The Second Act: Concerning his coming unto the king Gundaphorus.
17 Now when the apostle was come into the cities of India with Abbanes the merchant, Abbanes went to salute the king Gundaphorus, and reported to him of the carpenter whom he had brought with him. And the king was glad, and commanded him to come in to him. So when he was come in the king said unto him: What craft understandest thou? The apostle said unto him: The craft of carpentering and of building. The king saith unto him: What craftsmanship, then, knowest thou in wood, and what in stone? The apostle saith: In wood: ploughs, yokes, goads, pulleys, and boats and oars and masts; and in stone: pillars, temples, and court-houses for kings. And the king said: Canst thou build me a palace? And he answered: Yea, I can both build and furnish it; for to this end am I come, to build and to do the work of a carpenter.
18 And the king took him and went out of the city gates and began to speak with him on the way concerning the building of the court-house, and of the foundations, how they should be laid, until they came to the place wherein he desired that the building should be; and he said: Here will I that the building should be. And the apostle said: Yea, for this place is suitable for the building. But the place was woody and there was much water there. So the king said: Begin to build. But he said: I cannot begin to build now at this season. And the king said: When canst thou begin? And he said: I will begin in the month Dius and finish in Xanthicus. But the king marvelled and said: Every building is builded in summer, and canst thou in this very winter build and make ready a palace? And the apostle said: Thus it must be, and no otherwise is it possible. And the king said: If, then, this seem good to thee, draw me a plan, how the work shall be, because I shall return hither after some long time. And the apostle took a reed and drew, measuring the place; and the doors he set toward the sunrising to look toward the light, and the windows toward the west to the breezes, and the bakehouse he appointed to be toward the south and the aqueduct for the service toward the north. And the king saw it and said to the apostle: Verily thou art a craftsman and it belitteth thee to be a servant of kings. And he left much money with him and departed from him.
19 And from time to time he sent money and provision, and victual for him and the rest of the workmen. But Thomas receiving it all dispensed it, going about the cities and the villages round about, distributing and giving alms to the poor and afflicted, and relieving them, saying: The king knoweth how to obtain recompense fit for kings, but at this time it is needful that the poor should have refreshment.
After these things the king sent an ambassador unto the apostle, and wrote thus: Signify unto me what thou hast done or what I shall send thee, or of what thou hast need. And the apostle sent unto him, saying: The palace (praetorium) is builded and only the roof remaineth. And the king hearing it sent him again gold and silver (lit. unstamped), and wrote unto him: Let the palace be roofed, if it is done. And the apostle said unto the Lord: I thank thee O Lord in all things, that thou didst die for a little space that I might live for ever in thee, and that thou hast sold me that by me thou mightest set free many. And he ceased not to teach and to refresh the afflicted, saying: This hath the Lord dispensed unto you, and he giveth unto every man his food: for he is the nourisher of orphans and steward of the widows, and unto all that are afflicted he is relief and rest.
20 Now when the king came to the city he inquired of his friends concerning the palace which Judas that is called Thomas was building for him. And they told him: Neither hath he built a palace nor done aught else of that he promised to perform, but he goeth about the cities and countries, and whatsoever he hath he giveth unto the poor, and teacheth of a new God, and healeth the sick, and driveth out devils, and doeth many other wonderful things; and we think him to be a sorcerer. Yet his compassions and his cures which are done of him freely, and moreover the simplicity and kindness of him and his faith, do declare that he is a righteous man or an apostle of the new God whom he preacheth; for he fasteth continually and prayeth, and eateth bread only, with salt, and his drink is water, and he weareth but one garment alike in fair weather and in winter, and receiveth nought of any man, and that he hath he giveth unto others. And when the king heard that, he rubbed his face with his hands, and shook his head for a long space.
21 And he sent for the merchant which had brought him, and for the apostle, and said unto him: Hast thou built me the palace? And he said: Yea. And the king said: When, then, shall we go and see it? but he answered him and said: Thou canst not see it now, but when thou departest this life, then thou shalt see it. And the king was exceeding wroth, and commanded both the merchant and Judas which is called Thomas to be put in bonds and cast into prison until he should inquire and learn unto whom the king's money had been given, and so destroy both him and the merchant.
And the apostle went unto the prison rejoicing, and said to the merchant: Fear thou nothing, only believe in the God that is preached by me, and thou shalt indeed be set free from this world, but from the world to come thou shalt receive life. And the king took thought with what death he should destroy them. And when he had determined to flay them alive and burn them with fire, in the same night Gad the king's brother fell sick, and by reason of his vexation and the deceit which the king had suffered he was greatly oppressed; and sent for the king and said unto him: O king my brother, I commit unto thee mine house and my children; for I am vexed by reason of the provocation that hath befallen thee, and lo, I die; and if thou visit not with vengeance upon the head of that sorcerer, thou wilt give my soul no rest in hell. And the king said to his brother: All this night have I considered how I should put him to death and this hath seemed good to me, to flay him and burn him with fire, both him and the merchant which brought him (Syr. Then the brother of the king said to him: And if there be anything else that is worse than this, do it to him; and I give thee charge of my house and my children).
22 And as they talked together, the soul of his brother Gad departed. And the king mourned sore for Gad, for he loved him much, and commanded that he should be buried in royal and precious apparel (Syr. sepulchre). Now after this angels took the soul of Gad the king's brother and bore it up into heaven, showing unto him the places and dwellings that were there, and inquired of him: In which place wouldest thou dwell? And when they drew near unto the building of Thomas the apostle which he had built for the king, Gad saw it and said unto the angels: I beseech you, my lords, suffer me to dwell in one of the lowest rooms of these. And they said to him: Thou canst not dwell in this building. And he said: Wherefore ? And they say unto him: This is that palace which that Christian builded for thy brother. And he said: I beseech you, my lords, suffer me to go to my brother, that I may buy this palace of him, for my brother knoweth not of what sort it is, and he will sell it unto me.
23 Then the angels let the soul of Gad go. And as they were putting his grave clothes upon him, his soul entered into him and he said to them that stood about him: Call my brother unto me, that I may ask one petition of him. Straightway therefore they told the king, saying: Thy brother is revived. And the king ran forth with a great company and came unto his brother and entered in and stood by his bed as one amazed, not being able to speak to him. And his brother said: I know and am persuaded, my brother, that if any man had asked of thee the half of thy kingdom, thou wouldest have given it him for my sake; therefore I beg of thee to grant me one favour which I ask of thee, that thou wouldest sell me that which I ask of thee. And the king answered and said: And what is it which thou askest me to sell thee? And he said: Convince me by an oath that thou wilt grant it me. And the king sware unto him: One of my possessions, whatsoever thou shalt ask, I will give thee. And he saith to him: Sell me that palace which thou hast in the heavens ? And the king said: Whence should I have a palace in the heavens? And he said: Even that which that Christian built for thee which is now in the prison, whom the merchant brought unto thee, having purchased him of one Jesus: I mean that Hebrew slave whom thou desiredst to punish as having suffered deceit at his hand: whereat I was grieved and died, and am now revived.
24 Then the king considering the matter, understood it of those eternal benefits which should come to him and which concerned him, and said: That palace I cannot sell thee, but I pray to enter into it and dwell therein and to be accounted worthy of the inhabiters of it, but if thou indeed desirest to buy such a palace, lo, the man liveth and shall build thee one better than it. And forthwith he sent and brought out of prison the apostle and the merchant that was shut up with him, saying: I entreat thee, as a man that entreateth the minister of God, that thou wouldest pray for me and beseech him whose minister thou art to forgive me and overlook that which I have done unto thee or thought to do, and that I may become a worthy inhabiter of that dwelling for the which I took no pains, but thou hast builded it for me, labouring alone, the grace of thy God working with thee, and that I also may become a servant and serve this God whom thou preachest. And his brother also fell down before the apostle and said: I entreat and supplicate thee before thy God that I may become worthy of his ministry and service, and that it may fall to me to be worthy of the things that were shown unto me by his angels.
25 And the apostle, filled with joy, said: I praise thee, O Lord Jesu, that thou hast revealed thy truth in these men; for thou only art the God of truth, and none other, and thou art he that knoweth all things that are unknown to the most; thou, Lord, art he that in all things showest compassion and sparest men. For men by reason of the error that is in them have overlooked thee but thou hast not overlooked them. And now at mv supplication and request do thou receive the king and his brother and join them unto thy fold, cleansing them with thy washing and anointing them with thine oil from the error that encompasseth them: and keep them also from the wolves, bearing them into thy meadows. And give them drink out of thine immortal fountain which is neither fouled nor drieth up; for they entreat and supplicate thee and desire to become thy servants and ministers, and for this they are content even to be persecuted of thine enemies, and for thy sake to be hated of them and to be mocked and to die, like as thou for our sake didst suffer all these things, that thou mightest preserve us, thou that art Lord and verily the good shepherd. And do thou grant them to have confidence in thee alone, and the succour that cometh of thee and the hope of their salvation which they look for from thee alone; and that they may be grounded in thy mysteries and receive the perfect good of thy graces and gifts, and flourish in thy ministry and come to perfection in thy Father.
26 Being therefore wholly set upon the apostle, both the king Gundaphorus and Gad his brother followed him and departed not from him at all, and they also relieved them that had need giving unto all and refreshing all. And they besought him that they also might henceforth receive the seal of the word, saying unto him: Seeing that our souls are at leisure and eager toward God, give thou us the seal; for we have heard thee say that the God whom thou preachest knoweth his own sheep by his seal. And the apostle said unto them: I also rejoice and entreat you to receive this seal, and to partake with me in this eucharist and blessing of the Lord, and to be made perfect therein. For this is the Lord and God of all, even Jesus Christ whom I preach, and he is the father of truth, in whom I have taught you to believe. And he commanded them to bring oil, that they might receive the seal by the oil. They brought the oil therefore, and lighted many lamps; for it was night (Syr. whom I preach: and the king gave orders that the bath should be closed for seven days, and that no man should bathe in it: and when the seven days were done, on the eighth day they three entered into the bath by night that Judas might baptize them. And many lamps were lighted in the bath).
27 And the apostle arose and sealed them. And the Lord was revealed unto them by a voice, saying: Peace be unto you brethren. And they heard his voice only, but his likeness they saw not, for they had not yet received the added sealing of the seal (Syr. had not been baptized). And the apostle took the oil and poured it upon their heads and anointed and chrismed them, and began to say (Syr. And Judas went up and stood upon the edge of the cistern and poured oil upon their heads and said):
Come, thou holy name of the Christ that is above every name.
Come, thou power of the Most High, and the compassion that is perfect.
Come, gift (charism) of the Most High.
Come, compassionate mother.
Come, communion of the male.
Come, she that revealeth the hidden mysteries.
Come, mother of the seven houses, that thy rest may be in the eighth house.
Come, elder of the five members, mind, thought, reflection, consideration, reason; communicate with these young men.
Come, holy spirit, and cleanse their reins and their heart, and give them the added seal, in the name of the Father and Son and Holy Ghost.
And when they were sealed, there appeared unto them a youth holding a lighted torch, so that their lamps became dim at the approach of the light thereof. And he went forth and was no more seen of them. And the apostle said unto the Lord: Thy light, O Lord, is not to be contained by us, and we are not able to bear it, for it is too great for our sight.
And when the dawn came and it was morning, he brake bread and made them partakers of the eucharist of the Christ. And they were glad and rejoiced.
And many others also, believing, were added to them, and came into the refuge of the Saviour.
28 And the apostle ceased not to preach and to say unto them: Ye men and women, boys and girls, young men and maidens, strong men and aged, whether bond or free, abstain from fornication and covetousness and the service of the belly: for under these three heads all iniquity cometh about. For fornication blindeth the mind and darkeneth the eyes of the soul, and is an impediment to the life (conversation) of the body, turning the whole man unto weakness and casting the whole body into sickness. And greed putteth the soul into fear and shame; being within the body it seizeth upon the goods of others, and is under fear lest if it restore other men's goods to their owner it be put to shame. And the service of the belly casteth the soul into thoughts and cares and vexations, taking thought lest it come to be in want, and have need of those things that are far from it. If, then, ye be rid of these ye become free of care and grief and fear, and that abideth with you which was said by the Saviour: Take no thought for the morrow, for the morrow shall take thought for the things of itself. Remember also that word of him of whom I spake: Look at the ravens and see the fowls of the heaven, that they neither sow nor reap nor gather into barns, and God dispenseth unto them; how much more unto you, O ye of little faith? But look ye for his coming and have your hope in him and believe on his name. For he is the judge of quick and dead, and he giveth to every one according to their deeds, and at his coming and his latter appearing no man hath any word of excuse when he is to be judged by him, as though he had not heard. For his heralds do proclaim in the four quarters (climates) of the world. Repent ye, therefore, and believe the promise and receive the yoke of meekness and the light burden, that ye may live and not die. These things get, these keep. Come forth of the darkness that the light may receive you! Come unto him that is indeed good, that ye may receive grace of him and implant his sign in your souls.
29 And when he had thus spoken, some of them that stood by said: It is time for the creditor to receive the debt. And he said unto them: He that is lord of the debt desireth always to receive more; but let us give him that which is due. And he blessed them, and took bread and oil and herbs and salt and blessed and gave unto them; but he himself continued his fast, for the Lord's day was coming on (Syr. And he himself ate, because the Sunday was dawning).
And when night fell and he slept, the Lord came and stood at his head, saying: Thomas, rise early, and having blessed them all, after the prayer and the ministry go by the eastern road two miles and there will I show thee my glory: for by thy going shall many take refuge with me, and thou shalt bring to light the nature and power of the enemy. And he rose up from sleep and said unto the brethren that were with him: Children, the Lord would accomplish somewhat by me to-day, but let us pray, and entreat of him that we may have no impediment toward him, but that as at all times, so now also it may be done according to his desire and will by us. And having so said, he laid his hands on them and blessed them, and brake the bread of the eucharist and gave it them, saying: This Eucharist shall be unto you for compassion and mercy, and not unto judgement and retribution. And they said Amen.
Note by Professor F. C. Burliitt, D.D.:
In the Acts of Thomas, 27, the apostle, being about to baptize Gundaphorus the king of India with his brother Gad, invokes the holy name of the Christ, and among other invocations says (according to the best Greek text):
'Come, O elder of the five members, mind, idea, thoughtfulness, consideration, reasoning, communicate with these youths.'
What is the essential distinction of these five words for 'mind', and what is meant by the 'elder' (presbuteros, Greek)? We turn to the Syriac, as the original language in which our tale was composed though our present text, which rests here on two manuscripts, has now and then been bowdlerized in the direction of more conventional phraseology, a process that the Greek has often escaped. Here in the Syriac we find (Wright, p.193, l.13; E.Tr., p.166, last line but one):
'Come, Messenger of reconciliation, and communicate with the minds of these youths.'
The word for 'Come' is fem., while 'Messenger' (Izgadda) is masc. This is because the whole prayer is an invocation of the Holy Spirit, which in old Syriac is invariably treated as feminine. The word for Messenger is that used in the Manichaean cosmogony for a heavenly Spirit sent from the Divine Light: this Spirit appeared as androgynous, so that the use of the word here with the feminine verb is not inappropriate. It further leads us to look out for other indications of Manichaean phraseology in the passage. But first it suggests to us that [presbuteros] in our passage is a corruption of, or is used for, [presbeutes], 'an ambassador'.
As for the five words for 'mind', they are clearly the equivalents of [hauna, mad'a, re'yana, mahshebhatha, tar'itha], named by Theodore bar Khoni as the Five Shekhinas, or Dwellings, or Manifestations, of the Father of Greatness, the title by which the Manichaeans spoke of the ultimate Source of Light. There is a good discussion of these five words by M. A. Kugener in F. Cumont's [Recherches sur le Manicheisme] i, p. 10, note 3. In English we may say:
hauna means 'sanity', mad'a means 'reason', re'yana means 'mind', mahshabhetha means 'imagination', tar'itha means 'intention'
The Greek terms, used here and also in Acta Archelai, are in my opinion merely equivalents for the Syriac terms.
இரண்டாவது சட்டம்: குண்டாஃபோரஸ் மன்னரிடம் அவர் வருவது குறித்து.
17 அப்போஸ்தலன் அப்பான் வணிகருடன் இந்தியாவின் நகரங்களுக்கு வந்தபோது, குண்டபொரஸ் ராஜாவுக்கு வணக்கம் சொல்ல அப்பேன்ஸ் சென்று, அவனுடன் கொண்டு வந்த தச்சனைப் பற்றி அவனுக்கு அறிவித்தார். ராஜா மகிழ்ச்சியடைந்து, அவரிடம் வரும்படி கட்டளையிட்டார். ஆகவே, அவன் ராஜாவுக்குள் வந்தபோது அவனை நோக்கி: நீ என்ன கைவினை புரிந்துகொள்கிறாய்? அப்போஸ்தலன் அவனை நோக்கி: தச்சு வேலை மற்றும் கட்டும் கைவினை. ராஜா அவனை நோக்கி: அப்படியானால், நீங்கள் என்ன கைவினைத்திறனை மரத்திலிருந்தும், கல்லில் என்ன அறிவீர்கள்? அப்போஸ்தலன் கூறுகிறார்: மரத்தில்: கலப்பை, நுகம், ஆடுகள், புல்லிகள், மற்றும் படகுகள் மற்றும் ஓரங்கள் மற்றும் மாஸ்ட்கள்; மற்றும் கல்லில்: தூண்கள், கோயில்கள் மற்றும் ராஜாக்களுக்கான நீதிமன்ற வீடுகள். அப்பொழுது ராஜா: நீ எனக்கு ஒரு அரண்மனையைக் கட்ட முடியுமா? அதற்கு அவர்: ஆம், நான் அதைக் கட்டியெழுப்பவும் வழங்கவும் முடியும்; ஒரு தச்சனின் வேலையைக் கட்டுவதற்கும் செய்வதற்கும் நான் இந்த முடிவுக்கு வருகிறேன்.
18 அப்பொழுது ராஜா அவனை அழைத்துக்கொண்டு நகர வாசல்களில் இருந்து புறப்பட்டு, அவனுடைய இடத்திற்கு வரும்வரை, அவர்கள் எப்படி வைக்கப்பட வேண்டும் என்று பிராகார வீடு, அஸ்திவாரங்கள் பற்றிய வழியிலும் அவருடன் பேச ஆரம்பித்தார்கள். கட்டிடம் இருக்க வேண்டும் என்று விரும்பினார்; அவர் கூறினார்: கட்டிடம் இருக்க வேண்டும் என்று இங்கே நான் விரும்புகிறேன். அப்போஸ்தலன் சொன்னார்: ஆம், இந்த இடம் கட்டிடத்திற்கு ஏற்றது. ஆனால் அந்த இடம் மரத்தாலானது, அங்கே அதிக நீர் இருந்தது. எனவே ராஜா சொன்னார்: கட்டத் தொடங்குங்கள். ஆனால் அவர் கூறினார்: இந்த பருவத்தில் என்னால் இப்போது கட்டத் தொடங்க முடியாது. ராஜா: நீ எப்போது ஆரம்பிக்க முடியும்? அவர் கூறினார்: நான் டியஸ் மாதத்தில் தொடங்கி சாந்திகஸில் முடிப்பேன். ஆனால் ராஜா ஆச்சரியப்பட்டு, “ஒவ்வொரு கட்டிடமும் கோடையில் கட்டப்பட்டிருக்கிறது, இந்த குளிர்காலத்தில் நீ கட்டி அரண்மனையைத் தயாரிக்க முடியுமா? அப்போஸ்தலன் சொன்னார்: இவ்வாறு இருக்க வேண்டும், இல்லையெனில் அது சாத்தியமில்லை. ராஜா சொன்னார்: அப்படியானால், இது உங்களுக்கு நல்லது என்று தோன்றினால், வேலை எப்படி இருக்கும் என்று எனக்கு ஒரு திட்டத்தை வரையவும், ஏனென்றால் நான் நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு இங்கு திரும்புவேன். அப்போஸ்தலன் ஒரு நாணலை எடுத்து, அந்த இடத்தை அளந்தார்; ஒளியை நோக்கிப் பார்க்க அவர் சூரிய உதயத்தை நோக்கிய கதவுகளையும், மேற்கே ஜன்னல்கள் தென்றல்களையும், தெற்கே இருக்கும்படி அவர் நியமித்த பேக்ஹவுஸையும், வடக்கே சேவை செய்வதற்கான நீர்வழங்கலையும் அமைத்தார். ராஜா அதைக் கண்டு அப்போஸ்தலரை நோக்கி: நிச்சயமாக நீ ஒரு கைவினைஞன், அது உன்னை ராஜாக்களின் வேலைக்காரனாகக் கருதுகிறது. மேலும் அவர் தன்னிடம் அதிக பணத்தை விட்டுவிட்டு அவரிடமிருந்து புறப்பட்டார்.
19 அவ்வப்போது அவர் பணத்தையும் ஏற்பாட்டையும் அனுப்பினார், அவருக்கும் மற்ற வேலையாட்களுக்கும் வெற்றி பெற்றார். ஆனால் தாமஸ் அதைப் பெற்றுக்கொண்டார், நகரங்களையும் கிராமங்களையும் சுற்றிப் பார்த்தார், ஏழைகளுக்கும் துன்பப்பட்டவர்களுக்கும் பிச்சை வழங்கினார், அவர்களுக்கு நிவாரணம் அளித்தார்: ராஜாக்களுக்கு இழப்பீட்டுத் தகுதியை எவ்வாறு பெறுவது என்பது ராஜாவுக்குத் தெரியும், ஆனால் இந்த நேரத்தில் ஏழைகளுக்கு புத்துணர்ச்சி இருக்க வேண்டியது அவசியம்.
இவைகளுக்குப் பிறகு ராஜா ஒரு தூதரை அப்போஸ்தலருக்கு அனுப்பி இவ்வாறு எழுதினார்: நீ என்ன செய்தாய், நான் உன்னை அனுப்புவேன், அல்லது உனக்கு என்ன தேவை என்பதை எனக்கு உணர்த்துங்கள். அப்போஸ்தலன் அவனை நோக்கி: அரண்மனை (பிரிட்டோரியம்) கட்டப்பட்டு, கூரை மட்டுமே உள்ளது. அதைக் கேட்ட ராஜா அவனுக்கு மீண்டும் தங்கத்தையும் வெள்ளியையும் அனுப்பினார் (எரியாத), அவருக்கு எழுதினார்: அரண்மனை முடிந்தால் கூரை கூரட்டும். அப்போஸ்தலன் கர்த்தரை நோக்கி: கர்த்தாவே, நான் உன்னில் என்றென்றும் வாழும்படி ஒரு சிறிய இடத்துக்காக நீ மரித்ததற்கும், என் மூலம் பலரை விடுவிப்பதற்காக நீ என்னை விற்றதற்கும் நான் எல்லாவற்றிலும் நன்றி கூறுகிறேன். அவர் கற்பிப்பதையும், துன்புறுத்தியவர்களைப் புதுப்பிப்பதையும் நிறுத்திவிட்டு, “இது கர்த்தர் உங்களுக்குக் கொடுத்தது, அவர் ஒவ்வொருவருக்கும் தன் உணவைக் கொடுக்கிறார்; ஏனென்றால் அவர் அனாதைகளின் ஊட்டமளிப்பவர், விதவைகளின் காரியதரிசி, துன்பப்படுகிற அனைவருக்கும் அவர் நிவாரணம் மற்றும் ஓய்வு.
20 இப்போது ராஜா நகரத்திற்கு வந்தபோது, தாமஸ் என்று அழைக்கப்படும் யூதாஸ் அவனுக்காக கட்டிக்கொண்டிருந்த அரண்மனையைப் பற்றி தன் நண்பர்களிடம் விசாரித்தார். அதற்கு அவர்கள்: அவர் ஒரு அரண்மனையைக் கட்டவில்லை, அவர் செய்யப்போவதாக வாக்குறுதியளித்ததைத் தவிர வேறு ஒன்றும் செய்யவில்லை, ஆனால் அவர் நகரங்களையும் நாடுகளையும் பற்றிச் செல்கிறார், அவர் எதை ஏழைகளுக்குக் கொடுத்தார், ஒரு புதிய கடவுளைக் கற்பிக்கிறார், குணமடைகிறார் நோயுற்றவர்கள், பிசாசுகளை விரட்டுகிறார்கள், இன்னும் பல அற்புதமான காரியங்களைச் செய்கிறார்கள்; அவர் ஒரு மந்திரவாதி என்று நாங்கள் நினைக்கிறோம். ஆயினும்கூட, அவருடைய இரக்கங்களும், அவரிடமிருந்து குணப்படுத்தப்பட்ட குணங்களும், மேலும் அவரின் எளிமையும் தயவும், அவருடைய நம்பிக்கையும், அவர் ஒரு நீதியுள்ள மனிதர் அல்லது அவர் பிரசங்கிக்கும் புதிய கடவுளின் அப்போஸ்தலன் என்று அறிவிக்கிறார்கள்; ஏனென்றால், அவர் தொடர்ந்து உண்ணாவிரதம் இருக்கிறார், ஜெபிக்கிறார், ரொட்டியை உப்புடன் மட்டுமே சாப்பிடுகிறார், அவருடைய பானம் தண்ணீராகும், நியாயமான வானிலையிலும் குளிர்காலத்திலும் ஒரே ஒரு ஆடையை அணிந்துகொண்டு, எந்தவொரு மனிதனையும் பெறமாட்டான், அவன் மற்றவர்களுக்கு கொடுக்கிறான் . அதைக் கேட்ட ராஜா, அவன் முகத்தை தன் கைகளால் தடவி, நீண்ட நேரம் தலையை ஆட்டினான்.
21 அவன் தன்னைக் கொண்டுவந்த வணிகனையும் அப்போஸ்தலனையும் அழைத்து அவனை நோக்கி: நீ எனக்கு அரண்மனையைக் கட்டினாயா? அதற்கு அவர்: ஆம். அப்பொழுது ராஜா: நாம் எப்போது போய் அதைப் பார்ப்போம்? ஆனால் அவர் அவனுக்குப் பிரதியுத்தரமாக: நீ இப்போது அதைக் காண முடியாது, ஆனால் நீ இந்த வாழ்க்கையை விட்டு வெளியேறும்போது, அதைப் பார்ப்பாய். ராஜா கோபத்தை மீறி, தாமஸ் என்று அழைக்கப்படும் வணிகர் மற்றும் யூதாஸ் இருவரையும் கட்டைகளில் அடைத்து சிறையில் அடைக்கும்படி கட்டளையிட்டார், ராஜாவின் பணம் யாருக்கு வழங்கப்பட்டது என்று விசாரித்து கற்றுக்கொள்ளும் வரை, அவனையும் வணிகரையும் அழிக்கவும் .
அப்போஸ்தலன் சந்தோஷமாக சிறைக்குச் சென்று, அந்த வியாபாரியை நோக்கி: நீ ஒன்றும் அஞ்சாதே, என்னால் பிரசங்கிக்கப்பட்ட கடவுளை மட்டும் நம்புங்கள், நீ உண்மையில் இந்த உலகத்திலிருந்து விடுவிக்கப்படுவாய், ஆனால் உலகத்திலிருந்து வரப்போகிறாய் வாழ்க்கை. ராஜா என்ன மரணத்துடன் அவர்களை அழிக்க வேண்டும் என்று யோசித்தார். அவர் அவர்களை உயிரோடு சுட்டுக் கொல்லவும், நெருப்பால் எரிக்கவும் தீர்மானித்தபோது, அதே இரவில் ராஜாவின் சகோதரர் காட் நோய்வாய்ப்பட்டார், அவனுடைய மனக்கசப்பு மற்றும் ராஜா அனுபவித்த வஞ்சத்தின் காரணமாக அவன் பெரிதும் ஒடுக்கப்பட்டான்; ராஜாவை அழைத்து அவனை நோக்கி: என் சகோதரனே, என் வீட்டையும் என் பிள்ளைகளையும் நான் உனக்கு ஒப்புக்கொடுக்கிறேன்; உனக்கு நேர்ந்த ஆத்திரமூட்டலின் காரணமாக நான் வேதனைப்படுகிறேன், இதோ, நான் இறக்கிறேன்; அந்த மந்திரவாதியின் தலையில் பழிவாங்காமல் நீங்கள் பார்வையிடாவிட்டால், என் ஆத்துமாவுக்கு நரகத்தில் ஓய்வெடுக்க மாட்டீர்கள். ராஜா தன் சகோதரனை நோக்கி: நான் அவனை எப்படிக் கொலை செய்ய வேண்டும் என்று இந்த இரவு முழுவதும் நான் கருதினேன், இது அவனைச் சுட்டுக் கொன்றது, அவனையும் அவனைக் கொண்டுவந்த வணிகரையும் நெருப்பால் எரிப்பது எனக்கு நன்றாகத் தோன்றியது (சிரி. ராஜாவின் சகோதரர் அவனை நோக்கி: இதைவிட மோசமான வேறு ஏதேனும் இருந்தால், அதைச் செய்யுங்கள்; என் வீட்டையும் என் பிள்ளைகளையும் நான் உனக்கு ஒப்படைக்கிறேன்).
22 அவர்கள் ஒன்றாகப் பேசும்போது, அவருடைய சகோதரர் காதின் ஆத்மா புறப்பட்டது. காட் அவரை மிகவும் நேசித்ததால், அவரை அரச மற்றும் விலைமதிப்பற்ற ஆடைகளில் (சிரி. கல்லறை) அடக்கம் செய்யும்படி கட்டளையிட்டார். இப்பொழுது இந்த தேவதூதர்கள் ராஜாவின் சகோதரனாகிய காதின் ஆத்துமாவை எடுத்து பரலோகத்திற்குக் கொண்டுபோய், அங்கே இருந்த இடங்களையும் குடியிருப்புகளையும் அவனுக்குக் காட்டி, அவரிடம் விசாரித்தபின்: நீ எந்த இடத்தில் வசிப்பாய்? ராஜாவுக்காக அவர் கட்டியிருந்த அப்போஸ்தலனாகிய தாமஸின் கட்டிடத்தை அவர்கள் நெருங்கியபோது, காட் அதைக் கண்டு தேவதூதர்களை நோக்கி: என் ஆண்டவர்களே, இவற்றில் மிகக் குறைந்த அறைகளில் ஒன்றில் குடியிருக்க என்னை துன்பப்படுத்துகிறேன். அதற்கு அவர்கள்: இந்த கட்டிடத்தில் நீ குடியிருக்க முடியாது. அதற்கு அவர்: ஏன்? அவர்கள் அவனை நோக்கி: கிறிஸ்தவர் உமது சகோதரனுக்காக கட்டிய அரண்மனை இது. அதற்கு அவர்: என் ஆண்டவர்களே, இந்த அரண்மனையை நான் வாங்கும்படி என் சகோதரனிடம் செல்லும்படி என்னைத் துன்புறுத்துகிறேன், ஏனென்றால் அது என்னவென்று என் சகோதரனுக்குத் தெரியாது, அவர் அதை எனக்கு விற்றுவிடுவார்.
