Devapriyaji - True History Analaysed

admin · Guru

திருக்குறளின் தத்துவத்தளம் குறித்த விசாரணையில் அறிவாராய்ச்சியியலின் பயில்நிலை

admin · Guru

RE: திருக்குறளின் தத்துவத்தளம் குறித்த விசாரணையில் அறிவாராய்ச்சியியலின் பயில்நிலை

admin · Guru

[1].fpU\;zuh[h> Nrh.>(1995),

irtrpj;jhe;j mwpthuha;r;rpapay; XH mwpKfk;> ,e;J rka fyhrhu mYty;fs; jpizf;fsk;> nfhOk;G>g. 02.

[1]Kandasamy, S.N., (2000),Indian Epistolomogy, As Expounded in the Tamil Classics,

International Institute of Tamil Studies, Chennai, P. 04.

[1].jpUf;Fws; ghpNkyofH ciu>(1962)>godpag;gh gpujH];> nrd;id> g. 12.

[1] fpU\;zuh[h> Nrh.>(1995),K.F.Eh. g. 16.

[1] NkyJ,g.25.

[1] jpUf;Fws; ghpNkyofH ciu>(1962)>K.F.E}.>g.147.

[1] ,uhjhfpU\;zd;>v];.>(1982),fPio NkiyehLfspd; nka;g;nghUspapay; tuyhW>g.82.

[1]Kandasamy, S.N.,(2000), op. cit, P.4.

[1]jpUf;Fws; ghpNkyofH ciu>(1962)>K. F. E}.>g.148.

admin · Guru

பரஞானம் என்றால் என்ன - ஐயம் தெளிதல் தத்துவ விசாரம்

பரஞானம், அபரஞானம் என ஞானம் இரு வகைப்படும். பிரபஞ்சம் அல்லது இயற்கையைப் பற்றிய ஞானத்திற்கு அபரஞானம் என்று பெயர். மெய்ப்பொருளைப் பற்றிய ஞானத்திற்குப் பரஞானம் என்று பெயர். வேதங்கள், ஆகமங்கள், பௌதிக விஞ்ஞானம் ஆகிய அனைத்தும் அபரஞானத்தைச் சேரும்.

ஐம்பொறிகளின் மூலம் மனதைப் புறவுலகில் செலுத்திப் பெறுகிற ஞானம் அபரஞானம் ஆகும். ஐம்பொறிகளுக்கும் அப்பால் உள்ளதைத் தெரிவிக்கின்ற ஞானம் பரஞானம் ஆகும். அபரம் என்றால் கீழானது. பரம் என்றால் மேலானது.

பல ஜன்மங்களில் மனதைப் புறவுலகில் செலுத்திப் பெற்ற ஞானம் உள்ளத்தில் புதைந்து கிடக்கிறது. மனதை ஐம்பொறிகளின் மூலம் உலகில் செலுத்தி உலகில் உள்ள பொருள்களின்மீது ஒருமுகப்படுத்தும்போது அப்பொருளைப் பற்றிய இரகசியம் எல்லாம் நமக்கு விளங்குகிறது. பௌதிக விஞ்ஞான அறிவு இவ்வாறுதான் நமக்கு வந்துள்ளது. எதைப் பற்றி ஆழ்ந்து சிந்திக்கின்றோமோ அதைப் பற்றிய அறிவு நமக்கு ஏற்படும். “எண்ணிய எண்ணியாங்கு எய்துவர்” என்பது இவ்வுண்மையை விளக்கும். உலக சம்பந்தமான யாவும் கீழானவையாகின்றன. அவற்றைப் பற்றிச் சிந்தித்துப் பெறுகின்ற ஞானமும் கீழானது ஆகின்றது. எனவே அதை அபரஞானம் என்று பகர்கின்றோம்.

உலக சம்பந்தமான பதிவுகளையெல்லாம் உள்ளத்திலிருந்து அகற்ற வேண்டும். அப்பொழுதுதான் மனதிலுள்ள உலகவாசனை அகலும். “சித்தமலம் அறுவித்து” எனத் திருவாசகத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. சித்தமலம் என்பது சித்தத்திலுள்ள உலக வாசனை நீங்க நீங்க ஆத்ம சொரூபத்தைப் பற்றிய உணர்வு உண்டாகிறது. அந்த உணர்வுக்குத்தான் பரஞானம் என்று பெயர். உலக விஷயங்கள் அடங்கியுள்ள நூல்களைக் கற்கும்போது உலகவாசனை உள்ளத்திலிருந்து ஒருபோதும் போகாது.

எனவே உலகச் சிந்தனையை உணர்த்தும் நூல்களைக் கற்று உலகப் பொருள்களில் பற்றுதலை மிகுதிப்படுத்துகின்ற கல்விமான்களைவிட உலகப்பற்றை ஒழிக்கும் வைராக்கிய புருஷர்கள் உத்தமர்களாகிறார்கள். இதனைத் தாயுமானவர், “கல்லாத பேர்களே நல்லவர்கள் நல்லவர்கள்” என்று பகர்கின்றார். உலகப்பற்றை வளர்த்துக் கொண்டிருக்கும் கல்விமான்கள் ஒருக்காலும் பரஞானத்தைப் பெற முடியாது. உலகப் பற்றை ஒழிக்கும் ஒழுக்கம் நிறைந்த உத்தமர்களே பரஞானத்தைப் பெற முடியும். பரஞானம் மெய்ப்பொருளைப்பற்றிய உணர்வு ஆகும். இதனை வள்ளுவர்,

“எப்பொருள் எத்தன்மைத் தாயினும் அப்பொருள்

மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு”

எனக் கூறியுள்ளார். பரஞானம் ஏற்படுகின்ற அளவு அதைப் பற்றிய சிந்தனையும், துன்பமும் அடியோடு அகலுகின்றன. உலகஞானம் அல்லது அபரஞானம் உலக இன்ப துன்பத்தை வளர்த்துக்கொண்டே இருக்கும். மெய்ப்பொருளைப் பற்றிய பரஞானம் உண்டாகும்பொழுது உலக இன்பமும் துன்பமும் நமக்கு இல்லை.

“ஞானிக்கு இல்லை இன்பமும் துன்பமும்” என்னும் கோட்பாடு இதனை விளக்குகிறது. பரஞானம் நம் பாரதத்துக்குரிய சொத்தாகும். நம் பாரதத்திலிருந்துதான் பரஞானம் மற்ற நாடுகளுக்குச் சென்றிருக்கிறது. சுவாமி விவேகானந்தர் பரஞானத்தைத்தான் மேல்நாட்டினருக்கு எடுத்து வழங்கினார். பரஞானம் ஒற்றுமையை வளர்க்கிறது. உலக உயிர்கள் யாவும் ஒன்றின் தோற்றமே என்பதைப் பரஞானத்தின் மூலம்தான் அறிய முடியும். உலகியல் ஞானம் வேற்றுமையை வளர்த்துக்கொண்டே போகும். பரஞானத்தை ஒதுக்கிவிட்டு அபரஞானம் என்னும் உலகியல் அறிவை வளர்ப்பவர் உள்ளத்தில் புதைந்துள்ள சிறுமைகள் யாவும் தலையெடுக்கின்றன. அதன்மூலம் காமமும், குரோதமும், பொறாமையும் வளர்ந்து மனித சமுதாயம் அல்லல்படுகிறது. பரஞானத்தை உண்டாக்கும் ஒழுக்கம் நிறைந்த உயர் கல்வியே நமக்கு வேண்டப்படுவது ஆகின்றது.

தெளிவித்தவர்: ஸ்ரீமத் சுவாமி சித்பவானந்தர்.

#பரஞானம், #அபரஞானம் என ஞானம் இரு வகைப்படும். பிரபஞ்சம் அல்லது இயற்கையைப் பற்றிய ஞானத்திற்கு அபரஞானம் என்று பெயர். மெய்ப்பொருளைப் பற்றிய ஞானத்திற்குப் பரஞானம் என்று பெயர். வேதங்கள், ஆகமங்கள், பௌதிக விஞ்ஞானம் ஆகிய அனைத்தும் அபரஞானத்தைச் சேரும்.

ஐம்பொறிகளின் மூலம் மனதைப் புறவுலகில் செலுத்திப் பெறுகிற ஞானம் அபரஞானம் ஆகும். ஐம்பொறிகளுக்கும் அப்பால் உள்ளதைத் தெரிவிக்கின்ற ஞானம் பரஞானம் ஆகும். #அபரம் என்றால் #கீழானது. #பரம் என்றால் #மேலானது.

பல ஜன்மங்களில் மனதைப் புறவுலகில் செலுத்திப் பெற்ற ஞானம் உள்ளத்தில் புதைந்து கிடக்கிறது. மனதை ஐம்பொறிகளின் மூலம் உலகில் செலுத்தி உலகில் உள்ள பொருள்களின்மீது ஒருமுகப்படுத்தும்போது அப்பொருளைப் பற்றிய இரகசியம் எல்லாம் நமக்கு விளங்குகிறது. பௌதிக விஞ்ஞான அறிவு இவ்வாறுதான் நமக்கு வந்துள்ளது. எதைப் பற்றி ஆழ்ந்து சிந்திக்கின்றோமோ அதைப் பற்றிய அறிவு நமக்கு ஏற்படும். “எண்ணிய எண்ணியாங்கு எய்துவர்” என்பது இவ்வுண்மையை விளக்கும். உலக சம்பந்தமான யாவும் கீழானவையாகின்றன. அவற்றைப் பற்றிச் சிந்தித்துப் பெறுகின்ற ஞானமும் கீழானது ஆகின்றது. எனவே அதை அபரஞானம் என்று பகர்கின்றோம்.

உலக சம்பந்தமான பதிவுகளையெல்லாம் உள்ளத்திலிருந்து அகற்ற வேண்டும். அப்பொழுதுதான் மனதிலுள்ள உலகவாசனை அகலும். “சித்தமலம் அறுவித்து” எனத் திருவாசகத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. சித்தமலம் என்பது சித்தத்திலுள்ள உலக வாசனை நீங்க நீங்க ஆத்ம சொரூபத்தைப் பற்றிய உணர்வு உண்டாகிறது. அந்த உணர்வுக்குத்தான் பரஞானம் என்று பெயர். உலக விஷயங்கள் அடங்கியுள்ள நூல்களைக் கற்கும்போது உலகவாசனை உள்ளத்திலிருந்து ஒருபோதும் போகாது.

எனவே உலகச் சிந்தனையை உணர்த்தும் நூல்களைக் கற்று உலகப் பொருள்களில் பற்றுதலை மிகுதிப்படுத்துகின்ற கல்விமான்களைவிட உலகப்பற்றை ஒழிக்கும் வைராக்கிய புருஷர்கள் உத்தமர்களாகிறார்கள். இதனைத் தாயுமானவர், “கல்லாத பேர்களே நல்லவர்கள் நல்லவர்கள்” என்று பகர்கின்றார். உலகப்பற்றை வளர்த்துக் கொண்டிருக்கும் கல்விமான்கள் ஒருக்காலும் பரஞானத்தைப் பெற முடியாது. உலகப் பற்றை ஒழிக்கும் ஒழுக்கம் நிறைந்த உத்தமர்களே பரஞானத்தைப் பெற முடியும். பரஞானம் மெய்ப்பொருளைப்பற்றிய உணர்வு ஆகும். இதனை வள்ளுவர்,

“எப்பொருள் எத்தன்மைத் தாயினும் அப்பொருள்

மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு”

எனக் கூறியுள்ளார். பரஞானம் ஏற்படுகின்ற அளவு அதைப் பற்றிய சிந்தனையும், துன்பமும் அடியோடு அகலுகின்றன. உலகஞானம் அல்லது அபரஞானம் உலக இன்ப துன்பத்தை வளர்த்துக்கொண்டே இருக்கும். மெய்ப்பொருளைப் பற்றிய பரஞானம் உண்டாகும்பொழுது உலக இன்பமும் துன்பமும் நமக்கு இல்லை.

“ஞானிக்கு இல்லை இன்பமும் துன்பமும்” என்னும் கோட்பாடு இதனை விளக்குகிறது. பரஞானம் நம் பாரதத்துக்குரிய சொத்தாகும். நம் பாரதத்திலிருந்துதான் பரஞானம் மற்ற நாடுகளுக்குச் சென்றிருக்கிறது. சுவாமி விவேகானந்தர் பரஞானத்தைத்தான் மேல்நாட்டினருக்கு எடுத்து வழங்கினார். பரஞானம் ஒற்றுமையை வளர்க்கிறது. உலக உயிர்கள் யாவும் ஒன்றின் தோற்றமே என்பதைப் பரஞானத்தின் மூலம்தான் அறிய முடியும். உலகியல் ஞானம் வேற்றுமையை வளர்த்துக்கொண்டே போகும். பரஞானத்தை ஒதுக்கிவிட்டு அபரஞானம் என்னும் உலகியல் அறிவை வளர்ப்பவர் உள்ளத்தில் புதைந்துள்ள சிறுமைகள் யாவும் தலையெடுக்கின்றன. அதன்மூலம் காமமும், குரோதமும், பொறாமையும் வளர்ந்து மனித சமுதாயம் அல்லல்படுகிறது. பரஞானத்தை உண்டாக்கும் ஒழுக்கம் நிறைந்த உயர் கல்வியே நமக்கு வேண்டப்படுவது ஆகின்றது.

admin · Guru

Munnor%2Bmozi%2B01.jpg Munnor%2Bmozi%2B02.jpg Munnor%2Bmozi%2B03.jpg

Munnor%2Bmozi%2B04.jpg Munnor%2Bmozi%2B05.jpg Munnor%2Bmozi%2B06.jpg

admin · Guru

Munnor%2Bmozi%2B07.jpg Munnor%2Bmozi%2B08.jpg Munnor%2Bmozi%2B09.jpg

Munnor%2Bmozi%2B09.jpg Munnor%2Bmozi%2B10.jpg Munnor%2Bmozi%2B11.jpg

admin · Guru

Munnor%2Bmozi%2B12.jpg

admin · Guru

1. முன்னோர்‌ மொழி போற்றுதல்‌

[எல்லாம்‌ பொருளும்‌ இதன்பால்‌உள இதன்பால்‌
'இல்லாத எப்பொருளூம்‌ இல்லையால்‌: (திருவள்ளூவமாலே, 28)

என்று வள்ளுவர்‌ தந்த திருமறையைப்‌ போற்றுகிறார்‌ மதுரைத்‌ தமிழ்‌ நாகனார்‌. ' பலவகை நூல்களாலும்‌ சொல்லப்பட்ட எல்லாப்‌ பொருளும்‌ இந்‌ நூலகத்து அடங்கியிருக்கின்றன. இதனிடத்தில்‌ இல்லாத யாதொரு பொருளும்‌ எக்‌ நூலகத்தும்‌ இல்லை '' என்பது இப்‌ போற்று, ரையின்‌ ௧( இதனால்‌ வள்ளுவரின்‌ பொதுமறையுள்‌ முன்னோர்‌. செய்த நூல்களில்‌ உள்ள சாரங்கள்‌ எல்லாம்‌ பொதிர்துள்ளன. என்பது தெளிவாம்‌. அறம்‌ பொருள்‌ இன்பம்‌ வீடு என்னும்‌ நாற்பொருள்‌ பயக்கும்‌ நூல்களையும்‌ நன்கு ஒதித்‌ தம்‌ உலகியல்‌ அறிவோடு ஒட்டித்‌ தெளிந்து எல்லார்க்கும்‌ ஏற்ற பொது ஈல்லறங்களை மட்டும்‌ சிறப்பாக எடுத்துக்‌ கூறுதலே இவர்தம்‌ நூலின்‌ தனிச்சிறப்பு.

குறிப்பிட்ட ஒரு சமயத்தாருக்கு மட்டும்‌ உரிய தனியறங்களை வள்ளுவர்‌ தம்‌ நூலுள்‌ எடுத்து ஒதவில்லை. எல்லார்க்கும்‌ உரிய பொதுக்‌ கடமைகளையே எங்கும்‌ வகுத்துரைக்கின்றார்‌.

சமயக்‌ கணக்கர்‌ மதிவழி கூடாது.
உலகியல்‌ கூறிப்‌ பொருள்‌ இது என்ற.
வள்ளுவன்‌. (கல்லாடம்‌, 14) என்று கல்லாடர்‌, இவர்தம்‌ உலகியல்‌ பொது நோக்கினைப்‌ பாராட்டுகின்றார்‌.),

உரைகாரர்‌ பரிமேலழகரோ வள்ளுவப்‌ பெருந்தகை லடநூற்‌ கடலையும்‌ நிலைகண்டு உணர்ந்து, அல்மொழி நூல்களில்‌ கண்ட சாரங்களையும்‌ தம்‌ நூலுள்‌ பயன்படுத்தியுள்ளார்‌. என்னும்‌ கருத்துகளை ஒரு சில இடங்களில்‌ சுட்டியுள்ளார்‌. வடநூற்‌ கருத்துகளுக்கும்‌ இவர்தம்‌ வாய்மொழிக்கும்‌ உள்ள ஒப்புமை கருதி இல்வகை முடிவிற்கு இவர்‌ வருகின்றார்‌. இதில்‌ ஒரளவு உண்டை யிருப்பது போல்‌ தோன்றினாலும்‌ முற்றும்‌ அவ்‌ வடநூல்‌ வழிகளையே மேற்கொண்டார்‌ என்று கூறுவதற்கு இல்லை. தமிழிலும்‌ எத்தனையோ துறைகளில்‌ அருமையான பல நூல்கள்‌ முன்னர்‌ வழங்கிப்‌ பின்னாளில்‌: போற்றுவாரின்றிக்‌ காலவெள்ளத்தில்‌ மாய்ந்து போன குறிப்புகள்‌ நமக்குக்‌ கிடைக்கின்றன. ஆதலால்‌, இவர்‌ வடநூலாரை நோக்கியே உரைத்தார்‌ என்று ஒருதலையாகத்‌ துணிய இடமில்லை.

வள்ளுவர்‌ தமது நூலுள்‌ சிற்சில இடங்களில்‌, ' நூல்‌ உரைக்கும்‌," (749), “பனுவல்‌ துணிவு ' (21), * நூலோர்‌” (822; 583) என்று பொதுப்படக்‌ கூறுகின்றாரேயின்றி இன்ன நூல்‌ என்று சுட்டிப்‌ பேச வில்லை. ' இங்ஙனமாக, முந்திய நூலோர்‌ கருத்து இது என்றும்‌, நூலோர்‌ இவ்வாறு சொல்லுவர்‌ என்றும்‌ கூறிய இடங்கள்‌ சில வற்றைத்‌ திருக்குறளில காணலாம்‌. என்றாலும்‌, இவர்‌ எவ்வகைப்‌ பொருளைச்‌ சுட்டி, எப்பகுதியில்‌ கூறுகின்றாரோ அதைக்‌ கொண்டு: அக்‌ கருத்துகள்‌ அவ்வத்துறை பற்றிய நூல்களைக்‌ குறிப்பதாகக்‌ கொள்ளலாம்‌.

ஒழுக்கத்து த்தார்‌ பெருமை விழுப்பத்து:
வேண்டும்‌ பனுவல்‌ துணிவு (குறள்‌ 27).

என்னும்‌ இக்‌ குறளில்‌ நூல்கள்‌ என்னும்‌ பொருளில்‌ “பனுவல்‌! என்று கூறியுள்ளார்‌. உரைகாரர்‌ பரிமேலழகர்‌, “பனுவல்‌ எனப்‌ பொதுப்படக்‌ கூறியவதனான்‌, ஒன்றையொன்று ஒவ்வாத சமய எல்லா “வற்றிற்கும்‌ த்த துணி என்று தக்கது. : இது கொண்டு * நூல்‌” அல்லது * நூலோர்‌” என வள்ளுவர்‌ ஆளூமிடங்கள்‌ வெவ்வேறு கொள்கையுடையார்‌ கூறும்‌ நூல்களை எல்லாம்‌ குறிக்கும்‌ என்று கொள்வது பொருத்தமாகும்‌, மேலும்‌, இக்‌ குறட்பாப்‌ பாயிரம்‌ பகுதியைச்‌ சார்க்ததாதலின்‌ எல்லா நூல்க£ையும்‌ குறித்துப்‌ பொதுப்‌படக்‌ கூறினார்‌ என்றும்‌ கொள்ளலாம்‌, அன்றியும்‌, இஃது அறத்துப்‌ பாலின்‌ பகுதியாதலின்‌ அறநூல்களைக்‌ குறித்துக்‌ கூறிஞர்‌ என்றும்‌ கருதலாம்‌.

புறங்கூறிப்‌ பொய்த்துயிர்‌ வாழ்தலின்‌ சாதல்‌.
அறங்கூறும்‌ ஆக்கம்‌ தரும்‌. (குறள்‌ 189)

பகுத்துண்டு பல்லுயிர்‌ ஒம்புதல்‌ நூலோர்‌.
தொகுத்தவற்றுள்‌ எல்லாம்‌ தலை. (குறன்‌ 929).

இவ்விரண்டும்‌ அறநூல்களைச்‌ சட்டி உரைத்தனவே. “அறம்‌ கூறும்‌" என்பதற்கு ' அற நூல்கள்‌ சொல்லும்‌ ' என்றும்‌: “நூலோர்‌” என்பதற்கு ' அற நூலுடையார்‌ ' என்றும்‌ பரிமமலழகா உரை வரைதலும்‌ இக்‌ கருத்தினை அரண்செய்வதாக உள்ளது.

பிறன்பொருளாள்‌ பெட்டொழுரும்‌ பேதைமை ஞாலத்து!
அதம்பொருள்‌ கண்டார்கண்‌. இல்‌. (குறள்‌ 747)

எனவரும்‌ இக்‌ குறளில்‌ * அறம்‌ பொருள்‌ கண்டார்‌" என்பது * அற நூலையும்‌ பொருள்‌ நூலையும்‌ ஆராய்ந்தார்‌” என்று, கரஸ்பம்‌.* இன்பம்‌ ஒன்றையே நோக்கும்‌ இன்ப நூலுடையார்‌ இத்‌தீயொழுக்கத்தையும்‌ *பரகீயம்‌ ' என்று கூறுவாராகலின்‌, * அறம்‌ பொருள்‌ கண்டார்கண்‌ இல்‌” என்றார்‌?” எனப்‌ பரிமேலழகர்‌ இக்‌ குறளுக்கு எழுதியுள்ள விளக்கவுரையானும்‌ இது தெளிவுறும்‌. 1

ட்பாலுள்‌ நூல்‌ குறித்து எடுத்துக்‌ பெரும்பாலும்‌ அரசுமுறை நூல்களிலிருந்து ஆசிரியர்‌ கண்டு கூறியவை என்று கொள்ளலாம்‌. ,

ஒற்றும்‌ உரைசான்‌ற. நூலும்‌ இவைஇரண்டும்‌.
'தெற்றென்ச மன்னவன்‌. கண்‌. (குறள்‌ 582)

மதிநுட்பம்‌ நாலோடு உடையார்க்கு அதிதுட்பம்‌
யாஉள முண்டிழ்‌ பவை, (குறள்‌ 688)

நூலாருள்‌ நூல்வல்லன்‌ ஆகுதல்‌ வேலாருள்‌.
வென்றி வினையுரைப்பான்‌ பண்பு: (குறள்‌ 682),

உயர்வகலம்‌ திண்மை அருமைஇக்‌ நான்கின்‌. ்‌
அமைவரண்‌ என்றுரைக்கும்‌ நூல்‌. (குறள்‌ 748)

இவ்வாறு அறம்‌, பொருள்‌ முதலியவை உரைக்கும்‌ நூல்களின்‌ கொள்கைகளைக்‌ காட்டித்‌ தாம்‌ கூறும்‌ பொருள்கள்‌ முன்னோர்‌ மொழி பொருள்களே என உறுதிப்படுத்தி உரைப்பதும்‌ வள்ளுவர்‌: பொருஞணர்த்தும்‌ முறையில்‌ ஒரு நிறஞகும்‌.) பின்வரும்‌ பாடல்கள்‌ பல துறை நூல்களையும்‌ சுட்டிக்‌ கூறுவனவாக அமைந்துள்ளன ;

நுண்ணிய நூல்பல கற்பினும்‌ மற்தும்கள்‌
உண்மை அறிவே மயிரும்‌. (குறள்‌ 878)

அரங்கின்றி வட்டாடி யற்றே கிரம்பிய
நூலின்றிக்‌ கோட்டி கொளல்‌. (குறள்‌ 403)

விலங்கொடு மக்கள்‌ அனையர்‌ இலங்குதூல்‌
குற்றாரோடு ஏனை யல்‌. (குறள்‌ 410)

பொச்சாப்‌ , பார்க்குஇல்லை. புகழ்மை அதுவுலகத்து!
எப்பால்‌ நூலோர்க்கும்‌ துணிவு. (குறள்‌ 588).

வாளொடென்‌ வன்கண்ணார்‌ அல்லார்க்கு நாலொடென்‌
துண்ணவை அஞ்சு பவர்க்கு. (குறள்‌ 726)

பகையகத்துப்‌ பேடிகை ஒள்வாள்‌. அவையகத்து,
அஞ்ச. மவன்கற்ற தூல்‌. (குறள்‌ 727),

கவில்தொறும்‌ 'நரல்கயம்‌ போலும்‌ பயில்தொறும்‌
பண்புடை யாளர்‌ தொடர்பு, (குறள்‌ 788),

மிகினும்‌ குஜையினும்‌ கோய்செய்யும்‌ நாலோர்‌.
வளிமுதலா எண்ணிய மூன்று. (குறள்‌ 947)
மேலே சுட்டியது போன்ற நுண்ணிய பொருள்‌ உரைக்கும்‌. இலங்கு நூல்கள்‌ பலவற்றையும்‌ வள்ளுவர்‌ ஐயம்‌ திரிபு அற ஈன்கு உணர்ந்து தெனிர்தவர்‌. ஆகவே, விழுமிய நூலோர்‌ பலர்‌ தத்தம்‌ நூல்களில்‌ உரைத்த கருத்துகளுள்‌ சிலவற்றை அந்‌ நூலோர்‌.
கூற்றாகவே கொண்டு உரைக்கின்றார்‌. 'என்ப', 'என்பர்‌” என்று வள்ளுவர்‌ தம்‌ பாடல்களில்‌ கூறும்‌ பொருளுரைகள்‌ எல்லாம்‌ முன்னூலாரும்‌ அதிஞர்‌ பெருமக்களும்‌ உரைத்தனவாம்‌, இல்‌ வகையில்‌ வள்ளுவர்‌ உரைத்த குறட்பாக்கள்‌ பின்வருவன :

*மங்கலம்‌ என்ப மனைமாட்சி மற்றுஅதன்‌.
கன்கலம்‌ ஈன்மக்கட்‌ பேறு.. (குறள்‌ 60)

கும்பொருள்‌ என்பதம்‌ மக்கள்‌ அவர்பொருள்‌
தம்தம்‌ வினையான்‌. வரும்‌. (குறள்‌ 69)

அன்போடு இயைந்த வழக்கென்ப ஆருயிர்க்கு
என்போடு இயைந்த தொடர்பு. (குறள்‌ 78)

அன்புற்று அமர்ந்த வழக்கென்ப வையகத்து
இன்புற்றார்‌ எவ்குஸ்‌ சிறப்பு. (குறள்‌ 76)

அறிவினுள்‌ எல்லாம்‌ தலையென்ப தீய
செறுவார்க்கும்‌ செய்யா விடல்‌. (குறள்‌ 808)

வசையென்ப வையத்தார்க்‌ கெல்லாம்‌ இசையென்னும்‌.
எச்சம்‌ பெறாஅ விடின்‌, (குறள்‌ 288)

மன்னுயிர்‌ ஓம்பி அருளாள்வாற்கு இல்லென்ப.
தன்னுயிர்‌ அஞ்சும்‌ வினை. “(குறள்‌ 244)

உயிர்உடம்பின்‌ நீக்கியார்‌ என்ப செயிர்உடம்பின்‌
செல்லாத்தி வாழ்க்கை யவ (குறள்‌ 880)

அவாஎன்ப எல்லா உயிர்க்கும்‌எஞு ஞான்றும்‌
தவாஅப்‌ பிறப்பினும்‌ வித்து. . (குறள்‌ 281)

எண்ணென்ப ஏனை எழுத்தென்ப இவ்விரண்டும்‌.
கண்ணென்ப வாழும்‌ உயிர்க்கு, (குறள்‌ 992)

மடியுளான்‌. மாமுகடி. என்ப மடியிலாண்‌.
'தாளுளாள்‌. தாமரையி னாள்‌. (திறன்‌ 617)
கல்லா தவரின்‌ கடையென்ப கற்துறிநீதும்‌.
கல்லார்‌ அவையஞ்சு வார்‌. (குறள்‌ 729)
கேடறியாக்‌ கெட்ட விடத்தும்‌ வளங்குன்றா.
நாடென்ப நாட்டின்‌ தலை. (குறள்‌ 796)
பிணியின்மை செல்வம்‌ விளைவின்பம்‌ ஏமம்‌
அணியென்ப காட்டிற்கிவ்‌ வைந்து. ப. (குறள்‌ 789)

நாடென்ப காடா வளத்தன நாடல்ல.
காட வளந்தரு நாடு. (குறள்‌ 789)
பேராண்மை என்ப தறுகண்டன்‌ இுற்றக்கால்‌
ஊராண்மை மற்றதன்‌ எஃகு, , (குறள்‌ 778),
இகலென்ப எல்லா உயிர்க்கும்‌ பகலென்னும்‌.
பண்பின்மை பாரிக்கும்‌ மோய்‌- (குறள்‌ 850)
ஆயும்‌ அறிவினர்‌ அல்லார்க்கு அணங்கென்ப
மாய மகளிர்‌ முயக்கு. 1. (குறள்‌ 918)
ககைகை இன்சொல்‌ இகழாமை கான்கும்‌
வலைஎண்ப வாய்மைக்‌ குடிக்கு. (குறள்‌ 959)
கடன்‌என்ப நல்லவை எல்லாம்‌ குடன்‌அறிந்து
சான்றாண்மை மேற்கொள்‌ பவர்க்கு. (குறள்‌ 981).
எண்பதத்தால்‌ எய்தல்‌ எனிதென்ப யார்மாட்டும்‌. ட்‌
பண்புடைமை என்னும்‌ வழக்கு. (குறள்‌: 991)
பொருள்கீங்கிப்‌ பொச்சாக்தார்‌ என்பர்‌ அருள்நீங்கி,
அல்லவை செய்தொழுகு வார்‌. (குறள்‌ 246)
ஊாறொரால்‌ உற்றபின்‌ முல்காமை இவ்விரண்டின்‌
ஆறென்பர்‌ ஆய்ந்தவர்‌ கோள்‌; (குறள்‌ 082)

இங்கு எடுத்துக்காட்டிய குறள்களில்‌ வரும்‌ 'என்ப', 'என்பர்‌' என்பன அறிவுடைய நல்லாரையும்‌ சிறந்த நூல்களை ஆக்கிய நூலாசிரியர்களையும்‌ குறிப்பனவாம்‌ என்பது அவ்வப்‌ பாடல்களைப்‌ படித்தவுடனேயே விளங்கும்‌. இவைதவிர ஏனைய பாடல்களில்‌ வரும்‌ கருத்துகளுள்‌ பலவும்‌ ஆசிரியர்‌ தம்‌ நுண்ணுணர்வால்‌ அனுபவ வாயிலாக அறிந்து கூறியதோடு பிற பேரறிஞர்களுமைய கருத்துகளையும்‌, அவர்தம்‌ நூலுரைகளையும்‌ தழுவியனவாகவும்‌ இருந்தல்‌ இயல்பே என்பதை ஊகித்து அறியலாம்‌. என்றாலும்‌, திட்டவட்டமாக ஆசிரியர்‌ பிறர்‌ கருத்துகள்‌ என எடுத்தாண்டவை இட்‌ பகுதியில்‌ காட்டிய குறட்பாக்களில்‌ வருவனவே. இங்ஙனமாக முன்ஜேர்‌ மொழி பொருள்களை வள்சூவர்‌ தம்‌ நூலுள்கொண்டு கூறுதலும்‌ பொருஞுணர்த்தும்‌ முறையில்‌ ஒரு சீரிய முறையே யாகும்‌.

குறிப்புகள்‌
1. அ... "இவர்‌ யொகுட்‌ பாகுபாட்டினே அதம்‌ பொருள்‌ இன்பம்‌ என வடதால்‌ வழக்குப்பற்றி ஓதுதலான்‌:?' (காமத்துப்பால்‌ முகவுரை],
ஆ... *௮றுமாவது மனு முதலிய நூல்களில்‌ விதித்தன செய்தலும்‌ விலக்கியன ஒழிதலுமாம்‌..! (உரைப்பாலிரம்‌)
இ. “தேவர்க்கும்‌ அசுரர்க்ஞும்‌. அமைச்சுப்‌. பூண்ட வியாழ. வெள்ளிகள்‌ துணிபு தொகுத்துப்பின்‌ ரீதி நூலுடையார்‌ கூறியவாறு.கூறுகின்‌ றமையின்‌ .* (குறன்‌ 862 உரை),
௩...“ ஈண்டுப்‌ பிரிவினை வடநால்‌ மதம்‌ புல்ஜிச்‌ செலவு, ஆல்றுமை, விதுப்பு, புலவி என கால்வகைத்தரக்கிக்‌ கூடறி, (கற. 1880 உரை),
௨... இவ்‌ வட நூற்‌ பொருண்மையை உட்கொண்டு இவர்‌ ஒதிய அறியாது பிறரெல்லாம்‌ இதனை உமீரெச்சம்‌ எனப்‌ பாடந்திர்‌, தமக்குத்‌ தோன்றியவாறே உரைத்தார்‌.” (குறள்‌ 501 ௨௯7),
2. என்ப" என்பதற்குப்‌ பரிமேலழகர்‌ தரும்‌ உரைக்‌ குறிப்பும்‌ இக்‌கருத்தினை ஈன்கு விளக்குகின்றது.
“என்ப *-* என்று சொல்லுவர்‌ * (020).
என்ப". என்று சொல்லுவர்‌ அறிந்தோர்‌ *(60, 69, 78, 75, 244, 930, 399, 617)
*என்ப*-* எண்று சொல்லுவர்‌ கல்லோர்‌ ? (208, 299)
"என்ப?-*என்று சொல்லுவர்‌ நூலோர்‌!(997, 796, 739, 799, 779, 857, 919, 959, 981, 991)

admin · Guru

உலகின்மேலிட்டு உரைத்தல்‌

உலகு அல்லது உலகம்‌ என்பது இடத்தைக்‌ குறிக்கும்‌ பெயராய்ப்‌ பொதுவகையால்‌ மண்ணுலகம்‌, விண்ணுலகம்‌ முதலிய எல்லா உலைங்களையும்‌ உணர்த்தும்‌ ஒரு சொல்‌. என்றாலும்‌, சிறப்பு வகையால்‌ இச்சொல்நில்‌ உலகத்தையும்‌ அதன்கண்‌ லாழும்‌ உயிர்த்‌ தொகுதிகளையும்‌, குறிப்பாக ஈண்மக்களையும்‌, உலகியல்‌ நடைமுறை. களையும்‌ தெரிவிக்கப்‌ பயன்படும்‌. இவ்வகைப்‌ பொருள்களில்‌ நிலம்‌, ஞாலம்‌, எவயகம்‌ என்னும்‌ சொற்களும்‌ வருவது உண்டு. எனிலும்‌, உலமு எனக்‌ குறிப்பிட்டு, “உலக வழக்கம்‌ இது! என எடுத்துக்‌ 'ஜீட்டுதலே பெருவழக்கு.

(வள்ளுவரின்‌ திருக்குறள்‌ பாடல்களிலும்‌ கிலம்‌, ஞாலம்‌, ருவள்ளூ ஞாலம்‌, வையம்‌, உலகம்‌ என்பன அங்கங்கே எடுத்தாளப்பட்ட போதிலும்‌ உலகம்‌ * என்பதே அதிகமாகப்‌ பயன்படுத்தப்பட்டிருத்தல்‌ காணலாம்‌. ல
ஆதிபகவன்‌ மூதற்றே உலகு. (கூறன்‌ 1)
வானின்‌ நுலகம்‌ வழங்கி வருதலான்‌. குறள்‌ 17)
மாரிமாட்டு என்ளுற்றும்‌ கொல்லோ உலகு. (கூறன்‌ 511)

என்ருற்போல பல இடங்களில்‌ உலகு என்பது உலகத்து வாழும்‌ உமிர்த்தொகுதிகளைப்‌ பொதுவகையாகச்‌ சுட்டும்‌ முறையில்‌ வந்துள்ளது.
உலகம்‌ தழிஇயது ஒட்பம்‌ மலர்தலும்‌.
கூம்பலும்‌ இல்லது அறிவு. (குறள்‌ 428)
எவ்வ துறைவது உலகம்‌ உலகத்தோடு
அவ்வ துறைவது அறிவு. (குறள்‌ 526,
மழித்தலும்‌ நீட்டலும்‌ வேண்டா உலகம்‌
பழித்தது ஒழித்தது விடின்‌. (குறள்‌ 280.
'கெடுவாக வையாது உலகம்‌ ஈடுவாக:
கன்றிக்கண்‌ தங்கியான்‌ தாழ்வு. (குறள்‌ 117)
எள்ளாத எண்ணிச்‌ செயல்வேண்டும்‌. தம்மொடு
கொள்ளாத கொள்ளாது. உலஞ. (குறள்‌ ௭0)
எனைத்திட்பம்‌ எய்தியக்‌ கண்ணும்‌ விரோத்திட்பம்‌.
வேண்டாரை வேண்டாது. உலகு, (குறள்‌ 670),
செடாஅ வழிவந்த கேண்மையார்‌ கேண்மை.

விடாஅர்‌ விழையும்‌ உலகு. (கூறன்‌ 809)
அறிவின்மை இன்மையுள்‌ இன்மை பிறிதின்மை:
இன்மையா வையாது உலகு. (குறள்‌ 841),

இப்‌ பாடல்களில்‌ உலகம்‌, உலகு என வள்ளுவர்‌ காட்டும்‌ சொற்‌ பொருள்‌ ஊன்றிக்‌ கவனிக்கத்தகும்‌. இங்கெல்லாம்‌ உலகில்‌ வாழும்‌ உயர்ந்தாராகிய சான்றோர்‌ கருத்து இதுவாகும்‌ என்றும்‌, அவர்கள்‌ வழிநின்று ஒழுகுதலே அறிவுடைமையாகும்‌ என்றும்‌ எடுத்துக்‌ காட்டப்பட்டுள்ள. உரைகாரர்களும்‌ ஆசிரியர்‌ கருத்தறிந்து,
*உலகம்‌ என்பது உயர்ந்தோரை* (117, 280, 425 உரை)
* உயர்க்தோராகிய நல்லினத்தார்‌” (470, காளிங்‌. உறை) என்று சுட்டிக்காட்டி விளக்கம்‌ தருகின்றனர்‌. உலகத்து உயர்ந்தோராகிய சான்றோரால்‌ மதிக்கப்படும்‌ நல்லறங்களே ஒருவன்‌ போற்றிச்‌ செய்யத்‌ தக்கது என்பதும்‌, அறவழிபிலிருந்து தவறி நடப்போரை ஆன்றோர்‌ பழிப்பர்‌ என்பதும்‌ எடுத்துச்‌ சொல்லி ஈல்வழி நடக்க அறிவுறுத்துகிறார்‌ ஆசிரியர்‌ திருவள்ளூவர்‌. ஒழுக்கத்தின்‌ மேன்‌ மையை வற்புறுத்தி உரைத்த வள்ளுவர்‌ முடிந்த முடிபாக,
உலகத்தோடு ஓட்ட ஐழுகல்‌ பலகற்றும்‌.
கல்லார்‌ அறிவிலா தார்‌. (குறன்‌ 140)
என்று “ ஒழுக்கமுடைமை £ அதிகாரத்தின்‌ இறுதிக்‌ குறளில்‌ எடுத்துக்‌ காட்டுகின்றார்‌. எவ்வளவு கற்றவரானாலும்‌ உலகத்தோடு பொருந்தி நடக்கத்‌ தெரியாதவர்‌ கல்லாதவரே என்பது கருத்தாம்‌.இக்‌ குறளின்‌ உரையில்‌ பரிமேலழகர்‌, “உலகத்தோடு பொருந்த ஒழுகுதலாவது. உயர்ந்தோர்‌ பலரும்‌. ஒழுகியவாற்ளுன்‌. ஒழுகுதல்‌, அறதூல்‌ சொல்லியவற்றுள்‌. இக்காலத்திற்கு ஏலாதனவொழிந்து சொல்லாதனவற்றுள்‌. ஏற்பன கொண்டு வருதலான்‌. அவையுமடங்க * உலகத்தோடு, ஒட்ட! என்றும்‌, கல்விக்குப்‌ பயன்‌ அறிவும்‌ ஒழுக்கமும்‌. ஆதலின்‌ அவ்வொழுருதலலைக்‌ கல்லார்‌ பலகற்றும்‌ அறிவிலாதார்‌ என்றும்‌ கூறினர்‌?! என்று தரும்‌ விளக்கப்‌ பகுதியும்‌ படித்து இன்புறத்தக்கது, உயாந்‌ தோர்‌ பலரும்‌ ஒழுகும்‌ ஒழுக்கமே “ உலகியல்‌ ' என்றும்‌ “உலகஈடை' என்றும்‌ போற்றும்‌ பெருண்க்குரியதாகும்‌.

ஒத்த தறிவான்‌ உயிர்வாழ்வான்‌. மற்றையான்‌.
செத்தாருள்‌ வைக்கப்‌ படும்‌. (குறள்‌ 214)
ஊருணி ரிர்நிறைம்‌ தற்றே உலசுவாம்‌
பேரறி வாளன்‌ திரு: (குறள்‌ 215)
கண்ணொட்டத்‌ துள்ளது. உலகியல்‌ அஃதிலார்‌
உண்மை நிலக்குப்‌ பொனை, (குநள்‌ 572)
பகைஈட்பாக்‌ கொண்டொழுகும்‌ பண்புடை யாளன்‌.
தகைமைக்கண்‌ தங்கிற்று உலகு. (குறள்‌ 874)
பண்புடையார்ப்‌ பட்டுண்டு உலகம்‌ அஃதின்றேல்‌.
மண்புக்கு மாய்வது மன்‌. (குறள்‌ 996)
செய்கை அறிந்தக்‌ கடைத்தும்‌ உலகத்து
இயற்கை அறுக்து செயல்‌. (குமன்‌ 697)
இக்‌ குறள்களில்‌ வள்ளுவர்‌ உலக௩டை பண்புடைய ஆன்றோர்‌ வழிப்பட்டது என்றும்‌ அவ்வுல கடையினை மேற்கொண்டு ஒழுகுதலே பேரறம்‌ என்‌ஜம்‌ எடுத்துக்காட்டுதல்‌ காணலாம்‌.
உள்ளத்தால்‌ பெரய்யாது ஒழுகின்‌ உலகத்தார்‌.
உள்ளத்துள்‌ எல்லாம்‌ உளன்‌. (குறள்‌ 294)
உலகத்தார்‌ உண்டென்பது இல்லென்பான்‌ வையத்து, ்‌
அலசையா வைக்கப்‌ படும்‌. (குறள்‌ 850)
இங்கெல்லாம்‌ வள்ளுவர்‌ * உலகத்தார்‌ ' என்று கூறுவது உயர்ந்‌ தோர்களையே குறிப்பதாகும்‌.
உயர்ந்தோர்‌ கினனி வழக்கொடு புணர்தலின்‌.
வழக்கு. வழிப்படுதல்‌ செய்யுட்குக்‌ கடனே. (தொல்‌. பொருள்‌, பொருளி, 27)
வழக்கு எனப்படுவது உயர்ந்தோர்‌ மேற்றே.
நிகழ்ச்சி அவர்கட்ரு ஆகலான. (தொல்‌. பொருள்‌. மரபு 94)
'இத்‌ தொல்காப்பியச்‌ சூத்திரங்கள்‌ உயர்ந்தோர்‌ கூற்றே கொள்ளத்‌ தக்கது என்று அறிவுறுத்துகின்றன. இப்‌ பழமையான கருத்தினை விளக்குவது போல,
உலகம்‌ என்பது உயர்ந்தோர்‌ மாட்டே. (திவா. மக்கட்பெயர்‌)

என்னும்‌ திவாகர சூத்திரம்‌ அமைந்துள்ளது. மேலும்‌, ' உலகம்‌” என்னும்‌ சொல்லிற்கு இத்திவாகர நிகண்டு தரும்‌ பொருளும்‌ நாம்‌ இங்குக்‌ கருதத்‌ தகம்‌. அறிவுடையோர்‌ பெயர்களுள்‌ ஒன்றாக * உலகம்‌ * என்பதனையும்‌ இந்நிகண்டு குறிப்பிடுகிறது.

சான்றோர்‌ மிக்கோர்‌. ஈல்லவர்‌. மேலவர்‌ ஆய்க்தோர்‌. உயர்ந்தோர்‌ ஆரியர்‌ உலகு என வாய்ந்த ஆன்னோர்‌. அறிவுடையோரே.. (திவா. மக்கட்‌ பெயர்‌).
இதில்‌ தரப்பட்டுள்ள ஒன்பது பெயர்களும்‌ அறிவுடை ,மார்தராம்‌ உலகத்து உயர்ந்த பண்பாளரைக்‌ குறிக்க வழங்கப்படுவன வாகும்‌. "ஆகவே, வள்ளுவர்‌ அறிவுடையார்‌, காட்சியவர்‌, காட்சியார்‌, சான்றோர்‌ முதலிய பெயர்களால்‌ எடுத்துக்‌ கூறுவனவும்‌ உலகின்‌: லிட்டுக்‌ கூறிய கருத்துகளாகவே கொள்ளத்தகும்‌. காட்சியவர்‌, காட்சியார்‌ என்றால்‌ அறிவுடையவர்‌ என்பது பொருளாம்‌.

'இடனில்‌ பருவத்தும்‌ ஒப்புரவிற்கு ஒல்கார்‌.
கடனறி காட்சி யவர்‌, (குறள்‌ 218)
செயிரின்‌ தலைப்பிரிர்த காட்சியார்‌ உண்ணார்‌
உயிரின்‌ தலைப்பிரிந்த ஊன்‌.. (குறள்‌ 899)
கொளப்பட்டோம்‌ என்றெண்ணிக்‌ கொள்ளாத செய்யார்‌
துளக்கற்று காட்சி யவர்‌, (குறள்‌ 699),
(இடுக்கட்‌ படினும்‌ இனிவந்த செய்யார்‌.

மடுக்கற்று காட்சி யவர்‌. (குறள்‌ 084)
இலமென்று வெஃகுதல்‌ செய்யார்‌ புலம்வென்ற.
புன்மையில்‌ காட்சி யவர்‌. ப்குதன்‌ 174)
பொருள்தீர்க்த பொச்சாக்துஞ்‌ சொல்லார்‌. மருள்தீர்ந்த.
மாசறு காட்சி யவர்‌. (குறன்‌ 199)
இருள்ரிங்கி இன்பம்‌ பயக்கும்‌ மருள்கீங்கி
மாசறு காட்சி யவர்க்கு. (குறள்‌, 868)

இப்‌ பாடல்களில்‌ அறிவுடையாரைக்‌ குறிப்பிடும்‌ காட்சியவர்‌ என்‌பதற்கு வரும்‌ அடைமொழித்‌ தொடர்களால்‌ அவர்‌ உலகிற்கு வழி காட்டியாய்‌ விளங்கும்‌ தகுதியையும்‌ பான்மையையும்‌ மேன்மை
யையும்‌ உணரலாகும்‌. ' கடனநி காட்சி யவர்‌ ' (218) என்பது, அவர்‌ உலகிற்கு ஆற்றி வரும்‌ தொண்டுக்‌ கடப்பாட்டைக்‌ குறிப்பதாகும்‌. * துளக்கற்ற காட்சியவர்‌ ' (999), ' நடுக்கற்ற காட்சியவர்‌"
(௫56) என்பன அவர்‌ அச்சம்‌ இன்றிக்‌ கருத்துரைக்கும்‌ பான்மைமையும்‌, “செயிரின்‌ தலைப்பிரிந்த காட்சியார்‌ * (288) என்பது எடுத்துரைக்கின்றன.
எல்லாவற்றிற்கும்‌ மேலாக வள்ளுவர்‌ ! சான்றோர்‌ * என்னும்‌ பெயரைச்‌ சுட்டி உரைத்த பொருள்களும்‌ உலகின்மேலிட்டுக்‌. கூறிய பொருள்களாகவே கொள்ளத்தக்கன, ஆன்ரோர்க்குக்‌ கூறிய அறநெறி உலகினர்‌ அளைவர்க்கும்‌ உரியனவாம்‌ அன்றோ ?
கெடும்‌ பெருக்கமும்‌ இல்லல்ல நெஞ்சத்துக்‌.
கோடாமை சான்றோர்க்‌. கணி, (குறள்‌ 176).
சமன்செய்து சீர்தூரக்கும்‌ கோல்பேரல்‌ அமைக்தொருபால்‌
கோடாமை சான்றோர்க்‌ கணி (குறள்‌ 178).
பிறன்மனை நோக்காத பேராண்மை சான்றோர்க்கு.
அறஜென்றோ ஆன்ற ஒழுக்கு. (குறள்‌ 149).
ஈயனில சொல்லினுஞ்‌ சொல்லுக சான்ஜோர்‌.
பயனில சொல்லாமை ஈன்று. (குறள்‌ 797)
எல்லா வினக்கும்‌ விளாக்கல்ல சான்ஜோர்க்குப்‌
பொய்யா விளக்கே விளக்கு. “(குறள்‌ 299).
நன்றாகும்‌ ஆக்கம்‌ பெரிதெனினும்‌ சாண்ோர்க்குக்‌.
கொன்றுகும்‌ ஆக்கம்‌ கடை, (குறள்‌ 829).
மனாலம்‌ நன்குடைய ராயினும்‌ சான்றோர்க்கு.
இனாலம்‌ ஏமர்ப்‌ புடைத்து. *.. (குறள்‌ 48).
பழிமலைந்‌ தெய்திய ஆக்கத்தின்‌ சான்றோர்‌.
குழிகல்‌ குரவே தலை. (குறள்‌ 627).
கட்பிற்‌ குறுப்புக்‌ கெழுதகைமை மற்றதற்கு.
உப்பரதல்‌ சான்றோர்‌ கடன்‌.. (குறள்‌ 809).
குணாுலம்‌. சான்றோர்‌. ஈலனே பிறலம்‌.
எக்நலத்து உள்ளதூஉம்‌, அன்று. (குறள்‌ 999)
ஆற்றுவார்‌ ஆற்றல்‌ பணிதல்‌ அதுசான்றோர்‌.
மாற்ளுரை மாற்றும்‌ படை. (குறள்‌ 985)
ணியன்றோ நாணுடைமை சான்றோர்க்கு அஃதின்றேல்‌.
1ிணியன்றோ பீடு நடை. (குறள்‌ 1074)
சொல்லப்‌ பயன்படுவர்‌ சான்றோர்‌ கரும்புபோல்‌.
கொல்லப்‌ பயன்படும்‌ கீழ்‌... (குறள்‌ 1078). இக்‌ குறள்களில்‌ சான்றோரை முன்னிட்டுக்‌ கூறியனவெல்லாம்‌.

உலகம்‌ எனப்படும்‌ உயர்ந்தாரை முன்னிட்டுக்‌ கூறியனவாம்‌. இத்தகு சான்றோர்‌ போற்றும்‌ பண்புகளைக்‌ கடைப்பிடித்து அவர்‌ களால்‌ ப்ழிக்கப்பட்டன விலக்கப்பட்ட எல்லாவற்றையும்‌ தவிர்த்தல்‌ வேண்டும்‌.
ஈன்றாள்‌. பசிகாண்பா னாயினும்‌ செய்யற்க.
சான்றோர்‌ பழிக்கும்‌ வினை (குறள்‌ 856)
என்னும்‌. குறட்பா. குற்றம்‌ கடிந்து குணம்‌ பயப்பனவற்றைச்‌ செய்தலே முறைமையாம்‌ என அறிவுறுத்துகின்றது.
இவ்வாருக உலகத்து உயர்ந்த சான்றோரை முன்னிட்டு அறப்‌ பொருளைக்‌ காட்டும்‌ மரபும்‌ குறனகத்துப்‌ பலவாக உள்ளமை தெரிய வரும்‌. சான்றோர்‌ அருளிய கொள்கைகளையும்‌ நூல்‌ துணிபுகளையும்‌. எடுத்துக்‌ கூறும்‌ பகுதிகளும்‌ இதனோடு சார்த்தி உணரத்‌:தகுவனவாம்‌.