சிவஸ்கந்தவர்மன் வெளியிட்ட மற்றொரு செப்பேடு ஹீரஹடஹள்ளி செப்பேடு . C.338 C.E. தேதியிட்ட ஐந்து செப்புத் தகடுகளின் மற்றொரு தொகுப்பு, ஒரு செப்பு வளையத்தில் ஒன்றாக இணைக்கப்பட்டது, இதே போன்ற முத்திரையைக் கொண்டுள்ளது. ஹிரஹதகல்லியில் (பெல்லாரி மாவட்டம்) வணிகர் சென்னப்பா என்பவரிடமிருந்து அவை வாங்கப்பட்டு இந்திய தொல்லியல் துறையால் அருங்காட்சி யகத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளன. இதுவும் பிராகிருத மொழியிலும், முற்கால பல்லவர்கள் பயன்படுத்திய பிராமி எழுத்துக்களிலும் உள்ளது. இந்தக் கல்வெட்டு, எட்டாம் ஆண்டில் (சிவஸ்கந்தவர்மனின் ஆட்சியின் எட்டாம் ஆண்டு) மழைக்காலத்தின் ஆறாவது பதினைந்து நாட்களில் ஐந்தாம் நாள் தேதியிட்டது.
மீண்டும் அதே காஞ்சிபுரத்தில் இருந்து வெளிவந்தது. புகழ்பெற்ற அஸ்வமேதம் போன்ற யாகங்களைச் செய்த சிவஸ்கந்தவர்மன், குறிப்பிட்ட அறிஞர்களுக்கு 'உணவு, தண்ணீர், விறகு மற்றும் பிற பொருட்களை வழங்குவதில் இருந்து இலவசம்' என்று அறிவித்து தோட்ட நிலத்தை உறுதி செய்து விரிவுபடுத்தினார். அதிகாரிகளுக்கு... அதிகாரிகளால் பிரச்சனைகளில் இருந்து விடுபடுங்கள்'!
ஹிரஹதகல்லி செப்புத் தகடு கல்வெட்டு அதிகாரிகளின் பட்டியலைத் தருகிறது. சிவஸ்கந்தவர்மனுடைய ஹீரஹட ஹள்ளிச் செப்பேடுகளிலும் இத்தகைய கிராமம் கொடை செய்த தன்மையையும், அதனை அடுத்து வந்த சிவஸ்கந்தவர்மன் நீட்டித்து அளித்த செய்தியும் இடம் பெறுகின்றன.
இதைப் பல்லவ மன்னன் சிவஸ்கந்த வர்மன் அந்தப் பிராமணர் களுக்கு வேறு சில பூமிகளோடு மறுபடியும் அளித்துப் பட்டயத்தை வழங்கினான். முதலில் அந்தத்தானம் அநேகங்கோடி பொன்னை யும் நூறாயிரம் பசுக்களையும் உழவு நிலங்களையும் அளித்தவர் என்றும் அவர் கட்டளையை யாரும் மீறமுடியாது என்றும் வர்ணிக்கப்பட்டிருக்கும் ஓர் அரசருடைய அவருடைய குல கோத்திரத் தினுடைய - தர்மம், வலிமை, புகழ் ஆகியவற்றின் பெருக்கத்துக்கும் வெற்றிக்கும் வெற்றிப் பேற்றுக்குமாகச் செய்யப்பட்டதாம்” என்ற செய்தி இச்செப்பேடுகள் குறித்தது. இங்குப் பிராமணர்களுக்குக் கொடுத்தது, கிராமத்தின் தோட்டம் தானம் செய்யப் பட்டது, நீட்டித்துக் கொடுக்கப் பட்டது, விலக்கு அளிக்கப் பெற்ற தன்மை, இந்தக் கொடைக்குத் தீமை, கொடுமை செய்யக் கூடாது என்ற செய்திகள் தெரியவரு கின்றன.
“ஸித்தம் என்ற மங்கலச் சொல்லுடனே சாசனம் ஆரம்பமாகிறது. காஞ்சிபுரத்திலிருந்து அக்னிஷ்டோம, வாஜபேய, அச்வ மேத யாகங்களைச் செய்த தர்ம ராஜாதிராஜன், பாரத்வாஜ கோத்திரத்தில் பிறந்தவன். பல்லவ வம்சத்தைச் சேர்ந்தவனான சிவஸ்கந்த வர்மன் தன்னுடைய அதிகாரிகளுக்குக் கட்டளையிட்டு அறிவிப்பதாக உள்ளது இந்தச் சாசனம். ஸாதாஹதி ராஷ்டிரத்தில் சில்லரேக கொடுங்க என்னும் ஊரின் தென்புறம் உள்ள தோட்ட நிலத்தை மகாராஜரான பப்பசுவாமிகள் ஆபிட்டி என்னும் கிராமத்தில் வசிப்பவர்களும் சில்லரேக கொடுங்க கிராமத்தை அனுபவிப்பவர்களுமான பிராமணர்களுக்கு முன்னாளிலே இதைத் தானம் செய்தாராம்.
முந்திய சாசனத்தில் யுவமகாராஜன் ஆகச்சுட்டப்பட்ட சிவஸ்கந்தவர்மன், தர்ம மகாராஜாதிராஜன் என இங்குக் குறிப்பிடப்படுகிறான். எனவே இவனே மகாராஜனாக அப்போது இருந்தமை தெரிகிறது; காஞ்சிபுரம் தலைநகராக இருந்தது தெரிகிறது.
இச்சாசனம் சொல்லிச் செல்லும் தானம் சுட்டும் ராஷ்டிரம், ஊர், கிராமம் அனைத்தும் இவனது ஆட்சியின் கீழ் இருந்தமையும் தெளிவுபெறுகிறது.
பல்லவர்களின் இந்த ஆரம்பகால செப்புத் தகடு கல்வெட்டுகள், பிராகிருதம் தமிழ் நாட்டில் பரவலாகப்பயன்படுத்தப்பட்டது. அது நீதிமன்ற மொழியாகவும் இருக்கலாம், பொதுவாக மௌரியப் பேரரசர் அசோகரின் கல்வெட்டுகளுடன் மட்டுமே தொடர்புடைய பிராமி எழுத்துகளும் பயன்படுத்தப்பட்டன என்பதைக் காட்டுகின்றன. தெற்கில் பரவலாக. பண்டைய இந்தியாவில் தகவல்களை ஆவணப்படுத்துவதில் தீவிரமான உணர்வு இருந்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது - பிரச்சினை இடம், நேரம் மற்றும் பல தரவுகள் இதை சுட்டிக்காட்டுகின்றன.
முற்கால பல்லவ இளவரசன் விஜய புத்தவர்மனுடைய மனைவி சாருதேவியினுடைய குணபதேயம் செப்பேடுகள் (கி.பி 350)"எழுத்து, மொழி ஆகிய இரண்டைக் கொண்டும் இந்தச் சாசனம் மயிதவோலு, ஹீரஹடஹள்ளி ஆகிய இரண்டு இடங்களில் இருந்து கிடைத்தவற்றிற்குக் காலத்தால் பிற்பட்டது என்றே சொல்லலாம்" என்ற கருத்து, இந்த அரசனைச் சிவஸ்கந்த வர்மனுக்குப்பின்னர் ஆண்ட அரசனாகக் கொள்ள இடம் தருகிறது. மேலும் “இந்தச் சாசனம் வழங்கப் பெற்றகாலத்தில் அரசனாக இருந்த ஸ்ரீவிஜயஸ்கந்த வர்மனை, மயிதவோலு, ஹீரஹடஹள்ளி ஆகிய இரு சாசனங்களையும் வழங்கிய சிவஸ்கந்தவர்மனாகவே ஆராய்ச்சியாளர் கள் கருதுவர்.
இவனுடைய உண்மைப் பெயர் ஸ்கந்த வர்மன் என்றும் இந்தப் பெயருக்கு முன்னதாக சிவ என்று ஓரிடத்தில் காண்பதும், ஸ்ரீவிஜய என்று மற்றொரு இடத்தில் காண்பதும் மரியாதையாக
வழங்கப் பெற்ற மங்கல அடைமொழி களே என்றும் இவற்றுக்குத் தனியாக முக்கியத்துவம் அளிக்க வேண்டியதில்லை என்றும் அவர்கள் கூறுவர். மயிதவோலு, ஹீரஹடஹள்ளி ஆகிய இரண்டு சாசனங்களின் முத்திரைகளிலும் சிவ என்ற பகுதி அரசனுடைய பெயரோடு சேர்ந்து சிவஸ்கந்தவர்மன் என்று காணப்படுகின்றது.
காஞ்சியை முதலில் தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்டவன் சிவஸ்கந்தவர்ம னாக இருக்கலாம். "சிவஸ்கந்தவர்மன் இளவரசனாக இருந்த பொழுது தன்னை இளம் பேரரசன் (யுவமகாராஜன் ) என்று கூறுவதால் அவன் தந்தை பேரரசனாகத் தான் இருந்தான் என்பது பெறப்படுகிறது. பேரரசன் (மகாராசன்) என்னும் பட்டம் சாதாரண சிற்றரசரும் சாதாரண தனி அரசரும் வைத்துக் கொள்ளல் வழக்கமாக இருந்தது. ஆதலின் சிவஸ்கந்தவர்மனின் தந்தை ஒரு சாதாரண அரசனாகவே இருந்தான் என்பது வெளிப்படை இது சிவஸ்கந்தவர்மன் பட்டம் பெற்றபின் தன்னை மகாராசாதிராசன் என்று கூறிக் கொள்வதாலும் வலியுறும்.
சிவஸ்கந்தவர்மன் இங்ஙனம் தன்னைத் தான் பட்டம் பெற்ற 8 ஆம் ஆண்டிலே கூறிக் கொள்வதாலும் அவன் இளம் பேரரசனாக இருந்த பொழுதே காஞ்சி யிலிருந்து பட்டயம் விடுத்ததாலும் அவன் தந்தை காஞ்சியிலிருந்து பட்டயம் விடுத்தற்குச் சான்று இன்மையாலும் சிவஸ்கந்தவர்மன் பேரரசன் செய்யத்தக்க அக்னிஷ்டோமம், வாஜபேயம், அஸ்வ மேதம் என்னும் பெருவேள்விகள் செய்துள்ளமையாலும் பல்லவப் பேரரசை ஏற்படுத்தியவனும் அதற்குத் தலை நகரமாகக் காஞ்சியைக் கண்டவனும் இச்சிவஸ்கந்தவர்மனே ஆதல் வேண்டும்.
Visitors to the Madras Gov-ernment Museum on Pantheon Road, Egmore, usually make a beeline for the Bronze sculpture section which has on display some of the most magnificent metal images ever created. These visitors also go to the gallery which houses stone sculptures, but hardly anyone takes the effort to go to a separate section which has a superb collection of copper-plate inscriptions which date from the 4th Century C.E. right down to British times.
Those who do visit this gallery have their eyes glued to the huge Chola copper-plate records, quite awed by their sheer size. But lovers of history and heritage must pay attention to the oldest inscriptions here, which are of the Pallava times. The earliest copper-plate epigraph is the Maidavolu record which has been dated c.305 C.E. The eight copper plates are strung on a copper ring held together with an elliptical copper seal which has the figure of a bull and the name ‘Sivaskandavarmanah’ etched on it but which is partially worn out. The bull was the famous emblem of the Pallavas and the name is of the Pallava king of the 4th Century C.E. Most visitors peering at this inscription, trying to read it, will be bewildered as they will understand neither the language, which is Prakrit nor the script, which is Brahmi.
This set of copper-plates found in 1899 by a man who was digging a field in an abandoned village north of Maidavolu in Guntur District, Andhra Pradesh, were subsequently presented to the museum by Maidavolu Jayarammaya, the owner. The contents of this important inscription were published in Epigraphia Indica Volume VI by E. Hultzch, a German Indologist and first Chief Epigraphist when the Epigraphy Department of the Archaeological Survey of India was first formed in 1886.
This informative record mentions that an order by King Sivaskandavarman was issued from Kanchipura, which many scholars have identified as the present-day Kanchipuram, and some have identified as a place in Andhra Pradesh. This royal order was addressed to the king’s official at Dhannakada (present-day Amaravati) conferring the gift of a village Viripura to two scholars. It mentions that the land thus donated, was exempted from ‘digging for salt, entrance of soldiers, supply of boiled rice, water pots, cots and dwellings…’ Transgressors of this edict were liable to bodily punishment, says the inscription.
Another set of five copper-plates, dated c.338 C.E. also strung together on a copper ring, has a similar seal. They were bought from Chennappa, a merchant in Hirahadagalli (Bellary District) and deposited in the museum by the Archaeological Survey of India. This too is in the Prakrit language and in the Brahmi script used by the early Pallavas. This inscription is dated the fifth day in the sixth fortnight of the rainy season in the eighth year (possibly the eighth year of King Sivaskandavarman’s reign) – what meticulous documentation! Again issued from the same Kanchipura, it mentions that Sivaskandavarman, who was a performer of sacrifices such as the famed Ashwamedha, confirmed and enlarged a grant of garden-land to specified scholars declaring it ‘free from supplying food, water, firewood and other commodities to officers… and free from troubles by officials’! The Hirahadagalli copper-plate inscription also goes on to give a list of officers, which information has been most useful to historians such as Dr. C. Minakshi, the famous scholar of Pallava history, in documenting administrative life in the Pallava times.
Another important Pallava epigraph on display is the Kuram copper-plate inscription, which historians and archaeologists are very familiar with. This record is from historic Kuram village, close to Kanchipuram, which also has a Siva temple of Pallava times. Bought from the Dharmakarta of this place, it consists of seven copper plates of which the first, fifth and sixth plates are worn out and half of the seventh plate is missing. The copper ring has the bull emblem, the moon and other symbols. Belonging to the reign of King Parameshwara Varman I Pallava of the 7th Century C.E., this bilingual inscription is half in Sanskrit, etched in the famed Pallava Grantha script, and the second half in Tamil. The lineage of the Pallavas, especially the many victories of Narasimhavarman I (Mamalla) against the Chalukya ruler Pulakesin and also the Cholas, Pandyas and others, given in detail in this record are pieces of information which have been incorporated into books by scholars on South Indian history. The donation of a village named Parameshwaramangala to the Siva temple in Kuram and to scholars who studied the Vedas is the object of this historical document which lists the break up of the land into shares allocated for various purposes. The different taxes payable to the government and water management in the village by way of a channel dug from River Palar leading to a large tank at Parameshwaramangalam (near Chengalpattu) are also detailed here.
These early copper plate inscriptions of the Pallavas go to show that Prakrit was widely used in the Tamil country, and was perhaps even the court language and that the Brahmi script, usually associated only with the inscriptions of Asoka, the Mauryan Emperor, was also used extensively in the South. Also to be noted is the important fact that there was a keen sense of documenting information in ancient India – the minute details of place of issue, time, and a multitude of other data point to this.
The challenge lies in getting across the importance of these inscriptions to visitors to the museum.
