33. பெயரை மாற்றவா? திருத்தவா? தமிழ்நாடு அரசு, வரும் டிசம்பருக்குள், திரிந்த ஊர் பெயர்களையும், தெருப்பெயர்களையும், ஜாதி பெயர் உள்ள ஊர் பெயர்களையும் மாற்றி விட ஒரு குழு அமைத்து செயல்படப்போவதாக செய்தி வெளி வந்துள்ளது. திருவல்லிக்கேணி என்ற அழகிய தமிழ் பெயரை “ட்ரிப்லிக்கேன்” என்ற பெயரால் இன்னும் அழைப்பது பொருளற்ற செயல். இது போன்றவை மாற்றப்படவேண்டும் என்பதில் யாருக்கும் கருத்து வேற்றுமை இருக்க இயலாது. இச்செயல் பாட்டை வரவேற்கிறேன்.
“பல நூற்றாண்டுகளாக வழக்கில் இருந்த ஊர் பெயர்கள் யாவை? அதை எவ்வாறு மாற்றலாம்” என அறிந்தோர் குழுவாகத்தான் அமைத்திருப்பார்கள் என எதிர்பார்க்கலாம். இதற்கு 90 விழுக்காடுகளுக்கு மேல் கல்வெட்டு அறிந்தோர்தான் இடம் பெற வேண்டும். தமிழ் என்ற சொல்லை மட்டும் கூறி, தமிழ் வரலாறு அறியாதோர் இடம் பெற்றுவிடக்கூடாது. பண்டைய ஊர்களின் பெயரை கல்வெட்டு சான்றுகளால்தான் ஆதாரத்துடன் கூற முடியும். எடுத்துக்காட்டாக ஓர் ஊர் பெயரை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். சென்னையின் ஒரு பகுதி “பூந்தமல்லி” என்பது. இதை “பூவிருந்தவல்லி” என்று புராண கதை கட்டிவிட்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் 1250 ஆண்டுகளுக்கு முந்திய கல்வெட்டில் இது “பூந்+தண்+மலி” என்று காணப்படுகிறது. மலர்கள் நிறைந்த குளுமை நிறைந்த ஊர் என்ற பொருளில் இருந்த பெயர். இதை “பூவிருந்தவல்லி” என்பது, இந்த ஊரின் தன்மையை மாற்றி விடும்.
வேறு எந்த இந்தியப் பகுதியிலும் இல்லாத அளவுக்கு 1500 அல்லது 2000 ஆண்டுகளாக பெயர் கொண்டு விளங்கும் ஊர்களாக தமிழகத்தில்தான் ஏராளம் உள்ளன. இவற்றை மாற்றும்போது அவசரம் அவசரமாக மாற்றி விடக்கூடாது. ஏனையோர்கள் தங்களுடைய கற்பனைத் திறன்களால் புதிதாக்கக் கூடாது. ஊர்ப்புறங்களின் வரலாறு எழுத முயற்சிகள் எடுத்து வரும் இச்சமயத்தில் இதை சற்றுக் கவனத்துடன் செய்யவேண்டிய கடமையும் நமக்கு உண்டு. இச்செயல்பாட்டில் எதிர்நோக்கக்கூடிய பல இடர்பாடுகளும் உண்டு. அதை காண்பது இந்த அத்தியாயத்தின் நோக்கம். இதேபோல் முன்னர் எடுத்த முயற்சிகளின் வரலாற்றையும் காணல் வேண்டும். அண்மைக் காலத்தில் எடுத்த சில முயற்சிகளை மட்டும் இங்கு முதலில் காண்போம். 1961-62 வாக்கில் எம்.பக்தவத்சலம் முதல்வராக இருந்தபோது மேற்கொண்டது. அக்காலகட்டத்தில், மத்திய அரசிலிருந்து தமிழகத்துக்கு வரும் குறிப்புகள், கடிதங்களில் எல்லாம் “ஸ்ரீ” என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துவது வழக்கம். “ஸ்ரீ” பக்தவத்சலம், “ஸ்ரீ” கிருஷ்ணசுவாமி என்று வருவது வழக்கம். முதல்வர் பக்தவத்சலம் மத்திய அரசுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினார். தமிழகத்தில் பெயர்களுக்கு முன் “திரு” என்ற சொல்லைத்தான் பயன்படுத்துவது வழக்கம். அதனால் “ஸ்ரீ” என்பதற்குப் பதில் இனி “திரு” என்ற தமிழ்ச் சொல்லைப் பயன்படுத்த ஒப்பவேண்டும் என்று எழுதியதை ஏற்று “திரு” என்ற தமிழ் சொல்லை மத்திய அரசு ஒப்புக்கொண்டது. இரண்டாவது சி.என். அண்ணாதுரையின் முயற்சியால் “மதராஸ் பட்டினம்” அதன் பழைய பெயரான “சென்னை” என்று பெயர் மாற்றப்பட்டது. இது எல்லோராலும் பாராட்டப்பட்டது. மு. கருணாநிதி முதல்வராக இருந்தபோது ஊர் அல்லது பகுதியின் பெயரை மாற்றுவதில் கவிதை நயம் செறிந்த ஆற்றலோடு மாற்றுவது வழக்கம். அதில் தமிழின் இனிமை தொனிக்கும். எடுத்துக்காட்டாக சென்னையின் ஒரு பகுதி “பாரீஸ் கார்னர்”, என்பதை கடை ஏழு வள்ளல்களின் ஒருவரான “பாரி”யின் பெயரால் “பாரிமுனை” என்று மாற்றினார். எளிய கிராம மக்களாலும் விரைவில் அறிந்துகொள்ளும் வகையில் அது அமைந்திருந்தது.
அடுத்து எம்.ஜி. ராமசந்திரன். ஊர், தெரு, பெயர்களில் இருந்து ஜாதி பெயரை எடுத்து விடவேண்டும். ஜாதியை ஒழிப்பதற்கு அதே முன்னெடுப்பாக அமையும் என்று முனைந்தார். சென்னையில் சர்.சிபி. இராமசாமி அய்யர் சாலையில் இருந்த அய்யரை எடுத்து விட்டு இராமசாமி சாலை என்று பெயர் மாற்றினார். நாட்டுக்கு உழைத்த சிறந்தவர்களின் பெயரை வைப்பது அவர்களைப் போற்றுவதற்காக வைப்பது மரபு. அவர் வாழ்ந்த காலத்தில் எவ்வாறு அழைக்க பெற்றார்களோ அதே பெயரால் வைப்பது சிறப்பு. அதை விட்டு அவர் பெயரை சிதைத்து பெயர் வைப்பதைக் காட்டிலும் அப்பெயரை நீக்கி விட்டு வேறு பெயரை வைத்து விடுவது சிறப்பாகும். இவ்வாறு ஜாதி பெயரை அகற்றுவதில், சில பெயர்களை மாற்றமுடியாத சிக்கல் ஏற்பட்டது. தி.நகரில் “நாயர் சாலை” என்று ஒன்று உள்ளது. அதில் உள்ள “நாயர்” என்பது ஒரு ஜாதியைக் குறிக்கும் பெயர்தான். அதை எடுக்க முடியவில்லை. அத்தோடு அச்செயல்பாடு வேகம் குன்றி மறைந்தது. இங்கு தமிழ் காக்க மேற்கொண்ட மற்றொரு செயலையும் குறிக்க வேண்டும். அக்காலத்தில் அமைச்சர் பெருமக்களை “மாண்புமிகு” என்று அழைப்பது சிறப்பாக விளங்கியது. அப்பொழுது ஒரு தமிழ் ஆர்வலர் ஒருவர் அரசியல் செல்வாக்கு பெற்றிருந்தார். அவர், தான் தமிழுக்கு ஒரு சிறப்பு செய்யவேண்டும் என்ற வேகம் கொண்டார். அவர் சமயவாதி ஆதலால், கோயில்களில் கை வைத்தார். கோயில்களில், திரு அரங்கம், திரு அல்லிக்கேணி, திருநெல்வேலி கோயில் என்பதை எல்லாம் திருவை எடுத்துவிட்டு, “மாண்புமிகு” என்ற சொல்லைப் போலே “அருள்மிகு” என்ற சொல்லை அரசுக்கும் பரிந்துரைத்தார். சமய சார்பற்ற அரசே ஆயினும், இதை ஏற்று எல்லா கோயில்களிலும் திருவை எடுத்துவிட்டு “அருள்மிகு கபாலீஸ்வரர் கோயில்”, “அருள்மிகு சம்புகேச்வரம்” என மாற்ற ஆணை பிறந்தது.
“திரு” என்ற சொல்லுக்குப் பல பொருள்கள் உண்டு. இதை “ஒரு சொல் பல பொருள்” என்று தமிழ் இலக்கணம் கூறும். “திரு” என்றால், அழகு, செல்வம், தூய்மை, அருள், தெய்வத்தன்மை என பல பொருள்கள் உண்டு. ஆயினும் 1600 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக பல்லாயிரம் கோயில்களில் பலகைகளிலும் கடிதத் தலைப்பிலும் “அருள்மிகு” என்ற ஒரு பொருளை மட்டும் குறுகிய பொருளுடை சொல் எழுதப்பட்டது. இதற்காக ஏழை கோயில்களுக்கு மொத்தமாக ஆன செலவு 30 கோடிக்கு மேற்பட்டது ஆகும். 30 ஆயிரம் கோயில்கள் நமது இந்து சமய அற நிலைய துறையின் கீழ் உள்ளன. ஒவ்வொரு பெயர் பலகைக்கும் 1500லிருந்து 2000வரையில் ஆகும் செலவைக் கூட்டுங்கள். வேறு எங்கும் இல்லாத 20000 தெய்வீகப் பாடல்களில் இடம் பெற்றதும், பல பொருள்கள் உள்ளடக்கியதும் சான்றோர்களால் உச்சரிக்கப்பட்டதுமான “திரு”வை அற நிலைய துறை அறவே நீக்கிவிட்டது. அது மட்டுமின்றி ஒரு புதிய மரபையும் அறநிலையத்துறை கொண்டு வந்தது. “அருள்மிகு” என்ற சொல் நீளமாக உள்ளது; அதனால் அதை குறுக்கி “அ.மி.” என்று அத்தனை கோயில் செயல் அதிகாரிகளும் எழுதத் தலைப்பட்டனர்.
“திரு” போய், “அருள்மிகு” போய், “அ.மி”யாக மாறியது. இதை சுட்டிக்காட்டி, அதற்கான விரயமான செலவையும் சுட்டிக்காட்டி நான் ஒரு கட்டுரை எழுதினேன். அதன் தலைப்பு “திரு போய் அம்மி வந்தது” என எழுதியிருந்தேன். அதை தினமலர் நாளிதழில் வெளியிட்டு இருந்தனர். அப்பொழுது தமிழக முதல்வராக இருந்த ஜெயலலிதா அந்தக்கட்ருரையில் உள்ளதை மனதில் கொண்டு, இனி யாரும் “அ.மி” என்று எழுதக்கூடாது என ஆணை இட்டார். அவசர அவசரமாக, பல பெருங்கோயில்களில், “அ.மி”யை நீக்கிவிட்டு, “அருள்மிகு”வைக் கொண்டுவந்தனர். அவ்வம்மையார் அந்த ஆணையின் உட்கருத்தை அறிந்து “திரு”வை மீண்டும் கொண்டுவந்திருக்கலாம். “திரு” திரும்பிவிடும் என்று எதிர்பார்த்தோம். ஆனால் இன்னும் “அ.மி” எழுதும் பல கோயில்கள் உள்ளன. நமது அற நிலைய துறை ஒரு புதிய மரபை ஏற்படுத்தி உள்ளது. யார் எது சொன்னாலும் தாங்கள் எந்த முடிவு எடுக்கிறார்களோ அந்த முடிவை பின்பற்றுவோம் என்ற மரபில் உள்ளனர். சென்னை உயர்நீதிமன்ற தலைமை நீதிபதிகூட தமது ஆணையில் “அறநிலையத் துறை” தமது கொள்கையை மாற்ற முடியாது என்ற கருத்தை முதலில் மாற்றிக்கொள்ளவேண்டும் என்று ஆணை பிறப்பித்து இருக்கிறார். அதனால் அதைவிட்டு ஊர் பெயர்களிலிருந்து ஜாதி பெயரை நீக்குவதால், ஜாதியை ஒழித்து விடுவோம் எனக் கொள்ளமுடியாது.
சென்னை மாநகரத்தை எடுத்துக்கொள்வோம். பின்வரும் சில பெயர்களைப் பாருங்கள். இவற்றில் என்ன மாற்றம் செய்ய முடியும். அடிக்கோடிட்ட பெயர்கள் ஜாதி ஒட்டுக்களைக் கொண்ட இடப்பெயர்கள். வில்லிவாக்கம், அய்யனாவரம், வண்ணாரப்பேட்டை, ராயப்பேட்டை, ராயபுரம் இதில் உள்ள ஜாதிப் பெயர்களை எடுத்துவிட்டால் வேறு ஒரு புதுப்பெயர் கொடுத்தால்தான் முடியுமே ஒழிய வேறு வழியில்லை. தமிழ்நாட்டில் உள்ள மற்ற ஊர்களின் பெயர்களைப் பாருங்கள்.
சேரன், சோழன் பல்லவன், பாண்டியன் பெயர் கொண்டவை. இப்படிப்பட்ட பெயர்களைத் திருத்தவா? மாற்றவா? - வல்லுநர் குழு முடிவு செய்யும். தமிழ் அய்யாக்களை கேட்பதுடன், பொது மக்களின் கருத்துக்களையும் “மீடியா” மூலம் கேட்டும் செய்யலாமா? இத்துடன் பெயர்களை மாற்றுவதால் REVENUE ரெகார்டுகளை திருத்த வேண்டும். ரயில்வே போர்டுகளை மாற்ற வேண்டும். தபால் தந்தி செயலகங்களின் பெயர்களையும் மாற்ற வேண்டும். முக்கியமாக கிராமப்புறங்களில், விற்றல் வாங்கல் நடைபெறும் பொழுது நிலங்களின் எல்லைகளைக் குறிக்கும்போது முன் பெயருக்கும் புது பெயருக்கும் குழப்பங்கள் ஏற்பட வாய்ப்புண்டு. கூகுள்வரை படங்களில் பெயர்களை மாற்றவேண்டும் முதலிய செயல்பாடுகளை மனதில்கொள்ளவேண்டும். 34. வள்ளுவரும் பதஞ்சலி முனிவரும் திருக்குறளில் இல்லறத்துக்குப் பின் துறவறம் என்பதை வள்ளுவர் அமைத்துள்ளார். தர்ம சாஸ்திரத்திலும் இல்லறத்துக்கு அடுத்து துறவறம்தான் வைக்கப்பட்டுள்ளது. அடுத்து, துறவறத்தை வள்ளுவர் இரண்டாகப் பிரித்து, விரதம் என்றும் ஞானம் என்றும் தமது நூலை அமைத்துள்ளார். வேதமரபில் இதனை கர்ம காண்டம், ஞான காண்டம் என்று பிரித்துள்ளனர்.
தவம் என்பது கூடாத செயல்களை ஒதுக்கி நல்ல நெறிகளை மேற்கொண்டு கட்டுப்பாடுடன் வாழும் வாழ்க்கையாகும். இதை வடமொழியில் வானப்பிரஸ்தன் என்கிறார்கள். அதாவது, காட்டுக்குச் சென்று, கடும் கட்டுப்பாடுகளுடன் வாழ்ந்து தவம் மேற்கொள்வது என்பதாகும்.
தவம் என்பது என்ன? சிலவற்றைச் செய்யாது ஒதுக்குதல். அதாவது, புலால் உணவு கூடாது, பொய் சொல்லக்கூடாது, சினம் கொள்ளுதல் கூடாது, இன்னா செய்தல் கூடாது, கொல்லக்கூடாது என பலவற்றையும் ஒதுக்கி, அருள் பூண்டு, தனக்கு வரும் பல இன்னல்களைப் பொறுத்து வாழ்தல் தவம் என்பதாகும். உற்றநோய் நோன்றல் பிற உயிர்க்கு உறுகண் செய்யாமை அற்றே தவத்திற்கு உரு என்கிறார் வள்ளுவர். இவை அனைத்தும் தவத்தின் மரபு ஆகும். வள்ளுவர் விரதம் என்ற பகுதியில் 9 அத்தியாயங்களாக இவற்றைக் குறித்துள்ளார். இரண்டாவதாக யோக மார்க்கம். இயமம், நியமம், ஆசனம், வளிநிலை, தொகைநிலை, பொறைநிலை, நினைதல், சமாதி என 8 வகையாகச் சொல்லப்படும் அட்டாங்க யோக மார்க்கத்தை மனோ தத்துவ நூலாகக் கொடுத்தவர் பதஞ்சலி முனிவர். பதஞ்சலி முனிவர் கௌதம புத்தரின் காலத்துக்கும் பல நூற்றாண்டுகள் முற்பட்டவர். 2ம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த ஒரு கல்வெட்டில், அஷ்டாங்கயோக தரும சக்கர பிரவர்த்தகாய நமக என்று குறிப்பிடப்பட்டிருப்பது, புத்தர் யோக மார்க்கத்தை பின்பற்றினார் என்று அறிய என்று அறிய உதவுகிறது. இக்கல்வெட்டு நாகார்ஜுன கொண்டாவில் கிடைத்த கல்வெட்டாகும்.
இந்திய நாட்டில் தோன்றிய எல்லா சமயங்களும் யோக மார்க்கத்தை தங்கள் சமயத்தின் அங்கமாக மேற்கொண்டுள்ளன. சைவம், வைணவம், சாக்தம், பௌத்தம், ஜைனம், சாங்கியம், மீமாம்சம், வேதாந்தம் என அத்தனை சமயங்களும் யோக மார்க்கத்தை தமது சமயத்தின் அங்கமாகக் கொண்டுள்ளன.
அத்வைத மதத்தை ஸ்தாபித்த ஆதிசங்கரர் தமது சமயத்தின் அடிப்படை குறிக்கோளாக யோக மார்க்கத்தைக் கொண்டுள்ளார். அவர், தான் எழுதிய ஸ்வேதாஸ்வதர உபநிஷத்தின் பாஷ்யத்தில் பதஞ்சலி யோக மார்க்கத்தை விரித்து எழுதியுள்ளார்.
பொருள்கள்மீது செல்லும் ஆசையை எப்படி படிப்படியாகத் தவிர்ப்பது; ஓர் உருவில் கவனத்தை நிலை நிறுத்துதல் எவ்வாறு; அப்படியாக நிலை நிறுத்தும்போது என்னென்ன தோற்றங்கள் அகக்கண் முன் தோன்றுகின்றன; அவை எவ்வாறு படிப்படியாக மறைந்து, சிறந்த ஒளியாக, தீபம் போன்று அகக்கண்ணைத் திறக்கும் என்பதை சங்கரர் விவரிக்கிறார். அந்த நிலையே தியானம் என்றும் சமாதி என்றும் கூறுவர். அந்த நிலையில் ஆசை முற்றிலுமாக ஒழிந்து, ஆன்மா தனது இயல்பான ஆனந்த நிலையை அடைகிறது. வள்ளுவரும் தனது குறளில், ஆராஇயற்கை அவா நீப்பின் அந்நிலையே பேரா இயற்கை தரும் என்கிறார். யோகம் என்பது ஏதோ ஆசனங்களில் அமர்ந்துகொண்டு மூச்சுப் பயிற்சி செய்வது மட்டுமே அல்ல. அது ஒவ்வொரு அங்கங்களையும் தூய்மை செய்து, மனதில் அவாவினை ஒழித்து தூய்மையாக்கி, அறிவை தெளிவாக்கி, மெய்யுணர்வை அறிவதே யோகம் ஆகும்.
யோக மார்க்கத்தைப் பின்பற்றுவோர், தெய்வங்களை புறத் தோற்றங்களிலே வழிபாடு செய்பவர்கள் அல்ல. அகத்திலே தன் இயல்புநிலையைக் காண்பவர்கள். வள்ளுவர் தமது துறவறவியலில் நிலையாமை, துறவு, மெய்யுணர்வு, அவா அறுத்தல் என்ற நான்கு பகுதிகளிலும் இந்த ஞானமரபைத்தான் பிரதிபலிக்கிறார்.
இவை அனைத்தின் இறுதியிலும் சொல்லப்படுவது இதுதான்: மனிதன் காமம், வெகுளி, மயக்கம் ஆகிய அவித்தைகளை (அஞ்ஞானம் அல்லது மயக்கம்) — நீக்கி ஆன்மாவின் இயற்கையை உணர்வதே, அனைத்துத் துன்பங்களையும் அகற்றும். அதன் வாயிலாக என்றென்றும் நிலைத்து நிற்கும் சுயரூபமாகிய இயற்கை நிலையை தனக்குள் — காண்பதுதான் மனிதன் இந்த வாழ்விலேயே பெறும் பேறு. அதுதான் ஜீவன் முக்தி.
யாரும் கண்டிராத சொர்க்கலோகம், எங்கேயோ இருப்பதாகக் கற்பனை செய்துகொண்டு வழிபாடு செய்வதென்பது வீடுபேறு தராது. தன் இயல்பு நிலையை தனக்குள் தானே அறிவதுதான் வீடுபேறு.
பதஞ்சலி முனிவர் தமது யோக சூத்திரத்தில் குறிப்பிட்டுள்ள பல சொற்களை திருக்குறளில் பல அத்தியாயங்களுக்கு அதே வரிசையில் தலைப்பாக வள்ளுவர் குறிப்பிட்டுள்ளார் என்பதைக் காணலாம்.
