தமிழனை ஒரே வரியில் வரைவிலக்கணப்படுத்துவதென்றால், உணர்ச்சிபூர்வமானவன் என்று சொல்லிவிடலாம். உணர்ச்சிகரமான எதையும் மறுபேச்சின்றி அப்படியே ஏற்றுக்கொண்டு மாற்றுத்தரப்பை மிகக்கடுமையாக விமர்சிப்பதே தமிழ்ப்பற்றாளர்களாகத் தம்மை அடையாளப்படுத்துவோரின் வழமையாக இருக்கிறது. அதற்கான மிகச்சிறந்த உதாரணங்களில் ஒன்று திருவள்ளுவர் ஆண்டு. திருவள்ளுவர் ஆண்டின் வரலாறு என்ற பெயரில் இணையத்தில் காணக்கிடைக்கும் கட்டுரைகள் எல்லாமே வரலாற்று நோக்கு என்பதே துளியும் இன்றி, யாரோ ஒருவர் சொன்ன ஒரேவிடயத்தை மறுவார்த்தை பேசாமல் ஏற்றுக்கொண்டு மீண்டும் மீண்டும் சொல்பவை. எவ்வித ஆதாரங்களும் அற்றவை! அவற்றைப் படித்தபோது அடைந்த கசப்பில் எழுந்ததே இக்கட்டுரை!
திருவள்ளுவர் ஆண்டு என்பது, தமிழரின் ஆண்டுக்கணக்கு என்பதும், தை முதலாம் திகதி அது பிறக்கின்றது என்பதும், நம்மில் பலருக்கும் தெரிந்திருக்கும். எதிர்வரும் தைப்பொங்கலன்று (ஜனவரி 14), திருவள்ளுவர் ஆண்டு 2049 பிறக்கின்றது. அதாவது கிரகோரியன் நாட்காட்டியுடன் 31 ஆண்டுகள் கூட்டினால் திருவள்ளுவர் ஆண்டு வரும். ஆனால் அது எத்தகைய பின்னணியில் தோற்றமுற்றது, அதன் தோற்றத்தின் பின்னே இருந்த சமூக, அரசியல் காரணிகள் என்னென்ன என்பன பற்றி நம்மில் பலருக்கும் தெரியாது. அதை, இன்று சுருக்கமாக நாம் பார்க்க இருக்கிறோம்.
மேலை நாடுகளின் காலக்கணிப்புக்காக கிரகோரியன், யூலியன் என்பனவும், அரபுலகு மற்றும் இஸ்லாமியர் மத்தியில் ஹிஜ்ரி நாட்காட்டியும், இந்திய சமூகங்கள் மத்தியில் சக வருஷம், விக்கிரம வருஷம், கலியுகாதி வருஷம் என்பனவும் வழக்கில் இருக்கின்றன. தமிழிலிருந்து பிரிந்த கடைக்குட்டி மலையாளத்துக்கே கூட "கொல்லம் ஆண்டு" என்று தனியே ஒரு ஆண்டுக்கணக்கு இருக்கின்றது. ஆனால், முன் தோன்றிய மூத்த குடி என்று பெருமை பீற்றிக்கொண்ட தமிழினத்துக்கென தனி ஆண்டுக்கணக்கு ஒன்று கிடையாது. தமிழை நேசித்த எவருக்குமே இது ஒரு பெரிய உறுத்தலாக இருந்திருக்கும் என்பதில் சந்தேகம் தேவையில்லை. அவ்வாறான ஒரு தனி ஆண்டு பிறப்பதற்கான காலமும் கனிந்து வரவேண்டுமல்லவா? இந்த நிலையில் தான் தமிழரின் புத்தாண்டுக்கான கால்கோள் 1935ஆம் ஆண்டு இடப்பட்டது. அதற்குப் பெயர் "திருவள்ளுவர் திருநாள்!"
திருவள்ளுவர் திருநாள்
உலகப்பொதுமறை எனும் புகழை தமிழர் மத்தியில் தக்கவைத்துக்கொண்ட நூல், திருக்குறள். உலகின் 35இற்கும் மேற்பட்ட மொழிகளில் மொழியாக்கப்பட்டுள்ள திருக்குறள், பல்வேறு நாடுகளிலும் புகழ்பெற்ற ஒன்று. பிரான்ஸ் முதலான மேற்குலக நாடுகளில் பேருந்து வாசகங்களாக திருக்குறள் திகழ, சிங்கப்பூர் முகாமைத்துவ விருத்தி நிறுவனத்திலுள்ள (MDIS) உலகின் தலைசிறந்த பத்து சிந்தனையாளர் சிற்பத்தொகுதியில் திருக்குறள் ஆசான் வீற்றிருக்கிறார். திருக்குறளின் உலகளாவிய தன்மையால், தமிழின் ஏனைய தலைசிறந்த மெய்யியலாளர்களை விட, வள்ளுவப்பிரானை தமிழின் அடையாளமாக முன்வைப்பதே பொருத்தம் என்ற கருத்து, பல்லாண்டுகளுக்கு முன்பே நிறையப்பேருக்குத் தோன்றிவிட்டது. இந்நிலையில், வள்ளுவன் புகழை விழாவெடுத்துக் கொண்டாடி நாடெங்கும் பரப்ப வேண்டும் என்ற வேணவா, முதலில் இருவருக்கு ஏற்பட்டது. அவர்கள், திருநெல்வேலித் தென்னிந்திய சைவசித்தாந்த கழகத்தின் சென்னைப் பொறுப்பாளாராக இருந்த பத்மஸ்ரீ.வ.சுப்பையாபிள்ளை மற்றும் அவர் நண்பர் காழி. சிவகண்ணுசாமிப்பிள்ளை. இவர்கள், 17.01.1935 செய்துகொண்ட தீர்மானத்தின் பயன் தான் "திருவள்ளுவர் திருநாட்கழகம்" எனும் அமைப்பு.
அக்கழகத்தில் பணியாற்றவென பல்வேறு தமிழறிஞர்களை அவர்கள் இருவரும் ஒன்றிணைத்தனர். அவர்களில் முதன்மையானவர், தொல்காப்பியம், ஆத்திசூடி முதலான பல்வேறு நூல்களுக்கு உரையெழுதிப் பதிப்பித்த தமிழறிஞர் நமச்சிவாய முதலியார். இவர்களது முயற்சியில் உருவான திருவள்ளுவர் திருநாட்கழகத்தின் முதன்மையான பணி, வள்ளுவனுக்கென ஒருநாளை ஒதுக்கி அன்று ‘திருவள்ளுவர் திருநாள்’ எனும் விழாவைக் கொண்டாடுவது. சென்னை மயிலாப்பூரில் அமைந்துள்ள திருவள்ளுவர் கோயிலில் வள்ளுவரின் பிறந்தநாள் கொண்டாடப்பட்டு வந்த வைகாசி மாத அனுச நட்சத்திரம், அதற்கான நாளாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. அந்த நாளை இந்தியாவில் மாத்திரமன்றி தமிழர் விரவி வாழும் இலங்கை, மலேசியா, சிங்கப்பூர், பர்மா ஆகிய நாடுகளிலும் கொண்டாடுவதற்கான கோரிக்கை அக்கழகத்தினரால் விடுக்கப்பட்டு 1935இல் வைகாசி அனுசம் அமைந்த மே 17, 18 திகதிகளில் உலகெங்கும் கோலாகலமாகக் கொண்டாடப்பட்டது.
இவற்றில் முதன்மையான விழா, சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரியில், மறைமலையடிகள், திரு.வி.கலியாணசுந்தரனார், தெ.பொ.மீனாட்சிசுந்தரம்பிள்ளை முதலான முக்கியமான தமிழறிஞர்களின் தலைமையில் இடம்பெற்றது. வெற்றிகரமாக இடம்பெற்ற அன்றைய விழாவில், திருவள்ளுவர் திருநாளை இனி ஆண்டு தோறும் கொண்டாடுவதென்றும், தமிழகம் மாத்திரமன்றி, உலகெங்கும் தமிழர் பரந்து வாழும் இடங்களிலும் அது அதே நாளில் தொடர்ச்சியாகக் கொண்டாடப்படவேண்டும் என்றும் தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டதாகத் தெரிகின்றது.
குறள் புகழ் பாடிய ஈழத்தவர்
"நண்பா.... எல்லாம் கொஞ்ச காலம் தான்" என்ற ஆன்மிக அரசியல்வாதியாரின் அரிய பொன்மொழியை இந்த இடத்தில் நாம் நினைவுகூர வேண்டும். அந்தப் பொன்மொழி சொல்வது போல, 1940களில் திருவள்ளுவர் திருநாள் மெல்ல மெல்ல வழக்கொழிந்து போயிற்று. அதையெண்ணி தமிழகத் தமிழறிஞர்களை விட அதிகம் வருந்தியவர் ஒரு ஈழத்தமிழ்மகன். பண்டிதர் கா.பொ.இரத்தினம் அவர்கள்!
திருக்குறளின் பெருமையைப் பரப்புவதற்காக தமிழ்மறைக் கழகம் என்ற அமைப்பை நிறுவியிருந்த கா.பொ.இ அவர்கள், 13.1.1952 அன்று அந்த அமைப்பூடாக "வைகாசி அனுடம் வள்ளுவர் திருநாள், தமிழினத்தை ஒன்றுபடுத்தும் நாள்" என்ற சொலவடையுடன் அனைத்துலகத் தமிழ் அமைப்புகளுக்கும், அவ்விழாவை மீண்டும் சிறப்பாகக் கொண்டாடவேண்டும் என்ற கோரிக்கை விடுத்திருந்தார். குன்றக்குடி அடிகளார், டாக்டர். மா.இராசமாணிக்கனார், டாக்டர் மு.வரதராசன், அ.ச.ஞா, கி.வா.ஜ, முதலான பல்வேறு தமிழறிஞர்களும் அதை ஏற்று வழிமொழிந்ததை அடுத்து, 1954ஆம் ஆண்டு, திருவள்ளுவர் திருநாள் வெற்றிகரமாகக் கொண்டாடப்பட்டது.
தமிழகம், இலங்கை, பர்மா, சிங்கப்பூர், மலேசியா மாத்திரமன்றி, தொடர்ந்து வந்த ஆண்டுகளில் தென்னாபிரிக்காவின் ஜொகன்னர்ஸ்பேர்க் முதலான நாடுகளிலும் அது கொண்டாடப்பட்டிருக்கிறது. கொழும்புத் தமிழ்ச்சங்கத்திலிருந்து கிடைக்கின்ற 1956 மற்றும் 1959 ஆண்டறிக்கைகளில், அங்கு திருவள்ளுவர் திருநாள் சிறப்பாகக் கொண்டாடப்பட்டிருக்கிறது என்பதற்கான சான்றுகளைக் காணலாம். சென்னை மயிலாப்பூரிலுள்ள திருவள்ளுவர் சிலையை திருவள்ளுவர் திருநாளான 1966 யூன் 02ஆம் திகதி, அப்போதைய இந்தியக் குடியரசுத் தலைவர் டாக்டர் இராதாகிருஷ்ணன் திறந்துவைத்தார்.
வைகாசி அனுசம்
மேற்படி விவரங்களிலெல்லாம் நாம் குறிப்பாகக் காணவேண்டியது, திருவள்ளுவர் திருநாள் கொண்டாடப்பட்டது வைகாசி அனுசம் அன்று தான் என்பதையே! அதை உறுதிப்படுத்த 1950களில் வெளியான பிரபல இதழ்களின் கீழ்வரும் செய்தித்துணுக்குகளையும் சுட்டிக்காட்டலாம்:
”வைகாசி மாதம் அனுஷ நட்சத்திரத்தில் மயிலையில் உள்ள திருவள்ளுவர் கோயிலில் குருபூசை நிகழ்கிறது. அந்த மரபை ஒட்டித் திருவள்ளுவர் திருநாளைக் கொண்டாடலாம். எல்லா நாளிலும் திருவள்ளுவரைக் கொண்டாட வேண்டியதுதான். ஆயினும் எல்லோரும் ஒருமுகமாக் ஒருநாளில் விழாக் கொண்டாடுவதினால் நல்ல பயனுண்டாகும். இந்த ஆண்டு மே மாதம் 18ஆம் தேதி வள்ளுவர் திருநாள் வருகிறது. எதிலும் வரையறையோடு செய்வது அவசியம். மரபைப் பின்பற்றி விழாக் கொண்டாடலாம்”
- கலைமகள் (வைகாசி 1952)
“ஆண்டுகள் தோறும் தவறாது இத்திருநாளை வைகாசித் திங்களில் வரும் பனை(அனுட) நன்னாளில் சிறப்பாகக் கொண்டாடுமாறு தமிழக மாந்தர்களையும் கழகங்களையும் நூல் நிலையங்களையும், பள்ளிகளையும் பிற பொது நிலையங்களையும் வேண்டுகிறோம்”
- செந்தமிழ்ச்செல்வி (வைகாசி, 1953)
“வருகிற 18.5.54 (அனுட நட்சத்திரம் அமையும் நாள்) அன்று தமிழ்மறை தந்த தெய்வத் திருவள்ளுவரின் பெருநாள் வருகிறது. அன்றைய தினத்தை விடுமுறை நாளாக்கும்படி அரசாங்கத்தை வற்புறுத்தவும் வேண்டும் என்று இக்கழகத்தினர் கோருவதைத் தமிழபிமானிகள் அனைவரும் ஆதரிப்பார்கள் என்பது திண்ணம்”
- குமுதம் ( 20.4.54)
“மகான்களுடைய திருநாட்களை கொண்டாடவேண்டியது அவசியம்” என்றைக்குக் கொண்டாடினால் என்ன? என்னும் கேள்விக்குத் திருப்திகரமான விடையிறுப்பது கடினமான காரியம். ஆயினும் நாடெங்கும் ஒரே தினத்தில் கொண்டாடுவதில் சில அனுகூலங்கள் உள்ளன என்பதை மறுக்க முடியாது. அவ்விதம் ஒரு தினத்தைக் குறிப்பிடவேண்டும் என்று ஏற்படும்போது, மறைமலையடிகள் போன்றவர்கள் ஒப்புக்கொண்ட வைகாசி அனுடத்தையே வைத்துக்கொள்வது சாலச் சிறந்ததாகும்.”
- கல்கி (ஏப்ரல் 12, 1958)
இந்தக் குறிப்புகளைப் பார்க்கும் போது ஒன்று தெளிவாகப் புரிகிறது. இந்த எல்லா இதழ்களும் ஒரே குரலில் "வைகாசி அனுடமே திருவள்ளுவர் திருநாள்" என்ற வலியுறுத்துகின்றன. திருவள்ளுவர் திருநாளாக எந்நாளைக் கொண்டாடுவது என்ற குழப்பம் ஏற்படாமல், இவை இப்படிச் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டிருக்காது. எனவே, அப்போது வைகாசி அனுடம் திருவள்ளுவர் திருநாள் அல்ல என்று வாதாடிய எதிர்க்குரலும் இருந்திருக்கவேண்டும். அந்தக் குரலுக்குச் சொந்தமானவர்களையும் நமக்கு வரலாறு அடையாளம் காட்டாமல் விடவில்லை! அவர்களில் மிக முக்கியமானோர் மூவர். கி.ஆ.பெ.விசுவநாதம், சோமசுந்தர பாரதியார், கலைஞர் கருணாநிதி!
