சங்க காலத்தில் ஜாதியம் இல்லையா?

புலவர் செந்தலை கவுதமன், ஜாதி ஏற்றத்தாழ்வுகள் உருவானது 800 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தான் என்றும், சங்க காலத் தமிழர் வாழ்வில் இருந்த திணை மரபு - ஜாதி மரபு அல்ல என்றும் கடந்த ‘நிமிர்வோம்’ இதழில் தனது உரையில் குறிப்பிட்டிருந்தார். இதற்கு மாறுபட்ட சிந்தனைகளும் உண்டு. தொல்காப்பியர் காலத்திலேயே ‘வர்ணாஸ்ரம்’ ஊடுறுவத் தொடங்கிவிட்டது என்பதற்கும் சான்றுகள் முன்வைக்கப்படுகின்றன. இது குறித்த இரு தரப்பு விவாதங்களை யும் ‘நிமிர்வோம்’ முன் வைக்கிறது. இது குறித்து கவிஞர் தணிகைச் செல்வன் கட்டுரையை ‘நிமிர்வோம் பதிவு செய்கிறது.

பழந்தமிழகத்தில் சாதிகள் இல்லை என்பதற்குச் சான்றாகக் குறுந்தொகை நூலில் உள்ள ஒரு பாடலைத்தான் பலர் பயன்படுத்துவது வழக்கம்.

“யாயும் ஞாயும் யாராகியரோ

 எந்தையும் நுந்தையும்

 எம்முறை கேளிர்

 யானும் நீயும் எவ்வழி அறிதும்

 செம்புலப் பெயல் நீர் போல

 அன்புடை நெஞ்சம் தாம் கலந்தனவே”

- அந்தப் பாட்டு ஒரு பெண் தன் காதலனை நோக்கிக் கூறுவதாக அமைந்துள்ளது. அந்தப் பாட்டின் பொருள்:

“என் தாய் யார் என்பதை நீ அறிய மாட்டாய். உன் தாய் யார் என்பது எனக்குத் தெரியாது. அதேபோல் என் தந்தை யார் என்று உனக்கோ, உன் தந்தை யார் என்று எனக்கோ தெரியாது. அவர்கள் உறவு முறையினரா என்பதையும் நாம் அறியோம். இவ்வாறு நம் இரு குடும்பங்களின் பின்னணி எது என்று தெரியாமலே நாம் காதலால் கட்டுண்டோம். செம்மண் நிலத்தில் பெய்கிற மழையின் நீர், மண் நிறத்தைத் தன்னிறமாக ஏற்றுச் செந்நிறமாகிப் பிரிக்க முடியாதபடிக் கலந்து கரைந்து நீரும் நிறமும் ஒன்றிவிடுவது போல நம் இருவரது நெஞ்சங்களும் அன்பு என்ற உணர்வில் சங்கமித்து விட்டன” என்கிறாள் அந்தக் குறுந்தொகைப் பெண்.

இதை எழுதிய புலவர் பெயர் தெரியாததால் அவர் இப்பாட்டில் கையாண்ட உவமையை வைத்தே அவருக்கு ஒரு பெயர் சூட்டி விட்டார்கள், குறுந்தொகையைத் தொகுத்த புலவர்கள். அவர்கள் சூட்டிய பெயர் “செம்புலப் பெயல் நீரர்” என்பதாகும்.

மேற்படிப் பாட்டில் சாதியைக் குறிக்கும் ‘குலம்’ என்ற சொல்லோ ‘குடி’ என்ற சொல்லோ இடம் பெறாததால் சாதிப் பிரிவுகள் நிலைப்படு வதற்கு நெடுங்காலத்துக்கு முன்னர் இயற்றப்பட்ட பாடலாக இருக்க வேண்டும் எனத் தெரிகிறது.

தொல்காப்பியம் வகுத்த தொழில் பிரிவினை மனுவின் நால்வருணத் தருமத்தோடு பொருந்து கிறது; எனினும், அரசன், வணிகன், வேளாளன் என்ற தொழிற் பிரிவுகள் இறுக்கம் பெற்றுத் தமிழ்ச் சமூகத்தில் வருணச் சிக்கல்களை உருவாக்கவில்லை.

அதேபோல் உழவாளர், நெசவாளர், படை வீரர், இடையர், வணிகர், மரத்தச்சர், கல் தச்சர், இரும்புக் கொல்லர், பொற் கொல்லர், கொத்த னார், மீனவர் போன்ற தொழிற் பிரிவினரும்,

அரசர்களிடம் பாடுகிற பாணர்கள், கூத்து நிகழ்த்தும் கூத்தர்கள், விறலியர், பொருநர்கள், காலம் கணக்கிடும் கணியர்கள், தூதர்கள், ஒற்றர்கள் போன்ற அரசவைத் தொழிலினரும், தங்களை நாற்பிரிவில் எந்த வருணத்தோடும் பொருத்திக் கொள்ளும் சமூகத் தேவை இல்லாத ஒரு திரவ நிலை நிலவிய காலம் கி.மு. 300 முதல் கி.பி. 200 வரையான 500 ஆண்டுகள் ஆகும். வேதம் ஓதிய வேதியர் குலம் கொண்டிருந்த அரசவைச் செல்வாக்கால் திரவ நிலையிலிருந்த தொழிற் பிரிவுகள் குலப் பிரிவுகளாகத் திடப்பட்டன.

குலப் பிரிவுகளான பிறகும்கூடக் குலங்களுக் கிடையே குலப் போர்கள் நடந்தன என்பதற்கு அகச் சான்று (இலக்கியச் சான்று) அல்லது புறச்சான்று (கல்வெட்டு, செப்பேடு போன்றவை) ஏதுமில்லை.

சோழர் காலத்தில், பிராமணர்கள் எனப்படும் பார்ப்பனர் பிரம்மபுத்திரர்கள் எனப் போற்றப்பட்டு அவர்களுக்காகப் பிரம்ம தேயங்கள் எனப்படும் கிராமங்கள் பூதானமாக அரசர்களால் வழங்கப்பட்டன. இவ்வாறு முழு ஊர்களே காலி செய்யப்பட்டு வழங்கப்பட்ட சதுர்வேரி மங்கலங்கள் என்ற பார்ப்பனக் குடியிருப்புகளை நிலம் பறிகொடுத்த உழவர்கள் நெருப்பிலிட்டுக் கொளுத்திவிட்டார்கள் என்ற வரலாறு பதிவாகியிருக்கிறது. சாதிகளின் வேர் இறங்காத மண்ணாகக் குறுந்தொகைக் காலத்தில் திகழ்ந்தது தமிழகம் என்று நாம் பெருமைப் பட்டாலும், சங்க காலத்திலேயே ‘தீண்டாமை’ என்ற பார்ப்பனியச் சிந்தனையும் நடைமுறையும் தமிழனின் சமூக வாழ்க்கையில் புண்களாகத் தோன்றிவிட்டன என்பது வேதனையான ஒரு வரலாற்றுண்மை.

விலங்குகளின் இறைச்சி, குருதி ஆகியவற் றோடு தொடர்புடையவர்கள் புலையர் எனப் பட்டனர். மாடறுப்பது தோலுரிப்பது போன்றவை புலைத் தொழில்கள் எனப்பட்டன. புலை என்பது இறைச்சி, குருதி, தோல் ஆகிய வற்றைக் குறிக்கும். புலையர் என்றசொல் இழி சொல்லாகவும், புலையர்கள் இழிந்த குலமாகவும், புலைத் தொழில் இழிகுலத் தொழிலாகவும் அடையாளம் பெறப் பார்ப்பனியம் முழு மூச்சாக உழைத்தது.

பெண் பெற்றெடுக்கும் குழந்தை தாயின் குருதியோடும் தொப்புள் கொடியோடும் பிறக்கிறது. அந்தத் தொப்புள் கொடியை அறுத்து, இரத்தங்களைச் சுத்தம் செய்து குழந்தையைக் குளிப்பாட்டும் மருத்துவச்சியின் தொழில் புலைத் தொழில். எனவே அவளைத் தொட்டால் ‘தீட்டு’, தீண்டக் கூடாது என்று தடை போட்டது சனாதன தருமம்.

குழந்தைப் பெற்ற பெண்களின் இரத்தம் ‘தீட்டு’, எனவே அப்பெண்களின் தீட்டுத் துணி களைத் தோய்த்து வெளுத்துத் தருபவர்களும் புலைத் தொழிற்காரிகளே ஆவர் என்றது பர்ப்பனத் தருமம்.

தோல் தொடர்பான மக்கள் அனைவரும் புலை மக்களே. தோலைப் பதப்படுத்துபவன் புலையன்; தோலைச் செருப்பாகத் தைப்பவன் புலையன்; தோலில் பறை செய்பவன் புலையன்; பறை இசைப்பவன் புலையன். தவிர், முழவு, முரசு, மேளம், தண்ணுமை, தப்பு, கொட்டு, துடி போன்ற தோலிசைக் கருவிகள் எல்லாமே புலைக் கருவிகள்; அதை அடிப்பவர்கள் புலையர்கள். எனவே அவர்களின் தீட்டுப் பட்டுவிடாமல் ‘மியூசிக் அகாடமி’ என்ற மேன்மக்கள் சபையைப் பாதுகாத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று காஞ்சி சங்கராச்சாரி கட்டளை இடுகிறார், கஸ்தூரி அய்யங்கார் நிறைவேற்றுகிறார். புலை யர்களின் தோலிசை புறக்கணிக்கப்படுகிறது. இதைச் சங்ககால ‘ஆச்சாரியார்களே’ அன்று நிறைவேற்றி யிருக்கிறார்கள் என்பதும் அதற்குத் தமிழ்ப் பெருங்குடிகளே இரையாகியிருக் கிறார்கள் என்பதும் நமது மண்ணுக்கு நேர்ந்த புண்கள். அந்தப் புண்களே புரையோடிப் புரையோடி இன்று புற்றாகி நிற்கின்றன.

உயிரிழந்த மனிதன் சவமாகிறான். சவம் என்பது புலைப் பொருள். தீண்டாமைக்குரியது. சாவுக்குப் போய் வருகிறவன் வீட்டுக்குள் நுழையும் முன் தலைமுழுக வேண்டும் என்பது ‘நூலோர்’ வகுத்த விதி. அந்த விதிப்படிதான் சவத்தைப் புதைப்பவன் - எரிப்பவன் தீண்டத்தகாத புலையனாகிறான்.

“அங்கமெலாம் குறைந்து அழகு தொழுநோயினராய்

 ஆவுரிக்கும் புலையராய்...”

பசுத் தோல் உரிப்பவன் புலையன்

                              - இது அப்பர் வாக்கு -

தோல் தைப்பவன்/தோல் இசைப்பவன்-புலையன்

பிள்ளைப்பேறு பார்க்கும் மருத்துவச்சி - புலைத்தி

தீட்டுத் துணி வெளுக்கும் வண்ணாத்தி - புலைத்தி

சவம் எரிக்கும் வெட்டியான் - புலையைன்

இவர்களெல்லாம் சங்க இலக்கியங்களில் எவ்வாறு பேசப்படுகிறார்கள் என்று சில பாடல்களைப் பார்க்கலாம் வாருங்கள்.

புறநானூறு - 1

தோல் வாரைப் பயன்படுத்திக் கட்டில் கட்டும் தொழிலாளி தன் ஊசியை எவ்வளவு விரைவாகக் கோத்து வாங்குகிறான் என்பதைச் சாத்தந்தையார் என்ற புலவர் பாடுகிறார். அவர் சிறப்பாகத் தொழில் புரிந்தாலும் இழிசினன் (இழிகுலத்தான்) என்றே இகழ்கிறார். அந்தப் பாடல் வரி இது:

“கட்டில் நிணக்கும் இழிசினன் கையது

 போழ்தூண்டு ஊசியின் விரைந்தன்று மாதே”

சோழன் பெருநற்கிள்ளி மற்போரில் காட்டும் வேகம், இழிசினன் (சக்கிலி) தோல் தைக் கும் ஊசியின் வேகத்துக்கு நிகராக இருக்கிறது என்கிறார் புலவர். தொழில் திறமை இருந்து என்ன பயன்? தோல் தைப்பதால் இழிந்தவன் என்று சமூகம் கூறும் இகழ்ச்சி நீங்க வழியில்லையே.

புறநானூறு - 2

உறையூர் மருத்துவன் தாமோதரனார் பாடிய புறப்பாடலில் உள்ள முக்கிய வரிகள்:

“இழிபிறப்பாளன் கருங்கை சிவப்ப வலிதுரந்து

சிலைக்கும் வன்கண் கடுந்துடி”

இழிபிறப்பாளனாகிய புலையன் தன் கருத்த கை சிவக்கும்படி வலிமையாக அடித்து எழுப்பும் துடி என்னும் தோல் இசைக் கருவியின் ஒலி - மலை நாட்டுத் தலைவனின் போர்க் குரலுக்கு நிகராகும் என்று பாடிய புலவர் தோல் பறையை அடிப்பதால் அப்புலையன் இழிபிறப்பாளன் - பிறப்பாலேயே இழிகுலத்தான் என்று கருப்புத் தமிழனைச் சிறுமைப்படுத்துகிறார். இது புலவரின் குற்றமன்று; புறநானூற்றுக் காலத் தமிழ்ச் சமூகத்தின் குற்றம்.

புறநானூறு - 3

தந்துமாறன் என்ற பாண்டியனைச் சங்க வருணர் என்ற புலவர் பாடிய புறப் பாடலின் இறுதி வரிகள் இவை:

“புலையன் ஏவப் புல்மேல் அமர்ந்துண்டு

அழல்வாய்ப் புக்க பின்னும்

பலர்வாய்த் திராஅர் பகுத்துண்டோரே”

சுடலையின் ஈமச்சடங்கின்போது வெட்டி யான் (புலையன்) சொன்னவாறு தர்ப்பைப்புல் மேல் பிண்டம் வைத்துப் படைத்து உண்ட பலர் பின்னர் தாமும் இறந்து அதே சுடலை நெருப்புக்கு இரையானதைக் கண்ட பின்பும் வாழ்வின் நிலையாமையை எண்ணித் திருந்திப் பலருக்கும் உதவி செய்து பகுத்துண்டு வாழும் நெறியற்றவர் களாய் இருக்கிறார்களே (முறைதானா) என்று சுயநலவாதிகளைக் கண்டு பொருமுகிறார் புலவர்.

சுடலை வெட்டியான் என்பவன் மேட்டுக் குடிகளால் ஏவப்படும் புலையன் (தீண்டப் படாதவன்) என்ற சமூகச் சித்திரத்தை வரைந்து காட்டியிருக்கிறார் புறநானூற்றுப் புலவர்.

குறுந்தொகை

கணவனைப் பிரிந்திருக்கும் மனைவிக்கு அவளது தோழி கூறும் ஆறுதலாக அமைந்த இந்தத் குறுந்தொகைப் பாடலை இயற்றிய புலவர் கழார்க்கீரன் எயிற்றியன்.

“நலத் தகைப் புலைத்தி

 பசை தோய்த் தெடுத்துத் தலைப்புடை போக்கித்

 தண்கயத்திட்ட பரூஉத்திரி”

நலச்செறிவான வண்ணாத்தி (புலைத்தி) கஞ்சிப் பசையில் தோய்த்தெடுத்துத் தப்பிய பின் குளிர்ந்த குளத்தில் (கயத்தில்) போட்ட மேல்குலப்ப பெண்ணின் பருத்தி ஆடை (பரூஉத்திரி) என்பது பாட்டின் பொருள்.

இதில் துணி வெளுக்கும் வண்ணாத்தியைப் புலைத்தி (தீண்டத்தகாதவள்) என்று கூறுவது புலவர் அல்லர். அன்றைய சமூக நடைமுறை அவருக்கு என்ன சொல்லித் தந்ததோ அதைத்தான் புலவர் கவிதையாக்கியுள்ளார்.

நற்றிணை-1

பெருங்குன்றூர்க் கிழார் என்ற சங்கப் புலவர் பாடிய குறிஞ்சித் திணைப் பாடல் வரி இது.

“புலையன்

 பேழ்வாய்த் தண்ணுமை இடம்தொட்டன்ன

 அருவி இழிதரும் பெருவiரை நாடன்”

‘அருவி விழுந்து ஒலி எழுப்பும் பெரிய மலையை (பெருவரை) உடைய மலை நாட்டரசன்’ என்று மன்னரைப் புகழ வந்த புலவர், அருவியின் ஒலியை எதற்கு உவமையாகக் கூறுகிறார் என்றால், தண்ணுமை என்ற தோல் வாக்கியத்தை புலையன் ஒருவன் வாசிக்கும்போது எழும் ஒலிதான் அருவி ஒலிக்கு ஈடானது என்று புலையனின் திறமையைப் பாராட்டுகிறார். ஆனால் - புலையன் என்று கூறி அவன் குலத்தைக் கீழ்மைப்படுத்தும்போது தீண்டாமையை நிலை நிறுத்துகிறார்.

நற்றிணை-2

“யாயும் ஞாயும் யாராகியரோ” என்று செம்புலப் பெயல் நீர என்ற புலவர் பாடிய சாதியற்ற சமூகத்துக்கு நேர் எதிரான பாடல் இது. இதைப் பாடிய புலவரின் பெயர் தெரியவில்லை. அந்தப் பாட்டின் பொழிப்புரையைப் படிப்பது சிந்தனைக்குச் சிறந்தது என்பதால் அதை முதலில் கீழே தருகிறேன்:

ஒரு மீனவப் பெண்ணின் தோழி, அப் பெண்ணைக் காதலிக்கும் ஒரு உயர்குடி இளைஞனுக்கு அறிவுரை கூறுவதாக உள்ள பாடல் அது.

“ஐயா, நீ நாடி வந்த இவள் கடற்கரையில் உள்ள ஒரு சிறுகுடியைச் சேர்ந்த பரதவர் மகள் (மீனவப் பெண்); நீயோ தேரேறி வலம் வருகின்றவன்; உயர்க்குடிச் செல்வன்.

“சுறா மீனை அறுத்துத் துண்டங்களாக்கிக் காய வைத்துப் பறவைகளை ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறோம். நாங்கள், எம் மீது மீன் நாற்றம் வீசுகிறது. கடலை நம்பி வாழும் மிகச் சாமானிய வாழ்க்கை எம்முடையது. எனவே உங்களுக்கும் எங்கள் பெண்ணுக்கும் பொருந்தாது. நீங்கள் போய் விடுங்கள்.

“மேலும் உம்மைப் போன்ற செம்மல்கள் (வீரமும் அழகும் பொருந்திய இளைஞர்கள்) எமது குலத்திலேயே உள்ளனர் - இவளை மணக்க. எனவே நீங்கள் போகலாம்.”

இவளே,

கானல் நண்ணிய காமர் சிறுகுடி

நீலநிறப் பெருங்கடல் காக்க உள் புக்கு

மீன் எறிபரதவர் மகளே;

நீயே,

நெடுங்கொடி நுடங்கும் நியம மூதூர்க்

கடுந்தேர்ச் செல்வன் காதல் மகனே

நிணச் சுறா அறுத்த உணக்கல் வேண்டி

இனப்புள் ஓப்பும் எமக்கு நலன் எவனோ

புலவு நாறுதும் செல நின்றீமோ

பெருநீர் விiயும் எம் சிறுநல் வாழ்க்கை

நும்மோடு புரைவதோ அன்றே

எம்மனோரில் செம்மலும் உடைத்தே.

வர்க்க பேதத்தையும் வர்ண பேதத்தையும் இத்தனைத் தெளிவாக அழகாக வெளிச்சப் படுத்தும் சங்கப்பாடல் வேறு ஏதும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

தமிழ்ச் சமூக வரலாற்றில் ‘தீண்டாமை’ என்னும் சமூக முரண்தான் சாதிய முரண்களுக்கும் மூத்த முரணாக இருக்கலாம் எனக் கருதத் தோன்றுகிறது.

சங்ககாலத் தமிழனின் தீண்டாமை உணர்வை நம் சமகாலம் வரை உயிர்ப்போடு எரிய விட்டு வளர்ந்து வருவதில் ஆர்யர்களின் பார்ப்பனியமும் சூத்திரர்களின் பார்ப்பனியமும் சேர்ந்தே அணி வகுத்துள்ளன என்பதற்கு நூற்றுக்கணக்கான சான்றுகள் வரலாற்றின் வழிநெடுக விரவிக் கிடக்கின்றன.

(கட்டுரையாளர் - எழுத்தாளர் - கவிஞர் - அவர் எழுதிய ‘தத்துவத் தலைமை’ நூலிலிருந்து இப்பகுதியை ‘நிமிர்வோம்’ இதழுக்கு அனுப்பி வைத்துள்ளார்.

சீவக சிந்தாமணி ஏமாங்க஼த நாட்டின் வளம் பற்றிக் கூறும் போது, நஞ்சை நிலத்தில் நிகழும் விவசாய உற்பத்தி பற்றி விரிவாகப் பேசப்படுகிறது. அங்கு உழவு முதல் அறு வடை ஈறாக உள்ள விவசாயத் தொழிலைச் செய்பவர்஖ள் `கடைசியர் ' என்றே அழைக்கப்படுகின்றனர்.

"சேறமை செருவினுள் செந்நெல் வான்முளை வீறொடு விளைகெனத் தொழுது வித்துவார் நாளிது பதமெனப் பறித்து நாட்செய்வார் கூறிய கடைசியர் குழாங்கொண் டேகுவார் (பா. எண் 45) கடைசியர் பெண்கள் களை பறிக்கும் தொழிலின் ஊடே மது அருந்திக் களித்தாக மற்றொரு பாடல் கூறுகிறது.

"வளைக்கையால் கடைசியர் மட்டு வாக்கலின் திளைத்தவர் பருகிய தேறல் தேங்குழிக் களிப்ப உண்டு இள அனங் கன்னி நாரையைத் திளைத்தலின் பெடைமயில் தெருட்டுஞ் செம்மற்றே" (பா.எ:50)

இன்றைய பள்ளர் பறையர் சாதியினரின் முன்னோர்களே என்ற முடிவுக்கு வருவதற்கான ஆதாரங்கள் இடைக்கால இலக்கியங்களில் காணப்பெறுகின்றன.சீவக சிந்தாமணி ஏமாங்க஼த நாட்டின் வளம் பற்றிக் கூறும் போது, நஞ்சை நிலத்தில் நிகழும் விவசாய உற்பத்தி பற்றி விரிவாகப் பேசப்படுகிறது. அங்கு உழவு முதல் அறுவடை ஈறாக உள்ள விவசாயத் தொழிலைச் செய்பவர்஖ள் `கடைசியர் ' என்றே அழைக்கப்படுகின்றனர்."சேறமை செருவினுள் செந்நெல் வான்முளை வீறொடு விளைகெனத் தொழுது வித்துவார் நாளிது பதமெனப் பறித்து நாட்செய்வார் கூறிய கடைசியர் குழாங்கொண் டேகுவார் (பா. எண் 45) கடைசியர் பெண்கள் களை பறிக்கும் தொழிலின் ஊடே மது அருந்திக் களித்தாக மற்றொரு பாடல் கூறுகிறது.வளைக்கையால் கடைசியர் மட்டு வாக்கலின் திளைத்தவர் பருகிய தேறல் தேங்குழிக் களிப்ப உண்டு இள அனங் கன்னி நாரையைத் திளைத்தலின் பெடைமயில் தெருட்டுஞ் செம்மற்றே" (பா.எ:50)சேக்கிழாரின் ஆதனூர் புலைப்பாடி வருணனை புலையர்களின் வாழ்க்கைச் சூழலை யதார்த்தமாகச் சித்திரிக்கிறது.மற்றவ்வூர்ப் புறம்பணையின் வயல்மருங்கு பெருங்குலையில் சுற்றம் விரும்பி கீழ்மைத் தொழிலுழவர் கிளைதுவன்றிப் பற்றிய கொடிச்சுரைமேல் படர்ந்த பழங்கூரையுடைப் புற்குரம்பைச் சிற்றில பல நிறைந்துளதோர் புலைப்பாடி.கூர்உகிர் மெல்லடியளகின் குறும்பார்ப்புக் குழுச்சுழலும் வார்பயில் முன்றிலினின்ற வள்ளுகிர நாய்த்துன்ற பறழ் கார் இருப்பின் சரிசெறிகைக் கருஞ்கிறார் கவர்ந்தோட ஆர்சிறுமென குரைப்படக்கு மரைக்கசைத்த விருப்புமணிவன்சிறுதோல் மிசைஉழத்தி மக஼உறக்கும் நிழல்மருதுந் தன்சினைமென் படையொடுங்குந் தடங்குழிசிப் புதைநீழல் மென்சினைய வஞ்சிகளும் வசிப்பறை தூங்கின மாவும் புன்சிறுநா௟்ப் புனிற்றுமுழைப் புடைத்தெங்கும் முடைத்தெங்கும்செறிவலித்திண் கடைஞர் வினைச்செயல்புரி வைகறையாமக் குறியளக்க அளைக்குஞ் செங்குடுமி வாரமச் சேக்கை வெறிமலர்த்தண் சினைக்காஞ்சி விரிநீழல் மருங்கெல்லாம் நெறிகுழல் புன்புலைமகளில் நெற்குறு பாட்டொலி பரக்கும்புள்ளுந்த஼ண் புனல்கலிக்கும் பொய்கையுடையப் புடையெங்குந் தள்ளுந்தாள் நடையசையத் தளையவிழ் பூங்குவளை மது விள்ளும் பைங்குழல் கதிர்நெல் மிலைச்சி புன்புலைச்சியர்கள் கள்ளுண்டு களிதூங்கக் கறங்குபறையுங் கலிக்கும்(பா:6-10) புலையர்கள் இங்கு`புன்புலை மகளிர்' என்றும் புன்புலைச்சியர்கள் என்றும் அழைக்கப்படுவதிலிருந்து அவர்களின் சமூக இழிநிலையை உணரலாம். இவர்களே செறிவலித்திண் கடைஞர் இப்படித்தாகிய கடைஞர் இருப்பின் என்று கடைஞர், கடைசியர் எனவும் சுட்டப்படுகின்றனர். இவர்களுக்கான குடியிருப்புகள் உயர்சாதியார் இருந்த ஊருக்குப் புறத்தே வயல்களுக்கு நடுவேயான மேட்டுநிலத்தே தனித்து அமைந்து இருந்தது என்பதைப் `புறம்பணையின் வயல் மருங்கு.... புற்குரம்பைச் சிற்றில் பல நிறைந்துளதோர் புலைப்பாடி' என்ற வரிகள் உணர்த்துகின்றன. உயர்சாதி நில உடைமையாளர் வீடுகளைப் `புயலடையும் மாடங்கள்' என வருணிக்கும் சேக்கிழார் புலையர்களின் குடியிருப்பைப் `பைங்கொடிச் சுரைமேல் படர்ந்த பழங்கூரையுடைப் புற் குரம்பைச் சிற்றில் ' என அதன் ஏழ்மை நிலை தோன்றச் சித்திரிக்கிறார். இது இரு வர்க்கத்திற்கும் இடையேயான ஏற்றத்தாழ்வைத் தெளிவாக வெளிப்படுத்து஖ிறது. `கீழ்மைத் தொழில் உழவர்' என்பது இவர்களே விவசாயக் கூலிகளாக விளங்கியதை மெய்ப்பிக்கும். இது தவிர மாடறுக்கும் தொழிலுடைய இவர்஖ள் அதிலிருந்து கிடைக்கும் தோல், நரம்பு, கோரோசனை முதலாய பொருட்களை உயர்சாதியார் கோயில்களுக்கு அளித்து வந்தனர். தோலும் விசிவாரும் பேரிகை முதலாய கருவிகளுக்கும் ,நரம்பு வீணைக்கும், யாழுக்கும், கோரோசனை அர்ச்சனைக்கும் பயன்படுத்தப்பட்டன. இவ் ஊர் கோயில் பணியைச் செய்து வருபவருக்கு ஊர்ப்போதுவிலிருந்து `பறைத்துடவை'என்னும் பறைத் தொழில் மான்யம் அளிக்கப்பட்டது."ஊரில்஼விடும் பறைத்துடவை உணவு உரிமையாகக் கொண்டு சார்பில் வரும் தொழில் செய்வார் தலைநின்றார் தொண்டினால் கூரிலைய முக்குடுமிப் படையண்ணல் கோயில்தொறும் பேரிகையே முதலாய முகக்கருவி பிறவினுக்கும் போர்வைத்தோல் விசிவாரென்று இனையனவும் புகலுமிசை நேர்வைத்த வீணைக்கும் யாழுக்கும் நிலைவகையில் சேர்வுற்ற தந்திரியும் தேவர்பிரான் அர்ச்சனைகட்கு ஆர்வத்தினுடன் கோரோசனையும் இவை அளித்துள்ளார்." என்ற நந்தனைக் குறித்த அறிமுக வரிகளால் அறியலாம். இவர்஖ள் கோயில்களுக்கு உள்ளேயும், உயர்சாதியார் குடியிருந்த ஊர்களுக்கு உள்ளேயும் செல்ல அனுமதி மறுக்கப்பட்ட உண்மைக்கு நந்தனே சான்று.நந்தனார் சரித்திரக் கீர்த்தனையிலும் இப்பறையர்களின் தொழில் விரிவாக எடுத்துரைக்கப்படும்.நாத்து நரம்புகளைச் சுமப்பதும் உழுவதும் நஞ்சை வயலைச் சுற்றி-வருவதும் வளம்பெறப் பாத்திகட்டி விதை-தெளிப்பதும் பறிப்பதும் பாயுமடையைத் திறந்து- விடுவதும் அன்றியில் சேரியண்டையில் குடியிருப்பதும் பதறுகள் சிதறித் தூற்றி நெல்-அளப்பதும் பார்ப்பதும் ஊரை வளைத்துத் தமுக-கடிப்பதும் மதுக்குடம் உண்டு களித்துநா-முறங்குவது அன்றியில்ஆண்டைமார்களிடும்-பணிவிடை செய்வதும், அருகில் நின்றுகும்பிடுவதும் நடுவதும் தாண்டி நடந்து கோல்-பிடிப்பதும் அளப்பதும் தனித்துச் சுடலைதினம்-காப்பதும் அன்றியில்.... இது பறையர் வகுப்பாரின் தொழிலையும் சமூகக் கடமையையும் தெளிவாக விவரிக்கிறது.

இதுவரை இலக்கியத்திலோ பிறவற்றிலோ இடம்பெறாத `பள்ளர்' என்ற வகுப்பாரைப் பற்றிப் பள்ளு இலக்கியங்கள் பேசுகின்றன. பள்ளு இலக்கியங்கள் கி.பி.பதினேழாம் நூற்றாண்டுக்குப் பிற்பட்டவைகள். இவைகளில் காலத்தால் முந்திய஦ு முக்கூடற்஫ள்ளு, இப்பள்ளு இலக்கியங்களில் பேசப்படும் பள்ளர்கள் விவசாயத் தொழிலாளர்கள்; கடைநிலை மக்கள் இவர்கள் யார் என்ற கேள்விக்கு விடை காணும் முன் பள்ளு இலக்கியம் காட்டும் உற்஫த்தி உறவுமுறை ஫ற்றிக் காணலாம்.முக்கூடற்பள்ளு இரண்டு வர்க்கங்களை முதன்மைப் படுத்துகிறது. உருவமற்ற நிலப்பிரபுவான இறைவனின் பிரதிநிதியாய் இருந்து நிலத்தைக் கண்காணிக்கும் பண்ணை விசாரிப்பான்; விவசாய உற்பத்தியில் நேரடியாக ஈடுபடும் பள்ளர்கள் என்ற இரு வர்க்கத்தினர். நிலம் முக்கூடலில் கோயில் கொண்டுள்ள அழகர் ஆகிய திருமாலுக்குச் சொந்தமானது."முக்கூடல் அழகர் பண்ணை" (பா:36) "கத்தர் திருமுக்கூடல் கண்ணர் பண்ணை"(பா.91) "முக்கூடல்பரமனார் அழகர் தம் பண்ணை"(பா.113) "அடிக்குள் அடங்கும் படிக்கு முதல்வர் அழகர் முக்கூடல் வயலுள்ளே." (பா.129)ஆகிய வரிகள் இதை மெய்ப்பிக்கும் இடைக்காலங்஖ளில் தேவதானம் முதலான பெயர்களில் மன்னர்களால் கோயில்களுக்கு வழங்கப்பட்ட நிலவகையாக இதுவும் இருக்கலாம். இந்நிலங்களைப் பள்ளருக்குப் பிரித்துக் கொடுத்து, உற்பத்தியை மேற்பார்வையிடுபவனே பண்ணை விசாரிப்பான். இவன் கோயிலின் பிரதிநிதியாகவோ ,விசயநகரப் பேரரசுக் காலத்தில் மன்னனால் நியமிக்கப்பட்ட பாருபட்டயக் காரனாகவோ இருக்கலாம்.பண்ணைகளில் நேரடியான உடலுழைப்பில் ஈடுபடுபவர்கள் பள்ளர்கள். இவர்கள் கோயில் என்னும் உருவமற்ற ஆனால் நிறுவன வடிவமான நிலப்பிரபுவுக்குச் சொந்தமான பண்ணையோடு பிணைக்கப்பட்ட பரம்பரைக் கொத்தடிமைகள். "பண்ணைஏவலறும் பள்ளியர்"(பா.5) "முத்தமிழ் நாட்டழகர் கொத்தடியான்"(பா.13) என்று இவர்கள் தங்களை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்வதே இதற்குச் சான்று. இந்தக் கொத்தடிமைப் ஫ள்ளர்களுக்குள்ளே ஒரு தலைமைப் பள்ளன். அவன்஼தான் முக்கூடல் பள்ளுவில் வரும் வடிவழகக் குடும்பன. இவன் பண்ணை விசாரிப்பானால தலைவனாக நியமிக்கப்படுவதாகத் தெரிகிறது.பள்ளர்்களுக்கெல்லாம் தலைமையைப் பள்ளனாக இருக்கும் வடி வழகக்குடும்பன், கோயில் நிலத்தை எல்லாம் சேரிப் பள்ளர்களுக்குப் பிரித்துக் கொடுத்துச் சாகுபடி செய்஖ிறான், அறுவடையில் அவரவர் செலுத்த வேண்டிய பங்கை வசூலித்துப் பண்ணைக்காரனிடம் ஒப்படைக்க வேண்டிய பொறுப்பும் இவனதே. முக்கூடல் பள்ளுவில் தினச்சக்கரம், பெரிய நம்பி திருமாளிகை, ஏழு திருப்பதிக் கட்டளைகள், வடமேலந்திரன் மடம், ஆகியவற்றுக்குக் குறிப்பிட்ட நெல் அளக்கப்பட்ட செய்தியும், ஆடித்திருநாள் விழாவிற்கு 6000 கோட்டை நெல்லும், பங்குனித் திருநாள் விழாவிற்கு6000 கோட்டை நெல்லும்,மண்டகப்படி சார்த்தும் செலவிற்கு 1000 கோட்டை நெல்லும், உள்ளூர் அந்தணர்க்கு 4000 கோட்டை நெல்லும்,நாள் வழிபாட்டிற்கு 8000 கோட்டை நெல்லும் வடிவழகக் குடும்பனால் அளந்து குடுக்கப்பட்ட செய்தி வருகிறது. விளைச்சலில் பள்ளர் பெறும் பங்கு எவ்வளவு என்பதற்கான சான்று இல்லை, எனினும் அவர்களுக்கு மிகக் குறைந்த அளவே கொடுக்கப்பட்டு மீதியனைத்தும் பறிக்கப் பட்டிருக்கலாம் என்று தெரிகிறது. "முப்பழமும் சோறும் உண்ணவே- நடத்திக்கொண்டீர்" என இளையபள்ளி பண்ணை விசாரிப்பானை எதிர்த்துப் பேசுவது இந்த யூகத்துக்கு இடமளிக்கிறது.பள்ளர்கள் தங்களை அடிமை யென்றும், பண்ணை விசாரிப்பானை ஆண்டை என்றும் அழைக்கின்றனர். இச்சொல்லாட்சி ஆண்டான்- அடிமை யென்னும் நிலப்பிரபுத்துவ உறவுமுறையின் கொடுமையை வெளிப்படுத்துகிறது."பக்கமே தூரப் போயும் தக்க சோறென வெள்ளாண்மை பள்ளா பள்ளா என்பார் மெய்கொள்ளாதவர்" என்ற குடும்பன் கூற்று பள்ளர்கள் தீண்டத்தகாதவர்஖ளாக நடத்தப்பட்ட சமூக நடைமுறையைப் புலப்படுத்தும். குடும்பனைச்சவுக்கினில் வைத்திடீர் ஆண்டே" என மூத்தபள்ளி பண்ணை விசாரிப்பானிடம் முறையிடுவது அடிமைகளைப் பண்ணைவிசாரிப்பான் சவுக்கால் அடிக்கும் வழமுறை நிலவியதை மெய்ப்பிக்கும். அடிமையின் காலில் மரக்கட்டையை மாட்டி அப்பால் இப்பால் நகர முடியாதபடி விலங்கிடுவது மற்றொரு வகைத் தண்டனை. கண்சிவந்து பண்ணைக்காரணங்கே வந்த பள்ளன்தன் காலில் மரக்குட்டை சேர்த்தானே " (93) முக்கூடல் பள்ளுவில் வடிவழகக் குடும்பன், பண்ணை விசாரிப்பானால் இவ்வாறு தண்டிக்கப்படுகிறான். இவ்வுறவு முறையின் கோரம் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் ஆவணங்களில் இன்னும் தெளிவாக வெளிப்படுகிறது.அதற்குமுன் வரலாற்றில் இதுவரை இலக்கியத்திலோ கல் வெட்டுக்களிலோ செப்பேடுகளிலோ சட்டப்படாத இப்பள்ளர் யார் என்ற கேள்விக்கு விடை காணலாம். இது குறித்து வரலாற்று அறிஞர்களிடையே பலதரப்பட்ட கருத்துக்கள் நிலவுகின்றன. அவை குறித்துக் கேசவன் விரிவாக ஆய்கிறார்நிலஉடைமையாளர்களான வேளாளர்கள் தம் பண்ணைகளில் பள்ளர்களையே கூலிக்கு அமர்த்தியிருந்தனர் என்றும் இவர்஖ளைப் பாண்டிய மண்டலத்திற்கு வேளாளர்களே கொண்டு வந்து குடியமர்த்தினர் என்றும் ஒரு கருத்து நிலவுகிறது. இதைக் கூறுபவர் எட்கார்தர்ஸ்டன்top: 0.4em; text-align: -webkit-auto;">வேளாளர்களுக்குள்ளே இழிநிலை அடைந்த ஒரு பிரிவினர் பள்ளர் என்னும் நிலைக்குத் தாழ்ந்தனர் என்பது மற்றொரு கருத்து. இக்கருத்தைத் தங்கராஜ் பின்வருமாறு விளக்குகிறார். "உத்தேசமாக 14,15 ஆம் நூற்றாண்டு வாக்கிலேயே பண்ணை விவசாய முறையும் பண்ணையாள் (வேலைக்காரர்) அமர்த்திச் செயல்பட்ட விவசாய முறையும் வளர்ந்திருக்க வேண்டும். தமிழ் நாட்டில் பெருமளவு நிலவுடைமையும் பண்ணைமுதலாளிகள் உருவானதும் இக்காலத்திற்குப் பின்னரே எனக் க஼ொள்ளலாம். நிலஅபகரிப்பு, நிலம் வாங்கல் விற்றல் குத்தகை வாரம்-கடன் போன்ற நிலம் சம்பந்தப் பட்ட வழக்கங்கள் இக்காலத்திற்஖ுப் பின்னரே உருவாகி~ யிருக்க வேண்டும். இதனால் அதிக அளவு நிலம் சேர்த்த வேளாளர்கள் தங்களுக்குத் துணை வேலையும் பண்ணை வேலையும் செய்ய அவர்஖ளுக்குள்ளேயே நிலம் சேர்க்க முடியாது போனவர், நிலத்தைப் ஫றிகொடுத்தவர், நிலத்தை அடமானம் வைத்துவிட்டுத் திருப்ப முடியாது போனவர், நிலமே இல்லாது இருந்தவர், ஏழையாயிருந்தவர் ஆகியவர்~ களைக் கூலிக்கு அமர்த்தியிருந்தனர். நிலவுடைமை வாழ்க்கையில் அபலையாகிவிட்ட வேளாளர், நிலவுடைமையில் வெற்றி பெற்ற வேளாளர்களிடமே குத்தகை-வாரம் முதலிய 77 முறையில் நிலம்பெற்று பயிர்த்தொழில் செய்திருக்கின் றனர். இவ்வகை வேளாளரே காலப் போக்கில் தனிக்குலத்தினராக அதாவது ஜாதியினராக உருவாகியுள்ளனர்.இவ்விரு கருத்தையும் கேசவன் மறுக்கிறார்."பள்ளர்கள் ஒரு குடியேற்றம் பிரிவினர் என்்று கூறும் தர்ஸ்டன் எந்தக் காலத்தில் இக்குடியேற்றம் நடந்தது என்றும், எந்த இடத்திலிருந்து இவர்கள் குடியேற்றப்பட்டனர். என்றும் விளக்கவில்லை. மேலும் தமிழகத்தில் குறிப்பாகத் தஞ்சை மதுரை நெல்லை மண்டலங்களில் பல்வேறு ஜாதியினரின் குடியேற்றங்஖ள் நடந்ததற்கு ஆதாரங்கள் இருக்கின்றனவே தவிர பள்ளர் சாதியினரின் குடியேற்றத்திற்கு வரலாற்று ஆதாரம் இல்லை. தங்கராஜ் கூறுவதைப் போல கி.பி.14,15 ஆம் நூற்றாண்டு களுக்குப் பின்தான் தமிழகத்தில் வாங்கல் ,விற்றல், குத்தகை வாரம்,கடன் போன்ற நிலம் தொடர்பான வழக்கங்கள் உருவானவை என்றில்லை. அதற்கும் முந்தைய காலங்களிலேயே நாம் இவற்றைக் காண்கிறோம். வாரம், காட்டுக்குத்தகை, மேல்வாரம், கீழ்வாரம் எனும் சொற்கள் குத்தகையைத் தெரிவிக்க஼ின்றன. நிலம் விற்பனைக்கும் வாங்கலுக்கும் கல்வெட்டுச் செய்திகள் ஆதாரமாக உள்ளன. எனவே கி.பி. 14,15 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னரே இத்தகைய வழக்கங்கள் நடந்தேறின் என்றறிகிறோம்.மேலும் அக்காலத்தில் பள்ளர்கள் குத்தகை பெறும் உழவர்களாக இருந்ததே இல்லை. பள்ளுப் பாடல்களில் வரும் பள்ளர்கள் குத்தகை பெறுபவர்஖ள் அல்லர்; பண்ணை அடிமைகளே. கி.பி. 1843 க்கு முன் ஫ள்ளர்கள் மேல்ஜாதி நிலவுடைமை மக்களுக்குப் பண்ணை அடிமைகளாகவே இருந்தனர்."பள்ளர்கள் எவ்வித விதிவிலக்கும் இன்றி விவசா௟த் தொழிலிலேயே ஈடுபட்டுள்ளனர். இதற்கு முந்திய காலங்஼களில் 78 எவ்்வித ஐயத்துக்கும் இடமின்றி இவர்கள் நிலமற்ற கட்டுண்ட அடிமைகளாகவே இருந்தனர். எனினும் இன்று அவர்களின் 22 சத௉வீதம் பேர் பண்ணையாட்஖ளாக உள்ளனர். 38 சதவீதம் பேர் கடந்த 10 ஆண்டுகளாகத்தான் குத்தகை~ யாளர்களாக உள்ளனர். 39 சதவீதத்தினர் நாட்கூலியாக உள்ளனர். ஒரே ஒரு நபர் மட்டுமே மிகச் சிறிய நிலத்தை உடைமையாக்கி விவசாயம் செய்்கிறார்" என்஖ிறார் த஼ஞ்சை மாவட்டம் கும்பா பேட்டை கிராமத்தை ஆய்வு செய்தசமூக வியலறிஞர் கத்லீன் கஃப். இது தஞ்சைக்கு மட்டுமின்றித் தமிழகத்திற்கே பொருந்தும் எனலாம். எனவே அண்மைக் காலத்திய சமூக வரலாற்று நிகழ்வுகளை 3,4 நூற்றாண்டுகளுக்கு முந்தைய சமூக நிகழ்வு஖ளோடு அப்படியே பொருத்த முடியாது. எனவே, குத்தகைதாரர்களான வேளாளர்஖ள் இழிநிலை யடைந்து பள்ளர்களாக உருவாகியிருக்க வாய்ப் பில்லை என்கிறார் கேசவன்.கி.பி. 1500 வரை வரலாற்று ரீதியாகத் தீண்டாமை குறித்து ஆராய்ந்த டாக்டர் அனுமந்தன் பள்ளர்களின் தோற்றம் குறித்துக் கருத்துத் தெரிவிக்கிறார்: கி.பி. 9 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் தொண்டை மண்டலத்தை வேளாளர்கள் தாக்கி அங்கே குடியமர்ந்த போது பல்லவர்களை ஒடுக்கினர். அந்நேரத்தில் வேளாளர்களின் மேலாதிக்கத்தை ஏற்றுக்கொண்ட உயர்வகுப்புப் பல்லவர்கள் சோழர் படையில் சேர்ந்து படையாச்சி என்றழைக்கப்பட்டனர் என்றும், தாழ்நிலைப் பல்லவர்கள் அடிமையாக மாறிப் பள்ளர்களாக உருமாறினர் என்றும் இவர் கருத்துத் தெரிவிக்கிறார்.ஆனால் பிற்காலச் சோழர் காலத்தில் எழுந்த மெய்க்கீர்த்திகள், கல்வெட்டுகள் ஆகியவற்றில் பள்ளர் என்ற சமூகப் பிரிவினர் காணப்படவில்லை. ஜாதி முறைகளைச் சொல்லும் கல்வெட்டுகூட அந்தணரிலிருந்து புல்லுப்பறிக்கிற பறமன்வரை என்றுதான் கூறுகிறதே தவிர பள்ளர் இனத்தைக் குறிப்பிடவில்லை. நிகண்டுகளிலும் இலக்கியங்களிலும்கூட குறிப்புக்கள் இல்லை. எனவே டாக்டர் அனுமந்தன் கருத்தை ஏற்றுக் கொள்வதற்கில்லை என மறுக்கும் கேசவன் முடிவில் தமது கருத்தை முன் வைக்கிறார்.கி.பி. 14 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிக்குள் விசயநகரப் நகரப் பேரரசின் ஒரு பகுதியாக மாறிய தமிழகத்திற்குள் ஏராளமான குடியேற்றங்஖ள் நடந்தேறின. கம்மவார்களும், நாயக்கர்களும் ரெட்டியார்களும் , நிலஉரிமை பெற்றுச் சிற்சில பகுதிகளில் குடியமர்த்தப்பட்டனர். இவர்களில் சிலர் ஆயக்கார அமைப்பின் அதிகாரிகளாகவும் ஆனார்கள். இவர்கள் மட்டுமின்றி கைவினைஞர்களும் ,பணியாளர்களும் குடியமர்த்தப்பட்டனர்... கைவினைஞர்களாகவும், பணியாளர்~ களாகவும் இருந்த சேணியர், சாலியர், வண்ணார்,ஒட்டர் தொம்பரவர், சக்கிலியர் ஆகியோரின் குடியேற்றத்தினால் ஏற்கனவே இவர்களது தொழில்களைச் செய்து வந்த மக்கள் மத்தியில் ஒருவித வேலைப்பிரிவினை தொடங்கியிருக்கலாம். முந்தைய குடிமக்கள் தம் தொழிலை முழுவதும் கைவிட்டு, வேறு தொழிலைச் செய்திருக்கலாம். அல்லது தம் தொழில்களில் ஏதாவது ஒன்றை மட்டும் ஖ுறிப்பாக எடுத்துக்கொண்டு ஏனைய தொழில்களை விட்டிருக்கலாம்.அன்றைய தமிழகத்தில் தோல்தொழில், சங்கு ஊதுதல் மாடு , அறுத்தல், பண்ணை அடிமை வேலை செய்தல் போன்றவற்றைப் பறையரே செய்தனர். குடியேற்றப்பட்ட தெலுங்குச் சக்கிலியர்கள் பிணம் எடுத்தல், மாடு அறுத்தல் தோல், செருப்பு தைத்தல் போன்ற தொழில்களைச் செய் தனர். சக்கிலியர் விவசாயத் தொழிலில் ஈடுபட்டதற்கான சான்று இல்லை. ஆயினும் சக்கிலியர் தொழில்களுக்கும் 80 பறையர் தொழில்களுக்கும் சில ஒற்றுமைத் தன்மைகள் உண்஼டு. மாடறுத்தல், தோல்தொழில் போன்றன இவ்விரு ஜாதியினருக்கும் பொதுவான தொழில்களாக இருந்த஼ன. இத்தன்மை பறையர்஖ளுக்குள்ளே ஒருவித வேலைப் பிரிவினையை உண்டுபண்ணியிருக்கலாம்.அதாவது சக்கிலியர் குடியேற்றத்திற்குப் பின்னால் பறையரில் ஒரு பிரிவினர், இருவருக்கும் இடையே இருந்த பொதுவான தொழிலைக் கைவிட்டு, இருவரையும் வேறுபடுத்தும் தொழிலான பண்ணை அடிமைத்தொழிலில் மட்டுமே ஈடுபட்டிருக்கலாம். காலம் செல்லச் செல்லப் பண்ணை அடிமைத்தனத்திலேயே இருந்து, பண்ணைத் தொழிலை மட்டுமே கவனிக்கக்கூடிய சாதியினராக உருவெடுக்கக் காரணமாயிருந்தது எனலாம். வேறு தொழில்களையும் விட்டு விடாது செய்து கொண்டிருந்தவர்கள் பறையர்களாகவே இருந்தனர். வயல்களில்- பள்ளஙகளில் மட்டுமே தொழில் செய்த வேலைப் பிரிவினர் பள்ளர் எனப்பட்டனர் எனலாம் என்கிறார் கேசவன்.ஆக பள்ளர்கள் கி.பி. 14,15 ஆம் நூற்றாண்டு கால அளவில் தமிழகத்தில் அன்றிருந்த பறையர் இனத்தில் இருந்து பிரிந்த ஜாதியினர் என்ற முடிவை ஒப்புக்கொண்டால், இடைக் காலத்திலும், பண்டைக்காலத்திலும் தமிழ்ச் சமூகத்தின் கடைநிலையிலிருந்த ,இழிநிலையிலிருந்த, மக்கட் பிரிவினரான கடைசியர், இழிசினர், புலையர் பறையர் ஆகியோரின் வாரிசுகளே இவர்களும் என்பது தெளிவாகிறது.

 கா.இரவிச்சந்திரன் (1 புறனடை 1 ஜனவரி 2012)

    இரவிச் சந்திரன் குறிப்பிடும் யாழ்ப்பானத்துக் கோப்பாய் சபாபதி நாவலரின் தாமோதரக் கண்டனமான திராவிடப் பிரகாசிகைத் தரப்பு சி.வை.தா.வின் இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி மதிப்பீட்டின் மீதான சி.வை.தா.வரலாற்றாசிரியர் தரப்பு, வஸந்த் செந்திலின் தரப்பு ஆகியவற்றைக் காண்போம்.
    “தமிழ்த் தொன்மை மரபினையும், அதனிலக்கண மரபினையும், இலக்கிய மரபினையும், சரித்திர மரபினையும் நல்லாசிரியர், வழிநின்று தெளிதற்குரிய, நற்றவ மாட்சியுடையவரல்லாதார்  சிலர், இக்காலத்துத் தாம் அறிந்தவற்றால் முறை பிறழக் கொண்டு தமிழ்மொழியினும், பிறமொழியினும் பலவாறெழுதி வரம்பழுத்தலானும் சபாபதி நாவலர் (திராவிடப் பிரகாசிகை) அங்ஙனந் தாபிக்கப் புகுந்த பிள்ளையவர்கள் யோகீஸ்வரர் தெரிந்த குற்றங்களில் ஐந்தினை அவர் சொற்ற முறைப்படியே யெடுத்துப் போதிய நியாயங் காட்டித் தர்க்கவிலக்கணஞ்சிதைவுறாது  எவருமங்கீரிக்கும் வண்ணம் கண்டித்து, அவையும் அவை போன்ற பிறவும் போலிக் குற்றங்களே யன்றி, நியாயமானவையல்லவென்றும், வாதஞ் செய்யப் புகுங்கால் நிலையாதனவா மெனமென்னும் கரதலாமலகம் (கரதலா கமலம்) போற்காட்டி இலக்கண விளக்க மகிமையை நாட்டினர்.
எஸ்.காரள சிங்கம் (ஸ்ரீமான் ராவ்பகதூர் சி.வை.தாமோதரம் பிள்ளையவர்கள் சரித்திரம்)
    “அவரே (சி.வை.தா.வே) ஓரிடத்தில் அவரது பேரறிவு இமய மலை ஒப்பது. எளியேன் சிற்றறிவு அதற்குமுன் ஏறி பூதூஸ போல்வது. அன்னோர் தப்பை ஒப்பென்று தாபிக்கவும், ஒப்பைத் தப்பென்று விவாதிக்கவும் வல்லர். அஃது அவர் காஞ்சிபுரத்து வைஷ்ணவ வித்துவான்கள் கொண்ட இறுமாப்பை அழித்தல் பொருட்டு அவர்கள் தலைமேற் கொண்ட இராமாயணத்து நாந்திச் செய்யுளை முதலில் பங்கப்படுத்திப் பின்னர், அதனையே அவர்கள் தலைவணங்கித் தம் பிழையைப் பொறுத்தருக்க என்று வேண்டிய பொழுது சரியென்று நாட்டியதனான் வாங்கும் என்று சரணடைகிறார். இந்த நேரத்தைக் கண்டனமும் மறுப்பும் களித்தாடிய காலமது என்கிறார் பெரியவர் (?) ஒருவர்.
    வஸந்த் செந்தில் (சாளரம் ப.43-44) இவ்வாறு குறிப்பிடப்படும் அக்காலக்கட்டத்தில் எவ்வாறு கண்டனமும் மறுப்பும் களித்தாடின? கண்டமை என்பது எவ்வாறெல்லாம் பொருள் கொள்ளப்பட்டது? நாமின்று அதனை எவ்வாறு அரித்துப் படுத்துவது என்னுமிவை குறித்த தரவுகளையும் அகராதிப் பொறுந்துகளையும் தொகுத்துக் காண்போம்.
    “7ஆம் நூற்றாண்டில் கவனிக்க வேண்டிய நிகழ்வு சமய எதிர்ப்புகள் குறிப்பாகச் சைவம் கிறித்தவம், இரண்டு சமயங்களுக்கு இடையில் நிகழ்த்தப்பட்ட கருத்தாடல்கள் கவனிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று. ஒரு சமயக் கருத்தை எதிர்த்து இன்னொரு சமயத்தார் வாதிடுகின்ற முறையில் அமைவன கண்டன நூல்கள். மறுப்பு, திக்காகரம், நிந்தனை, அடம், தூலினம், அசப்பியச்சொல், கண்டனம், நிராகரணம் இப்படி ஒரே இலக்கிய மாதிரிக்கு வெவ்வேறு சொற்களைப் பயன்படுத்தினர் சே.இராஜலட்சுமி (தமிழ்மணி தினமணி 15.5.2011) “Criticism என்ற சொல் கண்டனம் (சாடுதல்) என்றும் விமர்சனம் (திறனாய்வு) என்றும் பொருள்படும். அதே வேளை கண்டனம், விமர்சனம், இரண்டும் ஒத்த சொற்கள் ஆகா விமர்சனம் வரவேற்கப்பட வேண்டிய ஒன்று. கண்டனம் புறக்கணிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று. அந்த வேறுபாடு சரிவரப் புரிந்து கொள்ளப்படவில்லை. (ப.59) மணி வேலுப்பிள்ளை (மொழியினால் அமைந்த வீடு)
    “கண்டனம் பெ. (நிகழ்வை, செயல்பாட்டை, கூற்றை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது என்று வன்மையாகத் தெரிவிக்கும் நிலைப்பாடு Condemnation, denun இராஜலட்சுமியின் பதிவு அக்காலச் சூழல் பற்றிய நோக்கிலும், மணி வேலுப்பிள்ளை ஈழத்தமிழர் ஆகலின் அவரது பதிவு ஈழத்தின் இவற்றிற்கும் அப்பால் குறிப்பிட்ட பனுவற் சூழமைவில் (Texeeal Context) கண்டனம் என்பது எவ்வாறு பாவிக்கப்பட்டுள்ளது என்கிற முறையிலேயே நாமதனை அரித்தப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். சி.வை.தா.இலக்கண விளக்கச் சூறாவளியை அநியாயக் கண்டனம் எனக்குறிப்பிடுவது கவனங்கொள்ளத்தக்கது. அதன் பொருளை அறியாமலே இரவிச்சந்திரனும், வஸந்த் செந்திலும் தாக்குதல் என்ற பொருளிலேயே கண்டனம் என்பதனைப் புரிந்து கொள்கின்றனர். ஆனால் அநியாயக் கண்டனம் எனும் சி.வை.தா.வின் சொல்லாட்சியில் அநியாயம் எனும் முன்னொட்டுச் சொல்லுடன் பாவிக்கப்படும் போது தான் அது முறையற்ற கண்டனம் எனப் பொருள்படுமேயன்றி, கண்டனம் என்று மட்டுமே பாவிக்கப்படுகையில் அது தாக்குதல் என்று பொருள்படாது. மாறாக தவறாக முன்னிறுத்தப்பட்ட தரப்புகள் மீதான கண்டித்துரைக்கும் கடிந்துரை என்று தான் கண்டனம் என்பதனை அர்த்தப்படுத்த வேண்டும்.
    கடுமையாக ஒருவறை ஒருவர் தாக்கிக் கொள்வதென்பது காழ்ப்புணர்வின் வெளிப்பாடே. காய்தலெனில் வெறுப்பின் விளைவான தாக்குதல் உவத்தல் என்பது விருப்பின் வழிப்பட பாராட்டுதல், காய்தலும் உவத்தலும் அற்றதே ஆய்வுச் செலநெறி. எனவே தாக்கிக் கொள்ளும் மரபிற்குச் சிவஞான முனிவரை ரிஷிமூலம் ஆக்க முயலும் வஸந்த் செந்திலின் அவதூறு வன்மையான கண்டனத்திற்குரியதே.
    யாழ்ப்பாணத்துக்கோப்பாய் சபாபதி நாவலரே வேதநெறி வழுவாத ஆகமச் சைவ நெறிகளில் ஊன்றி நின்றவர். சி.வை.தாவின் ஆய்வு முறையியலையும், முடிபுகளையும், கால முற்பாடு, பிற்பாடு கணிப்பீடுகளையும் வேத வழக்கோடு மாறுபடஞ் செயல் என மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்தி வந்தவர். அவர் வரம்பழித்தலான் என்பதன் பொருள் வேதவழக்கு ஆகம மரபுகளுக்கான அத்துமீறல் புண்யா பலனாய் வாய்ந்த பிறவிக் கொடையான் அறிவு மாண்பு என்பதேயாகும். சபாபதி நாவலர் வலியுறுத்த முனையும் கல்விப் பயிற்சி முறை சைவமடங்கள் சார்ந்த கல்விப் பயிற்சி (அது குறித்து பின்னர் வள்ளலார் பற்றிக்கூறும் போது காண்போம்) சி.வை.தா.சபாபதிநாவலர் இருவர் பற்றிய கைலாசபதி கணிப்புகள் மேலதிகப் புரிதலுக்கு உறுதுணையானவாகும்.
    “சி.வை.தா.பிள்ளையிடத்து வரலாற்று மெய்ம்மை (Historicity) நாட்டத்தைக் காணக்கூடிய தாயிருக்கிறது. சபாபதி நாவலரோ விழுமியங்களையே வேதவாக்கு எனக் கூட்டி வரலாற்று  நோக்கை நிராகரித்தார். மூலபாடத் திறனாய்வு வளர்ச்சிக்குப் பெரும்பங்களித்து தாமோதரம் பிள்ளை சூளாமணிப்பதிப்புரையில் (1889) கூறியுள்ள சில கருத்துகள் அவரது சுதந்திரப் போக்கையும் அவசிய மேற்படின் மரபையும் நிராகரித்து உண்மை காடும் மனோபாவத்தையும் அய்யத்துக்கு இடமின்றிக் காட்டுகின்றன க.கைலாசபதி. (ஈழத்து இலக்கிய முன்னோடிகள்)
    மேலை நாட்டுக்கல்வியும் அதையொட்டிய வேலை வாய்ப்பும் அவர் காலத்தில் கிறிஸ்த்தவர்களுக்கே அளிக்கப்பட்டு வந்ததால் அதனை பயிலுமுகமாகவே சி.வை.தா. கிறித்துவந்தழுவி சி.எல்.டபிள்யூ  கிங்ஸ்பரி எனக்கிறித்துவருமானார் (ஆதாரம் காராளசிங்கம் நூல் மாறாக சான்ஸ்வின்ஸ்லோ என மாற்றிக் கொண்டதாக தமிழ்நூல் பதிப்புப்பணியில் 2 வே.சா. நூலாதாரத்தை முன்வைத்து இரவிச் சந்திரனால் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இந்த மதமாற்றப் பின்புலமும் சபாபதி நாவலருக்கு சி.வை.கா.வின் மீதான வெறுப்பிற்குக் காரணமாயிற்று உரிய பனுவற் ஆழமைவு செந்தில் எடுத்தாண்ட சி.வை.தா.மேற்கோளின் உரிய முழுவடிவத்தை இங்கே காண்போம்.
    “சூறாவளி மாறாய் மோதியென்? கன்ன துரோண சயித்திரர் என்னதுரோகம் இயைத்திடினும் தேரொன்று கிடையாத குறையன்றோ இலக்கண விளக்கம் மடங்கியது”
    “அகத்திய முனிவர் வரத்தினாற் றோன்றித் தென்மொழி வடமொழிக் கடல்களின் நிலைகண்டுணர்ந்து முன்னும் பின்னும் தமக்கிணையின்றி வீறித் தமிழிலுள்ள நூல்களுக்கெல்லாம் சீரோததினமாய்ச் சொலியாதிற்கும் மாபாடியத்தை அருளிச்செய்த யோகீஸ்வரரது பேரறவு இமாசலமொப்பது.
    எளியேன் சிற்றறிவு அதன்முன் ஒரு பூதூளி போல்வது அன்னோர் தப்பை ஒப்பென்று தாவிக்கவும், ஒப்பைத்தப்பென்று விவாதிக்கவும் வல்லவர்.
    இன்னோரன்ன பெருஞ்சிறப்பினரை எதிர்த்து, இலக்கிய இலக்கணப் படைக்கலங்கள் தாங்கி அவர் சூறாவளியை மாறாயழிக்கப் புகுந்தேனென்று கொள்ளன்மன். அவரும் அவர் மரபினோரும் உவந்து பாராட்டிய நன்னூலுக்கு இந்நூல் இழிசடைய தன்றெனும் மாத்திரையே யான் சொல்லலாயினேன் – சி.வை.
    தாமோதரம்பிள்ளை (காராளசிங்கம் நூல் மேற்கோள் சிவஞான முனிவரின் நூலை மறுத்துரைக்கப் புகுந்த போதுங்கூட அவரது தனிச்சிறப்பியல்புகளையும், மாபாடியத்தின் ஒருதனி வீறான அரும்பாங்கையும் விதந்து சுட்டிப் போற்றியும், அவர் மீதான மதிப்பின் இழையறாமலே தம் தரப்பு நியாயத்தின் நிலைப்பாட்டையும் கறாராக முன்னிறுத்தியும், தமது கண்டனத்தின் எல்லையையும் சுட்டிக்காட்டியும் வலியுறுத்தும் பாங்கு நம்மை மலைக்கவைக்கின்றது. இத்துடன் காராள சிங்கம் எவ்வாறு இலக்கண விளக்க மகிமையை சி.வை.தா.நிலைநாட்டினார் என எடுத்துரைப்பதும் பரபக்கம் மறுத்து சுபக்கம் நிறுவும் வாத விவாத மரபின் அமிசங்களை நமக்குணர்த்துகின்றது போதிய நியாயங்காட்டித் தர்க்கவிலக்கனந் சிதையாது எவருமங்கீகரிக்கும் வண்ணம் கண்டித்து எனக்காராளசிங்கம் சுட்டுமிடத்து ஏலவே அர்த்தப்படுத்திய வண்ணம் சி.வை.தாவின் இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி மீதான எதிரீடு நியாயமான கண்டனமாகவே அமைந்தியல்கின்றது. இவற்றான் ஏலவே சி.வை.தா.வின் மீது நமக்கிருக்கும் மதிப்பு மீதூர்வதோடு இலக்கண விளக்கம் இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி சி.வை.தாவின் எதிரீடு மூன்றையும் தேடிப்பிடித்து ஒருசேர வாசிக்க வேண்டுமென்ற விழைவை நம்மில் இவை எழுப்பி விடுகின்றன. உ.வே.சா வைச் சி.வை.தா.வோடு ஒப்பிட்டு கைலாசபதி கணித்துரைப்பதும் இங்கே கவனங் கொள்ளத்தக்கதாகும்.
    குறுகிய சிற்றுணர்ச்சிகளைக் கடந்த பெருந்தன்மை அவரிடத்து (உ.வே.சாவிடத்து)க் குறைவாகவே இருந்திருக்கிறது. மாத்திரமென்று அவரது கல்வியின் தன்மையாலும் ஏற்பட்டதெனலாம்...” இவரோடு (உ.வே.சா.வோடு) தாமோதரம் பிள்ளையை ஒப்பிடும்போது உன்னத பதிப்பாசிரிய இலக்கணங்கள் அவரிடமே (சி.வை.தா.விடமே) பொருந்தியிருக்கக் காணலாம். இதற்கு முக்கியக் காரணம் பிள்ளையவர்கள் இளமைக் காலத்தில் யாழ்ப்பாணக் கல்லூரியிலும் பின்னர் சென்னைப் பல்கலைச்சூழலில் ஆங்கில இலக்கிய ஆள்வாளர் தொடர்பாகவும் பெற்ற மனப்பக்குவம் எனலாம்”
    க-கைலாசபதி முற்சுட்டிய நூல்.
    உன்னத பதிப்பாசிரிய இலக்கணம் யாவும் சி.வை.தா.விடம் காணக் கிடப்பதாகக் கைலாசபதி சுட்டிக்காட்டுவதற்கு எடுத்துக் காட்டாகவே தேரொன்று கிடையாத குறையன்றோ இலக்கண விளக்கம் மடங்கியது எனும் அவரின் அரியநூல் அச்சுவாகனம் ஏற இயலாமைக்கு அழுந்திநிற்கும் நெஞ்சத்தவலத்தையே இமைகாணலாம்.
    சென்னை பல்கலை முதல் இளங்கலைப்பட்டதாரி, கல்லூரிப்பேராசிரியர், தினவர்த்தமானி பத்திரிகாசிரியர், வரவு செலவுக்கணக்கு உயர் உத்தியோகஸ்தர், விசாரணைக்கர்த்தர், புதுவை நியாயசபை நடுவர் முதலான அரச கருமத்துறைத்தனப் பணிகள் ஆற்றியதன் வாயிலாகப் பெற்ற பரந்துபட்ட மக்களுடனான ஊடாட்ட அனுபவங்களும். மேலைக்கல்விப் பயிற்சியால் வாய்ந்த நவீன சிந்தனைகளின் விசாலிப்பும் சி.வை.தாவின் பெருந்தன்மைக்கும் பரிபக்குவத்திற்கும் காரணிகளாயின.
•••••••••

    வள்ளலார்க்கும் சங்கராச்சாரியாருக்கும் இடையில் நிகழ்ந்த ஓர் உரையாடலுக்கூடாகவும், வள்ளலாரின் திரு அருட்பா உரைநடைப் பகுதி முதலியவற்றாலும், ஆறாந்திருமுறை வாயிலாகவு, ஆரியம் மற்றும் தென்மொழி குறித்த அவரது கணிப்பீடுகளையும், வடமொழி பயில்வதில் உள்ள சிக்கல்களையும், உரைகோள் முறைமைகளையும் பற்றியெல்லாம் உணரலாம். சமஸ்கிருதமே உயர்ந்த மொழியென வள்ளலாரிடம் வாதாடிச் சங்கராச் சாரியாரும், கோடக நல்லூர் சுந்தரசாமியும் தோற்றுப் போயினர். இவற்றைப்பற்றிக் காண்போம்.
    சங்கராச்சாரியார், உலக மொழிக்கெல்லாம் சமஸ்கிருதம்தான் தாய்மொழி (மாத்ருபாஷா) என்று கூறினார். வள்ளலார் அவர் கூறியதை மறுத்துப் பேசாது தன் கருத்தையும் நிலைகாட்டி சமஸ்கிருதம் தாய்மொழியெனில் தமிழ் வேண்டும் என்று அவருக்குப் பதில் கூறினார். மட்டுமின்றி ஞானம்பற்றியும் நங்கராச்சாரியார்க்கு எடுத்துக்கூறி ஒரு நீண்ட உரையே நிகழ்த்தினார். சங்கராச்சாரியார் மட்டுமல்ல, கோடகநல்லூர் சுந்தரசாமியும் சமஸ்கிருதம் தான் உயர்ந்த மொழி என்று பல அறிஞர்கள் மத்தியில் வள்ளலாரிடம் வாதாடி தோற்றுப்போனார் தவற்றை உணர்ந்து பிற்காலத்தில் நண்பரானார் – ப.சரவணன்.
    (சாளரம் இலக்கிய மலர் 2008-ப.110)
    ‘அவிர ஆரவாரம், சொல்லாடம்பரம், போதுபோக்கு, பெருமறைப்பு முதலிய பெண்மை ஆரவாரமின்றி எப்பாஷையின் சந்தசு (மந்திரங்)களையும் தன் பாஷையுடன் அடக்கி ஆளுகையால் ஆண்தன்மை பொருந்தியதுமான (ப.215) இடம்பத்தையும், ஆரவாரத்தையும், விரயாறுத்தையும், பெருமறைப்பையும், போதுபோக்கையும் உண்டுபண்ணுகின்ற ஆரிய முதலிய பாஷைகளில் எனக்கு ஆசை செல்லவொட்டாது. பயிலுதற்கும், அறிதற்கும் மிகவும் இலேசுடையதாய், பாடுதற்கும், துதித்தற்கும் மிகவும் இனிமையுடையதாய், சாகாக்கலையை இலேசிலறிவிப்பதாய்த் திருவருள் வலத்தாற் கிடைத்த தென்மொழி யொன்றனிடத்தே மனம்பற்றச் செய்து அந்தென் மொழிகளாற் பல்வகைத் தோத்திரப்பாட்டுகளைப் பாடுவித்தருளினீர் (ப.451-452) இருமொழிகளின் இயல்புகளாக வள்ளலார் இவ்வாறெல்லாம் அவ்வவற்றிற்குரிய அமிசங்களை இனம் கண்டு எடுத்துரைப்பதோடல்லாமல் வடமொழிப்பயில்வில் ஏற்படும் இடர்ப்பாடுகள், எதிர்கொள்ள நேரும் சிக்கல்கள் பற்றியும் குறிப்பிடுவதனையும் சரவணன் பதிவு செய்துள்ளார்.
    பல நாள் நைஷ்டிக அதிகரணம் பூண்டு போதகாசிரியர் சந்நிதியில் தாழ்ந்து சகபாடிகளோடு சூழ்ந்து சுரஒலி பேதங்களைத் தேர்ந்து உழைப்பெடுதது ஓதினாலும் பாடமாவதற்கு அருமையாகவும், பாடமானாலும் பாஷியம், வியாக்கியானம், பீக்கர், ரூக்கா, டுக்காடி முதலிய உரைகோர் கருவிகளையும் தேடிக் கைவரினும் அக்கருவிகளால் போதகம் பெற வேண்டியதற்குப் பாஷியக்காரர்கள் வியாஜ்ஜியமான கர்த்தர்கள் டீக்கர் வல்லபர்கள், டூக்கா சூசர்கள் முதலிய போதக ஆசிரியர்கள் இட்டுவது அருமையிலும் அருமையாய் இருக்கின்ற அரியபாஷை – வள்ளலார்.
    “பாஷியம் = பேருரை, வியாஜ்ஜியானம் = விருத்தியுரை, டீக்கர் = உரை, டூக்கர் = குறிப்புரை, டுக்காடி=பேருரை முதலிய அனைத்தையும் குறிப்பது – ப.சரவணன் (சாளரம்)
    போதகாசிரியர் சந்நிதியில் தாழ்ந்து பயிலும் நிர்பந்தம் வடமொழிப்பயில்விற்கூடாக மட்டுமல்ல பாடங்கேட்கும் மடச்சம்பிரதாயங்கள் பள்ளியெல்லாம் அம்பலவான முனிவரிடம் பாடம் கேட்கையில் மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளை பட்டபாட்டை என் சரித்திரத்தில் உ.வே.சா.எடுத்துரைப்பதன் வாயிலாகவும், கோடல்மரபே கூறுங்காலை, எனத் தொடங்கும் நன்னூல் நூற்பாக்கள் வாயிலாக அவர் வாழ்ந்த சோழர் காலத்திய (1178-1218) கல்விமுறை குறித்த பதிவாகக் கொள்ள முடியுமென ஆ.சிவசுப்ரமணியன் விளக்கிச் செல்வதனாலும் உணரலாம். சமயச்சீர்திருத்தம் செய்வதற்கு வடமொழியும் வேத சாஸ்திரங்களும் தடைகளாக இருக்கலாகாதென்ற மனோபாவத்தில் வடமொழி எதிர்ப்பு தமிழகச் சான்றோர்க்கு ஏற்பட்டதெனப் பேசுமுகமாக வள்ளலார் இலக்கணக் கொத்தை எதிர் கொண்டதையும், வேதத்தை எதிர்கொண்டதையும் சே.இராசேந்திரன் எடுத்துக்ட்டுகின்றார்.
    “ழ்ற்ன் முடிநடு அடி சிறப்பிய லக்கரங்களில்முடிநிலை இன்பானுபவ மோனாதீத்த்தைச் சுட்டறச் சுட்டும் இயற்கை, யுண்மைத் தனித்தலைமைப் பெருமைச் சிறப்பியல் ஒலியால் எனத்தமிழ் எழுத்தொலிகளின் அமைப்பின் சிறப்பைத் தத்துவக் கண்ணோட்டத்தில் அடிகள் தெளிவுறுத்தியுள்ளார்.
    சே.இராசேந்திரன் (ப.26)
    வருணாச் சிரம மானத்தாற் பந்தப்பட்டேக தேசத்தான் வழங்குகின்ற வேதம், வருணாச்சிரம மானத்தாற் பந்தப்படாது – யாண்டும் பூரணத்தான் வழங்கும் மெய்ம்மொழிக்குப் பிரமாண மாகாதென்க – வள்ளலார் (மேற்கோள் மு.சு.நூல் ப.40) சமயசீர்திருத்தம் செய்வதற்கென இராசேந்திரன் சுட்டுமாப் போல் அவ்வளவிலேயே நில்லாமல் சமய ஏற்பாட்டையே விட்டொழிப்பதாகவே வள்ளலாரின் பார்வை பரிணமிக்கலாகின்றது.
    “தயவை விருத்தி செய்வதற்குத் தடையாக இருப்பன சமய ஏற்பாடு ஜாதி ஏற்பாடு முதலியவைகள், ஆதலால் இவைகளை விட்டொழித்துப் பொது நோக்கம் வந்தாலோழிய காருண்ணியம் விருத்தி ஆகி கடவுள் அருளைப் பெற்று அனந்தசித்தி வல்லபங்களைப் பெறமுடியாது. வள்ளலார் (உபதேசப்பகுதி ப.63)
    “கருணையிலா ஆட்சி கடுகி ஒழிக / அருள் நயந்த நன்மார்க்கர் ஆள்க எனும் வள்ளலாரின் தாரகமந்திர உட்கிடை இதுவேயாகும். திருமந்திரத்திற்கூடாகவும், அப்பரின் காபாலிக (அகப்புறச்சமய) தேவாரக்குரலாகவும், வேதத்தை ஒருபுடை ஏற்றும், வேத எதிர்வழக்காகவும், பனிப்போராக வெளிப்பட்ட ஆரிய எதிர்ப்பு, சித்தர் மரபில் வீச்சுக்களோடு விசையுடன் வீசிடத் தொடங்கி பேதம் யாவும் கடந்த போதமாக – சமயங் கடந்த ஆன்மீகமான சுத்த சன்மார்க்கமாக – ஆரியத்தின் தங்குத்தளம் யாவற்றையுமே மூர்த்தண்யமாக நின்றெதிர்க்கும் சூறாவளியாக ஆறாக திருமுறையில் சுழன்றடிக்கலானது.
    “இதுவரை நாம் பார்த்தும் கேட்டும் கவனத்தில் வைத்துக் கொண்டிருந்த வேதம், ஆகமம், புராணம், இதிகாசம் முதலிய கலைகள் எதனிலும் கவனம் செலுத்த வேண்டாம் (4-5) இதுபோல் வியாகரணம், தொல்காப்பியம், பாணிநீயம் முதலியவைகளில் சொல்லியிருக்கின்ற இலக்கணங்களை முழுவதும் குற்றமே (ப.7) சைவம், வைணவம் முதலிய சமயங்களிலும், வேதாந்தம், சித்தாந்தம் இவைகளில் ஒப்பற்ற பெரிய வாழ்வாகிய இயற்கையுண்மை என்னும் ஆன்மானுபவத்தைப் பெற்றுக் கொள்ள முடியாது இவைகளுக்கெல்லாம் நானே சான்றாக இருக்கின்றேன். நான் முதலில் சைவசமயத்தில் லட்சியம் வைத்துக் கொண்டிருந்தது இவ்வளவென்று சொல்ல முடியாது அது இப்போது எப்படிப் போய்விட்டது. (ப.8) ஏன் அத்தனை அழுத்தம் எனக்கு அப்போதிருந்ததென்றால் அப்போது எனக்கு அவ்வளவு கொஞ்சம் அற்ப அறிவாக இருந்தது. (ப.9) வள்ளலார் (பேருபதேசப்பிழிவு)
    “இது தொடங்கி எக்காலத்துக்கும் ஆன்மநேய ஒருமைப்பாட்டு உரிமையின் முக்கியத் தடைகளாகிய சமயங்கள், மதங்கள், மார்க்கங்கள் என்பனவற்றின் ஆசாரசங்கற்ப விகற்பங்களும், வருமை, ஆசிரமம முதலிய உலகசார சங்கற்ப விகற்பங்களும் எங்கள் மனத்தில் பற்றாவண்ணம் வாழ்வோம். ஆன்மநேய ஒருமைப்பாட்டுமை எங்களுக்குள் எக்காலத்தும், எவ்விடத்தும், எவ்விதத்திலும் எவ்வளவும் விலகாமல் நிறைந்து விளங்க வாழ்வோம் – வள்ளலார்.
    (சுத்த சன்மார்க்கச்சத்தியச் சிறு விண்ணப்பம் இவ்வாறு படிக்கத் தெளிவாய் (Crystal clear clarity) ப் பிரகடனப் படுத்திவிடுகின்றார்.
    வள்ளலார் விகற்பங்கள் என்பதனை முத்துமோகன் அந்நியமாதலென அர்த்தப்படுத்துகின்றார். அயந்துதிருமுறைவரை அவரை அணைத்து நின்ற சைவசமய சக்திகள் அவரது ஆறாந்திருமுறையைப் பிரசுரிக்கவும் தயாராகவில்லாமல் அவரை விட்டே தெறித்தோடின. இத்தகைய சுத்த சன்மார்க்கத்தின் பெறுபேறாகத்தான் சுயமரியாதை இயக்கமே பிறக்க நேர்ந்தது. அவ்வகையில் திராவிட இயக்கத் தோற்றக் காரணிகளில் ஒன்றாகவும் ஆறாம் திருமுறையின் ஆரிய எதிர்ப்பு கால் கோளிட்டது.
    “சுயமரியாதை இயக்கத்துக்கு நாயக்கர் அவர்கள் தந்தையாவார். நான் தாயாவேன். நாங்கள் இருவரும் மாயவரம் சன்மார்க்கக் கூட்டத்தில் பெற்ற பிள்ளையே சுயமரியாதை இயக்கமாகும். அக்குழந்தை தாயுடன் வாழாது தந்தையுடன் சேர்ந்து வாழ்கிறது அதன் வளர்ச்சியைக் கண்டு யான் பெருமகிழ்ச்சியடைகிறேன்.