்புடைக்
காழும் கிடுகும்போல் நிற்கும் கயக்கின்றி
ஆழிசூழ் வையத்து அறம்” (அறநெறிச்சாரம் 15)

என்று துறவறத்தாரை இல்லறத்தார் போற்றவேண்டும் என்றும், இல்லறத்தாருக்குத் துறவறத்தார் துணைப் புரியவேண்டும் என்று வலியுறுத்திப் பேசுவதைக் காணலாம்.
மாணவர், அகத்தவத்தினர், துறவிகள் ஆகிய மூவரையும்தான் வள்ளுவர் ‘இயல்புடைய மூவர்’ என்று கூறுகிறார் என்று கொள்ள வேண்டும்.
ஆனால், நல்லாற்றின் நின்ற இந்த இயல்புடைய மூவர்க்கும் இல்வாழ்வான் என்பான் துணை - என்பதை சமூகத்தில் சான்றோர்கள் ஏற்றுக் கொண்ட போதும், 19 மற்றும் 20ம் நூற்றாண்டில் காலனி ஆதிக்க சிந்தனையில் ஊறிய தமிழறிஞர்கள் ‘இயல்புடைய மூவர்’ என்ற தொடருக்குச் செய்த விசித்திரமான ஊகங்கள் பின் வருமாறு:

மூவேந்தரான சேர, சோழ, பாண்டியர் என்று பேராசிரியர் வ. சுப. மாணிக்கம்,
இரா. சாரங்கபாணி, புலவர் குழந்தை ஆகியோர் உரை எழுதினார்கள்.

இளையர், முதியோர், பெண்கள் என்று ச. தண்டபாணி தேசிகர் கூறினார்.

உறவினர், நண்பர், ஏழைகள் என்று நாமக்கல் இராமலிங்கம். பிள்ளை குறிப்பிட்டார்.

பண்பு வாய்ந்த ஊர்மன்றத் தலைவராகிய மூவர் என்று திரு.வி.க. எழுதினார்.

பார்ப்பான், அரசன், வணிகன் என்று தேவநேயப் பாவாணர் உரை எழுதினார்.

சைவர், வைணவர், வைதிகர் அல்லது அரசன், ஆசான், ஆன்றோர் என்று
மு .கோவிந்தசாமி கூறினார்.

அறவோர், ஒழுக்கத்து நீத்தார், அந்தணர் என்றார் கா அப்பாத்துரையார்

மாணவர், தொண்டர், அறிவர் என்றார் சி இலக்குவனார்

தாய், தந்தை, தாரம் என்று கூறினார்கள் வ. உ. சி. மற்றும் இரா. இளங்குமரனார், ஆகியோர்.

தாய், தந்தை, ஆசிரியர் என்று உரை எழுதினார் பாரதிதாசன்.

பெற்றோர், துணைவி, மக்கள் என்று கு. ச. ஆனந்தன், நாவலர் நெடுஞ்செழியன், கலைஞர் கருணாநிதி மற்றும் திருக்குறள் முனிசாமி ஆகியோர் கூறியிருக்கின்றார்கள்.

கிறித்தவ சமயத்தில் ‘மூவொரு கடவுள்’ (Trinity ) என்ற கோட்பாட்டில் குறிப்பிடப் பட்ட பிதா, மகன், பரிசுத்த ஆவி என்று மு.தெய்வநாயகம் கூறினார்.

கல்வி நிலை, மனத் தவநிலை, துறவுநிலை நிற்பார் என்று கா. சு. பிள்ளை, மட்டும் பரிமேலழகரை ஒட்டி உரை கூறியிருக்கிறார்.

இயல்புடைய மூவர் என்பது தேவநேயப் பாவாணர் கூறியது போல பார்ப்பான், அரசன், வணிகன் என்றால் பொருந்துமா? பொருந்தாது. ஏனெனில் அந்தணர், அரசர், வணிகர், வேளாளர் என்பது தொழிலைக் குறிக்கும்.. தொழில் வேறு. அறம் வேறு. இல்வாழ்க்கையாகிய அறம் – எல்லாத் தொழிலாளர்களுக்குமே உரிய பொதுவான அறமேயாகும். இல்வாழ்வானுக்குரிய தொழில்களில் வேளாண்மையாகிய உழவுத்தொழிலும் ஒன்று. அதே நேரத்தில் உழவுத்தொழில் மட்டுமே இல்வாழ்வானுக்கு உரியதும் அன்று. .உழவன் இல்வாழ்வானாக இருக்கலாம். இல்வாழ்வான் உழவனாகவும் இருக்கலாம். அதற்காக, இல்வாழ்வான் என்பவன் உழவுத்தொழில் செய்பவன் மட்டுமே எனக் கொண்டால் மற்றத் தொழிலாளர் அத்தனை பேரும் துறவிகளா? தொழில் செய்யாமல் வருமானம் இன்றி இருக்கின்றார்களா? என்ற கேள்விகள் வந்து விடுகின்றன. மேலும் மேல்வருணத்தார் மூவரையும் ‘இயல்புடைய மூவர்’ என்று கூறினால் இல்வாழ்வார் அத்தனை பேரும் நான்காவது வருணத்தாரா என்ற கேள்வியும் வந்துவிடும்!

மூவேந்தரான சேர, சோழ, பாண்டியர் என்று பேராசிரியர் வ சுப மாணிக்கம், இரா சாரங்கபாணி, புலவர் குழந்தை ஆகியோர் கூறினார்கள். திருவள்ளுவர் காலத்தில் ஒரு மனிதன் எப்படி மூவேந்தருக்கும் கடப்பாடு உடையவனாக இருந்திருப்பான்? மூவேந்தர்களும் ஒரே ஊரை ஆட்சி செய்தார்கள் என்று எந்த இலக்கியமும் கூறவில்லை.

திருவள்ளுவர் தமிழ்நாட்டில் வாழ்ந்திருந்தும், தமிழ் மொழியிலேயே திருக்குறளை எழுதியிருந்தும் தமிழ் என்றோ, தமிழன் என்றோ, தமிழ்நாடு என்றோ, மூவேந்தர்களான சேர, சோழ, பாண்டியர் என்றோ, அவர்கள் ஊரையோ குறிப்பிடவில்லை. இது மட்டுமல்லாமல், தமிழ்நாட்டின் எந்தப் பகுதியில் வாழ்ந்த தமிழனும் அந்த இடத்திற்குரிய அரசன் ஒருவனின் குடிமகனாக வாழ்ந்திருப்பானே தவிர, மூன்று அரசர்களுக்கும் குடிமகனாக வாழ்ந்த வரலாறு இல்லை. மூவர் என்பது மூவேந்தர் என்பதை ஒரு வாதத்திற்கு எடுத்துக்கொண்டால் கூட, மூவரசர்களிடமும் இல்வாழ்க்கை உண்டு அல்லவா? எனவே, இல்வாழ்வான் என்பதிலேயே மூவேந்தர்களும் அடங்கி விடுவார்கள் அல்லவா?

இளையர், முதியோர், பெண்கள் என்று ச தண்டபாணி தேசிகர் கூறினார். பெண்களைத் தனியாகக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். இளையோரிலும் முதியோரிலும் பெண்கள் இருக்கமாட்டார்களா? என்ற கேள்வி எழுகிறது.

சைவர், வைணவர், வைதிகர் அல்லது அரசன், ஆசான், ஆன்றோர் என்று
மு .கோவிந்தசாமி கூறினார். சைவரிலும் வைணவரிலும் வைதிகத்தைக் கடைப்பிடிப்பவரைக் காண்பதில்லயா? அரசன், ஆசான், ஆன்றோர் என்று வைத்துக் கொண்டாலும், ஆன்றோர் ஆசானாக இருப்பதில்லையா?

கா. அப்பாத்துரையார் கூறுவது போல இயல்புடைய மூவர் -அறவோர், ஒழுக்கத்து நீத்தார், அந்தணர் என்பது பொருந்துமா? பொருந்தாது ஏனெனில், அறவழியில் வாழ்வோர் அனைவரும் அந்தணர்களேயாவர். திருவள்ளுவரே,

“அந்தணர் என்போர் அறவோர்மற் றெவ்வுயிர்க்கும்
செந்தண்மை பூண்டுஒழுக லான்” (30) எனக் கூறிவிட்டார்.

எனவே தனியாக அறவோர் என்றோ அல்லது அந்தணர் என்றோ பிரித்துக் கூறவேண்டியதில்லை.

திருவள்ளுவர் கிறித்தவ மதப் போதனைகளைப் புனித தோமாவிடமிருந்து கற்று அவற்றைச் சார்ந்தே திருக்குறளை இயற்றினார் என்ற கருத்தைப் பரப்பி வந்த மு. தெய்வநாயகம் என்பார், பிதாவாகிய கடவுள், மகனாகிய இயேசு கிறித்து, பரிசுத்த ஆவி என்னும் மூவரும்தான் வள்ளுவர் கருதிய இயல்புடைய மூவர் என்ற கருத்தில் “இல்வாழ்வானை, இயல்புடைய மூவராகிய கடவுளுக்குத் துணை என வள்ளுவர் கூறுகின்றாரோ என்பதும் எண்ணிப் பார்க்கத்தக்கது” என்று எழுதினார். கி.பி.325 ல் துருக்கியில் உள்ள நைசியா என்னும் நகரத்தில் ரோமானிய சக்கரவர்த்தி கான்ஸ்டான்டைன் தலைமையில் நடைபெற்ற நைசியா மாநாட்டில் (Council of Nicaea ) கிறித்தவ மறையியல் அறிஞர்கள் மற்றும் பேராயர்கள் 318 பேர் கூடி வாக்கெடுப்பின் மூலம் பிதா, மகன் ஆகியோருடன் பரிசுத்த ஆவியையும் சேர்த்துக் கொண்டார்கள் என்பது வரலாறு. அதற்கு முன்னர் கிறித்தவ சமயத்தில் “மூவொரு கடவுள்” ( Trinity) என்ற கோட்பாடு கிடையாது. விவிலியத்தின் முதற்பகுதியான பழைய ஏற்பாட்டில் பரிசுத்த ஆவி என்பதும், ‘மூவொரு கடவுள்’ என்ற கோட்பாடும் எங்குமே கூறப்படவில்லை. திருவள்ளுவரின் காலம் புனித தோமா இந்தியாவுக்கு வந்த கி.பி. முதல் நூற்றாண்டு என்று மு.தெய்வநாயகம் அவர்களே கூறுகிறார். ஆனால் கி.பி. 4 ஆம் நூற்றாண்டில் சேர்த்துக் கொள்ளப்பட்ட ‘பரிசுத்த ஆவியை’ பிதா, மகன் ஆகியோருடன் சேர்த்து முதல் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த திருவள்ளுவர் இயல்புடைய மூவர் என்று எவ்வாறு கூறிவார் என்பது தெரியவில்லை.
கு. ச. ஆனந்தன், நாவலர் நெடுஞ்செழியன், கலைஞர் கருணாநிதி, திருக்குறள் முனிசாமி முதலிய, பகுத்தறிவுச் சிந்தனையாளர்கள் என்று தங்களைக் கூறிக்கொள்ளும் தமிழறிஞர்கள், பிரம்மச்சரியர், வானப்பிரஸ்தர், சந்நியாசிகள் என்ற வாழ்க்கைப் பிரிவுகள் வடவர் கொண்டுவந்தது என்று காழ்ப்புணர்ச்சி கொண்டு, இயல்புடைய மூவர் – என்பதற்குப் பெற்றோர், மனைவி, மக்கள் என்று குடும்ப உறுப்பினர்களைக் கொணர்ந்தார்கள். அதன் பின்னர் கிளிப்பிள்ளைகள் போல் பின்னர் வந்த பல உரையாசிரியர்களும் அப்படியே உரை செய்தனர்.

பேராசிரியர் மோகனராசு அவர்கள் எழுதுகிறார்: “ யான் ‘இயல்புடைய மூவர்’ என்பதற்கு 375 உரையாசிரியர்கள் கூறும் உரைகளைத் தரவுகளாகக் கொண்டு வகைதொகை செய்து ஆழமாக நடுநிலையோடு ஆராய்ந்தேன்.. அவற்றை 20 தொடர்களாக தொலைவரியில் உள்ள ‘வள்ளுவர் குரல்’ குடும்பத் தளத்தில் வழங்கி வந்துள்ளேன். அந்த ஆய்வு தனி நூலாகவும் வெளிவந்துள்ளது. திருக்குறள் உரையாசிரியர்களால் இயல்புடைய மூவர் என்ற தொடருக்குப் பெரிதும் ஏற்கப்பட்ட பொருட்கள் இரண்டு.

1) பிரம்மச்சாரி, வானப்பிரஸ்தன், சந்நியாசி.
2) பெற்றோர், மனைவி, மக்கள்.

இவற்றுள், முதற் பொருள் காலந்தோறும் தேய்ந்து, ஏற்க இயலாது போவதையும், பெற்றோர் , மனைவி, மக்கள் என்பதே ஏற்கத் தக்க பொருளாக அமைவதையும் காட்டியுள்ளேன்” என்று கூறுகிறார்.

பேராசிரியர் மோகனராசு அவர்கள் மிகச் சிறந்த தமிழறிஞர். திருக்குறளை ஆழமாகக் கற்றவர், பல ஆண்டுகளாக ஆய்வு செய்கிறவர். தமிழ் இலக்கியங்களிலும் மிகுந்த புலமை பெற்றவர். ஆனால் திராவிட சிந்தனையால் மெய்யியல் அறிவை புறக்கணிப்பவர்.
பிரம்மச்சரியம் என்ற குருகுல வாழ்க்கை மற்றும் வானப்பிரஸ்தம் என்ற முதியோர் அகத்தவம் என்னும் நிலைகள் தற்கால வாழ்க்கையில் இல்லாமல் தேய்ந்து போயிருக்கலாம். அதனால் வள்ளுவர் கூறிய ‘இயல்புடைய மூவர்’ என்ற தொடர் இக்காலத்திற்குப் பொருந்தாமல் போகலாம். அதற்காக, வள்ளுவரின் உள்ளத்திற்கு மாறாகப் பொருள் கூறுவது, கூறியவர் எப்பேர்ப்பட்ட தமிழறிஞராக இருப்பினும் ஏற்புடையது அல்ல என்பதைச் சான்றோர் ஒப்புக் கொள்வர். வள்ளுவர் கூறியதற்கெல்லாம் தற்கால வாழ்க்கைக்குத் தக்கபடி உரை எழுதிக் கொண்டு போனால் அது திருக்குறள் உரையாக இருக்காது.

திருக்குறளை அது இயற்றப்பட்ட காலத்தில் வைத்தே பொருள் கூறும் மரபு இருந்தது.
பரிமேலழகர், மணக்குடவர், பரிதியார், காலிங்கர், போன்ற பழந்தமிழ்ச் சான்றோர் வெவ்வேறு சமயப் பிரிவுகளைச் சார்ந்தோராய் இருந்தும் காய்தல் உவத்தல் இன்றிச் செய்த நேரிய உரைகள் அனைத்தும், ஒவ்வொரு குறட்பாவிலும் திருவள்ளுவரின் உள்ளக்கிடக்கையை வெளிக்கொணருவதில் மட்டுமே நோக்கம் கொண்டிருந்தன. இதனையே நடுநிலையாளரும் போற்றினர்.
பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டிற்குப் பிறகு தமிழ் மொழியின் மறு கட்டமைப்புக் காலத்தில் அந்த மரபு புறக்கணிக்கப்பட்டு, உரையாசிரியர்கள் தாங்கள் பயின்று வந்த சிந்தனையின் பாங்கில் விளக்கங்கள் எழுதினார்கள். திருக்குறள் எடுப்பார் கைப்பிள்ளை ஆனது. அதனால் இயல்புடைய மூவர் யார் என்ற கேள்விக்குப் பல அறிஞர்களால் பெற்றோர், மனைவி, மக்கள் என்று மேம்போக்காக உரை எழுதப்பட்டது. இல்லறத்தான் தன் குடும்பத்தினருக்குத் தன் கடமையைச் செய்யவேண்டும் என்று கூறுவதற்குத் திருவள்ளுவர் ஒரு திருக்குறள் எழுதவேண்டிய அவசியமில்லை.
இல்வாழ்வான் என்ற சொல்லின் விருத்தாந்தத்தைப் பார்ப்போம். இல்வாழ்வில் உள்ளோரின் முதல் கடமை விருந்தோம்பல். சிலப்பதிகாரத்தில் அதைச் செய்யும் தகுதியைக் கணவன் கோவலன் பிரிவால் இழந்தேன் என கண்ணகி கூறுவாள்.

அறவோர்க் களித்தலும் அந்தண ரோம்பலும்
துறவோர்க் கெதிர்தலும் தொல்லோர் சிறப்பின்
விருந்தெதிர் கோடலும் இழந்த என்னைநும்
பெருமக டன்னொடும் பெரும்பெயர்த் தலைத்தாள்
(6. கொலைக்களக் காதை –சிலப்பதிகாரம்)
ஒரு ஆண் தனித்து இருந்தாலும், பெண் தனித்து இருந்தாலும் விருந்தினர் வரமாட்டார். ஆணும், பெண்ணும் சேர்ந்த இல்லறத்தாராக இருக்கும் போது மட்டுமே விருந்தினர் வருவர். விருந்தோம்பல் மட்டுமல்ல, தங்களை நாடிவந்த சுற்றத்தாரைப் பேணுதலும் இல்லத்தலைவியாகிய மனைவியின் தலையாய கடமை என்பதை தொல்காப்பியர்,
விருந்து புறந்தருதலும் சுற்றம் ஓம்பலும்
பிறவும் அன்ன கிழவோள் மாண்புகள்” (தொல் பொருள். கற்பியல் 11)

எனும் நூற்பா வழி விளக்குகிறார்.
ஆதலால் இல்வாழ்வானாகிய குடும்பத் தலைவன் தன் மனைவியோடு இணைந்தே அல்லது இல்லாள் தன் கணவனோடு இணந்தே விருந்தோம்பலைச் செய்வார்கள். தனித்தனியே செய்வதற்கு அவர்களுக்கு உரிமையில்லை. எனவே இல்வாழ்வான் என்பது குடும்பத்தலைவன் மட்டுமல்ல, கணவன் மனைவி இருவரையும் சேர்த்தே கொள்ளல் வேண்டும். இயல்புடைய மூவருக்கும் ஆற்றும் கடமைகளும் விருந்தோம்பலைப் போன்றதே. ஆகையால் பகுத்தறிவு பேசும் உரையாசிரியர்கள் கூறும் இயல்புடைய மூவரான பெற்றோர், மனைவி, மக்கள் என்பதில் மனைவியைக் கணவனோடு சேர்த்து விட்டால் இருவரே மிஞ்சுவர். இயல்புடைய மூவர் இயல்புடைய இருவராகி விடுவர் !

இல்வாழ்வான் என்ற சொல் வருகின்ற இரண்டு குறட்பாக்களையும் பாருங்கள்.

இல்வாழ்வான் என்பான் இயல்புடைய மூவர்க்கும்
நல்லாற்றின் நின்ற துணை. (41)

துறந்தார்க்கும் துவ்வாதவர்க்கும் இறந்தார்க்கும்
இல்வாழ்வான் என்பான் துணை (42)

இவ்விரண்டு குறள்களிலும் இல்வாழ்வான் என்பது கணவன் மனைவி கொண்ட குடும்பத்தையுமே குறிக்கிறது எனலாம். இதை நச்சினார்க்கினியர் தொல்காப்பிய உரையில் மெய்ந்நிலை மயக்கத்திற்கு எடுத்துக்காட்டாகக் கொடுத்ததும் ஆகும்

‘இல்வாழ்வான் என்பான்’ (குறள். 41)

‘தினைத்துணையும் தேரான் பிறனில் புகல்’ (குறள். 144)

‘வறியவன் இளமை போல் வாடிய சினையவாய்’ (கலித்தொகை. 10)

என ஒருமைப்பெயர்கள் ஒருமையளவோடு நில்லாது பன்மைப் பெயரையும் சுட்டுதல், மெய்ந்நிலை மயக்கின் ஆகுதலாம்.
(தொல். சொல். 449 நச்சினார்க்கினியர். உரை)

படைகுடி கூழ்அமைச்சு நட்பரண் ஆறும்
உடையான் அரசருள் ஏறு. (குறள். 381) என்று குறள் கூறுகிறது.

தொல்காப்பியம் பொருளதிகாரம் புறத்திணையியலில் (17:21) வரும்
‘பொருளொடு புணர்ந்த பக்கத் தானும்”

என்ற அடிக்கு நச்சினார்க்கினியர் “அரசர்க்குரிய வாகிய படை குடி கூழ் அமைக்சு நட்பு முதலியனவும் புதல்வரைப் பெறுவனவும் ஆகிய பொருள் திறத்துப்பட்ட வாகைப் பகுதியானும் பக்கமென்று அதனால் மெய்ப்பொருள் உணர்த்தலும் கொள்க” எனக்கூறியுள்ள உரையில் ஆறு அங்கங்களில் அரண் என்பது இல்லை. இளம்பூரணர் கூறியவாறு ‘புதல்வரைப் பெறுவன’ என்பதைச் சேர்த்துக் கொண்டுள்ளார். இதனால் நச்சினார்க்கினியருக்கு அரசு அங்கங்களில் ஒன்றாக அரண் என்பது கருதத் தக்கது அன்று என்பது பொருளன்று.

தொல்காப்பியம் சொல்லதிகாரத்தில்,

‘மெய்ந்நிலை மயக்கி னாஅ குதவும்” (தொல். சொல். எச்சவியல் 53)

என்னும் அடிக்கு எழுதிய உரையில், ‘நட்பு அரண் ஆறும் உடையான்’ என்றாற் போல்வன எல்லாம் ஒருமைப் பொருள் கூறிற்றேனும் பன்மைப் பொருளை உணர்த்தலின் மெய்ந்நிலை மயக்கம் ஆயிற்று என்பர். மெய்ந்நிலை மயக்கமாவது பொருள்நிலை மயக்கம் கூறுதல்.

வள்ளுவர் பாயிரத்தில் கடைசியாக அறன் வலியுறுத்தல் வைத்துள்ளது, வள்ளுவத்தின் திரள் பொருளே ஆகும். ஒவ்வொரு செயலிலும் அறம் செய்ய வேண்டும் என்பதற்கு, அதன் பின்பாக இல்வாழ்க்கையை அதாவது மனைவி மக்களோடு அறம் செய்யவே என வலியுறுத்தவே வைத்துள்ளார்.
அறன் எனப்பட்டதே இல்வாழ்க்கை என்ற வள்ளுவர், ‘நல்லாற்றின்’ என்று கூறி, அந்த நல்லாறு என்பது வானுறையும் தெய்வ உலகில் வைக்கப் படுதலே என முடிக்கிறார்.
ஜான் மார்ஷல் என்பவர் சென்ற நூற்றாண்டின் தலைசிறந்த வரலாற்று அறிஞரும் தொல்லியல் ஆய்வாளரும் ஆவர். அவர் சிந்துவெளி நாகரிகத்தை ஆய்வு செய்து ‘மொகஞ்ஜோ தாரோ மற்றும் சிந்து நாகரிகம்’ என்ற பெயரில் மூன்று தொகுதிகளாக 1931 ல் நூல் ஒன்றை வெளியிட்டுள்ளார். அதில்,
“The [Harappan] religion is so characteristically Indian as hardly to be distinguished from still living Hinduism.... One thing that stands out both at Mohenjo-daro and Harappa is that the civilization hitherto revealed at these two places is not an incipient civilization, but one already age-old and stereotyped on Indian soil, with many millennia of human endeavour behind it...” John Marshall, Mohenjo-daro and the Indus Civilization (London, 1931, 3 vols.), vol. I, p. vi-viii.
இதன் தமிழாக்கம்:

சிந்து வெளி “[ஹரப்பன்] மதம் இப்போதும் இந்தியர்களால் பின்பற்றப் படுகின்ற இந்து மதத்திலிருந்து வேறுபடுவதைப் போலவே இல்லை .... மொஹென்ஜோ-தாரோ மற்றும் ஹரப்பா ஆகிய இரண்டிலும் தனித்து நிற்கும் ஒரு விஷயம் என்னவென்றால், இந்த இரண்டு இடங்களில் இதுவரை வெளிப்படுத்தப்பட்ட நாகரிகம் ஒரு தொடக்க நிலை நாகரிகம் இல்லை, ஆனால் ஏற்கனவே இந்திய மண்ணில் காலம் காலமாய் முதிர்ந்த மற்றும் ஒரே மாதிரியான பண்பாடு பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாக வழங்கி வந்ததற்கான மனித முயற்சிகளின் பின்னால் உள்ளன ...என்பதாகத் தெரிகிறது. ” - ஜான் மார்ஷல், மொஹென்தாரோ மற்றும் சிந்து நாகரிகம் (லண்டன், 1931, 3 தொகுதிகள்.), தொகுதி. I, பக்க. vi-viii.
மெய்யியல் மரபை ஆரியர் திராவிடர் என்று இரண்டு இனங்களாகப் பிரித்துப் பரப்பியது கால்டுவெல் போன்ற சில வெளிநாட்டவரின் சுயநலம் படிந்த ஊகங்கள் என்பதைத் தொல்லியல் நிபுணர் ஜான் மார்ஷலின் கூற்று மிகத் தெளிவாய் நிரூபிக்கிறது.
இயல்புடைய மூவர் என்பது மாணவர், அகத்தவத்து முதியோர் மற்றும் துறவிகள் என்பதே வள்ளுவரின் கருத்து என்பது தெளிவாகிறது. ஏனெனில் இல்வாழ்வார் என்போர் பொருள் ஈட்டும் நிலையில் உள்ளோர். மற்ற மூவரும் பொருள் ஈட்டுவதில்லை. எனவே இம்மூன்று வகையினருக்கும் உணவும், உறையுளும், மருந்தும் அளித்துப் பாதுகாக்கவேண்டிய பொறுப்பு இல்வாழ்வோருக்கு உள்ளது.
மனு நீதி 3:78
यस्मात् त्रयोऽप्याश्रमिणो ज्ञानेनान्नेन चान्वहम् ।
गृहस्थेनैव धार्यन्ते तस्माज् ज्येष्ठाश्रमो गृही ॥ 3: 78 ||
யஸ்மாத் த்ரயோ அப்யாஷ்ரமிணோ ஞானேன அன்நேன ச அந்வகம் |
கிரஹஸ்தேன் ஏவ தார்யந்தே தஸ்மாஜ் ஜ்யேஸ்டாஷ்ரமோ க்ரிஹி ||
இல்லறத்தில் நிற்பவன் ஏனைய மூன்று நிலைகளிலும் உள்ளவர்களுக்கு உணவு ஈந்தும், வேதஞானம் பெற உதவி செய்தும் அவர்களை ஓம்புதலால், அவனே நால்வகை ஆசிரமத்தாருள்ளும் தலைமை பெறுகிறான்.” (மனு நீதி 3: 78)
வேதங்களையும், சாத்திரங்களையும் நன்றாக ஓதியுணர்ந்த திருவள்ளுவர் பெருமான் மனு நீதியில் கூறப்பட்டுள்ள இச்சுலோகத்தின் கருத்தை எடுத்தாண்டு இரண்டு குறட்பாக்களைச் செய்திருக்கிறார். இச்சுலோகத்தின் முதற்பகுதியின் கருத்தை அப்படியே மாற்றமில்லாமல்,
இல்வாழ்வான் என்பான் இயல்புடைய மூவர்க்கும்
நல்லாற்றில் நின்ற துணை (41)

என்று கொடுத்திருப்பதால்,இயல்புடைய மூவர் யார் என்று வள்ளுவர் கருதுவது தெள்ளத் தெளிவாகிறது.

மேலும் ஒரு சான்றாக மேற்கூறிய மனு நீதியின் சுலோகத்தின் இறுதிப் பகுதியான “இல்லறத்தில் நிற்பவன் மாணவர், இல்வாழ்வார், அகத்தவத்தினர், துறவிகள் என்னும் நால்வகை நிலையினருள்ளும் தலைமை பெறுகிறான்” என்ற கருத்தைத், திருவள்ளுவர்,

இயல்பினால் இல்வாழ்க்கை வாழ்பவன் என்பான்
முயல்வாருள் எல்லாம் தலை (47)

என்ற குறளில் வைத்துக் கூறுவதைக் காணலாம். இக்குறளில் ‘முயல்வாருள் எல்லாம் தலை’ என்ற தொடருக்குக் காலிங்கர் மட்டுமே சரியான உரை தந்திருக்கிறார். அவர் சொல்கிறார் : ‘இல்லறத்தான் பிற மூன்று ஒழுக்கத்தினும் முயல்கின்றவரைக் காட்டிலும் தலையாவான் என்றவாறு’ .[ பிற மூன்று ஒழுக்கம் என்பது - கல்விநிலை, அகத்தவ நிலை, தவ நிலை ஆகிய மூன்று நிலைகள் ].

இக்குறளை ‘இல்வாழ்க்கை வாழ்வான் என்பான் இயல்பினால் முயல்வாருள் எல்லாம் தலை’ என்று பிரித்துப் படித்தால், ‘இயல்பினால் முயல்வார்’ என்ற தொடர் வருகிறது. அதற்கு மனு நீதியில் கூறியுள்ள நான்கு ஆசிரமத்தார் என்பதை இயற்கையாக அமைந்த நான்கு வாழ்க்கை நிலைகளில் நின்று அறத்தை நிலைநாட்ட முயல்கின்றவர் என்று பொருள் கொண்டால் மாணவர், இல்வாழ்வார், அகத்தவத்தினர் மற்றும் துறவிகள் என்பது வெள்ளிடை மலை.

மனு வாழ்ந்த காலம் கி.மு 1500 என்பதை சதபத பிராமணத்திலும், சொராஷ்ட்டிர மதத்தின் வேதநூலான ஜெந்த் அவெஸ்தாவிலும் (Zend Avesta) குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஆனால் மனு நீதியின் காலம் கி.மு. 1280 என்று சர் வில்லியம் ஜோன்ஸ் (Sir W.Jones), என்ற ஆய்வாளரும், கி.மு. 900 என்று எல்ஃபின்ஸ்டொன் (Elphinstone), என்ற ஆய்வாளரும் கி.மு. மூன்றாம் நூற்றாண்டு என்று எம். எம். பி. வி. கேன் (M.M.P.V.Kane) என்ற ஆய்வாளரும் குறிப்பிட்டுள்ளார்கள். எப்படியிருந்தாலும் கி.பி. முதல் நூற்றாண்டுக்குப் பிற்பட்ட திருக்குறளுக்கு முன்னரே மனு நீதி எழுதப்பட்டது என்பது உறுதி.

எனவே திருவள்ளுவர்,ன் என்பான் இயல்புடைய மூவர்க்கும்
நல்லாற்றில் நின்ற துணை (41)

என்ற குறளை, மனு நீதியில் கூறப்பட்ட கருத்தினை எடுத்தாண்டே இயற்றியுள்ளார் என்பதும், அதனால் ‘இயல்புடைய மூவர்’ என்ற சொற்றொடர் மாணவர், அகத்தவத்தினர், துறவிகள் என்ற மூவரே என்பதும் நிறுவப்படுகிறது.
----------------------------------