The First Act: When he went into India with Abbanes the merchant.
At that season all we the apostles were at Jerusalem, Simon which is called Peter and Andrew his brother, James the son of Zebedee and John his brother, Philip and Bartholomew, Thomas and Matthew the publican, James the son of Alphaeus and Simon the Canaanite, and Judas the brother of James: and we divided the regions of the world, that every one of us should go unto the region that fell to him and unto the nation whereunto the Lord sent him.
According to the lot, therefore, India fell unto Judas Thomas, which is also the twin: but he would not go, saying that by reason of the weakness of the flesh he could not travel, and 'I am an Hebrew man; how can I go amongst the Indians and preach the truth?' And as he thus reasoned and spake, the Saviour appeared unto him by night and saith to him: Fear not, Thomas, go thou unto India and preach the word there, for my grace is with thee. But he would not obey, saying: Whither thou wouldest send me, send me, but elsewhere, for unto the Indians I will not go.
2 And while he thus spake and thought, it chanced that there was there a certain merchant come from India whose name was Abbanes, sent from the King Gundaphorus [Gundaphorus is a historical personage who reigned over a part of India in the first century after Christ. His coins bear his name in Greek, as Hyndopheres], and having commandment from him to buy a carpenter and bring him unto him.
Now the Lord seeing him walking in the market-place at noon said unto him: Wouldest thou buy a carpenter? And he said to him: Yea. And the Lord said to him: I have a slave that is a carpenter and I desire to sell him. And so saying he showed him Thomas afar off, and agreed with him for three litrae of silver unstamped, and wrote a deed of sale, saying: I, Jesus, the son of Joseph the carpenter, acknowledge that I have sold my slave, Judas by name, unto thee Abbanes, a merchant of Gundaphorus, king of the Indians. And when the deed was finished, the Saviour took Judas Thomas and led him away to Abbanes the merchant, and when Abbanes saw him he said unto him: Is this thy master? And the apostle said: Yea, he is my Lord. And he said: I have bought thee of him. And thy apostle held his peace.
3 And on the day following the apostle arose early, and having prayed and besought the Lord he said: I will go whither thou wilt, Lord Jesus: thy will be done. And he departed unto Abbanes the merchant, taking with him nothing at all save only his price. For the Lord had given it unto him, saying: Let thy price also be with thee, together with my grace, wheresoever thou goest.
And the apostle found Abbanes carrying his baggage on board the ship; so he also began to carry it aboard with him. And when they were embarked in the ship and were set down Abbanes questioned the apostle, saying: What craftsmanship knowest thou? And he said: In wood I can make ploughs and yokes and augers (ox-goads, Syr.), and boats and oars for boats and masts and pulleys; and in stone, pillars and temples and court-houses for kings. And Abbanes the merchant said to him: Yea, it is of such a workman that we have need. They began then to sail homeward; and they had a favourable wind, and sailed prosperously till they reached Andrapolis, a royal city.
4 And they left the ship and entered into the city, and lo, there were noises of flutes and water-organs, and trumpets sounded about them; and the apostle inquired, saying: What is this festival that is in this city? And they that were there said to him: Thee also have the gods brought to make merry in this city. For the king hath an only daughter, and now he giveth her in marriage unto an husband: this rejoicing, therefore, and assembly of the wedding to-day is the festival which thou hast seen. And the king hath sent heralds to proclaim everywhere that all should come to the marriage, rich and poor, bond and free, strangers and citizens: and if any refuse and come not to the marriage he shall answer for it unto the king. And Abbanes hearing that, said to the apostle: Let us also go, lest we offend the king, especially seeing we are strangers. And he said: Let us go.
And after they had put up in the inn and rested a little space they went to the marriage; and the apostle seeing them all set down (reclining), laid himself, he also, in the midst, and all looked upon him, as upon a stranger and one come from a foreign land: but Abbanes the merchant, being his master, laid himself in another place.
5 And as they dined and drank, the apostle tasted nothing; so they that were about him said unto him: Wherefore art thou come here, neither eating nor drinking? but he answered them, saying: I am come here for somewhat greater than the food or the drink, and that I may fulfil the king's will. For the heralds proclaim the king's message, and whoso hearkeneth not to the heralds shall be subject to the king's judgement.
So when they had dined and drunken, and garlands and unguents were brought to them, every man took of the unguent, and one anointed his face and another his beard and another other parts of his body; but the apostle anointed the top of his head and smeared a little upon his nostrils, and dropped it into his ears and touched his teeth with it, and carefully anointed the parts about his heart: and the wreath that was brought to him, woven of myrtle and other flowers, he took, and set it on his head, and took a branch of calamus and held it in his hand.
Now the flute-girl, holding her flute in her hand, went about to them all and played, but when she came to the place where the apostle was, she stood over him and played at his head for a long space: now this flute-girl was by race an Hebrew.
6 And as the apostle continued looking on the ground, one of the cup-bearers stretched forth his hand and gave him a buffet; and the apostle lifted up his eyes and looked upon him that smote him and said: My God will forgive thee in the life to come this iniquity, but in this world thou shalt show forth his wonders and even now shall I behold this hand that hath smitten me dragged by dogs. And having so said, he began to sing and to say this song:
The damsel is the daughter of light, in whom consisteth and dwelleth the proud brightness of kings, and the sight of her is delightful, she shineth with beauty and cheer. Her garments are like the flowers of spring, and from them a waft of fragrance is borne; and in the crown of her head the king is established which with his immortal food (ambrosia) nourisheth them that are founded upon him; and in her head is set truth, and with her feet she showeth forth joy. And her mouth is opened, and it becometh her well: thirty and two are they that sing praises to her. Her tongue is like the curtain of the door, which waveth to and fro for them that enter in: her neck is set in the fashion of steps which the first maker hath wrought, and her two hands signify and show, proclaiming the dance of the happy ages, and her fingers point out the gates of the city. Her chamber is bright with light and breatheth forth the odour of balsam and all spices, and giveth out a sweet smell of myrrh and Indian leaf, and within are myrtles strown on the floor, and [GARLANDS] of all manner of odorous flowers, and the door-posts(?) are adorned with freedst. 7 And surrounding her her groomsmen keep her, the number of whom is seven, whom she herself hath chosen. And her bridesmaids are seven, and they dance before her. And twelve in number are they that serve before her and are subject unto her, which have their aim and their look toward the bridegroom, that by the sight of him they may be enlightened; and for ever shall they be with her in that eternal joy, and shall be at that marriage whereto the princes are gathered together and shall attend at that banquet whereof the eternal ones are accounted worthy, and shall put on royal raiment and be clad in bright robes; and in joy and exultation shall they both be and shall glorify the Father of all, whose proud light they have received, and are enlightened by the sight of their lord; whose immortal food they have received, that hath no failing (excrementum, Syr.), and have drunk of the wine that giveth then neither thirst nor desire. And they have glorified and praised with the living spirit, the Father of truth and the mother of wisdom.
8 And when he had sung and ended this song, all that were there present gazed upon him; and he kept silence, and they saw that his likeness was changed, but that which was spoken by him they understood not, forasmuch as he was an Hebrew and that which he spake was said in the Hebrew tongue. But the flute-girl alone heard all of it, for she was by race an Hebrew and she went away from him and played to the rest, but for the most part she gazed and looked upon him, for she loved him well, as a man of her own nation; moreover he was comely to look upon beyond all that were there. And when the flute-girl had played to them all and ended, she sat down over against him, gazing and looking earnestly upon him. But he looked upon no man at all, neither took heed of any but only kept his eyes looking toward the ground, waiting the time when he might depart thence.
But the cup-bearer that had buffeted him went down to the well to draw water; and there chanced to be a lion there, and it slew him and left him Lying in that place, having torn his limbs in pieces, and forthwith dogs seized his members, and among them one black dog holding his right hand in his mouth bare it into the place of the banquet.
9 And all when they saw it were amazed and inquired which of them it was that was missing. And when it became manifest that it was the hand of the cup-bearer which had smitten the apostle, the flute-girl brake her flute and cast it away and went and sat down at the apostle's feet, saying: This is either a god or an apostle of God, for I heard him say in the Hebrew tongue: ' I shall now see the hand that hath smitten me dragged by dogs', which thing ye also have now beheld; for as he said, so hath it come about. And some believed her, and some not.
But when the king heard of it, he came and said to the apostle: Rise up and come with me, and pray for my daughter: for she is mine only-begotten, and to-day I give her in marriage. But the apostle was not willing to go with him, for the Lord was not yet revealed unto him in that place. But the king led him away against his will unto the bride-chamber that he might pray for them.
10 And the apostle stood, and began to pray and to speak thus: My Lord and MY God, that travellest with thy servants, that guidest and correctest them that believe in thee, the refuge and rest of the oppressed, the hope of the poor and ransomer of captives, the physician of the souls that lie sick and saviour of all creation, that givest life unto the world and strengthenest souls; thou knowest things to come, and by our means accomplishest them: thou Lord art he that revealeth hidden mysteries and maketh manifest words that are secret: thou Lord art the planter of the good tree, and of thine hands are all good works engendered: thou Lord art he that art in all things and passest through all, and art set in all thy works and manifested in the working of them all. Jesus Christ, Son of compassion and perfect saviour, Christ, Son of the living God, the undaunted power that hast overthrown the enemy, and the voice that was heard of the rulers, and made all their powers to quake, the ambassador that wast sent from the height and camest down even unto hell, who didst open the doors and bring up thence them that for many ages were shut up in the treasury of darkness, and showedst them the way that leadeth up unto the height: l beseech thee, Lord Jesu, and offer unto thee supplication for these young persons, that thou wouldest do for them the things that shall help them and be expedient and profitable for them. And he laid his hands on them and said: The Lord shall be with you, and left them in that place and departed.
11 And the king desired the groomsmen to depart out of the bride-chamber; and when all were gone out and the doors were shut, the bridegrroom lifted up the curtain of the bride-chamber to fetch the bride unto him. And he saw the Lord Jesus bearing the likeness of Judas Thomas and speaking with the bride; even of him that but now had blessed them and gone out from them, the apostle; and he saith unto him: Wentest thou not out in the sight of all? how then art thou found here? But the Lord said to him: I am not Judas which is also called Thomas but I am his brother. And the Lord sat down upon the bed and bade them also sit upon chairs, and began to say unto them:
12 Remember, my children, what my brother spake unto you and what he delivered before you: and know this, that if ye abstain from this foul intercourse, ye become holy temples, pure, being quit of impulses and pains, seen and unseen, and ye will acquire no cares of life or of children, whose end is destruction: and if indeed ye get many children, for their sakes ye become grasping and covetous, stripping orphans and overreaching widows, and by so doing subject yourselves to grievous punishments. For the more part of children become useless oppressed of devils, some openly and some invisibly, for they become either lunatic or half withered or blind or deaf or dumb or paralytic or foolish; and if they be sound, again they will be vain, doing useless or abominable acts, for they will be caught either in adultery or murder or theft or fornication, and by all these will ye be afflicted.
But if ye be persuaded and keep your souls chaste before God, there will come unto you living children whom these blemishes touch not, and ye shall be without care, leading a tranquil life without grief or anxiety, looking to receive that incorruptible and true marriage, and ye shall be therein groomsmen entering into that bride-chamber which is full of immortality and light.
13 And when the young people heard these things, they believed the Lord and gave themselves up unto him, and abstained from foul desire and continued so, passing the night in that place. And the Lord departed from before them, saying thus: The grace of the Lord shall be with you.
And when the morning was come the king came to meet them and furnished a table and brought it in before the bridegroom and the bride. And he found them sitting over against each other and the face of the bride he found unveiled, and the bridegroom was right joyful.
And the mother came unto the bride and said: Why sittest thou so, child, and art not ashamed, but art as if thou hadst lived with thine husband a long season? And her father said: Because of thy great love toward thine husband dost thou not even veil thyself?
14 And the bride answered and said: Verily, father, I am in great love, and I pray my Lord that the love which I have perceived this night may abide with me, and I will ask for that husband of whom I have learned to-day: and therefore I will no more veil myself, because the mirror (veil) of shame is removed from me; and therefore am I no more ashamed or abashed, because the deed of shame and confusion is departed far from me; and that I am not confounded, it is because my astonishment hath not continued with me; and that I am in cheerfulness and joy, it is because the day of my joy hath not been troubled; and that I have set at nought this husband and this marriage that passeth away from before mine eyes, it is because I am joined in another marriage; and that I have had no intercourse with a husband that is temporal, whereof the end is with lasciviousness and bitterness of soul, it is because I am yoked unto a true husband.
15 And while the bride was saying yet more than this, the bridegroom answered and said: I give thee thanks, O Lord, that hast been proclaimed by the stranger, and found in us; who hast removed me far from corruption and sown life in me; who hast rid me of this disease that is hard to be healed and cured and abideth for ever, and hast implanted sober health in me; who hast shown me thyself and revealed unto me all my state wherein I am; who hast redeemed me from falling and led me to that which is better, and set me free from temporal things and made me worthy of those that are immortal and everlasting; that hast made thyself lowly even down to me and my littleness, that thou mayest present me unto thy greatness and unite me unto thyself; who hast not withheld thine own bowels from me that was ready to perish, but hast shown me how to seek myself and know who I was, and who and in what manner I now am, that I may again become that which I was: whom I knew not, but thyself didst seek me out: of whom I was not aware, but thyself hast taken me to thee: whom I have perceived, and now am not able to be unmindful of him: whose love burneth within me, and I cannot speak it as is fit, but that which I am able to say of it is little and scanty, and not fitly proportioned unto his glory: yet he blameth me not that presume to say unto him even that which I know not: for it is because of his love that I say even this much.
16 Now when the king heard these things from the bridegroom and the bride, he rent his clothes and said unto them that stood by him: Go forth quickly and go about the whole city, and take and bring me that man that is a sorcerer who by ill fortune came unto this city; for with mine own hands I brought him into this house, and I told him to pray over this mine ill-starred daughter; and whoso findeth and bringeth him to me, I will give him whatsoever he asketh of me. They went, therefore and went about seeking him, and found him not; for he had set sail. They went also unto the inn where he had lodged and found there the flute-girl weeping and afflicted because he had not taken her with him. And when they told her the matter that had befallen with the young people she was exceeding glad at hearing it, and put away her grief and said: Now have I also found rest here. And she rose up and went unto them, and was with them a long time, until they had instructed the king also. And many of the brethren also gathered there until they heard the report of the apostle, that he was come unto the cities of India and was teaching there: and they departed and joined themselves unto him.
முதல் சட்டம்: அவர் வணிகரான அபேன்ஸுடன் இந்தியாவுக்குச் சென்றபோது.
அந்த பருவத்தில், அப்போஸ்தலர்கள் அனைவரும் எருசலேமில் இருந்தோம், இது பேதுரு என்று அழைக்கப்படும் சீமோன், அவருடைய சகோதரர் ஆண்ட்ரூ, செபீடியின் மகன் ஜேம்ஸ் மற்றும் அவரது சகோதரர் ஜான், பிலிப் மற்றும் பார்தலோமெவ், தாமஸ் மற்றும் மத்தேயு பொது, ஆல்பேயஸின் மகன் ஜேம்ஸ் மற்றும் கானானியரான சீமோன் , யாக்கோபின் சகோதரரான யூதாஸ்; நாம் ஒவ்வொருவரும் அவரிடம் விழுந்த பகுதிக்கும், கர்த்தர் அனுப்பிய தேசத்துக்கும் செல்லும்படி உலகப் பகுதிகளைப் பிரித்தோம்.
ஆகவே, இந்தியா இரட்டையரான யூதாஸ் தாமஸிடம் விழுந்தது: ஆனால் அவர் போகமாட்டார், மாம்சத்தின் பலவீனம் காரணமாக அவரால் பயணிக்க முடியாது என்றும், 'நான் ஒரு எபிரேய மனிதன்; நான் எப்படி இந்தியர்களிடையே சென்று உண்மையை பிரசங்கிக்க முடியும்? ' அவர் இவ்வாறு நியாயப்படுத்தி பேசும்போது, இரட்சகர் இரவில் அவனுக்குத் தோன்றி அவனை நோக்கி: தாமஸே, பயப்படாதே, இந்தியாவுக்குச் சென்று அங்கே வார்த்தையைப் பிரசங்கிக்கவும், ஏனென்றால் என் அருள் உன்னுடன் இருக்கிறது. ஆனால் அவர் கீழ்ப்படியமாட்டார்: நீ என்னை எங்கே அனுப்பினாய், என்னை அனுப்பு, ஆனால் வேறு எங்கும், இந்தியர்களிடம் நான் போகமாட்டேன்.
[2] அவர் இவ்வாறு பேசும்போது, சிந்தித்தபோது, குண்டஃபோரஸ் மன்னரிடமிருந்து அனுப்பப்பட்ட அபேன்ஸ் என்ற ஒரு வணிகர் இந்தியாவில் இருந்து வந்திருக்க வாய்ப்புள்ளது [குண்டபோரஸ் ஒரு வரலாற்று நபர், கிறிஸ்துவுக்குப் பிறகு முதல் நூற்றாண்டில் இந்தியாவின் ஒரு பகுதியை ஆட்சி செய்தார் . அவரது நாணயங்கள் கிரேக்க மொழியில் ஹிண்டோபியர்ஸ் என அவரது பெயரைக் கொண்டுள்ளன, மேலும் ஒரு தச்சனை வாங்கி அவரிடம் கொண்டுவரும்படி அவரிடமிருந்து கட்டளையிட்டன.
இப்பொழுது அவர் மதியம் சந்தையில் நடந்து செல்வதைக் கண்ட ஆண்டவர் அவனை நோக்கி: நீ ஒரு தச்சனை வாங்குவாயா? அவன் அவனை நோக்கி: ஆம். கர்த்தர் அவனை நோக்கி: எனக்கு ஒரு தச்சன் ஒரு தச்சன் இருக்கிறான், அவனை விற்க விரும்புகிறேன். ஆகவே, அவர் தாமஸைத் தூரத்திலேயே காட்டி, அவருடன் மூன்று லிட்டர் வெள்ளிக்கு முத்திரை குத்தாமல் ஒப்புக் கொண்டார், மேலும் ஒரு விற்பனை பத்திரத்தை எழுதினார்: நான், தச்சனாகிய ஜோசப்பின் மகன் இயேசு, நான் என் அடிமை யூதாஸை விற்றுவிட்டேன் என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறேன். இந்தியாவின் ராஜாவான குண்டபோரஸின் வணிகரான அபேன்ஸ் என்ற பெயரில். செயல் முடிந்ததும், இரட்சகர் யூதாஸ் தாமஸை அழைத்துக்கொண்டு, வணிகரான அபேன்ஸிடம் அழைத்துச் சென்றார், அபேன்ஸ் அவரைக் கண்டதும், “இது உமது எஜமானா? அப்போஸ்தலன்: ஆம், அவர் என் இறைவன். அதற்கு அவன்: நான் உன்னை வாங்கினேன். உம்முடைய அப்போஸ்தலன் சமாதானம் செய்தார்.
3 அப்போஸ்தலருக்கு அடுத்த நாள் அதிகாலையில் எழுந்து, ஜெபம் செய்து கர்த்தரை வேண்டிக்கொண்டு: கர்த்தராகிய இயேசுவே, நீங்கள் விரும்பும் இடத்திற்கு நான் செல்வேன்: உம்முடைய சித்தம் நிறைவேறும். அவன் அந்த வியாபாரியான அபேன்ஸுக்குப் புறப்பட்டான், அவனுடைய விலையைத் தவிர வேறொன்றையும் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. கர்த்தர் அதை அவருக்குக் கொடுத்தார்: நீ எங்கு சென்றாலும் உமது விலையும் என் கிருபையோடு உன்னுடன் இருக்கட்டும்.
அப்போஸ்தலன் தன் சாமான்களை கப்பலில் ஏற்றிச் செல்வதைக் கண்டார்; எனவே அவர் அதை தன்னுடன் கப்பலில் கொண்டு செல்லத் தொடங்கினார். அவர்கள் கப்பலில் ஏறி இறங்கியபோது, அப்பனேஸ் அப்போஸ்தலரிடம் கேள்வி எழுப்பினார்: உங்களுக்கு என்ன கைவினைத்திறன் தெரியும்? அவர் கூறினார்: மரத்தில் நான் கலப்பை, நுகத்தடி மற்றும் ஆகர்ஸ் (எருது-கோட்ஸ், சிர்.), மற்றும் படகுகள் மற்றும் மாஸ்ட்கள் மற்றும் புல்லிகளுக்கு படகுகள் மற்றும் ஓரங்களை உருவாக்க முடியும்; மற்றும் கல், தூண்கள், கோயில்கள் மற்றும் ராஜாக்களுக்கான நீதிமன்ற வீடுகளில். அந்த வணிகர் அப்பனேஸ் அவனை நோக்கி: ஆம், இதுபோன்ற ஒரு தொழிலாளி நமக்குத் தேவை. அவர்கள் பின்னர் வீட்டுக்குச் செல்லத் தொடங்கினர்; அவர்களுக்கு சாதகமான காற்று இருந்தது, அவர்கள் ஒரு அரச நகரமான ஆண்ட்ராபோலிஸை அடையும் வரை செழிப்பாக பயணம் செய்தனர்.
4 அவர்கள் கப்பலை விட்டு நகரத்துக்குள் நுழைந்தார்கள், இதோ, புல்லாங்குழல் மற்றும் நீர் உறுப்புகளின் சத்தம் இருந்தது, அவர்களைப் பற்றி எக்காளங்கள் ஒலித்தன; அப்போஸ்தலன் விசாரித்தார்: இந்த நகரத்தில் இந்த பண்டிகை என்ன? அங்கே இருந்தவர்கள் அவனை நோக்கி: இந்த நகரத்தில் மகிழ்விக்க தெய்வங்களையும் கொண்டு வந்திருக்கிறீர்கள். ராஜாவுக்கு ஒரே மகள் இருக்கிறாள், இப்போது அவன் அவளை ஒரு கணவனுடன் திருமணம் செய்துகொள்கிறான்; ஆகையால், இந்த சந்தோஷமும், இன்று திருமணத்தின் கூட்டமும் நீ பார்த்த பண்டிகை. பணக்காரர், ஏழைகள், பிணைப்பு மற்றும் இலவசம், அந்நியர்கள் மற்றும் குடிமக்கள் அனைவருமே திருமணத்திற்கு வர வேண்டும் என்று எல்லா இடங்களிலும் அறிவிக்க ராஜா ஹெரால்டுகளை அனுப்பியுள்ளார்; யாராவது மறுத்து திருமணத்திற்கு வரவில்லை என்றால் அதற்கு அவர் ராஜாவுக்கு பதிலளிப்பார். அதைக் கேட்ட அபேன்ஸ் அப்போஸ்தலரை நோக்கி: நாங்கள் ராஜாவை புண்படுத்தாமல், குறிப்பாக நாம் அந்நியர்களாக இருப்பதைப் பார்ப்போம். அதற்கு அவர்: நாம் போகலாம்.
அவர்கள் சத்திரத்தில் அமர்ந்து சிறிது இடம் ஓய்வெடுத்த பிறகு அவர்கள் திருமணத்திற்குச் சென்றார்கள்; அப்போஸ்தலன் அவர்கள் அனைவரையும் பார்த்துவிட்டு, சாய்ந்துகொண்டு, அவரும், நடுவே, அனைவருமே அவரைப் பார்த்தார்கள், அந்நியரைப் போலவும், ஒரு அந்நிய தேசத்திலிருந்து வந்தவராகவும் அவரைப் பார்த்தார்கள்; ஆனால் வணிகர் அபேன்ஸ் தனது எஜமானராக இருந்தார் தன்னை வேறொரு இடத்தில்.
5 அவர்கள் சாப்பிட்டு குடிக்கும்போது, அப்போஸ்தலன் எதையும் சுவைக்கவில்லை; ஆகவே, அவரைப் பற்றி வந்தவர்கள் அவனை நோக்கி: நீ ஏன் இங்கு வருகிறாய், சாப்பிடவோ குடிக்கவோ இல்லை? ஆனால் அவர் அவர்களுக்குப் பிரதியுத்தரமாக: நான் இங்கு வந்துள்ளேன் உணவு அல்லது பானத்தை விட சற்றே பெரியது, நான் ராஜாவின் சித்தத்தை நிறைவேற்றுவதற்காக. ஹெரால்டுகள் ராஜாவின் செய்தியை அறிவிக்கிறார்கள், எவரேனும் செவிசாய்க்காதவர் ராஜாவின் தீர்ப்புக்கு உட்படுவார்.
ஆகவே, அவர்கள் உணவருந்தி குடித்துவிட்டு, மாலைகளும், ஆடைகளும் அவர்களிடம் கொண்டு வரப்பட்டபோது, ஒவ்வொரு மனிதனும் அருவருப்பானவர்களை எடுத்துக் கொண்டான், ஒருவன் தன் முகத்தையும் மற்றொருவன் தாடியையும் அவனது உடலின் மற்ற பாகங்களையும் அபிஷேகம் செய்தான்; ஆனால் அப்போஸ்தலன் தன் தலையின் உச்சியில் அபிஷேகம் செய்து, அவனது நாசி மீது சிறிது பூசப்பட்டு, அதை அவன் காதுகளில் இறக்கி, அதனுடன் பற்களைத் தொட்டு, அவனது இருதயத்தைப் பற்றிய பகுதிகளை கவனமாக அபிஷேகம் செய்தான்; அவனுக்குக் கொண்டுவரப்பட்ட மாலை, நெய்தது மிர்ட்டல் மற்றும் பிற பூக்கள், அவர் எடுத்து அதை தலையில் வைத்து, கலமஸின் ஒரு கிளையை எடுத்து கையில் பிடித்தார்.
இப்போது புல்லாங்குழல் பெண், தன் புல்லாங்குழலை கையில் பிடித்துக்கொண்டு, அவர்கள் அனைவரிடமும் சென்று விளையாடினாள், ஆனால் அவள் அப்போஸ்தலன் இருந்த இடத்திற்கு வந்ததும், அவள் அவன் மேல் நின்று அவன் தலையில் நீண்ட நேரம் விளையாடினாள்: இப்போது இந்த புல்லாங்குழல் -கர்ல் ஒரு எபிரேய இனம்.
6 அப்போஸ்தலன் தொடர்ந்து தரையில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, கோப்பையைத் தாங்கியவர்களில் ஒருவன் கையை நீட்டி அவனுக்கு ஒரு பஃபே கொடுத்தான்; அப்போஸ்தலன் கண்களை உயர்த்தி, அவனை அடித்தவனைப் பார்த்து, “இந்த அக்கிரமத்தை வர என் தேவன் வாழ்க்கையில் மன்னிப்பார், ஆனால் இந்த உலகில் நீ அவருடைய அதிசயங்களை வெளிப்படுத்துவீர்கள், இப்போதும் இந்த கையை நான் பார்ப்பேன் என்னை நாய்களால் இழுத்துச் சென்றது. அவ்வாறு கூறிவிட்டு, அவர் இந்த பாடலைப் பாடவும் சொல்லவும் தொடங்கினார்:
பெண் ஒளியின் மகள், அவற்றில் ராஜாக்களின் பெருமை பிரகாசத்தை உள்ளடக்கியது மற்றும் வாழ்கிறது, அவளுடைய பார்வை மகிழ்ச்சிகரமானதாக இருக்கிறது, அவள் அழகையும் உற்சாகத்தையும் பிரகாசிக்கிறாள். அவளுடைய ஆடைகள் வசந்தத்தின் பூக்கள் போன்றவை, அவற்றிலிருந்து மணம் வீசும்; அவளுடைய தலையின் கிரீடத்தில் ராஜா நிலைநிறுத்தப்படுகிறான், அவனுடைய அழியாத உணவு (அம்ப்ரோசியா) மூலம் அவன் மீது நிலைநிறுத்தப்பட்டவர்களை வளர்க்கிறான்; அவள் தலையில் உண்மை இருக்கிறது, அவள் கால்களால் மகிழ்ச்சியைக் காட்டுகிறாள். அவளுடைய வாய் திறக்கப்பட்டு, அது அவளுக்கு நன்றாக இருக்கிறது: முப்பத்திரண்டு பேர் அவளைப் புகழ்ந்து பாடுகிறார்கள். அவளுடைய நாக்கு கதவின் திரை போன்றது, அது உள்ளே நுழைந்தவர்களுக்கு அலைந்து திரிகிறது: அவளுடைய கழுத்து முதல் தயாரிப்பாளன் செய்த படிகளின் பாணியில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது, அவளுடைய இரண்டு கைகளும் குறிக்கின்றன மற்றும் காட்டுகின்றன, நடனத்தை அறிவிக்கின்றன மகிழ்ச்சியான வயது, மற்றும் அவரது விரல்கள் நகரத்தின் வாயில்களை சுட்டிக்காட்டுகின்றன. அவளுடைய அறை ஒளியுடன் பிரகாசமாக இருக்கிறது மற்றும் பால்சம் மற்றும் அனைத்து மசாலாப் பொருட்களின் வாசனையையும் சுவாசிக்கிறது, மேலும் மைர் மற்றும் இந்திய இலைகளின் இனிமையான வாசனையை அளிக்கிறது, மேலும் உள்ளே தரையில் பூசப்பட்ட மிர்ட்டல்கள், மற்றும் [GARLANDS] அனைத்து விதமான வாசனையான பூக்கள், மற்றும் கதவு இடுகைகள் (?) சுதந்திரமாக அலங்கரிக்கப்பட்டுள்ளன. 7 அவளைச் சுற்றிலும் அவளுடைய மாப்பிள்ளைகள் அவளை வைத்திருக்கிறார்கள், அவர்களில் ஏழு பேர், அவள் தன்னைத் தேர்ந்தெடுத்தாள். அவளுடைய துணைத்தலைவர்கள் ஏழு, அவர்கள் அவள் முன் நடனமாடுகிறார்கள். அவளுக்கு முன்பாக சேவை செய்கிறவர்களும், அவளுக்கு அடிபணிந்தவர்களும் பன்னிரண்டு பேர், அவர்களுடைய நோக்கமும் மணமகனை நோக்கியும் இருக்கிறார்கள், அவரைப் பார்த்து அவர்கள் ஞானம் பெறுவார்கள்; அந்த நித்திய சந்தோஷத்தில் அவர்கள் என்றென்றும் அவளுடன் இருப்பார்கள், அந்தத் திருமணத்தில் இளவரசர்கள் கூடிவருவார்கள், நித்தியமானவர்கள் தகுதியுள்ளவர்கள் என்று கருதப்படும் அந்த விருந்தில் கலந்துகொள்வார்கள், ராஜ வஸ்திரத்தை அணிந்துகொண்டு பிரகாசமாக அணிவார்கள் அங்கிகளை; அவர்கள் இருவரும் மகிழ்ச்சியிலும் மகிழ்ச்சியிலும் இருப்பார்கள், அனைவரின் பிதாவையும் மகிமைப்படுத்துவார்கள், அவர்கள் பெருமைமிக்க ஒளியைப் பெற்றார்கள், தங்கள் ஆண்டவரின் பார்வையால் ஞானம் பெறுகிறார்கள்; அவர்கள் அழியாத உணவைப் பெற்றிருக்கிறார்கள், அவை தோல்வியுற்றவை அல்ல (மலம் கழித்தல், சிர்.), பின்னர் தாகமோ ஆசையோ கொடுக்காத திராட்சரசத்தை குடித்திருக்கிறார்கள். மேலும் அவர்கள் ஜீவனுள்ள ஆவியையும், சத்திய பிதாவையும், ஞானத்தின் தாயையும் மகிமைப்படுத்தி பாராட்டியுள்ளனர்.
8 அவர் இந்தப் பாடலைப் பாடி முடித்தபோது, அங்கே இருந்த அனைவரும் அவரைப் பார்த்தார்கள்; அவர் ம silence னமாக இருந்தார், அவருடைய சாயல் மாற்றப்பட்டிருப்பதை அவர்கள் கண்டார்கள், ஆனால் அவர் பேசியதை அவர்கள் புரிந்து கொள்ளவில்லை, அவர் ஒரு எபிரேயர் என்பதால் அவர் பேசியது எபிரேய மொழியில் சொல்லப்பட்டது. ஆனால் புல்லாங்குழல் பெண் மட்டும் அதையெல்லாம் கேட்டாள், ஏனென்றால் அவள் ஒரு எபிரேய இனத்தவள், அவள் அவனிடமிருந்து விலகி மற்றவர்களுக்கு விளையாடினாள், ஆனால் பெரும்பாலும் அவள் அவனைப் பார்த்து அவனைப் பார்த்தாள், ஏனென்றால் அவள் அவனை நன்றாக நேசித்தாள், ஒரு அவளுடைய சொந்த தேசத்தின் மனிதன்; அதுமட்டுமல்லாமல், அங்கே இருந்த அனைத்தையும் தாண்டிப் பார்ப்பதற்கு அவர் அழகாக இருந்தார். புல்லாங்குழல் பெண் அவர்கள் அனைவருக்கும் விளையாடியதும் முடித்ததும், அவள் அவனுக்கு எதிராக உட்கார்ந்து, அவனைப் பார்த்து, ஆர்வத்துடன் பார்த்தாள். ஆனால் அவர் எந்த மனிதனையும் சிறிதும் கவனிக்கவில்லை, எவரையும் கவனிக்கவில்லை, ஆனால் கண்களை தரையை நோக்கி மட்டுமே வைத்திருந்தார், அவர் அங்கிருந்து புறப்படக்கூடிய நேரத்தைக் காத்திருந்தார்.
ஆனால், அவர் பஃபெட் செய்த கோப்பை தாங்கி தண்ணீர் எடுக்க கிணற்றுக்குச் சென்றார்; அங்கே ஒரு சிங்கம் இருக்க வாய்ப்புள்ளது, அது அவனைக் கொன்று அந்த இடத்தில் படுத்துக் கொண்டு, அவயவங்களை துண்டுகளாகக் கிழித்து, உடனே நாய்கள் அவனது உறுப்பினர்களைக் கைப்பற்றின, அவற்றில் ஒரு கறுப்பு நாய் வலது கையை வாயில் பிடித்துக் கொண்டது விருந்துக்குள்.
9 அவர்கள் அதைக் கண்டு அனைவரும் ஆச்சரியப்பட்டார்கள், அவர்களில் யாரைக் காணவில்லை என்று விசாரித்தார்கள். அப்போஸ்தலரை அடித்து உதைத்த கோப்பை தாங்கியவரின் கை இது என்பது தெரியவந்ததும், புல்லாங்குழல் பெண் தன் புல்லாங்குழலை உடைத்து எறிந்துவிட்டு சென்று அப்போஸ்தலரின் காலடியில் உட்கார்ந்து, “இது ஒரு கடவுள் அல்லது தேவனுடைய அப்போஸ்தலன், ஏனென்றால், 'என்னை நாய்களால் இழுத்துச் சென்ற கையை இப்போது நான் காண்பேன்' என்று எபிரேய மொழியில் அவர் சொல்வதை நான் கேள்விப்பட்டேன், அதை நீங்கள் இப்போது பார்த்திருக்கிறீர்கள்; அவர் சொன்னபடியே அது வந்துவிட்டது. சிலர் அவளை நம்பினார்கள், சிலர் நம்பவில்லை.
ராஜா அதைக் கேள்விப்பட்டதும், அவர் வந்து அப்போஸ்தலரை நோக்கி: எழுந்து என்னுடன் வந்து என் மகளுக்கு ஜெபம் செய்யுங்கள்; ஏனென்றால் அவள் என்னுடைய ஒரேபேறானவள், இன்று நான் அவளை திருமணத்தில் தருகிறேன். அப்போஸ்தலன் அவருடன் செல்லத் தயாராக இல்லை, ஏனென்றால் அந்த இடத்தில் கர்த்தர் அவருக்கு இன்னும் வெளிப்படுத்தப்படவில்லை. ஆனால், ராஜா தம்முடைய சித்தத்திற்கு விரோதமாக மணமகனுக்கு அவர்களை அழைத்துச் சென்றார்.
10 அப்போஸ்தலன் நின்று பிரார்த்தனை செய்யத் தொடங்கினான்: உமது அடியார்களுடன் பயணிக்கும் என் ஆண்டவரே, என் கடவுளே, உம்மை நம்புகிறவர்களுக்கு வழிகாட்டும் மற்றும் திருத்தும், ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் அடைக்கலம் மற்றும் மீதமுள்ள, ஏழைகளின் நம்பிக்கை மற்றும் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டவர்களின் மீட்கும் நபர், நோயுற்றவர்களாகவும், எல்லா படைப்புகளையும் மீட்பவராகவும் இருக்கும் ஆத்மாக்களின் மருத்துவர், உலகிற்கு உயிரைக் கொடுக்கும் மற்றும் ஆத்மாக்களை பலப்படுத்துகிறார்; வரவிருக்கும் விஷயங்களை நீங்கள் அறிவீர்கள், எங்கள் வழிமுறைகளால் அவற்றை நிறைவேற்றுகிறீர்கள்: மறைக்கப்பட்ட மர்மங்களை வெளிப்படுத்துவதும், வெளிப்படையான வார்த்தைகளை ரகசியமாக உருவாக்குவதும் ஆண்டவரே, கர்த்தாவே, நல்ல மரத்தை நடவு செய்பவரே, உம்முடைய கைகளால் உருவாக்கப்பட்ட நல்ல செயல்கள் அனைத்தும்: நீ எல்லாவற்றிலும் கலையும், எல்லாவற்றையும் கடந்துசெல்லும் ஆண்டவரே, உம்முடைய எல்லா படைப்புகளிலும் கலை அமைக்கப்பட்டு, அவை அனைத்திலும் செயல்படுவதில் வெளிப்படுகிறது. இயேசு கிறிஸ்து, இரக்கத்தின் மகன் மற்றும் பரிபூரண மீட்பர், கிறிஸ்து, ஜீவனுள்ள தேவனுடைய குமாரன், எதிரிகளைத் தூக்கி எறிந்த அச்சமற்ற சக்தி, ஆட்சியாளர்களிடம் கேட்ட குரல், மற்றும் அவர்களின் அனைத்து சக்திகளையும் நிலநடுக்கச் செய்தது, அனுப்பப்பட்ட தூதர் பல காலங்களாக இருளின் கருவூலத்தில் அடைத்து வைக்கப்பட்டு, உயரத்திற்கு இட்டுச்செல்லும் வழியை அவர்களுக்குக் காட்டிய கதவுகளைத் திறந்து, அங்கிருந்து கொண்டு வந்த நரகத்திற்கு கூட உயரம் மற்றும் நரகத்திற்குச் செல்லுங்கள்: ஆண்டவரே, உம்மை மன்றாடுகிறேன். இயேசுவே, இந்த இளைஞர்களுக்காக அவர்களுக்கு உதவி செய்யுங்கள், அவர்களுக்கு பயனுள்ளதாகவும், அவர்களுக்கு லாபகரமாகவும் இருக்கும்படி அவர்களுக்கு வேண்டுகோள் விடுங்கள். அவர் அவர்கள்மீது கைகளை வைத்து: கர்த்தர் உங்களுடன் இருப்பார், அவர்களை அந்த இடத்தில் விட்டுவிட்டுப் புறப்பட்டார்.
11 மணமகன் மணமகளிலிருந்து வெளியேற ராஜா விரும்பினார்; எல்லோரும் வெளியே சென்று கதவுகள் மூடப்பட்டபோது, மணமகன் மணமகனை மணமகனின் அறைக்குத் தூக்கி மணமகனை மணமகனை அழைத்து வந்தார். கர்த்தராகிய இயேசு யூதாஸ் தாமஸின் தோற்றத்தைத் தாங்கி மணமகனுடன் பேசுவதைக் கண்டார்; அப்போஸ்தலராகிய இப்பொழுது அவர்களை ஆசீர்வதித்து அவர்களிடமிருந்து வெளியேறியவர்; அவன் அவனை நோக்கி: நீ எல்லோருக்கும் முன்பாகப் போகவில்லையா? அப்படியானால் நீ எப்படி இங்கே காணப்படுகிறாய்? ஆனால் கர்த்தர் அவனை நோக்கி: நான் யூதாஸ் அல்ல, அது தாமஸ் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது, ஆனால் நான் அவனுடைய சகோதரன். கர்த்தர் கட்டிலின்மேல் உட்கார்ந்து அவர்களையும் நாற்காலிகளில் அமரச் சொல்லி, அவர்களை நோக்கி:
12 என் பிள்ளைகளே, என் சகோதரர் உங்களிடம் பேசியதையும் அவர் உங்களுக்கு முன்பாக வழங்கியதையும் நினைவில் வையுங்கள்; இதை அறிந்து கொள்ளுங்கள், இந்த மோசமான உடலுறவில் இருந்து நீங்கள் விலகினால், நீங்கள் பரிசுத்த ஆலயங்களாகி, தூய்மையானவர்களாக, தூய்மையாக, தூண்டுதல்களாலும் வேதனையிலிருந்தும், காணப்படாத மற்றும் காணப்படாத, நீங்கள் வாழ்க்கையின் மீதும் குழந்தைகளின் மீதும் அக்கறை கொள்ளமாட்டீர்கள், அதன் முடிவு அழிவுதான்; உண்மையில் நீங்கள் பல குழந்தைகளைப் பெற்றால், அவர்களுக்காக நீங்கள் புரிந்துகொள்வதும், பேராசைப்படுவதும், அனாதைகளை அகற்றுவதும், விதவைகளை மீறுவதும், கடுமையான தண்டனைகளுக்கு உங்களை உட்படுத்துவதன் மூலமும். குழந்தைகளின் பெரும்பகுதி பிசாசுகளால் பயனற்ற ஒடுக்கப்பட்டவர்களாக மாறுகிறது, சிலர் வெளிப்படையாகவும், கண்ணுக்குத் தெரியாமலும் இருக்கிறார்கள், ஏனென்றால் அவர்கள் பைத்தியக்காரத்தனமாக அல்லது பாதி வாடியவர்களாகவோ அல்லது குருடர்களாகவோ அல்லது காது கேளாதவர்களாகவோ அல்லது ஊமையாகவோ அல்லது பக்கவாதமாகவோ அல்லது முட்டாள்தனமாகவோ மாறுகிறார்கள்; அவர்கள் நல்லவர்களாக இருந்தால், அவர்கள் மீண்டும் வீணாகி, பயனற்ற அல்லது அருவருப்பான செயல்களைச் செய்வார்கள், ஏனென்றால் அவர்கள் விபச்சாரம், கொலை, திருட்டு அல்லது வேசித்தனத்தில் சிக்கிக் கொள்ளப்படுவார்கள், இவை அனைத்தினாலும் நீங்கள் துன்பப்படுவீர்கள்.
ஆனால் நீங்கள் வற்புறுத்தப்பட்டு, உங்கள் ஆத்துமாக்களை கடவுளுக்கு முன்பாகத் தூய்மையாக வைத்திருந்தால், இந்த கறைகள் தொடாத உயிருள்ள குழந்தைகள் உங்களிடம் வருவார்கள், நீங்கள் கவலையின்றி இருப்பீர்கள், துக்கமோ கவலையோ இல்லாமல் அமைதியான வாழ்க்கையை நடத்துவீர்கள், அந்த அழியாத மற்றும் உண்மையான திருமணத்தைப் பெற எதிர்பார்க்கிறீர்கள் , நீங்கள் மணமகனுக்குள் மணமகனுக்குள் நுழைவீர்கள், அது அழியாமையும் வெளிச்சமும் நிறைந்தது.
13 இளைஞர்கள் இதைக் கேட்டபோது, அவர்கள் கர்த்தரை விசுவாசித்து, தங்களைத் தாங்களே விட்டுக்கொடுத்து, மோசமான ஆசையிலிருந்து விலகி, அந்த இடத்திலேயே இரவைக் கடந்து சென்றார்கள். கர்த்தர் அவர்களுக்கு முன்பாக புறப்பட்டு: கர்த்தருடைய கிருபை உங்களிடத்தில் இருக்கும்.
காலை வந்ததும் ராஜா அவர்களைச் சந்திக்க வந்து ஒரு மேசையை அளித்து மணமகனுக்கும் மணமகனுக்கும் முன்பாகக் கொண்டுவந்தார். அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் எதிரே உட்கார்ந்திருப்பதைக் கண்டார், மணமகளின் முகம் அவிழ்ந்ததைக் கண்டார், மணமகன் சரியான மகிழ்ச்சியாக இருந்தார்.
தாய் மணமகனிடம் வந்து, “குழந்தையே, நீ ஏன் உட்கார்ந்திருக்கிறாய், வெட்கப்படாமல், உன் கணவனுடன் நீண்ட காலம் வாழ்ந்ததைப் போல இருக்கிறாய்? அவளுடைய தகப்பன்: உன் கணவனிடம் உன்னுடைய மிகுந்த அன்பின் காரணமாக நீயும் உன்னை மறைக்கவில்லையா?
14 மணமகள் அதற்குப் பிரதியுத்தரமாக: தகப்பனே, நான் மிகுந்த அன்பு கொண்டுள்ளேன், இந்த இரவில் நான் உணர்ந்த அன்பு என்னுடன் நிலைத்திருக்கும்படி என் இறைவனிடம் பிரார்த்திக்கிறேன், நான் கற்றுக்கொண்ட அந்த கணவனை நான் கேட்பேன் நாள்: ஆகையால் நான் இனிமேல் என்னை மறைக்க மாட்டேன், ஏனென்றால் அவமானத்தின் கண்ணாடி (முக்காடு) என்னிடமிருந்து அகற்றப்படுகிறது; ஆகையால், நான் வெட்கப்படுவதோ, வெட்கப்படுவதோ இல்லை, ஏனென்றால் அவமானம் மற்றும் குழப்பம் என்ற செயல் என்னிடமிருந்து வெகு தொலைவில் உள்ளது; நான் குழப்பமடையவில்லை, ஏனென்றால் என் ஆச்சரியம் என்னுடன் தொடரவில்லை; நான் மகிழ்ச்சியோடும் மகிழ்ச்சியோடும் இருக்கிறேன், ஏனென்றால் என் சந்தோஷத்தின் நாள் கலங்கவில்லை; இந்த கணவனையும் இந்த திருமணத்தையும் என் கண்களுக்கு முன்பாக விட்டுவிடுகிறேன், ஏனென்றால் நான் வேறொரு திருமணத்தில் இணைந்திருக்கிறேன்; ஒரு கணவருடன் நான் தற்காலிகமாக உடலுறவு கொள்ளவில்லை, அதன் முடிவு காமவெறி மற்றும் ஆத்மாவின் கசப்புடன் இருக்கிறது, ஏனென்றால் நான் ஒரு உண்மையான கணவனுடன் இணைந்திருக்கிறேன்.
15 மணமகள் இதைவிட அதிகமாகச் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போது, மணமகன் அதற்குப் பிரதியுத்தரமாக: கர்த்தாவே, அந்நியரால் அறிவிக்கப்பட்டு, நம்மில் காணப்பட்டதற்கு நான் உங்களுக்கு நன்றி கூறுகிறேன்; ஊழலிலிருந்து என்னை விலக்கி என்னுள் உயிரை விதைத்தவர்; குணமடையவும், குணப்படுத்தவும், என்றென்றும் நிலைத்திருக்கவும் கடினமாக இருக்கும் இந்த நோயிலிருந்து என்னை விடுவித்து, நிதானமான ஆரோக்கியத்தை என்னுள் பதித்தவர்; அவர் என்னைக் காட்டி, நான் இருக்கும் என் நிலையை எனக்கு வெளிப்படுத்தினார்; அவர் என்னை வீழ்ச்சியிலிருந்து மீட்டு, சிறந்ததை நோக்கி என்னை வழிநடத்தி, தற்காலிக விஷயங்களிலிருந்து என்னை விடுவித்து, அழியாத மற்றும் நித்தியமானவர்களுக்கு என்னை தகுதியுடையவராக்கினார்; நீ என்னை உன்னுடைய மகத்துவத்திற்கு முன்வைத்து, என்னை உன்னுடன் ஐக்கியப்படுத்தும்படி, என்னையும் என் சிறிய தன்மையையும் கூட தாழ்த்திக் கொண்டாய்; அழிக்கத் தயாராக இருந்த உன்னுடைய குடல்களை என்னிடமிருந்து தடுத்து நிறுத்தாதவன், ஆனால் என்னை எப்படித் தேடுவது, நான் யார் என்பதை அறிந்து கொள்வது, நான் இப்போது என்னவாக இருக்கிறேன் என்பதற்காக நான் யார், எந்த விதத்தில் இருக்கிறேன் என்பதை எனக்குக் காட்டியது: யாரை எனக்குத் தெரியாது, ஆனால் நீங்களே என்னைத் தேடினீர்கள்: யாரை நான் அறிந்திருக்கவில்லை, ஆனால் நீங்களே என்னை உன்னிடம் அழைத்துச் சென்றேன்: நான் உணர்ந்தேன், இப்போது அவரைப் பற்றி கவலைப்பட முடியாது: யாருடைய அன்பு எனக்குள் எரிகிறது, நான் பொருத்தமாக அதைப் பேச முடியாது, ஆனால் அதைப் பற்றி என்னால் சொல்ல முடிகிறது, சிறியது, குறைவானது, அவருடைய மகிமைக்கு ஏற்றதாக இல்லை. ஆனாலும், எனக்குத் தெரியாததைக் கூட அவரிடம் சொல்வதாக அவர் கருதுவதில்லை: அதற்காக அவருடைய அன்பின் காரணமாகவே நான் இதை அதிகம் சொல்கிறேன்.
16 இப்பொழுது ராஜா மணமகனிடமிருந்தும் மணமகனிடமிருந்தும் இதைக் கேட்டு, தன் ஆடைகளை வாடகைக்கு எடுத்து, தனக்கு அருகில் இருந்தவர்களை நோக்கி: விரைவாகச் சென்று, நகரமெங்கும் சென்று, ஒரு மந்திரவாதியான அந்த மனிதரை அழைத்து வந்து என்னைக் கொண்டு வாருங்கள். துரதிர்ஷ்டத்தால் இந்த நகரத்திற்கு வந்தது; என் கைகளால் நான் அவரை இந்த வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தேன், என்னுடைய நட்சத்திரமில்லாத இந்த மகளின் மீது ஜெபிக்க சொன்னேன்; எவரைக் கண்டுபிடித்து என்னிடம் கொண்டுவருகிறாரோ, அவர் என்னிடம் கேட்பதை நான் அவருக்குக் கொடுப்பேன். ஆகையால், அவர்கள் சென்று அவரைத் தேடினார்கள், அவரைக் காணவில்லை; அவர் பயணம் செய்தார். அவர்கள் தங்கியிருந்த சத்திரத்துக்கும் அவர்கள் சென்றார்கள், அங்கே புல்லாங்குழல் சிறுமி அழுகிறாள், துன்புறுத்தப்பட்டாள். இளைஞர்களிடம் ஏற்பட்ட விஷயத்தை அவர்கள் அவளிடம் சொன்னபோது, அதைக் கேட்டு அவள் மிகுந்த மகிழ்ச்சியடைந்தாள், அவளுடைய வருத்தத்தைத் தள்ளிவிட்டு, “இப்போது நானும் இங்கே ஓய்வெடுத்திருக்கிறேன். அவள் எழுந்து அவர்களிடம் சென்று, அவர்கள் ராஜாவிற்கும் அறிவுறுத்தும் வரை அவர்களுடன் நீண்ட நேரம் இருந்தாள். அப்போஸ்தலரின் அறிக்கை இந்தியாவின் நகரங்களுக்கு வந்து அங்கே கற்பிக்கப்படுவதாகக் கேட்கும் வரை சகோதரர்களில் பலர் அங்கே கூடிவந்தார்கள்; அவர்கள் புறப்பட்டு அவரோடு சேர்ந்துகொண்டார்கள்.
