Devapriyaji - True History Analaysed

தெய்வம் என்னும் சொல்லைப் பார்ப்போம். திருவள்ளுவர் தெய்வம் என்ற சொல்லைப் பின்வரும் ஆறு குறள்களில் பயன்படுத்துகிறார்.
1) “வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்பவன் வானுறையும்
தெய்வத்துள் வைக்கப் படும்.” (குறள்: 50)
உலகத்திலே வாழும் முறைப்படி இல்லறத்தில் வாழ்பவன் வானுலகத்திலுள்ள தேவர்களில் ஒருவராக எண்ணப்படுவான் என்பது இக்குறட்கருத்து.
இல்வாழ்க்கையில் தூய்மையாக வாழ்பவன் மக்களுட் சிறந்தவனாக இருப்பதனாலும் இம்மையில் செய்த நல்வினைப் பயனை மறுமையில் தேவனாகித் தேவருலகத்தில் நுகர்வான் என்னும் நம்பிக்கையாலும் ‘வானுறையும் தெய்வத்துள் வைக்கப்படும்’ என்றார் வள்ளுவர் . தெய்வம் என்பது வகுப்பொருமை என்று தேவநேயப் பாவாணர் உரை எழுதினார்.
ரிக்வேதத்தில் 33 தெய்வங்களை, அதாவது 11 உருத்திரர்கள், 12 ஆதித்தியர்கள், 8 வசுக்கள், 2 அஸ்வினி தேவர்களைப் போற்றி பாடல்கள் உள்ளன. இவர்களே 33 தேவர்கள் ஆவர்.
இந்த 33 தேவர்களும் உலக வாழ்க்கையில் மனிதர்களின் வழிபாட்டுத் தேவைகளுக்கேற்ப அவரவர் மனப்பாங்குக்கு ஏற்றவாறு பலகோடி தெய்வங்களாக மாறி உதவி செய்வதால் 33 கோடி தேவர்கள் என்று புராணங்களில் உத்தேசமாகக் குறிப்பிட்டனர்.
பரம்பொருளுக்குக் கீழ்ப்பட்ட நிலையில் இருக்கும் இப்படிப்பட்ட பல தெய்வங்கள் உண்டு என்பது எல்லா சமயங்களிலும் கூறப்படுகிறது.

கிறித்தவர்களின் மறைநூலான விவிலியத்தில் 1 கொரிந்தியர் 8: 5_6 வசனங்களில்
“ வானத்திலேயும் பூமியிலேயும் தேவர்கள் என்னப்படுகிறவர்கள் உண்டு; இப்படி அநேக தேவர்களும் அநேக கர்த்தாக்களும் உண்டாயிருந்தாலும், பிதாவாகிய ஒரே தேவன் நமக்குண்டு, அவராலே சகலமும் உண்டாயிருக்கிறது; அவருக்கென்று நாமும் உண்டாயிருக்கிறோம்” என்று கூறப்பட்டிருக்கிறது.

இஸ்லாத்திலும் அல்லாவின் ஏவலர்களாக ‘ஜின்கள்’எனப்படும் தேவர்கள் இருப்பதாக அவர்களுடைய மறைநூல் குர்ஆன் கூறுகிறது. இறைத்தூதர் நபிகள் நாயகம் காலத்தில் மக்கள் ஜின்களைத் தெய்வங்களாக வழிபட்டுக் கொண்டிருந்தனர் என்று குர் ஆன் 34: 41 ம் வசனம்“எங்கள் இறைவனே, நீ மிக பரிசுத்தமானவன். நீதான் எங்கள் பாதுகாவலன். மாறாக அவர்கள் ஜின்களை வணங்கி கொண்டிருந்தனர்” என்று கூறுகிறது.வையத்தில் வாழ்வாங்கு வாழ்பவன் தேவர்கள் வதிகின்ற சுவர்க்க உலகில் சென்று வாழ்வான் என்பது பல சமயங்களிலும் காணப்படும் கருத்து.

தேவருலத்திற்கும் மேலதாய் ஒரு உயர்ந்த உலகம் இருப்பதாகக்கூட வள்ளுவர் நம்பினார் அதனாலன்றோ, வீடுபேற்றைப் பற்றிப், பேசும்போது வானவர் வாழும் சுவர்க்கத்தைவிட உயர்ந்த உலகம் ஒன்று இருப்பதாக

யானென தென்னும் செருக்கறுப்பான் வானோர்க்கு
உயர்ந்த உலகம் புகும் (346) என்று கூறுகிறார்.

ஆதலால் தேவருலகம் என ஒன்று உண்டு என்பதிலும் உயர்ந்த மனிதர்கள் பூவுலக வாழ்வை முடித்தபின் விண்ணுலகில் வாழும் தேவர்களோடு கூடி வாழ்வார்கள் என்பதிலும் திருவள்ளுவர் நம்பிக்கை வைத்திருந்தார் என்பது தெரியவருகிறது.
2) தெய்வத்தான் ஆகா தெனினும் முயற்சிதன்
மெய்வருத்தக் கூலி தரும். -619:

தெய்வம் என்ற சொல் இக்குறளில் ‘பால்வரை தெய்வ’த்தைக் குறிப்பிடுகிறது. ஊழால் கருதிய பயன் ஆகாவிட்டாலும், முயற்சி உடல் வருந்திய வருத்தத்தின் கூலியை நிச்சயமாகத் தரும் என்பது இப்படலின் பொருள்.
“கடவுளே என்று கூவி அழைப்பதால் கூட நடக்காத காரியம் ஒருவர் முயற்சியுடன் உழைக்கும் போது அந்த உழைப்புக் கேற்ற வெற்றியைத் தரும்” என்று கலைஞர் கருணாநிதி உரை எழுதியிருக்கிறார்.
கலைஞர் உரையில் தெய்வம் என்ற சொல்லுக்கு கடவுள் என்ற பொருள் கொண்டிருந்தாலும் விளக்கம் தவறாக இருப்பதால் அதை இங்கே ஆராயத் தேவையில்லை. ஏனைய உரையாசிரியர்கள் தெய்வம் என்ற சொல்லுக்கு ஊழ் அதாவது விதி என்று பொருளைக் கூறியுள்ளனர். காரணம், தெய்வம் என்ற சொல்லுக்கு வழக்கம் போல கடவுள் என்ற பொருளைக் கொண்டால் 'கடவுளால் ஆகாத காரியமானாலும்' என்ற பொருத்தமில்லாத பொருள் தோன்றிவிடும். தெய்வத்தால் முடியாததை மனிதன் செய்ய முயலலாம்' என்றும் 'மனித முயற்சியை இறைப்பொருளின் எல்லைக்கு ஏற்றிச் செல்கிறார் வள்ளுவர்' என்று நாத்திகச் சிந்தனையில் தோய்ந்த உரையாசிரியர்கள் சிலர் இக்குறளுக்கு விளக்கம் கூறியுள்ளனர். அவையும் ஏற்கத்தக்கனவாக இல்லை.
தெய்வத்தால் ஆகாது என்று ஒன்றும் இல்லை. தெய்வத்தால் மட்டுமே எல்லாம் ஆகும். ஆனால் மனிதரால் விளக்கமுடியாத காரணங்களால் சிலர் சிறிய முயற்சியால் பெரும் பயன் அடைகின்றனர். எந்த அளவுக்கு முயல்கிறார்களோ அதற்கு மேலாக இயல்பு அளவுக்கு மிகுந்து அவர்களுக்குப் பயன் கிடைக்கிறது. இதை நாம் தெய்வத்தால் ஆகியது, கடவுளின் அருளால் உண்டானது அல்லது ஆகூழால் தோன்றியது என்கிறோம். இந்நிலையில், தெய்வத்தின் துணை இல்லையானால் நமக்கு ஒன்றுமே கிடைக்காதா என ஆள்வினையுடையோர் எண்ணத் தொடங்குவர். அவர்களுக்கு வள்ளுவர் தரும் அறிவுரைதான் : 'தெய்வத்தால் ஆகாது எனினும் முயற்சி செய்த அளவு வரவேண்டிய உரிமைப் பயன் கிடைத்தே தீரும்' என்பது.
3) “குடிசெய்வல் என்னும் ஒருவற்குத் தெய்வம்
மடிதற்றுத் தான்முந் துறும்.” – (குறள்: 1023)
என் குடியை மேன்மை அடையச் செய்வேன் என்று செயல்களைச் செய்யும் ஒருவனுக்கு தெய்வம் தன் ஆடையை வரிந்து கட்டிக்கொண்டு உதவ முன்வந்து நிற்கும்.
இங்கு “தெய்வம் என்பது பால்வரை தெய்வம் என்ற கருத்தில் வந்ததே. முன் நடப்பார் செயல் நியதிமேல் ஏற்றப்பட்டது” என்பது பரிமேலழகர் உரை. ஊழுக்குத் தொல்காப்பியர் கொடுத்த பெயர்களில் தெய்வம் என்பதும் ஒன்று. தொல்காப்பியர் கூறிய 'பால்வரை தெய்வம்' என்பது ஊழ். சமயத்தின் வழிப்பட்டவர்கள் ஊழின் இடத்தில் அவரவர் இஷ்ட தெய்வங்களை வைத்து வழிபட்டார்கள். நடக்கின்ற எல்லாவற்றுக்கும் தெய்வமே காரணம் என்று கருதத் தலைப்பட்டார்கள்.
தெய்வத்திற்கு நம்மைப் போல் உடலும் உறுப்புகளும் உண்டா? மனிதர்களைப் போல் தெய்வம் வேட்டி போன்ற ஆடைகளை உடுத்துமா ? கூப்பிட்ட குரலுக்கு வேட்டியை வரிந்து கட்டிக்கொண்டு ஓடிவருமா? என்ற கேள்விகளுக்கு பதில்: திருவள்ளுவர் இங்கே தெய்வம் எனக் குறிப்பிடுவது ஒருமனிதன் வழிபடுகின்ற அவனுடைய இஷ்டதெய்வமான சகுணப் பிரம்மம் என்றே கொள்ளவேண்டும். மார்க்கண்டேயன் வரலாற்றில் அவன் உயிரைப் பறிப்பதற்காக யமன் பாசக்கயிற்றை வீசவும், மார்க்கண்டேயன் தான் வழிபட்டுக் கொண்டிருந்த சிவலிங்கத்தைக் கட்டிப் பிடிக்க, சிவபெருமான் அங்கே தோன்றி அவனைக் காப்பாற்றியதைக் கருத்தில் கொள்ளவேண்டும்.
“வழிபடு தெய்வம் நிற்புறம் காப்ப” (தொல். பொருளதிகாரம் 442)
நீ வழிபடுகின்ற தெய்வம் உன்னையும் உன் குடும்பத்தையும், சுற்றத்தையும் பாதுகாக்கும்! என்று தொல்காப்பிய சூத்திரம் கூறுகிறது.
விவிலியமும் இதையே கூறுகிறது. அப்போஸ்தலர் 16:31 ம் வசனம், “கர்த்தராகிய இயேசுகிறிஸ்துவை விசுவாசியுங்கள், அப்பொழுது நீயும் உன் வீட்டாரும் இரட்சிக்கப்படுவீர்கள்” எனக் கூறுகிறது.
இக்கருத்தைத்தான் திருள்ளுவர் “தெய்வம் மடிதற்றுத் தான் முந்துறும்” என்று கூறுகிறார்.

4) “ஐயப் படாஅ(து), அகத்த(து) உணர்வானைத்,
தெய்வத்தோ(டு) ஒப்பக் கொளல்” (குறள்: 702)
இதன் பொருள்: “பிறர் மனத்தில் உள்ளதை சந்தேகத்திற்கு இடம் இல்லாமல் உணரவல்லவனை (அவன் மனிதனே ஆனாலும்) தெய்வத்தோடு ஒப்பாகக் கொள்ள வேண்டும்”.
இக்குறளில் வரும் தெய்வம் என்ற சொல்லைக் கடவுள் என்று எடுத்துக் கொள்ள முடியாது. இங்கும் தெய்வம் என்ற சொல் வானுறையும் தேவர்களைக் குறித்துத்தான் வந்தது. ஏனெனில் வள்ளுவரே கடவுளைத் ‘தனக்குவமை இல்லாதான்’ என்று கூறியிருக்கிறார். பிறர் மனத்தைப் படிக்கும் மனிதனை ஒப்பாரும் மிக்காரும் இல்லாத இறைவனோடு எவ்வாறு ஒப்பிடமுடியும்?
இவ்வாறு வரும் இடங்களில் எல்லாம் தெய்வம் என்பது தொகுதி ஒருமை என்றே கொள்ளவேண்டும்.
5) “தென்புலத்தார் தெய்வம் விருந்தொக்கல் தானென்றாங்கு
ஐம்புலத்தாறு ஓம்பல் தலை” (குறள்: 43)
இதன் பொருள்: நம் முன்னோர், வழிபடுதெய்வம், விருந்தினர், உறவினர், தன் குடும்பம் என்று சொல்லப்படும்; அவ் வைந்திடத்தும் செய்யவேண்டிய அறவினைகளைப் பேணிச் செய்தல் இல்லறத்தானுக்குத் தலையாய கடமைகளாம்
முற்காலத் தமிழகமாகிய குமரிநாடு பல்வேறு கடல்கோள்களால் மூழ்கிப் போனமையால் அப்பகுதியில் குடியிருந்த கோடிக்கணக்கான மக்கள் மாண்டனர், அது இருந்த தென்திசை கூற்றுவன் திசையாகவும் இறந்தோரின் இருப்பிடமாகவும் கொள்ளப்பட்டது. தென்புலத்தார்க்குச் செய்யும் அறவினையாவது, அவர் ஆன்மா ஆறுதலும் மகிழ்வும் அடைதற்பொருட்டு, அவர் இறந்த நாளில் தெய்வத்திற்குப் படைப்பது போல் அடையாள முறையில் சில உணவுகளை அவர்க்கும் படைத்து, அவர் பெயரால் துறவியர்க்கும், இரப்போர்க்கும் சிறந்த உணவும் புத்தாடையும் உதவுதல் . அது நீர்க்கடன் எனப்பட்டது.
தெய்வம் என்றது அவரவர் உளநிலைக் கேற்றவாறு குலதெய்வம் போன்ற சிறுதெய்வமும், இஷ்ட தெய்வமாகிய பெருந்தெய்வமும், பரம்பொருளாகிய சர்வேசுவரனும் ஆவர். மூவகைத் தெய்வங்களின். கோயிற்கும் அடியார்க்கும் செய்யும் தானங்களும் தெய்வ வழிபாட்டின் பாற்படும்.
6) தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுதெழுவாள்
பெய்யெனப் பெய்யும் மழை. (குறள் : 55)
இந்தக் குறளிற்கான விளக்கத்தினைப் பலரும் “வேறு தெய்வம் தொழாதவளாய்த் தன் கணவனையே தெய்வமாகக் கொண்டு தொழுது துயிலெழுகின்ற மனைவி பெய் என்றால் மழை பெய்யும்!” என்ற பொருள் படவே கூறிவருகின்றார்கள். இப்படி அவர்கள் உரை எழுதியதால் வள்ளுவர் பெண்ணடிமைத்தனத்தை இக்குறளில் வலியுறுத்துகிறார் என்று ‘பகுத்தறிவாளர்’ என்று தங்களை அழைத்துக் கொள்பவர் பலரும் திருவள்ளுவருக்கு எதிராகக் குரல் எழுப்பியது உண்டு.
இங்கு ‘’பெய் எனப் பெய்யும்’’ என்பதனைத் தேவைப்படும்போது பெய்யும் மழை என்றே கொள்ள வேண்டும். மழை பொதுவாக நன்மை தருவது என்றாலும், பொருத்தமற்ற நேரங்களில் பெய்யும் மழையால் பயிர்களுக்குச் சேதமும் உழவர்களுக்கு நட்டமும் ஏற்படலாம். எனவேதான் பொருத்தமான நேரத்தில் பெய்யும் மழை முதன்மை பெறுகின்றது. இன்னும் விளக்கமாகச் சொன்னால், உழவர் மழை பெய்ய வேண்டும் என நினைக்கும்போது மழை பெய்தால், அதுவே சிறப்பானது, அத்தகைய மழையினையே வள்ளுவர் குறிப்பிடுகின்றார். நல்ல மனைவியைத் திருவள்ளுவர், வேண்டும் காலத்தே பெய்யும் மழைக்கு ஒப்பிடுகிறார் என்பதே தெளிவு.
திருக்குறள் இடம்பெறும் பதினெண் கீழ் கணக்கு நூல்கள் எனும் அதே தொகுதியினுள் இடம்பெறும் இன்னொரு நூலான நல்லாதனார் எழுதிய திரிகடுகம் நூலிலும் ‘’பெய் எனப் பெய்யும் மழை’’ என்ற தொடர் உள்ளது. (இவ்விரு நூல்களுமே காலத்தால் ஏறக்குறைய சமமானவை).
‘’கொண்டான் குறிப்பு அறிவாள் பெண்டாட்டி; கொண்டன
செய் வகை செய்வான் தவசி; கொடிது ஒரீஇ
நல்லவை செய்வான் அரசன்; இவர் மூவர்
பெய் எனப் பெய்யும் மழை’’ – திரிகடுகம் (96) – நல்லாதனார்
இப்பாடலில் தன் அன்பால், அறிவால் இல்லத்தை ஆளும் மனைவி, தன் நெறிக்கு உண்டான நோன்புகளை, முறைப்படி செய்து முடிக்கும் துறவி, மக்களுக்கு வரும் கொடுமைகளை நீக்கி நல்லது செய்யும் அரசன் ஆகிய மூவரும் எந்தவித பயனும் கருதாமல் தேவைப்படும் போது பெய்யும் மழைக்குச் சமனானவர்கள் என்ற பொருளே கிடைக்கிறது. எனவே, இதே விளக்கத்தினையே நாம் குறளில் இடம்பெறும் பெய் எனப் பெய்யும் மழைக்கும் கொடுக்கலாம்.
‘தெய்வம் தொழாஅள்’ என்ற தொடர் இந்து சமயக் கலாச்சாரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. தெய்வ வழிபாடு அல்லது தொழுகை அல்லது வேள்வியைக் கணவனோ அல்லது மனைவியோ தனியாகச் செய்வதில்லை, இருவரும் சேர்ந்தே செய்வர். அதுதான் முறைமை. மனைவியானவள் தெய்வத்தைத் தான் மட்டும் தனியாகத் தொழமாட்டாள். ஆனால் தன் கணவனை அவள் காலையில் எழுந்தவுடன் தொழும் வழக்கத்தைக் கொண்டிருப்பாள். ஒரு நல்ல மனைவியின் இலக்கணத்தைச் சொல்ல வந்த திருவள்ளுவர் இத்தொடரில் அதைத்தான் ‘தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுதெழுவாள்’ என்று விளம்பினார். மனைவிமார்களை தெய்வம் தொழாத நாத்திகர்கள் என்றோ கணவன்மார்கள் மனைவிகளுக்குத் தெய்வத்தைவிட உயர்ந்த நிலையில் உள்ளவர்கள் என்றோ கூறவில்லை..
இவ்வாறு ஆறு குறட்பாக்களில் தெய்வம் என்ற சொல் பயின்று வருகிறது.
வள்ளுவர் எந்த ஒரு கடவுளையும் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவில்லை என்பது பகுத்தறிவாளர் என்று தங்களைக் கூறிகொள்ளும் தமிழ் படித்தவர்களின் வாதம். பழைய உரைகளைக் காழ்ப்புணர்ச்சி இல்லாமல் படித்திருந்தால் யானையைத் தடவிப் பார்த்த பிறவிக் குருடர் போல இந்த முடிவுக்கு வந்திருக்க மாட்டார்கள். திருவள்ளுவர் பல இந்து சமயத் தெய்வங்களை வெளிப்படையாகவே தமது நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார். அத்துடன் கடவுள் வாழ்த்து என்னும் அதிகாரத்தில் அவர் கூறியுள்ள இலக்கணங்கள் இந்து சமயம் கூறும் பரம்பொருளுக்கே முழுமையாகப் பொருந்துகின்றன. வாலறிவன், மலர்மிசை ஏகினான், வேண்டுதல் வேண்டாமை இலான், தனக்குவமை இல்லாதான், அறவாழி அந்தணன், எண்குணத்தான், இறைவன் என்றெல்லாம் வள்ளுவர் கூறுவன இந்து மதம் காட்டும் தெய்வம் மட்டும் அல்லவே எனக் கூறுபவரும் உள்ளனர். ஆனால் அப்படி மறுக்கும் நாத்திகரோ பிற சமயத்தவரோ எண்ணிப் பார்க்க முடியாத ஒரு தேவதையைப் பற்றி மிக வெளிப்படையாக குறிப்பிட்டுள்ளார் திருவள்ளுவர். அது பாற்கடலைக் கடைந்த பொழுது முதலில் தோன்றிய ஜ்யேஷ்டா தேவி என்னும் மூதேவி. குறள் 617 – இல் ‘மாமுகடி’ என்று மூதேவியின் பெயர் வருகிறது. மாமுகடி என்று மூதேவியைத் தான் அவர் சொல்கிறார் என்பதை மெய்ப்பிக்கும் வண்ணம், அதே குறளில், ஸ்ரீ தேவியான மகாலஷ்மியையும் குறிப்பிடுகிறார்.
மடியுளாள் மாமுகடி என்ப மடியிலான்
தாளுளாள் தாமரையி னாள்.. (குறள் 617)

இதன் பொருள் – ஒருவன் சோம்பலில் மூதேவி வாழ்கிறாள். சோம்பல் இல்லாதவன் முயற்சியில் திருமகள் வாழ்கிறாள். என்பதாகும். மூதேவியும், ஸ்ரீ தேவியும் இந்து சமயத் தெய்வங்கள். இந்தக் குறள் அவர்களைப் பற்றித்தான் சொல்கிறது என்பதை யாராலும் மறுக்க முடியாது.
குறள் 610 –ல் திருவள்ளுவர் மற்றொரு இந்து தெய்வத்தைப் பற்றி எழுதியுள்ளார். அது குறளனாய் வந்து மூவுலகையும் ஈரடியால் அளந்த திரிவிக்ரமன் என்னும் வாமனன்.
மடியிலா மன்னவன் எய்தும் அடியளந்தான்
தாஅய தெல்லாம் ஒருங்கு. (610)

இங்கே அடியளந்தான் என்பது ‘மூன்று உலகையும் அளந்த இறைவன்’ என்று பரிமேலழகர் கூறுகிறார். தாயதெல்லாம் என்று வருவதால், முன்னே அடியளந்தான் என்றது, திருமாலின் வாமன அவதாரத்தைக் குறிக்கிறது.
வாமனனைப் போல மற்றுமொரு இந்து சமயத் தெய்வத்தைப் பற்றி வள்ளுவர் மறைமுகமாகக் கூறுகிறார். குறள் 773 – இல் இராமயணக் கதாநாயகனான இராமனைப் பற்றிய செய்திதான் அது.
“பேராண்மை என்ப, தறுகண்ஒன் றுற்றக்கால்
ஊராண்மை மற்றதன் எஃகு.” (773)

பகைவனிடம் கருணை காட்டாது போரிடுவதே ஆண்மை என்றும், போர்க்களத்தில் பகைவன் தாழ்வுற்ற பொழுது அருள் செய்வதே மேன்மை என்றும் கூறுவர் என்பது இதன் பொருள்..
இங்கு ‘என்ப’ என்றது வழக்கில் உள்ள ஒரு கருத்து என்றாகிறது. இங்கு சொல்லப்படும் பேராண்மையும், ஊராண்மையும் ஒருங்கே அமைந்த ஒரே ஆண்மகன் இராமன். இந்தக் குறளுக்கு உரை எழுதுகையில், “இலங்கையர் வேந்தன், போரிடைத் தன் தானை முழுதும்படத் தமியனாய் அகப்பட்டானது நிலைமை நோக்கி அயோத்தி இறை மேற்செல்லாது ‘ இன்று போய் நாளை நின் தானையோடு வா’ என விட்டதைப் போல்வது” என்று பரிமேலழகர் வெளிப்படையாகவே இராமாயண நிகழ்ச்சியைச் சுட்டிக் காட்டிக் கூறுகிறார். இராமனது இந்தச் செயல் அன்றும் பேராண்மையாகப் பேசப்பட்டிருத்தலாலேயே, ‘பேராண்மை என்ப’ என்று இராமனைக் கருத்தில் கொண்டு வள்ளுவர் கூறியிருக்க வேண்டும் என்பது சான்றோர் கருத்து. வள்ளுவர் வால்மீகி இராமாயணம் படித்திருக்கமாட்டாரா என்ன? பகுத்தறிவாளர்கள்’ என்று தங்களைக் கூறிக் கொள்பவர்கள் கூட ஏற்றுக் கொண்டாக வேண்டிய பொருள் இது
வேதங்களையும், இதிகாசங்களையும், புராணங்களையும் கற்றுணர்ந்த வள்ளுவர் எந்த சமயத்தையும் தம் நூலில் உயர்த்திப் பிடிக்கவில்லையென்றாலும், தம் காலத்தில் பெரிய மதமாக விளங்கிய இந்து சமயத்தின் தெய்வங்கள், புராணக்கதைகள் பற்றிய குறிப்புகளை ஆங்காங்கே பல பாக்களில் வெளிப்படையாகவோ, மறைமுகமாகவோ தெளித்து வைத்திருக்கிறார் என்பது திருக்குறளை நடுநிலையோடு ஆழமாக ஊன்றிப் படிப்பவர்க்கு மட்டும் புலப்படும்.