Devapriyaji - True History Analaysed

நற்செய்தி கணக்குகளை அமானுஷ்ய வரலாறுகளாக அறிஞர்கள் கூறியுள்ளனர்

அறிவொளிக்கு முன்னர், நான் சில வார்த்தைகளை சிறிது நேரத்தில் கூறுவேன், கிட்டத்தட்ட நற்செய்திகளைப் படித்த அனைவருமே - கத்தோலிக்க, ஆர்த்தடாக்ஸ், அல்லது புராட்டஸ்டன்ட், எதுவாக இருந்தாலும், எந்தக் கோடு இருந்தாலும் - "இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட வரலாறுகளை" பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதைப் புரிந்துகொண்டனர். அதாவது, சுவிசேஷங்கள் வரலாற்று நிகழ்வுகளை பதிவு செய்தன, உண்மையில் நடந்தவை. நீங்கள் அங்கு இருந்திருந்தால், அவற்றை உங்கள் கேம்கோடரில் கைப்பற்றியிருக்கலாம்.

ஆனால், இந்த நிகழ்வுகள் இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்டவை. இன்று யாரும் சுவிசேஷங்களை அவ்வாறு பார்க்கவில்லை என்று நான் சொல்லவில்லை என்பதை நான் வலியுறுத்த வேண்டும். பெரும்பாலான மக்கள் நற்செய்திகளை அமானுஷ்ய வரலாறுகளாக நினைக்கிறார்கள். ஆனால் அறிவொளிக்கு முன், எல்லோரும் அவர்களைப் பார்த்தார்கள். பார்வை எவ்வாறு செயல்பட்டது என்பதற்கான மூன்று எடுத்துக்காட்டுகளை மட்டும் தருகிறேன்.

நான்கு நற்செய்திகளிலும் ஏராளமான மக்களுக்கு அற்புதமாக உணவளித்ததாக ஒரு கணக்கு உள்ளது (மத் 14: 13-21; மாற்கு 6: 30-44; லூக்கா 9: 10-17; யோவான் 6: 1-13). கதை உங்களுக்குத் தெரியும். இயேசு சுமார் ஐந்தாயிரம் ஆண்களுக்கு கற்பிக்கிறார், பெண்களையும் குழந்தைகளையும் கணக்கிடவில்லை - ஆகவே பன்னிரண்டாயிரம் பேரை மொத்தமாகச் சொல்வோம். சீடர்கள் இயேசுவிடம் கூட்டத்தை வெளியேற்றும்படி சொல்கிறார்கள், அதனால் அவர்கள் வீட்டிற்குச் செல்லலாம். ஆனால், கூட்டத்தினருக்கு உணவளிக்கும்படி இயேசு சொல்கிறார்.

சீடர்களுக்கு ஐந்து ரொட்டிகளும் இரண்டு மீன்களும் மட்டுமே இருப்பதால் இது சாத்தியமில்லை. கூட்டத்தை பெரிய குழுக்களாக உட்கார வைக்கும்படி இயேசு சொல்கிறார். அவர் அப்பத்தையும் மீனையும் எடுத்து, நன்றி செலுத்துகிறார், உடைத்து, துண்டுகளை சீடர்களிடம் ஒப்படைக்கிறார். பின்னர் அவர்கள் கூட்டத்தை உணவை விநியோகிக்கிறார்கள் - ஒரு அதிசயம் நிகழ்கிறது. அனைவருக்கும் போதுமானது, கூடைகள் மீதமுள்ளன.

நற்செய்திகளை அமானுஷ்ய வரலாறுகளாகக் கருதுபவர்கள் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள்-இது ஒரு அதிசய நிகழ்வு, உண்மையில் நிகழ்ந்தது. அந்த இரவில், கூட்டம் இறுதியாக வெளியேற்றப்பட்டபோது, ​​இயேசு சீடர்களை கலிலேயா கடலுக்கு குறுக்கே ஒரு படகில் அனுப்புகிறார், அதே நேரத்தில் அவர் ஜெபிக்க ஒரு மலையில் தங்கியிருக்கிறார். ஒரு புயல் எழுகிறது, காற்று மற்றும் அலைகளுக்கு எதிராக எந்தவொரு முன்னேற்றத்தையும் செய்ய சீடர்களுக்கு சிக்கல் உள்ளது. இயேசு அவர்களுடைய அவலநிலையைக் கண்டு, அவர்களிடம்-தண்ணீரில் நடக்க ஆரம்பிக்கிறார்! அவர்கள் அவரைப் பார்த்து பயந்துபோகிறார்கள், அவர் ஒரு மறைமுகமாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்து. ஆனால், பயப்பட வேண்டாம் என்று இயேசு அவர்களை அழைக்கிறார், ஏனென்றால் அது அவர் மட்டுமே. நற்செய்திகளில் ஒன்றான மத்தேயு, பேதுரு ஆதாரம் வேண்டும் என்று எங்களுக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது; அவர் இயேசுவை அழைக்கிறார்: "ஆண்டவரே, நீங்கள் என்றால், தண்ணீரில் உங்களிடம் வரும்படி எனக்குக் கட்டளையிடுங்கள்" (மத் 14:28). இயேசு கட்டளை கொடுக்கிறார்; பீட்டர் படகிலிருந்து வெளியேறி நடக்கத் தொடங்குகிறார். ஆனால் சுற்றிப் பார்த்தால் அவர் புயலால் பயப்படுகிறார்; அவர் கூக்குரலிட்டு மூழ்கத் தொடங்குகிறார். இயேசு ஒரு கையை அடைந்து, அவரை மேலே இழுத்து, படகில் உதவுகிறார்.

சுவிசேஷங்களை இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட வரலாறுகளாக ஏற்றுக்கொள்பவர்களுக்கு, நீங்கள் அங்கு இருந்திருந்தால் நீங்கள் பார்த்திருக்கலாம்.

சுவிசேஷங்களின் முடிவில், நிச்சயமாக, மிகப்பெரிய அதிசயம் வருகிறது. இயேசு மரண தண்டனைக்கு உட்படுத்தப்பட்டு சிலுவையில் அறையப்பட்டார். வீரர்கள் சரிபார்த்து அவர் இறந்துவிட்டார் என்று பார்க்கிறார்கள். அவர் சிலுவையிலிருந்து அழைத்துச் செல்லப்பட்டு, அரிமதியாவைச் சேர்ந்த ஜோசப் என்ற சீடரால் புதைக்கப்பட்டு, அவருடைய சீஷர்களால் துக்கப்படுகிறார். ஆனால் சில பெண்கள் புதைகுழி சடங்குகளை முடிக்க மூன்றாம் நாள் கல்லறைக்கு வரும்போது, ​​அது காலியாக இருப்பதைக் காண்கிறார்கள். தேவதூதர்கள் வருகிறார்கள், இயேசு மரித்தோரிலிருந்து உயிர்த்தெழுப்பப்பட்டார் என்று பெண்களுக்கு அறிவிக்கிறார்கள். இயேசுவே அவர்களுக்குத் தோன்றுகிறார். பிற்காலத்தில் அவர் மரணத்தை வென்ற ஜீவனுள்ள இறைவனாக சீடர்களுக்குத் தோன்றுகிறார், இப்போது தம்மைப் பின்பற்றுபவர்களை உலகிற்கு அனுப்புகிறார், கேட்ப அனைவருக்கும் நற்செய்தியை அறிவிக்கிறார். சுவிசேஷங்களை இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட வரலாறுகளாகக் கருதுபவர்கள், இயேசுவின் இந்த உடல் உயிர்த்தெழுதல் உண்மையில் நிகழ்ந்தது என்று கருதுகின்றனர்.

புராணங்களாக நற்செய்திகள்

1830 களுக்கு முன்பு, எல்லோரும் சுவிசேஷங்களை இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட வரலாறுகள் அல்லது இயற்கை வரலாறுகள் என்று புரிந்து கொண்டனர். பிரபல ஜெர்மன் இறையியலாளர் டேவிட் பிரீட்ரிக் ஸ்ட்ராஸ் எழுதிய தி லைஃப் ஆஃப் ஜீசஸ் கிரிட்டிகல் எக்ஸாமினேட் (ஜேர்மன் தலைப்பு தாஸ் லெபன் ஜேசு கிருதிஷ் பியர்பீட்) என்ற தலைப்பில் இரண்டு தொகுதி புத்தகத்தின் வெளியீட்டை 1835-36ல் பூமி சிதறடித்தது. இது ஒரு அற்புதமான புத்தகம்: நற்செய்திகளில் உள்ள ஒவ்வொரு கதையையும் உள்ளடக்கிய கிட்டத்தட்ட 1,500 பக்கங்கள் விரிவான மற்றும் நுணுக்கமான வாதங்கள். இது முற்றிலும் அதன் தலையில் நின்றது: ஒரு குறிப்பிடத்தக்க சாதனை, எழுத்தாளருக்கு இருபத்தேழு வயது மட்டுமே என்று கருதி. (அதன் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு மேரி ஆன் எவன்ஸ்-நாவலாசிரியர் ஜார்ஜ் எலியட்-இருபத்தாறு வயதில் பழுத்த இளம் வயதிலேயே செய்யப்பட்டது. இது ஜார்ஜ் லூயிஸுடன் இணைவதற்கு முன்பே இருந்தது, எனவே ஜார்ஜ் லூயிஸுடன் தனது சொந்த எழுத்தைத் தொடங்கினார் தொழில், இது ஸ்ட்ராஸை விட குறைவான புத்திசாலித்தனமாக இல்லை, இருப்பினும் இந்த விஷயத்தில் குறைவான ஜெர்மானியராக இருந்தது!)

ஸ்ட்ராஸ் தனது காலத்தில் நற்செய்திகளைப் புரிந்துகொள்வதற்கான நடைமுறையில் இரு வழிகளையும் ஏற்கவில்லை. ஒருபுறம், அற்புதங்கள் நடக்காது என்றும், இதன் விளைவாக, நற்செய்திகள் அவற்றின் சித்தரிப்புகளில் உண்மையில் உண்மையாக இருக்க முடியாது என்றும் கூறிய பகுத்தறிவாளர்களுடன் அவர் உடன்பட்டார். ஆனால் மறுபுறம், அவர் நற்செய்தி கதைகளின் "அறிவொளி" இயற்கையான விளக்கங்களை நகைப்புக்குரியதாகக் கண்டறிந்தார், மேலும் பகுத்தறிவாளர்கள் இயேசுவின் முன் அறிவொளி பெற்ற சீஷர்களால் தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்பட்ட வரலாற்று நிகழ்வுகளை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறார்கள் என்று நினைப்பதில் பகுத்தறிவாளர்கள் முற்றிலும் அடித்தளமாக இருப்பதாக நினைத்தனர். ஸ்ட்ராஸைப் பொறுத்தவரை, நற்செய்திகளில் அமானுஷ்ய வரலாறுகளோ இயற்கை வரலாறுகளோ இல்லை. மாறாக, அவற்றில் கட்டுக்கதைகள் உள்ளன.

ஸ்ட்ராஸை ஒரு வெறித்தனமான, நிராகரிக்கும் சந்தேக நபராக எழுதுவதற்கு முன்பு, "கட்டுக்கதை" என்ற வார்த்தையின் அர்த்தத்தை அவர் புரிந்துகொள்வது அவசியம். உண்மையில், இன்றைய பெரும்பாலான மக்கள் என்ன நினைப்பார்கள் என்று அவர் அர்த்தப்படுத்தவில்லை. இன்று, பெரும்பாலான மக்கள் ஒரு "கட்டுக்கதை" என்பது உண்மை இல்லாத ஒன்று என்று புரிந்துகொள்கிறார்கள். ஸ்ட்ராஸைப் பொறுத்தவரை அது நேர்மாறாக இருந்தது. ஒரு கட்டுக்கதை "உண்மை." ஆனால் அது நடக்கவில்லை. அல்லது, இன்னும் துல்லியமாக (மாறாக எளிமையாகச் சொன்னால்), ஸ்ட்ராஸைப் பொறுத்தவரை, ஒரு கட்டுக்கதை என்பது ஒரு வரலாறு போன்ற கதை, இது ஒரு மத உண்மையை வெளிப்படுத்துவதாகும். அதாவது, கதை ஒரு வரலாற்றுக் கதை போலக் கூறப்பட்டாலும், அது கற்பனையானது; அதன் நோக்கம் ஒரு வரலாற்றுப் பாடத்தை வெளிப்படுத்துவதல்ல, மாறாக உண்மை ஒன்றைப் பற்றி கற்பிப்பதாகும். நற்செய்திகள் இந்த வகையான கதைகளால் நிரம்பியுள்ளன.

ஸ்ட்ராஸின் பார்வை எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்கான சிறந்த வழி ஒரு எடுத்துக்காட்டு. இயேசு தண்ணீரில் நடந்து சென்றதைக் கவனியுங்கள். ஸ்ட்ராஸ் கதையைச் சுருக்கமாகக் கூறுகிறார், அதன் இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட அல்லது இயற்கையான விளக்கம் எதுவும் அர்த்தமல்ல என்பதைக் காட்டி, ஒரு புராண விளக்கத்திற்காக வாதிடுகிறார். அமானுஷ்யவாத பார்வையை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள், நிகழ்வு உண்மையில் விவரிக்கப்பட்டது போலவே நடந்தது. இருப்பினும், அதை எவ்வாறு விளக்க முடியும்? இயேசு தண்ணீருக்கு மேல் நடக்க முடிந்தது என்பது எப்படி? அவரது உடலில் இல்லை (ஸ்ட்ராஸ் என்ன அழைக்கிறார்) "குறிப்பிட்ட ஈர்ப்பு", அதாவது, அது எதையும் எடைபோடவில்லை? இயேசுவுக்கு உண்மையில் எல்லோரையும் போல ஒரு உடல் இல்லை என்று அர்த்தம். ஆனால் அப்படியானால், இயேசுவே ஒரு மறைமுகமானவர், தோற்றத்தில் மட்டுமே மனிதர்.

இதை நினைக்கும் எவரும், ஸ்ட்ராஸ் விரைவாக சுட்டிக்காட்டுகிறார், ஆரம்பகால தேவாலயத்தால் கண்டனம் செய்யப்பட்ட டொசெடிசத்தின் (டோக்கியோ என்ற கிரேக்க வார்த்தையிலிருந்து, "தோன்றுவது" அல்லது "தோன்றுவது" என்று பொருள்படும்), பண்டைய மதங்களுக்கு எதிரான கொள்கைக்கு குற்றவாளி, இது இயேசு என்று கூறியது உண்மையில் மனிதர் அல்ல, ஆனால் "தோன்றியது" மட்டுமே. இயேசுவுக்கு ஒரு உடல் இல்லையென்றால், அவர் எப்படி அவருடைய இரத்தத்தை சிந்த முடியும்? அவர் ஒரு மனிதராக இல்லாவிட்டால், அவர் எப்படி இறக்க முடியும்? அவர் இரத்தம் சிந்தி இறக்கவில்லை என்றால், அவர் எவ்வாறு இரட்சிப்பைக் கொண்டுவந்திருப்பார்?

இல்லை, ஸ்ட்ராஸுக்கு இது சரியாகத் தெரியவில்லை. மேலும், இயேசுவின் உடல் அவருடைய ஊழியத்தின் ஆரம்பத்தில் குறிப்பிட்ட ஈர்ப்பு சக்தியைக் கொண்டிருந்தது என்பதை அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

அவர் ஜானால் ஞானஸ்நானம் பெற்றார், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர் அப்போது தண்ணீருக்கு அடியில் செல்ல முடிந்தது என்று கருதுகிறார். ஆகவே, ஸ்ட்ராஸ் மியூசஸ், இயேசு ஒரு மாம்ச உடலுடன் ஆரம்பித்தார், ஆனால் காலப்போக்கில் மேலும் மேலும் உற்சாகமடைந்தார் என்று நாம் நினைக்க வேண்டும். அவருடைய ஊழியத்தின் ஆரம்பத்தில், இயேசுவை தண்ணீருக்கு அடியில் மூழ்கடிக்கவும், நடுவில் அவர் தண்ணீருக்கு மேலே நடக்கவும், கடைசியில்-அவர் முழுமையாக வெளிப்படையாகவும், எடையும் இல்லாதபோதும்-அவர் சரியாக மிதக்க முடியும் என்பதையும் இது விளக்குகிறது. பரலோகத்திற்கு. இந்த விருப்பமும் ஸ்ட்ராஸை அபத்தமானது என்று தாக்குகிறது, மேலும் இயேசு ஒரு உண்மையான, மனித மரணத்தை அனுபவித்தார் என்ற கருத்தை இது சமாளிக்க முடியாது.

சரி, ஒருவேளை, இயேசு ஒரு முழுமையான மனித உடல், எடை மற்றும் அனைத்தையும் கொண்டிருந்தார், ஆனால் விருப்பத்தின் ஒரு செயலால் தனது குறிப்பிட்ட ஈர்ப்பு சக்தியை இடைநிறுத்தும் திறனைக் கொண்டிருந்தார், அதனால் அவர் விரும்பாத போதெல்லாம் அவர் எடை போட வேண்டியதில்லை எதையும். இதுவும் ஸ்ட்ராஸை அபத்தமானது என்று தாக்குகிறது. ஒரு காரியத்திற்கு, மனிதர்களால் இதைச் செய்ய முடியாது, அதனால் இயேசு உண்மையில் ஒரு மனிதராக இருந்தால்-அவரைப் பற்றி தெய்வீகமாக வேறு எவரும் நினைத்தாலும்-அவரும் அதைச் செய்ய முடியாது. பேதுருவைப் பற்றி என்ன? அவரின் குறிப்பிட்ட ஈர்ப்பு விசையை ஒரு காலத்திற்கு நிறுத்த முடியுமா? இதை உண்மையில் யாராவது செய்ய முடியுமா? நீங்கள் வெறுமனே போதுமான நம்பிக்கை இருந்தால், நீங்கள் ஒரு பறவை போல பறக்க முடியும்?

நீங்கள் அப்படி நினைக்கலாம், ஆனால் ஸ்ட்ராஸ் அவ்வாறு செய்யவில்லை. வெளிப்படையாக, நீங்கள் காற்றில் ஜிப் செய்வதைப் பார்க்கும் வரை, நான் அவருடன் உடன்படுகிறேன் என்று நினைக்கிறேன்.

இயேசு தண்ணீரில் நடப்பதைப் பற்றிய அமானுஷ்ய விளக்கம், பின்னர், வேலை செய்யத் தெரியவில்லை. ஆனால் இயற்கையான விளக்கம் எந்தவொரு சிறப்பும் இல்லை, ஏனென்றால் உரை உண்மையில் சொல்வதை அது முற்றிலும் புறக்கணிக்கிறது. ஸ்ட்ராஸ் பவுலஸின் விளக்கத்தைக் குறிப்பிடுகிறார், ஆனால் அதற்கு எதிராக பல புள்ளிகளில் எதிர்ப்பு தெரிவிக்கிறார். படகு ஏரியின் நடுவில் இருந்தது என்று உரை வெளிப்படையாகக் கூறுகிறது; சீடர்கள் நினைத்ததாக அது சொல்லவில்லை. அதுமட்டுமல்லாமல், இயேசு தண்ணீரில் அலைந்து கொண்டிருந்தார், ஆனால் அவர் அதன் மேல் நடந்து கொண்டிருந்தார் என்று உரை சொல்லவில்லை. படகில் இருந்து இறங்கியபின் பீட்டர் திணறினார், பின்னர் நிமிர்ந்து நின்றார் என்று சொல்லவில்லை, ஆனால் அவர் தண்ணீரில் நடந்து சென்றார், அப்போதுதான் மூழ்கத் தொடங்கினார். பவுலஸ் அதை விளக்குவதற்கு உரையை மாற்ற வேண்டும், அது விளக்கத்திற்கு மிகவும் பாதுகாப்பான அணுகுமுறையாகத் தெரியவில்லை.

இதன் விளைவாக, அமானுஷ்ய விளக்கம் உரையை விளக்க முடியாது மற்றும் இயற்கை விளக்கம் உரையை புறக்கணிக்கிறது. இந்த கதையில் உண்மையில் என்ன நடக்கிறது? ஸ்ட்ராஸின் கூற்றுப்படி, இரண்டு விளக்க முறைகளும் துல்லியமாக தவறு செய்கின்றன, ஏனெனில் அவர்கள் இருவரும் கதையை ஒரு வரலாற்றுக் கணக்காகப் பார்க்கிறார்கள். உண்மையில், இயேசு தண்ணீரில் நடப்பது ஒரு உண்மையான வரலாற்று நிகழ்வு அல்ல, ஆனால் ஒரு கட்டுக்கதை-இது ஒரு உண்மையை வெளிப்படுத்த முயற்சிக்கும் வரலாறு போன்ற கதை.

இது இப்படித்தான் செயல்படுகிறது: பண்டைய மதம், ஸ்ட்ராஸ் குறிப்புகள் மற்றும் குறிப்பாக ஆரம்பகால கிறிஸ்தவத்தில், இந்த வாழ்க்கையின் சோதனைகளையும் இன்னல்களையும் ஒரு புயல் தூண்டக்கூடிய கடலுடன் ஒப்பிடுவது உயிரையும் காலையும் அச்சுறுத்துகிறது. இந்த உலகத்தின் அச்சங்கள், வெறுப்புகள், பகைமைகளுக்கு மேலே உயரக்கூடியவர் யார்? இந்த வாழ்க்கையின் துன்புறுத்தல்கள், துன்பங்கள், பின்னடைவுகள் ஆகியவற்றை யார் வெல்ல முடியும்? நம் அன்றாட இருப்பின் சோதனைகள் மற்றும் துன்பங்களுக்கு மேல் யார் உயர முடியும்? புயல் நிறைந்த கடலில் யார் நிமிர்ந்து நடக்க முடியும்? இந்த கதையின்படி, இயேசுவால் முடியும். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவர் எழுந்தவர், காற்றை எதிர்கொண்டு அலைகளை மாஸ்டர் செய்யக்கூடியவர், எல்லா பயத்தையும் வெல்லக்கூடியவர், எல்லா சந்தேகங்களையும் போக்கக்கூடியவர், எல்லா துன்பங்களையும் வெல்லக்கூடியவர். அவர்தான் நாம் பின்பற்ற வேண்டும். நாம் அவ்வாறு செய்தால், நாமும் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக உயர்ந்து, புயல் நிறைந்த வாழ்க்கைக் கடலில் நடக்க முடியும், காற்றினால் தடையின்றி, அலைகளால் பாதிக்கப்படாமல். ஆனால், பேதுருவை மீண்டும் மூழ்கத் தொடங்கக்கூடாது என்பதற்காக, நம்முடைய விசுவாசத்தில் கலங்காமலும், கலக்கமடையாமலும் இருக்க நாம் கவனமாக இருக்க வேண்டும். ஸ்ட்ராஸின் கூற்றுப்படி, தண்ணீரில் நடந்து செல்லும் கதை ஒரு கட்டுக்கதை. இது நடந்த ஒன்று அல்ல. அது நடக்கும் ஒன்று.

யோவானில் நடக்காத "உண்மை" கதைகள் (விவரிக்கப்பட்டுள்ளபடி): யோவானில் இயேசுவின் மரணம்

குறிப்பாக தெளிவாக என்னைத் தாக்கும் ஒரு உதாரணத்துடன் தொடங்குவேன். இது இயேசுவின் சிலுவையில் அறையப்படுவது தொடர்பான சில விவரங்களை உள்ளடக்கியது. இந்த பிரச்சினை மிகவும் எளிமையான கேள்வியுடன் தொடர்புடையது: இயேசு எப்போது இறந்தார்? இந்த எடுத்துக்காட்டில் நாம் பார்ப்பது போல, தலைமுடி அல்லது ஒரு பகுதி கைரேகை போன்ற சிறிய மற்றும் மிகச்சிறியதாகத் தோன்றும் ஒன்று, ஒருவர் எதிர்பார்ப்பதை விட ஒரு வாழ்க்கையை மாற்றும் முக்கியத்துவத்தைக் கொண்டிருக்கலாம்-உதாரணமாக, ஒரு வெகுஜன கொலைகாரனின் தண்டனை ஒரு கதையின் சிறிய மற்றும் மிகச்சிறிய விவரங்கள் அதன் வரலாற்று மதிப்பைப் புரிந்துகொள்வதில் மகத்தான தாக்கங்களை ஏற்படுத்தக்கூடும்.

புதிய ஏற்பாட்டின் நான்கு நற்செய்திகளும் யூதர்களின் பஸ்கா பண்டிகையின்போது இயேசு இறந்துவிட்டதாக ஒப்புக்கொள்கின்றன. இந்த விருந்து ஆண்டுதோறும் யூதேயாவின் தலைநகரான எருசலேமில் கொண்டாடப்பட்டது. யூத வேதவசனங்களின்படி, எகிப்தில் அதன் நானூறு ஆண்டுகால அடிமைத்தனத்திலிருந்து இஸ்ரவேல் தேசம் விடுவிக்கப்பட்டதை நினைவுகூரும் விதமாக, நியாயப்பிரமாணத்தை வழங்கிய மோசே மூலமாக, அதன் கொண்டாட்டம் கடவுளால் தவிர வேறு யாராலும் பரிந்துரைக்கப்படவில்லை. யாத்திராகமம் புத்தகத்தில் இன்னும் பாதுகாக்கப்பட்டுள்ள கணக்கின் படி, எகிப்தின் பார்வோனை எதிர்கொள்ளவும், இஸ்ரவேலர்களை அவர்களின் அடிமைத்தனத்திலிருந்து விடுவிக்கும்படி கடவுள் மோசேயை எழுப்பினார். பார்வோன் மறுத்தபோது, ​​கடவுள் எகிப்தியர்களுக்கு எதிராக பத்து வாதைகளை அனுப்பினார், அவற்றில் பத்தில் ஒரு பகுதி மிக மோசமானது-ஒவ்வொரு எகிப்திய குடும்பத்தின் முதல் குழந்தை (மற்றும் விலங்கு) மரணம். இந்த இறுதி வாதத்தின் போது இஸ்ரவேலரைப் பாதுகாப்பதற்காக, ஒவ்வொரு இஸ்ரவேல் குடும்பத்தினரையும் பலியிடும்படி கடவுள் மோசேக்கு அறிவுறுத்தினார், அதன் இரத்தத்தை அவர்களின் வீட்டின் வீட்டு வாசல்களிலும் லிண்டல்களிலும் பரப்பினார்.

அன்று இரவு, மரண தூதன் வந்தபோது, ​​அவர் இரத்தத்தால் குறிக்கப்பட்ட வீடுகளை "கடந்து செல்வார்". அன்று மாலை அவசரமாக ஒரு உணவை உண்ணும்படி இஸ்ரவேலருக்கு மோசே அறிவுறுத்தியது-புளித்த ரொட்டி தயாரிக்கக்கூட நேரம் இல்லை. அவர்கள் அனைவரும் சொன்னபடி செய்தார்கள், மரண தூதன் வந்தான், பார்வோன் தன் மக்களின் நிலத்தை விடுவிக்க முடிவு செய்தான், அவன் அவர்களை வெளியேற்றும்படி கட்டளையிட்டான், அவர்கள் செங்கடலுக்கு ஓடினார்கள், மனம் மாறிய பார்வோனுடன், சூடான நாட்டத்தில் . கடவுள் தனது மக்களுக்காக கடலைப் பிரித்தார், மேலும் எகிப்திய இராணுவத்தை முழுவதுமாக அழிப்பதற்காக காலத்தின் வேகத்தில் அதை திருப்பி அனுப்பினார்.

அதன்பிறகு ஒவ்வொரு ஆண்டும், இஸ்ரேலியர்கள் ஒரு சிறப்பு கொண்டாட்ட உணவை உண்பதன் மூலம் அடையாள உணவுகளை சாப்பிட்டனர்: ஒரு பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டி, புளிப்பில்லாத ரொட்டி, கசப்பான மூலிகைகள் (அடிமைத்தனத்தின் கடுமையான ஆண்டுகளை நினைவுபடுத்துவதற்காக), பல கப் மது (பிரதிநிதித்துவம், ஒருவேளை, இரத்தம்) மற்றும் பல. இயேசுவின் நாட்களில், யூதர்கள் உலகெங்கிலும் இருந்து எருசலேமுக்கு இந்த நிகழ்வைக் கொண்டாடுவார்கள். எருசலேம் ஏன்? ஏனென்றால், பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டியின் பலி உட்பட, கடவுளுக்கு பலியிடக்கூடிய ஒரே இடம் எருசலேம் ஆலயத்தில் இருப்பதாக யூதர்கள் பொதுவாக நம்பினர், இது கடவுள் தனது சிறப்பு புனித இடமாக நியமித்திருந்தது, அதற்குள், அதன் உட்புறத்தில் சரணாலயத்தில், அந்த இடத்தின் புனிதமான பகுதியில், உண்மையில், "பரிசுத்த புனிதர்" என்று அழைக்கப்படுகிறது, கடவுளே வசிப்பார் என்று நம்பப்பட்டது (பார்க்க யாரும் வர அனுமதிக்கப்படவில்லை; அறைக்கு ஒரு முறை மட்டுமே நுழைய முடியும் ஆண்டு, பாவநிவிர்த்தி நாளில், அப்பொழுதுதான் பிரதான ஆசாரியரால், அவருடைய ஜனமான இஸ்ரவேலுக்காக கடவுளின் முன்னிலையில் ஒரு பலியைச் செய்தார்).

இந்த வருடாந்திர பஸ்கா நிகழ்ச்சிக்காக யூதர்கள் எருசலேமுக்கு வருவார்கள், உலகம் முழுவதிலுமிருந்து ஆயிரக்கணக்கான யூதர்கள். அவர்கள் வந்தவுடன் ஒரு ஆட்டுக்குட்டியை வாங்குவர், பிற்பகல் கொண்டாட்ட உணவை சாப்பிடுவதற்கு முன்பு, அவர்கள் அதை கோவிலுக்கு கொண்டு வருவார்கள், அங்கு ஒரு பாதிரியார் அதை கடவுளுக்கு பலியிடுவார், அதன் இரத்தத்தை வடிகட்டுவார், தோலை அகற்றி, அதை வணக்கத்திற்கு திருப்பி விடுவார் பண்டிகை சாப்பாட்டிற்கான தயாரிப்பில் ஒரு துப்பில் வறுத்தெடுப்பதற்காக சடலத்தை வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்வார்.

உணவைப் பற்றி நான் சொல்ல வேண்டிய மீதமுள்ள விஷயங்களுக்கு, பண்டைய யூதர்களின் நாட்களைக் கணக்கிடுவதற்கான வழி இன்று பொதுவாகப் பயன்படுத்தப்படும் ஒன்றிலிருந்து வேறுபடுகிறது என்பதை நினைவில் கொள்வது அவசியம். பெரும்பாலான மக்கள் நள்ளிரவில் தொடங்கி ஒரு புதிய நாள் பற்றி நினைக்கிறார்கள். உத்தியோகபூர்வ யூத நாள் இருட்டாகும்போது தொடங்குகிறது. (டால்முட் என்று அழைக்கப்படும் பண்டைய புனிதமான புத்தகங்களில், ஒருவர் வானத்தில் மூன்று நட்சத்திரங்களைக் கண்டறியும் நாள் தொடங்குகிறது.) அதனால்தான் சப்பாத்-இன்றும் கூட-சூரிய அஸ்தமனத்திற்குப் பிறகு வெள்ளிக்கிழமை இரவு தொடங்குகிறது.

எனவே, நான் இங்கே ஓவியம் வரைந்து கொண்டிருக்கும் வரலாற்று காட்சியில், பஸ்கா பண்டிகைக்கான தயாரிப்பு நாளில், யூத கொண்டாட்டங்கள் பிற்பகலில் கோயிலுக்கு ஒரு ஆட்டுக்குட்டியைக் கொண்டு வந்து அதை வறுத்த வீட்டிற்குச் செல்வார்கள். அன்றிரவு, மறுநாள் ஆரம்பத்தில் அவர்களுக்கு-அவர்கள் பஸ்கா உணவை சாப்பிடுவார்கள். "புளிப்பில்லாத அப்பத்தின் விருந்து" என்று அழைக்கப்படும் பஸ்காவுடன் இணைந்து கொண்டாடப்படும் வாராந்திர திருவிழாவின் முதல் நாளாகவும் இந்த தயாரிப்பு நாள் இருந்தது. பஸ்கா நாள், பின்னர், மாலை உணவில் இருந்து மறுநாள் காலை மற்றும் பிற்பகல் வரை நீடித்தது, அது மீண்டும் இருட்டாகும் வரை, அந்த நேரத்தில் அது பஸ்காவுக்கு அடுத்த நாள் ஆனது.

எனவே, சுவிசேஷங்களுக்குத் திரும்பு. நான்கு கணக்குகளின்படி, விருந்தின் போது இயேசு இறந்தார். ஆனால் எப்போது? நம்மிடம் உள்ள முந்தைய கணக்கு-அதாவது, எழுதப்பட்ட முதல் நற்செய்தி, அடுத்த அத்தியாயத்தில் நாம் பார்ப்பது மார்க். இங்கே நிகழ்வுகளின் காலவரிசை மிகவும் தெளிவாக உள்ளது. புளிப்பில்லாத அப்பத்தின் முதல் நாளில், "பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டியை பலியிடும்போது," இயேசுவின் சீடர்கள் அவரிடம் "எங்கே வேண்டும்" என்று கேட்டார்கள் "ஆயத்தங்களை செய்ய ... பஸ்காவை சாப்பிட" என்று மாற்கு 14: 12 ல் நமக்குக் கூறப்பட்டுள்ளது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், இது பஸ்கா பண்டிகைக்கான தயாரிப்பு நாள். அவருடைய அறிவுறுத்தல்களைப் பின்பற்றி, அவர்கள் ஏற்பாடுகளைச் செய்கிறார்கள், அன்றிரவு அவருடன் உணவைச் சாப்பிடுகிறார்கள். அவர் ரொட்டியை எடுத்து, அது அவரது உடலையும், மது கோப்பையையும் குறிக்கிறது என்று கூறும்போது, ​​அது அவருடைய இரத்தத்தை குறிக்கிறது (அல்லது "என்பது") என்று கூறுகிறது, இல்லையெனில் ஏற்கனவே குறியீட்டு உணவுகளில் புதிய முக்கியத்துவத்தை ஏற்படுத்துகிறது. இரவு உணவிற்குப் பிறகு, இயேசுவும் அவருடைய சீஷர்களும் கெத்செமனே தோட்டத்திற்குச் செல்ல புறப்படுகிறார்கள், அங்கு இயேசு ஜெபிக்கிறார், யூதாஸ் இஸ்காரியோட் காட்டிக் கொடுக்கப்பட்டு கைது செய்யப்படுகிறார். அவர் தீர்ப்புக்காக ஒரு யூத சபை முன் ஆஜராகி, இரவை சிறையில் கழிக்கிறார், மறுநாள் காலையில் ரோமானிய ஆளுநர் பொன்டியஸ் பிலாத்து முன் ஆஜரானார். இயேசு உடனடியாக சிலுவையில் அறையப்படுகிறார். அது எப்போது என்று எங்களுக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது: "காலை ஒன்பது மணி" (15:25) - பஸ்கா உணவு சாப்பிட்ட பிறகு காலை.

இதுவரை மிகவும் நல்ல. யோவானின் நற்செய்தியில் இதே நிகழ்வுகளின் கணக்கை உன்னிப்பாக ஆராயும்போது சிக்கல் வருகிறது, இது எழுதப்பட்ட நமது நற்செய்திகளில் கடைசியாக கருதப்படுகிறது. பஸ்காவைக் கொண்டாடுவதற்காக இயேசு எருசலேமுக்கு வந்தார் என்பதையும் யோவான் சுட்டிக்காட்டுகிறார் (யோவான் 11:55; 12:12). மேலும், இயேசு மீண்டும் தம்முடைய சீஷர்களுடன் கடைசி உணவை உட்கொண்டதாகக் கூறப்படுகிறது. ஆனால், வித்தியாசமாக, இந்த இறுதி உணவு பஸ்கா பண்டிகைக்கு முன்பே நடந்தது என்று எங்களுக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது (13: 1); குறிப்பாக, பஸ்காவை "தயார்" செய்யும்படி இயேசு எங்கு விரும்புகிறார் என்று சீஷர்கள் ஒருபோதும் கேட்கவில்லை. மேலும், ரொட்டி மற்றும் திராட்சை ஆகியவற்றின் அடையாள முக்கியத்துவத்தைப் பற்றி பேசுவதற்கு பதிலாக, இயேசு சீடர்களின் கால்களைக் கழுவுகிறார். இந்த இறுதி உணவு பஸ்கா என்று யோவானில் எந்த அறிகுறியும் இல்லை. உண்மையில், முற்றிலும் மாறாக. இரவு உணவுக்குப் பிறகு இயேசு ஜெபிக்க வெளியே செல்கிறார் (18: 1), யூதாஸால் காட்டிக் கொடுக்கப்பட்டு கைது செய்யப்படுகிறார். அவர் யூத அதிகாரிகள் முன் ஆஜராகி, இரவை சிறையில் கழிக்கிறார், மறுநாள் காலையில் பொன்டியஸ் பிலாத்து முன் ஆஜரானார், அவர் தூக்கிலிடப்படுவதைக் கண்டிக்கிறார். இது எப்போது என்று எங்களுக்குக் கூறப்படுகிறது: "இப்போது அது பஸ்காவுக்கான தயாரிப்பு நாள்; அது மதியம்" (19:14). இயேசு உடனடியாக சிலுவையில் அறையப்படுகிறார்.

பஸ்காவுக்கான தயாரிப்பு நாள்? ஆயத்த நாளின் பிற்பகலில் இயேசுவை எவ்வாறு தூக்கிலிட முடியும்? மார்க்கின் நற்செய்தின்படி, அன்றிரவு வரை அவர் கைது செய்யப்படவில்லை, மறுநாள் காலை 9:00 மணிக்கு சிலுவையில் வைக்கப்பட்டார். இந்த கணக்குகளை எவ்வாறு சரிசெய்ய முடியும்?

பைபிளில் ஏதேனும் தவறுகள் இருக்கக்கூடும் என்று நினைக்க மறுக்கும் மக்கள் பல ஆண்டுகளாக முயற்சித்திருந்தாலும், அவர்கள் இருக்க முடியாது. உண்மை என்னவென்றால், ஆலயத்தில் பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டிகளை பலியிட்டபோது மதியம் இயேசு தூக்கிலிடப்பட்டார் என்று ஜான் கூறுகிறார், மேலும் ஆட்டுக்குட்டிகளை சாப்பிட்டபின் மறுநாள் காலையில் தான் தூக்கிலிடப்பட்டதாக மார்க் கூறுகிறார்.

வித்தியாசத்தை சரிசெய்ய முடியாது என்றாலும், அதை விளக்க முடியும். நம்முடைய கடைசி நற்செய்தி எழுதப்பட்ட ஜான் எழுதியவர், உண்மையில் ஏதோ சொல்ல முயற்சிக்கிறார், இயேசு தனது கதையைச் சொன்ன விதத்தில் ஒரு "உண்மை-கூற்று" செய்ய முயற்சிக்கிறார். வாசகர்கள் நீண்டகாலமாகக் குறிப்பிட்டுள்ளனர்-இது ஒரு விபத்து அல்லது நம்முடைய தற்போதைய சங்கடத்துடன் தொடர்பில்லாதது-இயேசுவை "கடவுளின் ஆட்டுக்குட்டி" என்று வெளிப்படையாக அடையாளம் காட்டும் ஒரே நற்செய்தி யோவான்தான். உண்மையில், நற்செய்தியின் ஆரம்பத்திலேயே, இயேசுவின் முன்னோடி யோவான் ஸ்நானகர் அவரைப் பார்த்து, "இதோ, உலகின் பாவங்களை நீக்கும் தேவனுடைய ஆட்டுக்குட்டி" (1:29); ஏழு வசனங்களுக்குப் பிறகு, அவர் அதை மீண்டும் கூறுகிறார்: "இதோ தேவனுடைய ஆட்டுக்குட்டி" (1:36). யோவானின் நற்செய்தி இவ்வாறு இயேசுவை பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டியாக சித்தரிக்கிறது, அவருடைய சிந்திய இரத்தம் எப்படியாவது இரட்சிப்பைக் கொண்டுவருகிறது, பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டியின் இரத்தம் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் இஸ்ரவேல் புத்திரருக்கு இரட்சிப்பைக் கொடுத்தது போல. ஆயினும், இயேசுவின் மரணம் பற்றிய யோவானின் காலவரிசைக்கும் இதற்கும் என்ன சம்பந்தம்?

பல வாசகர்களுக்கு இது இப்போது தெளிவாகத் தோன்றும்: ஜான், அல்லது அவரிடம் கதையைச் சொன்ன ஒருவர், ஒரு இறையியல் புள்ளியைப் பெறுவதற்காக ஒரு வரலாற்றுத் தரத்தில் சிறிது மாற்றத்தை ஏற்படுத்தினார். யோவானைப் பொறுத்தவரை, இயேசு உண்மையில் கடவுளின் ஆட்டுக்குட்டி. அவர் அதே நேரத்தில் (தயாரிப்பு நாளின் பிற்பகலில்), அதே இடத்தில் (ஜெருசலேம்), மற்றும் பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டிகளைப் போலவே அதே மக்களின் (யூதத் தலைவர்கள், குறிப்பாக பாதிரியார்கள்) கைகளிலும் இறந்தார். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், ஜான் ஒரு கதையை வரலாற்று ரீதியாக துல்லியமாக சொல்லவில்லை, ஆனால் அவரது தீர்ப்பில், இறையியல் ரீதியாக உண்மை.

நற்செய்திகள் இந்த வகையான கதையால் நிரப்பப்பட்டதாகத் தெரிகிறது. சில நேரங்களில் வரலாற்றுத் தவறானது சிறிய மற்றும் மிகச்சிறிய விவரங்களுடன் தொடர்புடையது, இங்குள்ளதைப் போல (இவற்றை நாம் எப்போதுமே வரலாற்று துப்பறியும் நபர்களாக நினைப்பது போல, கைரேகை அல்லது முடியின் இழைகளைத் தேடுவோம்); சில சமயங்களில், அவை முழு விவரிப்புகளையும், முழு நீளக் கதைகளையும் உள்ளடக்கியது, அவை பண்டைய வரலாற்றில் முற்றிலும் அக்கறையற்ற மற்றும் துல்லியமான படிப்பினைகளைத் தரவில்லை - நற்செய்தி எழுத்தாளர்கள் எவரும் குறிப்பாக சந்ததியினருக்காக பெயர்களையும் தேதிகளையும் மறுசீரமைப்பதில் ஆர்வமாக இருப்பதைப் போல - மாறாக கிறிஸ்தவர்கள் கடவுளின் குமாரன் என்று கருதியவரைப் பற்றிய இறையியல் உண்மைகளைத் தெரிவிக்க.

நவீன வரலாற்றாசிரியர்களாகிய நாம் எப்படி இருக்கிறோம் என்பதைப் பார்க்க வேண்டும்-அதாவது, உண்மையில் என்ன நடந்தது, எப்போது, ​​யாரால் யார் என்பதை அறிய விரும்புவோர் இந்த இறையியல் ரீதியாக வடிவமைக்கப்பட்ட கணக்குகளுக்குப் பின்னால் வந்து உண்மையான நிகழ்வுகளை வெளிக்கொணர முடியும் அவர்களுக்கு. ஆனால் இப்போதைக்கு, சுவிசேஷங்கள் சில சமயங்களில் முழு விவரிப்புகளையும் எவ்வாறு வழங்குகின்றன என்பதைக் காண்பிப்பதற்கு பிரச்சினையின் மற்றொரு விளக்கத்தை வழங்குவது மிக முக்கியமானதாக இருக்கலாம், அவற்றின் மத அல்லது இறையியல் மதிப்பு இருந்தபோதிலும், விமர்சன அறிஞர்களால் வரலாற்று ரீதியாக துல்லியமாக காணப்படவில்லை.

2.who was jesus? why it's so hard to know

AS I MENTIONED AT THE END OF THE PRECEDING CHAPTER, A WIDE RANGE OF SCHOLARS WHO HAVE DEVOTED THEIR LIVES TO STUDYING THE ANCIENT SOURCES FOR THE HISTORICAL Jesus have concluded that he proclaimed the imminent end of history

as we know it. I think this view is probably right (even though it is not widely held outside the scholarly community) and I'm going to try to show why. I will argue that Jesus stood within a long line of Jewish prophets who understood that God was soon going to intervene in this world, overthrow the forces of evil that ran it, and bring in a new kingdom in which there would be no more war, disease, catastrophe, despair, hatred, sin, or death. And Jesus maintained that this new kingdom was coming soon, that in fact his own generation would see it. To that extent, at least, he was not so different from the predictors of the end who have numbered themselves among his followers ever since.

I should stress, though, that not every modern scholar has shared this view of Jesus. Quite the contrary, in recent years, in particular, it has come under serious attack. Books about Jesus have proliferated at an alarming rate, with competent scholars (not to mention incompetent ones) setting forth their own understandings of who Jesus must have been. Many of these have tried to deny that Jesus was essentially an apocalypticist—that is, one who thought that the apocalyptic climax of history was soon to appear. And so, just within the past thirty years, we have seen books (many of which you can still find at your local bookstore) arguing, instead, that Jesus was a violent revolutionary who urged his followers to take up the sword against their oppressive Roman overlords; or that he was a kind of proto-Marxist social reformer who urged his followers to adopt a new economic structure of complete equality and community of goods; or that he was an ancient precursor of the feminist movement, principally concerned with gender issues and the oppression of women; or that he was a magician—not the sleight-of-hand type but the kind that could actually perform stupendous feats of magic; or, most recently, that he was an ancient "Cynic" philosopher who was chiefly concerned with teaching his followers to remove themselves from the concerns and trappings of this life, to give away everything they owned, to beg for a living, and to compel everyone else to do likewise.1 And these are only some of the more serious proposals!

Why is it that scholars who have devoted their entire lives to studying the historical Jesus have come up with such radically different answers? Isn't knowing about Jesus a straightforward matter of reading the New Testament Gospels and seeing what they say? With four such high-quality sources as Matthew, Mark, Luke, and John, why should there be any serious disagreements at all? Can't we take these ancient witnesses at face value, and thereby discount all of these scholarly constructs, not to mention the more far-fetched ones (which sometimes sell much better!) ?

In this chapter I'm going to begin showing why it is so difficult—not just for scholars, but for everyone interested in the question—to reconstruct what Jesus was really like, what he really said, did, and experienced. The problems are related directly to the nature of our sources.

The fact is that everyone today—whether a scholar, a minister, a televangelist, a simple believer, a complete agnostic—everyone who has any opinion at all about Jesus has ultimately derived that opinion from some kind of source—or has simply made it up, in which case there is no reason to pay it much heed, if we are interested in knowing about the historical Jesus. The best sources, of course, are those nearest the time of Jesus himself. That is to say, as with every person from the past, the only way to know what Jesus said and did is by seeing what his contemporaries or near-contemporaries said about him (since he didn't leave us any writings himself)—that is, by looking at the accounts that we have about him from roughly his own time. It turns out, as I'll show later, that the oldest narrative accounts happen to be the four Gospels of the New Testament.

Why, though, is it a problem to use these to reconstruct the life of Jesus? Possibly the best way for me to explain the problem is by giving a very brief history of the study of the Gospels. A full history of scholarship would be remarkably complex, as the Gospels have been and continue to be the most worked-over, discussed, and debated books in all of Western Civilization. For the sake of simplicity, though, I can speak about three major approaches to the Gospels since the beginnings of modern biblical scholarship.

What the Scholars Have Said The Gospel Accounts as Supernatural Histories

Prior to the Enlightenment, about which I'll say a few words momentarily, virtually everyone who studied the Gospels—whether Catholic, Orthodox, or Protestant, of whatever and whichever stripe—understood them to represent "supernatural histories." That is to say, the Gospels recorded historical events, things that actually happened. If you had been there, you could have captured them on your camcorder.

But, these events were by and large supernatural. I should stress that I'm not saying that no one looks at the Gospels that way today. Most people still do think of the Gospels as supernatural histories. But before the Enlightenment, that's how everyone looked at them. Let me give just three examples of how the view worked.

In all four Gospels there is an account of the miraculous feeding of the multitudes (Matt. 14:13-21; Mark 6:30-44; Luke 9:10-17; John 6:1-13). You know the story. Jesus has been teaching some five thousand men, not counting the women and children—so let's say twelve thousand people altogether. The disciples tell Jesus to dismiss the crowds so they can go home to eat. But Jesus tells them to feed the crowds themselves.

This isn't possible, though, since the disciples have only five loaves of bread and two fish. Jesus tells them to have the crowds sit down in large groups. He takes the bread and the fish, gives thanks, breaks them, and hands the pieces to the disciples. They then distribute the food to the crowds—and a miracle happens. There's enough for everyone, with basketfuls left over.

Those who see the Gospels as supernatural histories acknowledge \that this was a miraculous event, and one that actually happened. That night, when the crowds are finally dismissed, Jesus sends the disciples across the Sea of Galilee in a boat, while he stays on a hill to pray. A storm comes up, and the disciples are having trouble making any headway against the wind and waves. Jesus sees their plight and begins to walk out to them—on the water! They see him and are terrified, thinking that he must be a phantom. But Jesus calls out to them not to be afraid, since it is only he. In one of the Gospels, Matthew, we're told that Peter wants proof; he calls out to Jesus: "Lord, if it is you, command me to come to you on the water" (Matt. 14:28). Jesus gives the command; Peter hops out of the boat and begins to walk. But looking around he becomes frightened by the storm; he cries out and begins to sink. Jesus reaches out a hand, pulls him up, and helps him into the boat.

For those who accept the Gospels as supernatural histories, this is something you could have seen if you'd been there.

At the end of the Gospels, of course, comes the biggest miracle of all. Jesus has been condemned to death and crucified. The soldiers check and see that he is dead. He is taken from the cross, buried by a follower named Joseph of Arimathea, and mourned by his disciples. But when some women come to the tomb on the third day to complete the burial rites, they find it empty. Angelic visitors are there, who inform the women that Jesus has been raised from the dead. Jesus himself then appears to them. Later he appears to the disciples as the Lord of life who has conquered death and now sends his followers into the world to proclaim the good news to all who will hear. Those who see the Gospels as supernatural histories maintain that this bodily resurrection of Jesus really, literally, happened.

The Gospel Accounts as Natural Histories

The Enlightenment that swept through Europe in the eighteenth century involved a whole new way of thinking and looking at the world. Such intellectuals of the Enlightenment as Descartes, Locke, Newton, and Hume had come to distrust traditional sources of authority and started to insist on the power of human reason to understand the world and the human's place in it. This was an age of science and the development of modern technology. Scholars began to assert the "logic" and importance of cause-effect relationships. They developed scientific notions of "natural law," that is, highly predictable ways that nature worked, along with the concomitant view that these "laws" could not be broken by any outside agency (e.g., a divine being). They modified the grounds of human knowledge—away, for example, from the traditional teachings and dogmas of the church to such "objective" processes as rational observation, empirical verification, and logical inference.

In terms of religious belief, scholars of the Enlightenment recognized that in earlier times, people had appealed to divine agency to explain natural phenomena that seemed mysterious and beyond the ken of normal human experience. Some ancient Greeks, for example,  thought that thunderbolts were hurled to earth by Zeus and that bodily diseases were cured by the god Asclepius; Christians had analogous beliefs, that rain was sent from God or that a sick child could be made well through prayer. But during the Enlightenment all such beliefs—and others like them—were widely discounted, as scientists learned, for example, about meteorological phenomena and the body's natural defenses.

What, though, does this have to do with the Bible? In fact, there were a number of biblical scholars who were heavily influenced by the Enlightenment, who took, therefore, a rationalistic view of the Gospels. According to these scholars, the miracles of the Bible obviously didn't happen—since modern people no longer need to appeal to the supernatural the way the ancients did. Even though the ancients thought they saw miracles (e.g., when it thundered or when a sick child was returned to health), they simply didn't understand the true nature of cause and effect. For such scholars, the Gospels do not therefore contain supernatural histories at all. They instead recount natural histories. That is to say, according to these scholars, the Gospels do record events that happened. But the ancient authors, who were decidedly not influenced by the Enlightenment, mistook what they saw to be miracles. Since miracles don't happen, we should look behind the accounts recorded in the Bible to see what really did happen. And in every case, what really happened were natural (as opposed to supernatural) events.

One of the famous rationalist interpreters of the Bible was a German theologian named Heinrich Paulus. In 1827, Paulus wrote a study of the Gospels entitled Das Leben Jesu (The Life of ]esus). In his book, Paulus subjected the Gospel accounts to serious scrutiny in order to discern what actually happened during Jesus' life. In no instance were there miracles—including the three rather stupendous examples I cited above: the feeding of the five thousand, the walking on the water, and the resurrection. In each case, Paulus tries to show that a misunderstanding occurred. The disciples ascribed a miracle to Jesus when in fact no miracle took place.

Take the feeding of the five thousand. Paulus notes that after a long period of teaching, Jesus instructed everyone to sit. He then collected five loaves and two fish from his disciples, said a blessing, and started to break the food into pieces and distribute it. What happened next, however, was not a miracle, except in the most generous meaning of the term. For according to Paulus, the crowds must have seen what Jesus

and his disciples were doing—sharing their food with one another—and realized that they themselves were famished. They immediately broke out their own picnic baskets and started to swap all the goodies they had brought. Soon there was more than enough for everyone! There was no supernatural intervention here. Only at a later time did someone look back on this wonderful afternoon of sharing and fellowship and decide that it was a miracle.

Well, easy enough. But what about the walking on the water? Paulus observes that it was dark when the disciples started rowing across the lake, and that a sudden storm came up, preventing them from making any headway. In fact, he claimed, they made no headway at all; they never got more than a few feet from shore. They didn't realize this, of course—it was a dark night, possibly foggy, with sheets of rain falling all around. Jesus, then, seeing their distress, came to them wading through the shallow water on the shore. They were terrified. Since they thought they were in the middle of the lake, they assumed the figure coming toward them must be walking on the water. They cried out. Jesus shouted to them, telling them not to be afraid, it was only he. Peter called out that that if it really were he, to allow him to come to him;Jesus ordered him to come—and why not? Peter jumped from the boat, but floundered a bit (thinking he was in over his head); Jesus steadied him with a hand, helped him back into the boat, which they managed, then, to get back onto shore.

No miracle here, just a bit of a misunderstanding. Surely, though, Paulus cannot so simply explain the resurrection. Jesus was dead. Completely dead. He was buried. And on the third day he arose. Or was he dead? Paulus notes that the ancient Jewish historian Josephus, whom we'll be meeting repeatedly throughout this study, mentions a time from his own life when he persuaded Roman officials to have two of his companions taken down from their crosses before they had died. One of the two actually survived to tell the tale. This historical information gives Paulus all the ammunition he needs. As he reconstructs the events of the Passion, Jesus was flogged within an inch of his life prior to being crucified. Weakened already, his life beginning to slip away, Jesus' vital signs slowed down on the cross. He practically stopped breathing. But not quite. He was at death's door, and the Roman soldiers mistook him for dead. One of them stuck a spear in his side, inadvertently performing a phlebotomy (i.e., a bloodletting, a common medical practice in Paulus's day). Then he was taken from the cross, wrapped in a clean cloth with burial spices, and laid in a sepulcher carved out of rock. Later, in the cool of the tomb, with the smell of the unguents, Jesus awakened from his death-like torpor. He arose, emerged from his tomb, and went to meet his disciples. They of course thought they had seen him—just three days earlier—dead and buried. The conclusion they drew, though completely natural, was thoroughly mistaken. They thought that Jesus had been raised from the dead. In fact, he had never died.

Paulus's explanations for the miracles of the Gospels—and he can explain them all!—may seem fairly outlandish to us today; but for many people of the Enlightenment, they made a lot of sense, at least, a lot better sense than the claim that the Gospels recorded miracles that actually happened. After all, anyone can make a mistake and we all know people who have been confused or misled or gullible. These are all among our everyday experiences. But how many of us know people who can multiply loaves, walk on water, or rise from the dead?

The Gospels as Myths

Prior to the 1830s, just about everyone understood the Gospels as either supernatural histories or natural histories. All that was to change in 1835-36 with the earth shattering publication of a two-volume book entitled The Life of Jesus Critically Examined (the German title was Das Leben Jesu kritisch bearbeitet) by the famous German theologian David Friedrich Strauss. This was an amazing book: nearly 1,500 pages of detailed and meticulous argumentation involving every story in the Gospels. It completely stood the field on its head: a remarkable feat, considering that the author was only twenty-seven years old. (Its English translation was done by none other than Mary Ann Evans—a.k.a. the novelist George Eliot—herself at a ripe young age of twenty-six. This was before she teamed up, so to say, with George Lewes and started her own writing career, which was no less brilliant than Strauss's, though markedly less germane to the subject at hand!)

Strauss disagreed with both of the prevailing ways of understanding the Gospels in his time. On the one hand, he agreed with the rationalists who said that miracles don't happen and that, as a consequence, the Gospels can't be literally true in their depictions. But on the other hand, he found the "enlightened" natural explanations of the Gospel narratives ludicrous and thought that the rationalists were completely off-base in thinking that the miracle stories represented historical events that were simply misunderstood by Jesus' pre-enlightened followers. For Strauss, the Gospels contain neither supernatural histories nor natural histories. Instead, they contain myths.

Before writing Strauss off as a crazed, dismissive skeptic, it's important to understand what he meant by the term "myth." In fact, he did not mean what most people today might think. Today, most people understand a "myth" to be something that isn't true. For Strauss it was just the opposite. A myth was "true." But it didn't happen. Or, more precisely (but put rather simply), for Strauss, a myth is a history-like story that is meant to convey a religious truth. That is, the story is fictional, even though it's told like a historical narrative; its intent is not to convey a history lesson, but to teach about something that is true. The Gospels are full of this kind of story.

The best way to understand how Strauss's view works is by taking an example. Consider the account of Jesus' walking on water. Strauss proceeds by summarizing the story, showing that neither the supernatural nor natural interpretation of it makes sense, and moving on to argue, then, for a mythical interpretation. Take the supernaturalist view, that the event actually happened as narrated. How, though, can it be explained? How is it, that is to say, that Jesus was able to walk on top of the water? Was it that his body did not possess (what Strauss calls) "specific gravity," that is, that it didn't weigh anything? That would mean that Jesus didn't really have a body like everyone else. But if that's the case, then Jesus himself was a phantom, a human in appearance only.

Anyone who thinks this, Strauss is quick to point out, is guilty of the ancient heresy, condemned by the early church, of Docetism (from the Greek word dokeo, meaning "to seem" or "to appear"), which claimed that Jesus wasn't really human but only "seemed" to be. If Jesus didn't have a body, how could he shed his blood? And if he wasn't a human, how could he die? And if he didn't shed his blood and die, how could he have brought salvation?

No, for Strauss this doesn't sound right. Moreover, he points out that Jesus' body evidently had specific gravity at the beginning of his ministry.

He was baptized by John, after all, which presupposes that he was able to get under the water then. So, possibly, Strauss muses, we should think that Jesus started out with a fleshly body but became more and more ethereal with the passing of time. This would explain why, at the beginning of his ministry, Jesus could be dunked under the water, in the middle he could walk on top of the water, and at the very end—when he's fully ethereal and weighs nothing—he could float right up into heaven. This option too, though, strikes Strauss as rather absurd, and it too can't deal well with the notion that Jesus suffered a real, human death.

Well, possibly then, Jesus did have a fully human body, weight and all, but had the ability to suspend his specific gravity by an act of the will, so that whenever he didn't want to, he didn't have to weigh anything. This too strikes Strauss as absurd. For one thing, humans can't do this, so that if Jesus really was a human—whatever else one thinks about him as divine—he too couldn't do it. And what about Peter? Was he able to suspend his specific gravity for a time? And can anyone actually do this? So that if you simply have enough faith, you can fly like a bird?

You may think so, but Strauss doesn't. And frankly, until I see you zipping through the air, I think I agree with him.

The supernatural explanation of Jesus' walking on the water, then, doesn't seem to work. But the natural explanation is scarcely any better, because it completely ignores what the text actually says. Strauss notes Paulus's explanation, but protests against it at a number of points. The text explicitly says that the boat was in the middle of the lake; it doesn't say that the disciples thought it was. Moreover, the text doesn't say that Jesus was wading through the water, but that he was walking on top of it. And it doesn't say that Peter floundered after getting out of the boat and then stood upright, but that he walked on water and only then began to sink. Paulus has to change the text in order to explain it, and that doesn't seem to be a very safe approach to interpretation.

As a result, the supernatural interpretation can't explain the text and the natural explanation ignores the text. So what is really going on in this story? According to Strauss, both modes of interpretation err precisely because both of them see the story as a historical account. In fact, Jesus' walking on the water is not an actual historical event but a myth—a history-like story that is trying to convey a truth.

It works like this: it was common in ancient religion, Strauss notes, and in early Christianity in particular, to liken the trials and tribulations of this life to a stormy impetuous sea that threatens life and limb. Who is able to rise above the fears, the hatreds, the enmities of this world? Who can overcome the persecutions, the sufferings, the setbacks of this life? Who can rise above the trials and tribulations of our daily existence? Who can walk upright on the stormy sea? According to this story, Jesus can. He is the one who rises above it all, who can face the wind and master the waves, who can conquer all fear, dispel all doubt, and overcome all suffering. He is the one we should follow. For if we do, we too can rise above it all and walk on the stormy sea of life, unbuffeted by the winds and unhampered by the waves. But we must take care not to be disturbed and distraught in our faith, lest we like Peter again begin to sink. According to Strauss, the story of the walking on the water was a myth. It's not something that happened. It's something that happens.

Skipping on to Modern Times

A lot—a very lot—has happened since Strauss published his Life of Jesus in 1835-36. Scores of scholars have pored over every detail of the Gospels, thousands of books and articles have been churned out, countless views have been marshaled, debated, believed, and spurned. And none of that is going to end soon, unless some of our prophets from chapter 1 turn out to be right.

But one thing has remained constant since Strauss. There continue to be scholars—for most of this century, it's been the vast majority of critical scholars—who think that he was right, not in all or even most of the specific things he said, but in the general view he propounded.

There are stories in the Gospels that did not happen historically as narrated, but that are meant to convey a truth. Few scholars today would follow Strauss in calling these stories "myths." The term is too loaded even still, and for most readers it conveys precisely the wrong connotations.

But the notion that the Gospel accounts are not 100 percent accurate, while still important for the religious truths they try to convey, is widely shared in the scholarly guild, even though it's not nearly so widely known or believed outside of it. Just about the only scholars who disagree are those who, for theological reasons, believe that the Bible contains the literal, inspired, inerrant, no-mistakes-of-any-kind and no-historical-problems-whatsoever, absolute words directly from God. Everyone else pretty much agrees: the Gospels—whether mostly, usually, commonly, or occasionally (this is where the disputes are)— contain stories that didn't happen as told, which are nonetheless meant to teach a lesson.

Before getting into the kinds of evidence that have convinced scholars of this view, let me say something about its general credibility. Can there be such a thing as a true story that didn't happen? We certainly don't normally talk that way: if we say that something is a "true story," we mean that it's something that happened. But actually, that itself is a funny way of putting it. When my kids were younger, they learned this lesson (well, at least I meant for them to learn this lesson) just about every time we'd see a movie. Afterwards, if they'd ask me if it was a true story, I'd usually answer "yes." But since I'd say it quizzically or emphatically, depending on my mood, they'd be a bit puzzled and pursue the question: "But did it really happen?" To this I'd say "no," and then launch into an explanation (usually it didn't work) much like I'm about to give here: a story doesn't have to happen to be true.

In fact, almost all of us realize this when we think about it. Just about everyone I've ever known was told at some point during grade school the story of George Washington and the cherry tree. As a young boy, George takes the ax to his father's tree. When his father comes home, he demands, "Who cut down my cherry tree," and young George, who is a bit inclined toward mischief but does turn out to be an honest lad, replies, "I cannot tell a lie; I did it."

As it turns out (to the chagrin of some of my students!), this story never happened. We know this for a fact, because the person who fabricated it—a fellow called Parson Weems—later fessed up to the deed.

But if the story didn't happen, why do we continue to tell it? Because on some level, or possibly on a number of levels, we think it's true.

On the one hand, the story has always served, though many people possibly never realized it, as a nice piece of national propaganda. I'm reasonably sure, at least, that the story is not widely told to grade school kids in Tehran. The reasons are obvious. This is a story about the integrity of the Father of the United States of America. Who was George Washington? He was an honest man. Really? How honest was he? Well, one time when he was a kid....The point of the story? The Father of the United States was an honest man. He could not tell a lie. The United States is founded on honesty. It cannot tell a lie. Or so the story goes.

On the other hand—and this may be one of those cases where there are in fact several other hands—the story functions to convey an important lesson in personal morality. People shouldn't lie. Even if they mess up and do something wrong. This is a lesson I wanted my kids to learn: even if they did something that would make me mad (it would probably involve my Cuisinart or VCR rather than my cherry tree), I wanted them to come clean with me and not lie about it. People shouldn't lie. And so I myself have told the story and believed it, even though I don't think it ever happened.

The Gospels of the New Testament contain stories kind of like that, stories that may convey truths, at least in the minds of those who told them, but that are not historically accurate. What, though, is the evidence? Or is this simply a theory cranked up by biblical scholars with too much time on their hands and not enough sense simply to let the texts of the Bible speak for themselves?

In fact there is evidence, lots of evidence, and of various kinds.

Rather than go through all the evidence—a task that would take about twenty volumes of detailed, and possibly not altogether scintillating,

demonstration—I've decided to give just a couple of examples to show what happens more widely throughout the Gospels. The evidence presupposes a certain canon of logic, namely, that two contradictory accounts of the same event cannot both be historically accurate. If you disagree with this logic, then the proof will not be persuasive. But then again, you'll also never be able to figure out what happened in the past, since you'll think that every contradictory account is true.

My examples, then, have to do with accounts about Jesus that appear to be contradictory in some of their details. Let me stress that my point is not that the basic events that are narrated didn't happen. Since these particular accounts deal with the birth of Jesus and his death, I think we can assume they are historically accurate in the most general terms:Jesus was born and he did die! My point, though, is that the Gospel writers have given us accounts that are contradictory in their details.

These contradictions make it impossible for us to think that the stories are completely accurate. Moreover, it is precisely these contradictions that can (sometimes) point us to the "truths" that the writers wanted to convey. We'll begin with the end of Jesus' story, the accounts of his death